Headlines

De Finse blackmetalband Iätön werd in 2022 opgericht door de heren Woewrb and Penetreichtus I en dat is nog niet eens zo gek lang geleden. Het laastgenoemde heerschap  kennen we natuurlijk van Hatespirit en Serpentfyre. Er volgden al snel twee demo's via het Altare en Korpituli label en nu levert deze band, die intussen is uitgegroeid tot een viertal, via het Portugese Signal Rex de eerste langspeler aan, Portit Pohjolan. Wat niet meer dan de Poorten tot het Noorden zou moeten betekenen. Ik lees dat deze plaat onder handen werd genomen door Penetreichtus I zelf en dat hij hierbij, voor het masteringproces dan welteverstaan, werd bijgestaan door de heer Henri Sorvalli (Moonsorrow).Lees verder ›

Gatekeepers, slijp de hooivorken, ontvlam die lont en zeg een weesgegroetje achterstevoren. We gaan het nieuwste werpsel, Even In Arcadia, van uw favoriete Engelse slaapverwekkers Sleep Token bespreken. Staat het zweet al in je voorhoofdrimpels? Vast wel als ik zeg dat we het over een flinke dosis pop, trip-hop, trapbeats, weidse intro's en dan een streepje - dunner dan de lijntjes die ze tegenwoordig in Antwerpen uitdelen - stevige gitaren gaan hebben. Dus haast je naar de commentsectie om te smaden. Jouw smaak is natuurlijk ultiem superieur. De rest van ons gaat vereren. Het is onvermijdelijk.Lees verder ›

Vrienden, vriendinnen en al wie tot een andere kring behoort: luister! Er zijn maar weinig blackmetalbands die het label cult op zich mogen kleven in mijn ogen. Uit Finland komt dit Sargeist en dat is toch wel zo een band. Kijk maar eens wie er in de line-up zit en je weet genoeg. Dit Flame Within Flame komt na wat verzamelde werken, een EP, Death Veneration, en een volwaardig album Unbound dat intussen al wel weer jaren geleden werd uitgebracht. Intussen hebben Shatraug, Spellgoth en trawanten niet stilgezeten. Niet binnen dit Sargeist, maar ook niet binnen andere bands; denk dan aan Horna of Night Shall Drape Us of ik weet niet wat nog allemaal.Lees verder ›

Opia is een gloednieuwe vijfkoppige Britse atmosferische gothic doomband. Alhoewel Brits, met de toevoeging van de oorspronkelijk Tsjechische zangeres Tereza Rohelova en Spaanse toetsenist Jorge Afonso Rodriguez (Scandelion) kun je ook prima spreken van een internationaal gezelschap. Nou denk je bij Britse doom al gauw aan My Dying Bride, Paradise Lost en oude Anathema en laten die legendarische namen nou inderdaad mede aan de basis staan van Opia’s sound. Maar er is meer...Lees verder ›

Mourir uit het Franse Toulouse liet ons weten dat zijn EP Insolence die uitkwam via Pelagic Records op vinyl en via Distant Voices op cassette bijna uitverkocht is. Jongens toch, bericht ons toch even eerder dan waren ze misschien al uitverkocht. De black metal van dit viertal liet bij…Lees verder ›

Al 26 jaar maakt Nightfall deel uit van de Griekse extreme metalscene en als ik u zeg dat het debuutalbum Parade Into Centuries (1992) een jaar vóór Rotting Christs Thy Mighty Contract uitkwam, dan begrijpt u ook wel wat dat betekent: dit Nightfall is niets minder dan een pionier (samen met o.a. Septic Flesh – toen nog in twee woorden - en uiteraard Rotting Christ zelf) die aan de wieg van de toch wel invloedrijke Griekse black- en deathmetalbeweging stond. De muziek die deze band zelf maakt(e), blijft echter moeilijk te definiëren of onder één noemer te plaatsen. De bij dit nieuwe album meegeleverde promo benoemt het als blackened death metal met gothicmetalinvloeden; een beschrijving die de lading niet echt volledig dekt vind ik, want Nightfall is een kameleon als het op stijldefinitie aankomt.Lees verder ›

Eschaton is een technische deathmetalband uit Naugatuck (om het geografisch iets makkelijker te maken: dat ligt in de staat Massachusetts) in de Verenigde Staten. Hij werd in 2006 opgericht en de naam is afgeleid van een theologische term die verwijst naar het einde van de wereld, de eindtijd. In 2015 bracht het als drietal via Unique Leaders het album Sentinel Apocalypse uit. Vier jaar later, de band inmiddels uitgegroeid tot een vijftal, volgde Death Obsession.Lees verder ›

Mesopotamië is nu en dan wel eens de inspiratiebron voor menig extreme band en nu dus ook voor dit Portugese Anzv. De bandleden die vermoedelijk toch al enkele jaren meedraaien in de ondergrond brengen met Kur plaat nummer twee uit. En die komt via Edged Circle Productions. De vorige, Gallas, zag het levenslicht in 2022 via het voor mij onbekende label Exorcize Music. Ik schrijf "enkele jaren" want ik ontwaar in de bezetting leden die nog altijd actief zijn in Epping Forest, een band die al actief is sinds 1997.Lees verder ›

Hier bij Zware Metalen maken we bewust de keuze om ons maximaal in het Nederlands uit te drukken. Geen hip taalgebruik of vreemdtalige uitspattingen, maar lekker het eigen traditionele woordenboek bezigen. Helemaal geweldig vind ik dat, waarlijk, bij mij mag het zelfs oudschools zijn en de archaïsche toer opgaan. Heerlijk! Maar met de nieuwe EP From The Shadows van Aeonian Sorrow moet het me toch van het hart: WHAT THE FUCK is me dat hier allemaal!Lees verder ›

Het fijne Nederlandse death/thrashgezelschap Disquiet bestaat dit jaar 25 jaar en trakteerde zichzelf op een reisje naar Puerto Rico. Voor de achterblijvers in de kou is er nieuw plaatwerk in de vorm van de eerste EP van de band. The Infinite Hell bevat vier nummers.Lees verder ›

Dubbel zo progressief, dubbel zo vaak de bandnaam, dubbel zoveel saxofoon. Dat is onze rubriek Dubbel Zo Zwaar. Een nieuwe muzikale start met een zelfgetiteld album dat simpelweg vraagt om van meer dan één kant bekeken te worden. Daarnaast zouden de redacteuren elkaar de tent uitvechten om te bepalen wie uiteindelijk de rivier der nihilisme mag bevaren. MrJingles (favoriete genre: progressieve metal met het liefst een vorm van death daarbij) en Michiel Hoogkamer (favoriete genre: teveel om op te noemen, gaat van Prince tot Napalm Death) zijn deze keer de gelukkigen. Dit keer bespreken we Rivers Of Nihil van (......tromgeroffel) Rivers Of Nihil.Lees verder ›

Het Nederlandse Graceless komt vanaf 2017 netjes om de twee à drie jaar met een nieuw album waarbij de kwaliteit per album toeneemt. Collega Faasen gaf drie jaar geleden de niet-misselijke score van 93 en roemde Chants From Purgatory om de toegenomen melodie en de afgenomen agressie. De spanning voorafgaand aan Icons Of Ruin is daarmee torenhoog. Immers, een eendagsvlieg is Graceless al lang niet meer, maar met een dermate hoge score is het moeilijk jezelf te overtreffen.Lees verder ›

Soms is het jammer dat je een verhaal of boek niet nog eens voor het eerst kunt lezen. Dat je niet meer helemaal datzelfde gevoel boven kunt halen als dat je had toen je koortsig bladzijde na bladzijde verslond om het einde te weten te komen… of om uit de duisternis te geraken. Komt u maar naar voren en maak een buiging At The Mountains Of Madness van H.P. Lovecraft! Wat was ik gevangen door de druk en donkerte die de grootmeester opbouwde in zijn verhaal over een expeditie naar een nog nauwelijks verkend Antarctica die daar tegen bevroren leegte, oneindig oude ruïnes, al dan niet dode prehistorische levensvormen, bergen hoger dan Mount Everest en de dood aanliep.Lees verder ›