Headlines

Elffor: Eöl, Bask, actief sinds 1995, ook lid van de band Numen, zestien langspelers, fan van Summoning. Een rondje Slimste Metalhead is zo voorbij. In het verleden was ik niet altijd even hard fan van het werk van Elffor. De redenen daarvoor zijn steeds dezelfde. Ofwel is de Summoning-adoratie te ver doorgedreven (al vinden collega's even vaak van niet) en weinig inspirerend, ofwel valt er zo goed als geen metal te noteren. Waarom dan toch nog een review, ook al betreft het een product in eigen beheer waar we geen promo noch notificatie van kregen?Lees verder ›

Het gaat slecht met onze planeet, dat weten we. En maar goed dat er soms individuen, groeperingen maar ook bands zijn die ons dat bij tijd en stond nog eens duidelijk maken. Zo ook de Spanjaarden van Æolian. In dit geval met behulp van thematische teksten uitgesmeerd over een melodische deathmetalvariant. Deze heren, afkomstig van de Balearen, is een collectief dat bestaat uit individuen die hun sporen al wel verdiend hebben in andere bands als daar zijn Helevorn of Inferitvm. Laten we hopen dat de kwaliteit van de muziek op The Negationist, intussen de tweede plaat, toch die van deze laatste band  meer dan ruimschoots overstijgt. Nog even meegegeven dat de heren nog de hulp krijgen van een brass-band, een pianist, een violist en een expert in het gebruik van de Spaanse akoestische gitaar: hoe kan het ook anders.Lees verder ›

Mantric Malediction is het debuut van deze Zwitsers. Guignol Noir is een beetje een vreemde band. De muziek is vrij organisch klinkende black metal. Bij tijden met snedig shredwerk. De vocalen zijn een soort orthodoxe preken die met enige keelkapotheid worden voorgedragen.Lees verder ›

Alweer? Ja, ik weet het. Het Italiaanse Master Boot Record heeft nog maar eens een langspeler uitgebracht dit jaar. Zijn derde al ondertussen. Na Floppy Disk Overdrive en VirtuaVerse.OST opnieuw een album vol synthwave, cybermetal, chiptune en Amigamuziek. De vorige twee staan in mijn jaarlijst, vrijwel zeker van. Deze net niet.Lees verder ›

Om in deze barre tijden toch uw dosis Periphery in de huiskamer te kunnen ontvangen brengt de Amerikaanse progressieve metalcore-/djentband een livealbum uit. Het is de eerste maal in de geschiedenis van de band, na zes volledige albums.Lees verder ›

Als er één band voor mij mag gaan zitten op de (funeral) drone-/doomtroon, dan is het Esoteric wel. Blij dat mijn collega's er ook zo over denken trouwens. Sinds 1992 brengt de Brit Greg Chandler ons in vervoering met zijn vortex aan dissonante neuroses, zijn vacuümtrekkende vortexen en zijn brute grondtonen. Langgerekte, slopende doomdrama's zijn het gevolg.Lees verder ›

Dying Victims Productions en traditionele heavy metal slaat de klok vandaag. Megaton Sword. Megaton 'Swoooord'. Met uw vuist in de lucht, lekker vocaal uithalen over iets met vuur en staal. Het genre heet niet voor niets heavy metal toch? Laat Megaton Sword nou ook nog eens een uitstekend debuut afleveren met Blood Hails Steel - Steel Hails Fire.Lees verder ›

Eind 2019 kwam de EP, Where The Light Refuses To Go uit van de melodic metalcorehelden van Like Moths To Flames. Het was een proevertje bestaande uit drie amuses die lekker weg hapten. De vier heren uit Ohio, Verenigde Staten, kennen al langer de kneepjes van het vak en nu ligt dus eindelijk de opvolger van Dark Divine uit 2017 op de plank. Op laatstgenoemde plaat, die alweer drie jaar oud is, staat een ongelooflijk sterk nummer, Nowhere Left To Sink. Benieuwd of de heren dat dunnetjes of dikjes kunnen overdoen.Lees verder ›

Wat komt er uit Oostenrijk en knalt als een Weense wals alles aan gruzelementen? Nee, niet één of andere vrachtwagen vol Sachertorten maar het death-blackcombo Belphegor. Al sinds mensenheugenis ambeteren Helmuth en zijn vrienden menig tegenstander met hun muziek, artwork en vrije gedachtegangen. Het siert hen dat ze ondanks heel wat tegenwerking gewoon vrank en vrij hun ding blijven doen.Lees verder ›

Shockrock was een ding in de jaren '70 en begin jaren '80 van de vorige eeuw. Alice Cooper was daar een meester in en ook KISS is er groot mee geworden. Gregory Charles Harges bedacht in 1983 zijn eigen concept rondom shockrock en adopteerde de naam Lizzy Borden voor zichzelf en voor zijn band.Lees verder ›

Bloodred is een project van Ron Merz en 'onze' Joris Nijenhuis (Atrocity, Leaves' Eyes). The Raven's Shadow is het tweede album. Persoonlijk was ik niet bekend met eerder werk van dit project. Maar eens onbevangen luisteren dus.Lees verder ›

Lords Of Black. Nee, dat deed geen belletje rinkelen toen het in de reviewlijst verscheen. Dus snel eens de bio lezen en opzoeken op YouTube. Nou, dat klinkt niet slecht toch … Wablieft? Een Spaanse groep? Dat is nu niet bepaald de regio waar ik spontaan aan denk bij de omschrijving 'vloeiende powermetal', wat de stijl van Lords Of Black blijkt te zijn. Ken ik nog recente Spaanse groepen eigenlijk? Even grabbelen in mijn geheugen. Euh… kun je Baron Rojo recent noemen? Oei, neen, dat was al jaren '80. Kortom: een review zonder enige voorkennis. Lees verder ›

Het opmerkelijke trio van Macabre is in vele opzichten uniek te noemen: de tekstuele inspiratie die de band put uit het handelen van seriemoordenaars, de tegendraadse ritmes in de muziek die überhaupt al moeilijk in één categorie te plaatsen is, het fysieke voorkomen van de bandleden maar ook het feit dat we bijna tien jaar hebben moeten wachten op deze nieuwe plaat. Het zesde album uit de discografie heeft de naam Carnival Of Killers meegekregen en is uitgebracht via Nuclear Blast Records, het label waar Macabre in het verleden één van zijn sterkste platen Sinister Slaughter uitbracht. Aan de troeven die het drietal naar voren schuift op deze nieuwste carnavaleske tentoonstelling is weinig getornd aangezien Carnival Of Killers ook over meerdere, verschillende moordenaars verhaalt. Aan de line-up is sinds de oprichting in 1985 nog nooit iets veranderd en aan het experimentele karakter van de band ligt het ook niet deze ronde. Toch horen we wel degelijk een groot verschil ten opzichte van het eerder uitgebracht materiaal.Lees verder ›

Dystopia, juist, die hielden me in 2017 heel lang bezig met hun album Chaos Philosophorum. Progressieve black met blazers en jazzy/bluesy elementen brengen en tegelijkertijd ook Enslaved/Emperor/Keep of Kalessin-gitaarlijnen naar me gooien, dat kost tijd om te verwerken. Denk niet meteen dat je hier een tweede Fluisteraars krijgt, zo werkt het niet. Neen, deze weg kent een andere vorm van razernij, een andere vervreemding. Eentje wiens probleem een andere oplossing heeft. Geen Weg Uit (ik weet het, die titel klinkt... vreemd).Lees verder ›

De Duitsers van Ohrenfeindt werden slechts eenmaal eerder op Zware Metalen besproken. Daarin waren de AC/DC-referenties niet van de lucht. Na die recensie ben ik ik het Duitse trio uit het oog verloren. Of Das Geld Liegt Auf Der Straβe een terugkeer is naar de roots of dat ze, naar het Australische voorbeeld, keurig om de zoveel jaar een album uitbrengen welke in het verlengde ligt van vorig werk, weet ik dus niet. Feit is wel dat Ohrenfeindt op dit album nog meer als AC/DC is gaan klinken.Lees verder ›

Het Britse Countless Skies maakt melodic death metal met een progressief sausje. De heren laten zich zogezegd inspireren door hun Scandinavische melodeath-helden en zeg je Scandinavische melodeath dan zeg je In Flames, At The Gates en Dark Tranquility. Bij het aanzetten van de plaat is het meteen duidelijk dat Countless Skies hier inderdaad de mosterd haalt. De helft van de mosterd dan. Het andere deel wordt gehaald bij andere genres en dat smaakt naar meer.Lees verder ›

Helleruin, een naam die al enkele keren opdook op Zware Metalen, heeft een nieuwe EP. De debuut demo tellen we niet mee, maar  voorzagen we wel van een review. De band bestaat uit Carchost, die we ook kennen van zijn verleden bij Standvast. Standvast en Helleruin zijn trouwens samen te vinden op een fijne split, die in 2017 uitkwam. Maar nu is er dus een nieuwe Promo 2020.Lees verder ›