Powerstroke strikes back. De Belgen brachten eerder dit jaar deel VI uit, genaamd The Path Against All Others. De heren blijven hun mengelmoestuin verder cultiveren en leveren een eclectisch werkstuk af. Opnieuw. Tijd om nog eens te vragen waar ze deze keer de mosterd vandaan gehaald hebben. Vile en Marty stonden Zware Metalen te woord.
Hallo Powerstroke, hoe gaat het met jullie?
Vile: Ik probeer iedere dag iets te doen wat mij verrijkt. Thuis veel sporten, nieuwe muziek schrijven, poëzie. Bovendien loopt er ook een mini-versie van mij rond en die heeft ook graag veel aandacht van haar papa. Zeer goed dus!
Marty: Op zich alles oké. Aan de ene kant ben ik blij met die lockdowns en strenge maatregelen want ik ben nog nooit zoveel thuis geweest. Ik moet nergens naar toe. Het opgejaagde leven is even van de baan. Aan de andere kant heb ik het ook zeer druk met met mijn twee kleine kinderen die nu veel thuis zijn en heb ik een zee van tijd om de nieuwe plaat te promoten van thuis uit. We maken er gewoon het beste van.
Jullie nieuwe album is net uit, hoe zijn de reacties tot nu toe?
Vile: Ongelooflijk, de negens vliegen ons naar het hoofd. Heel soms eens een iets lagere score, maar die zijn nog altijd niet om beschaamd over te zijn. Ik spreek ook met veel mensen, dat vind ik eigenlijk belangrijker. Hoe ze zich voelen, wat de plaat met hen doet. Het is machtig om te horen dat je voor sommige mensen het nummer van het jaar hebt gemaakt. Daarvoor doe je het man, de vlam kan niet hoog genoeg oplaaien. Ik heb jouw review nog niet gezien of gelezen, maar het feit dat je onze muziek hebt onderzocht en tracht te omschrijven vind ik echt gaaf.
Marty: Ik kan alleen maar bevestigen wat Vile zegt. De reacties zijn overweldigend. Zelfs van mensen die niet houden van onze soort muziek hoor ik alleen maar goede reacties.
Zijn er ook uitgesproken negatieve reacties, en indien ja, hoe gaan jullie daar mee om?
Vile: Eerlijk? Nee. Het enige wat ik heb gehoord is dat ik iets te poppy ben gaan zingen voor metal. Op zich is dat een complimentje, want dan zeggen ze eigenlijk dat je ook pop kan zingen. Trouwens wij spelen deathpop, dus mission accomplished.
Marty: Echt negatieve zaken heb ik nog niet gehoord of gelezen. In een zeer bekend Nederlands magazine heb ik nu voor het eerst iets negatief gelezen. Smaken verschillen uiteraard. Aan de hand van die recensie heb ik zelfs de indruk dat de plaat zelfs niet volledig is beluisterd want er wordt geschreven dat Vile meer grunt en screamt als voorheen terwijl dit totaal niet juist is. Hij zingt net geweldig veel clean en zelfs poppy op alle songs. Dat is niet voor interpretatie vatbaar, dat is gewoon een feit. Indien er negatieve kritiek is of komt, en die is goed onderbouwd, dan kan ik daar gerust mee leven. Zoals gezegd, meningen en smaken verschillen. Gelukkig maar.
Wat moet ik precies zien als ik naar de hoes kijk?
Vile: Wat je wil zien? Laat je hersenen met je spelen, er zit zoveel in. Oorspronkelijk was het bedoeld als een cirkelcollage van onze gezichten. Dat is echter vrij snel uit de hand gelopen. Het is ook een hoes die machtig op vinyl zal staan.
Marty: De hoes is een ontwerp van de getalenteerde kunstenares Michelle Dieleman. Het is oldschool gemaakt met verf op een doek, dus niet digitaal zoals het tegenwoordig de gang van zaken is. Het kunstwerk is dus een bestaand voorwerp en we zullen volgende zomer het kunstwerk verkopen. Alle centen die daar mee verdiend worden gaan volledig naar de kunstenares.
Ik interviewde jullie in 2016, wat is er sindsdien allemaal gebeurd?
Vile: Als ik naar mijzelf kijk, mag ik zeggen dat ik enkele belangrijke levenslessen heb geleerd. Ik ben nog steeds iemand die altijd een goeie tijd wil hebben met de nodige uitspattingen, maar aan de andere kant weet ik waar ik moet en zal serieus zijn en mijn verantwoordelijkheid moet dragen. Verder heb ik mijn spirituele ontwikkeling gestimuleerd, zo getuige ook veel van de lyrics op de nieuwe plaat.
Marty: Persoonlijk ben ik nog steeds honderd procent dezelfde. Opnieuw heb ik, net als Vile, een aantal nieuwe levenslessen geleerd. Vrienden waar ik van dacht er altijd op te kunnen rekenen in goede en slechte tijden, bleken toch niet zulke goede vrienden te zijn. Ik heb een voltijdse job als opvoeder in de jongerenpsychiatrie, Powerstroke is meer dan een voltijdse job en vergt heel veel tijd en energie, ik heb twee kleine kinderen die geweldig slechte slapers zijn… Mensen lijken niet te snappen dat ik mijn zeer beperkte vrije tijd die ik heb echt nodig heb om bijvoorbeeld eens een dutje te kunnen doen in de zetel. Zomaar op café gaan tot een stuk in de nacht is voorlopig niet aan de orde zoals ik vroeger veel deed. Ik kan wel eens flink gaan stappen, maar daar kloot ik mezelf mee want om zes uur zijn de kinderen wakker, haha. Nu is er de corona en heb ik een zee van tijd om mijn vrienden en connecties te onderhouden, van op een afstand uiteraard. Maar het kwaad is voor sommige al geschied (lacht).
In verband met de band is er weer wat veranderd als het op bandleden aankomt. Sinds het interview van 2016 zijn Bavo en ik de enige twee overlevenden (lacht). Drummer Niels is er pas eind 2016 bij gekomen. Bassist Jochen is er in 2019 bij gekomen en gitarist Jens pas een paar maand geleden.
Ook op het nieuwe album is de mix van stijlen opnieuw heel kleurrijk. Ik noemde het melodeath zonder death, maar dan wel met core invloeden. Hoe zie jij dat?
Vile: Deathpop, baby! Wij zijn alles wat lekker is in verschillende genres. Catchy pop, hondsbrutale uithalen, veel melodie, erotiek en passie. Can you handle it?
Marty: Inderdaad. We gooien alles wat we zelf de max vinden door elkaar. Op voorwaarde dat het samen past en dat het klinkt als één geheel. Vanaf ik het gevoel krijg dat het niet juist is, dan gaat het spelletje niet meer door (lacht).
Wanneer hebben jullie het gevoel dat de balans goed zit in de nummers, of als jullie het album an sich beschouwen?
Vile: Als ik een nummer hoor en ik voel ‘het’. Het totaalpakket dat perfect in balans zit. Ik ga niet stoppen met zanglijnen aan te passen tot ik vind dat ze de grote kers op de taart zijn.
Marty: Idem bij mij. Het moet goed aanvoelen en het moet natuurlijk aanvoelen. Ik zet ook geen tijdslimiet op een song. Als een song het nodig heeft om bijvoorbeeld zes minuten te duren, dan is dat zo. Idem voor korte songs. In de beginperiode van Powerstroke maakte ik songs om die live te kunnen spelen. Nu maak ik songs met de gedachte dat het een aangename luisterervaring moet zijn als je de plaat beluistert. Ik let er heel hard op als ik aan de songs werk dat we gevarieerd blijven en dat ik niet in herhaling val ergens. Uiteraard zal dat er hier en daar wel eens insluipen want zes platen zijn ongeveer zestig songs… Nu kan ik al wegen van bepaalde songs dat het live-songs of studio-songs gaan worden. Sommige songs zijn live soms beter dan op plaat en omgekeerd.
Hoe werd de volgorde van de nummers bepaald? Is dat een random iets, of zit daar een idee achter?
Vile: We laten verschillende mensen die in het proces betrokken zijn een volgorde bepalen naar keuze. Altijd zijn er grote gelijkenissen en zo geraken we er vrij snel.
Er zit heel wat autobiografisch materiaal in de teksten lijkt me, voel je je niet bijzonder kwetsbaar als je die teksten zo brengt?
Vile: Kwetsbaar? De sterkte van een individu groeit als je kwetsbaarheid durft te tonen. Zeker als mensen het mooi vinden, het geeft je kracht, je wordt sterker. Zo transformeer je die kwetsbaarheid in kracht.
Vile: Stef Bos is een buurman van Maarten, maar vooral een integere en warme persoon. Hij is een voorbeeld van charisma en aanstekelijkheid. Zo vond hij bijvoorbeeld dat mijn benadering van Until the fat lady sings voor hem als inspiratie werkte, wat een compliment van deze grootmeester! Charissa is al een paar jaar een maatje van ons en draagt met plezier haar steentje bij. Régis is één van mijn beste maten en dit gaat verder dan de muziek. Hij is mijn broeder, wij kunnen uren met elkaar praten en gedachten uitwisselen. Hij is bij mij kind aan huis.
Marty: Het vragen van deze bekende artiesten doen we ook alleen maar als die personen echt een meerwaarde aan de muziek kunnen geven. De female vocalen op de plaat worden gedaan door Annick De Muynck alias Anida Honeysweet (lacht). Zij is een goede vriendin en kan geweldig goed zingen. We hebben dat per toeval ontdekt tijdens een feestje bij ons in het repetitiekot. Daar wordt altijd karaoke gedaan na een paar lekker zware biertjes. Plots begon zij te zingen en ik stond met verstomming te kijken en luisteren. Zij heeft niks van ervaring in de muziekwereld, het is zo iemand die thuis onder douche zingt, zoals we dat zeggen. Een toptalent.
Mijn favoriete nummer op de nieuwe plaat is Tearcollector. Wat is jouw persoonlijke favoriet op jullie nieuwe album?
Vile: Babalon. Occulte lyrics, diepgaande intensiteit en twee echt goede vrienden, Tim en Nornagest, die een prachtprestatie hebben neergezet.
Marty: Tearcollector en The Awakening zijn voor mij mijn favoriet songs. Babalon is voor mij eigenlijk de song die aantoont waar Powerstroke voor staat… geweldig veel diversiteit die één mooi geheel vormt.
Vile: Veel sporten, veel nieuwe zangpatronen oefenen en doorgaan tot ik ze effectief perfect kan zingen. Ik ga nu ook graag de confrontatie met mijzelf aan en dat is een verrijking. Ik heb mij de laatste maanden toegelegd op de werken van vooral Éiphas Lévi, maar ook andere respectabele occultisten. Verder ben ik oprecht blij dat ik mijn bandmates heb bij Powerstroke, maar ook bij Hudic. Ik blijf een niet-te-stoppen motor voor wat ik graag doe en voor wie ik graag zie. Dat is voldoening gevend, haal je energie uit de belangrijkste dingen!
Marty: Zoals ik al eerder zei, geniet ik geweldig veel van de veel vrije tijd die er plots is. Mijn gezin kwam altijd al op de eerste plaats en daar kan ik nu ook nog meer van genieten. Mijn inspiratie en mijn drang om nieuwe songs te maken is nog steeds heel nadrukkelijk aanwezig. Zo heb ik nu een zestal nieuwe songs klaar liggen voor de plaat die in 2022 zal verschijnen. Althans dat hoop ik want zonder shows te spelen komt er ook bijna geen geld binnen. En een cd maken kost redelijk wat centen. Powerstroke bestaat in 2022 vijftien jaar en het plan is om een dubbel-cd uit te brengen.
Veel tijd om muziek te luisteren wellicht. Welke non-metal album heeft je dit jaar al kunnen bekoren?
Vile: Ik ben een grote fan van Tiger Army en ook nog wat andere psychobilly bands. Ook heb ik veel geluisterd naar acts als Metatron Omega, Treha Sektori, Raison d’ être… en bepaalde binaural beats brengen mij diep in mijzelf. Verder veel energie gehaald uit platen van Skarhead, Madball, Backfire, Mad Sin, Nekromantix, AFI …
Marty: Ik heb best veel muziek in huis en nu heb ik tijd om bands te herontdekken in mijn collectie. Zo ben ik momenteel weer naar AFI en Lagwagon aan het luisteren. Maar eerlijk gezegd luister ik de laatste jaren erg weinig naar muziek. Mijn hoofd zit overvol en door het overdreven gebrek aan slaap kan ik het soms niet aanhoren (lacht). In de auto staat de radio zelfs niet op. Gewoon genieten van de rust. Gelukkig, de laatste maanden slapen de kinderen veel beter en ben ik ook weer een aangenamer mens (lacht). En zo komt de goesting om weer actief naar muziek te luisteren weer terug.
En geloof het of niet, door de kinderen luister ik veel naar kinderliedjes en ben ik tot de conclusie gekomen dat die liedjes geweldig goed in elkaar zitten. En dat geeft mij veel inspiratie om aan een volgend album te werken. Lang leve Studio 100 en Ketnet (lacht).
Wat staat er op het programma de komende maanden voor Powerstroke? Al iets concreets gepland of wait and see?
Vile: Onze eigen Bourbon ‘Moonlight Tribe’ – naar het gelijknamige nummer op het album- komt eraan. Het wordt een test van twintig flessen en als die aanslaat, dan komt er meer. Ook een nieuwe lading Dikke Zeuge-biertjes is reeds gebrouwen en ze zijn al bijna uitverkocht in pre-order. We gaan iets heel uniek doen op muzikaal vlak, wat eigenlijk nog niet is gedaan door een Belgische metalband. Zo zijn we nu eenmaal en ik licht met plezier nog géén tipje van de sluier op. Het wordt echter een muzikale verrijking, daar ben ik zeker van.
Marty: Op vlak van shows zal het niks zijn tot aan de zomer. Een Graspop bijvoorbeeld, dat zal volgens mij niet doorgaan in 2021. Amerikaanse bands gaan Europa nog niet binnen mogen. Onze plannen om in 2021 op tour te gaan zal misschien nog lukken in het najaar van 2021. Inderdaad, wait and see.
Heb je nog een mededeling voor onze lezers?
Vile: Darkness makes you the brightest light.
Marty: Amen to that.
Zelf horen hoe The Path Against All Others klinkt? Zware Metalen geeft een cd en t-shirt weg!
Link: