Circle of Ouroborus – Viimeinen juoksu

18? Is dit het achttiende album van het Finse Circle of Ouroborus? Ik denk het. Vrij laat leerde ik deze unieke band kennen, in 2011, ten tijde van de split met Drowning the Light. Die is uitgegroeid tot een vaste waarde alhier, het duurde heel heel heel lang eer het allemaal ingedrongen was. Dat was in 2011, toen was Circle of Ouroborus al zeven jaar bezig. Mijn collega’s hebben zich ondertussen ook al gewaagd aan deze band, getuige de reviews van Kuuhun kahlittu en Alttarimyllyt. Het album The Final Egg zette ik ondertussen al in mijn jaarlijst.

Viimeinen juoks, het betekent zoveel als “Laatste Ronde”. Maar goed dat we Circle of Ouroborus al wat langer dan vandaag kennen, anders zouden we nog durven denken dat dit effectief een laatste plaat zou zijn. Niets daarvan, ze flirten graag met het verwelken der dingen en verliezen zich graag in allerhande zaken die ten einde lopen. Viimeinen juoksu kent opnieuw alle geliefde elementen van Circle of Ouroborus. Kenmerkend zijn bijvoorbeeld de wollige lofi-gitaren, met een constante zweem aan postpunk en melancholische doch rauwe blackgaze riffs. De giftige snauwschreeuw is opnieuw van de partij, net als de eveneens bijzonder kenmerkende lamenterende, cleane postpunk zangstem. Vooral de cleane zang en het bevreemdende gitaargeluid & -behandeling maken het wederom een narcotische/psychedelische/hallucinogene trip die weliswaar een blackmetaluitvoering heeft, maar voor de rest alle genres overstijgt, ver boven de metalscene uit. Soms stel je je wellicht de vraag of het niet gewoon vals ingezongen en gespeeld is (Auringon Portti), iets wat ik ook heb, maar zelfs als het antwoord “ja” is, dan nog is het effect verregaand psychedelisch ergo wenselijk. En niet alleen dat, deze band heeft het in zich om op My Bloody Valentine-achtige wijze nummers een catchy cachet mee te geven. Wat kun je nu nog meer wensen?

Weinig. Of toch. Ik wenste al van begin 2020 dat ik deze plaat in handen zou krijgen. Dat lukt me niet. Nu dus wel, dankzij het Nederlandse New Era Productions, dat het album uitbracht in navolging van het Griekse His Wounds. Fijn. Nog een gaatje in de kast en de jaarlijst dat opgevuld geraakt is. Nu wil ik niets meer.

Score:

83/100

Label:

New Era Productions, 2020

Tracklisting:

1. Yö kestää
2. Alaston tietoisuus
3. Irti
4. Varjonhauta
5. Valmiina virtaan
6. Auringon portti
7. Raunioita ja oksanlehviä
8. Viimeinen juoksu

Line-up:

Atvar – Instrumenten
Antti Klemi – Keel

Link:

• New Era Productions