Geschreven door Bart Al Foet op 25-11-2020 om 18:01.
Nummer zes voor het Belgische Powerstroke, een band die ik net als Bliksem, Spoil Engine en Hexa Mera graag meegeef wanneer mensen me vragen naar mainstream metal bands met een ferm extreem kantje uit België die ze wellicht niet kennen maar wel eens moeten leren kennen. Er zijn er nog bakken natuurlijk, maar je moet ergens beginnen. Powerstroke timmert hard aan de weg, haalt regelmatig de media en wil uitblinken op alle vlakken. Omissauit 2018 viel in de smaak, The Path Against All Others ook.
Bij Powerstroke is het altijd wachten op hoe de nummers uitvallen. Het is ook nu weer een bonte mix van stijlen, gaande van metalcore, stoere hardcore, melodeath (zonder death), deathcore, rapmetal, nu metal, thrash, melodische mainstream met heel veel oog en oor voor catchy hitgevoeligheid… Bijzonder divers allemaal, niet iets waar je zomaar fan van bent of wordt. Powerstroke houdt van contrasten – dat doe ik ook – en is niet bang om zijn eigen ding te doen. Nergens kan ik de band verwijten van opzettelijk de grenzen op te zoeken, het klinkt allemaal overtuigend, gemeend, consequent gevarieerd. De grooves en lichte industriële elementen doen denken aan een band als Threat Signal of Ektomorf, De stoere hardcore/metalcore vibes gaan opnieuw richting Pro-Pain en Five Point O (wie kent die nog?) en de deathcore gaat gewoon richting Suicide Silence (denk No Time To Bleed). Heel veel namen dus, kwestie van duidelijk te maken dat de poel groot is in de tuin van het professionele Powerstroke. Heel kenmerkend is wel de cleane zang van Vile, die heel herkenbaar – vrij hoog – zijn lijnen gevoel inblaast, vooraleer hij gruntgewijs verstaanbaar te keer gaat. Het resulteert in viriele nummers met een Frutellasmaak, een spagaat die enige flexibiliteit noodzakelijk maakt als je er integraal wil kunnen van genieten. Persoonlijk ben ik erg fan van een Raunchy, Marionette en bands waar Christian Älvestam aan deelnam/-neemt, dus kan ik het wel hebben. De zanglijn en het lekkere instrumentale werk op The Awakening bijvoorbeeld blijft bijzonder lang hangen. Hetzelfde kan ik zeggen van het nummer Tearcollector. Legacy of Life is me dan weer een stuk te zangerig. Dat wordt ruimschoots goedgemaakt met het brutale Babalon, waar Régis van Enthroned de extremist komt uithangen en ook ene Tim Eiermann (Liquido) zijn stembanden van stal haalt.
Op het einde van het album horen we Stef Bos en Slongs Dievangons nog eens, net zoals we die te horen kregen op de Powerstroke EP. Het zijn twee extra redenen om The Path Against All Others, de zalm in de metalstroming, eens op te snorren. Goed bezig heren.
1. War in Heaven
2. By My Command
3. Awakening
4. Honest Decay
5. Tearcollector
6. Moonlight Tribe
7. Legacy of Life
8. Babalon
9. Shadowland
10. Dying Vein
11. Path Against All Others
12. Until the Fat Lady Sings
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
