De Utrechtse thrashmetalband Disquiet viert dit jaar feest! De band gaat alweer vijfentwintig jaar mee en staat stil bij dit heugelijke feit met de EP The Infinite Hell én een bijzondere reis naar Puerto Rico, waar het gezelschap de headliner was bij de Wacken Metal Battle Carribean. Drummer Arthur Stam hield speciaal voor Zware Metalen een dagboek bij.
Disquiet in Puerto Rico. Dat is me een mooi affiche, echter geen alledaagse bestemming voor een Nederlandse metalband. Hoe zit dat eigenlijk? Wel, de link van Disquiet met Zuid-Amerika en het Caribisch gebied, gaat terug naar de begindagen van de band waar zowel bassist Alex Veliz (Venezuela) en Jerry Orie (Suriname) destijds deel van uitmaakten. Na een show in 2013 in Suriname, is het in 2025 op uitnodiging van Wacken Metal Battle-promotor Jerry Orie (Wacken Metal Battle Carribean en Florida) tijd om als special guest de Wacken Metal Battle Carribean te headlinen!
Woensdag 23 april
Het is zover: een fraaie delegatie bestaande uit Disquiet, de enige echte Jeffrey Rademakers (tourmanager) en Jochen Lumeij (promotor Wacken Metal Battle Nederland), maakt zich op voor een tropisch avontuur. Dat belooft wat. Vliegen als band naar en via Amerika is niet altijd een ABC-tje, maar uitgerust en goed voorbereid staat de hele club al vroeg op Schiphol. Eerst acht uur naar Boston, waar wat vragen moeten worden beantwoord bij de border patrol, vervolgens vier uur wachten en dan nog weer vier uur naar San Juan, de hoofdstad van Puerto Rico. Je moet er wat voor over hebben en dat hebben we ook.
Hallo Costa Rica, het is Disquiet hier!
Zonder al te veel gekkigheid landt het gezelschap ‘s avonds laat ter plaatse en wordt opgevangen door de lokale organisator Joel Roman en collega Edgar (‘Eggie’). Deze heren zijn met hun band Left-Övr in 2023 afgereisd naar Wacken als winnaar van de Wacken Metal Battle Carribean. De warme deken bij het verlaten van vliegveld bevestigt nog even dat we hier echt op een tropisch eiland zijn. Na de huurauto’s te hebben opgepikt is het zaak zo snel mogelijk de dichtstbijzijnde Burger King te bezoeken. Met een volle maag gaan we vervolgens op weg naar de accommodatie in Hatillo op ruim een uur rijden van de hoofdstad. Een heerlijke plek met zwembad en een enorme tuin waar de show qua ruimte evengoed had kunnen plaatsvinden.
Disquiet en vrienden
Aangezien het omgerekend acht uur ‘s ochtends is, gaan de oogjes snel dicht en de snaveltjes toe. Wat dat laatste betreft bestaat de groep uit enkele zogeheten ‘hapsnurkers’, waarbij er niet alleen gesnurkt wordt op standje straaljager, maar er ook veel gehapt wordt naar lucht aan het einde van een uithaal. Een indrukwekkend orkest tezamen.
Donderdag 24 april
Een bijkomdag die bestaat uit hangen rond het zwembad en onnodig veel eten. De Walmart bevindt zich op kleine afstand dus daar weten de meesten wel raad mee. Organisator en gastheer Joel is al vanaf vroeg in de weer om een lokale barbecue te bereiden. De kennismaking met de Puertoricaanse keuken is liefde op het eerste gezicht. Wat ook meehelpt is dat onze man Joel bbq’er van beroep is en het smullen tot hogere kunst heeft verheven.
NSFW: Disquiet in het zwembad
Vrijdag 25 april
De dag voor de show wordt er al afgereisd naar hoofdstad San Juan. Allereerst staat er een bezoek aan het oude gedeelte van de stad en het bekende fort op het programma. Veel bommen en granaten en ook hier blijken de Nederlanders destijds huis te hebben gehouden. We bieden netjes onze excuses aan en daarmee is deze kous ook weer af. Op naar de Wacken Metal Battle Carribean-meeting, met alle bands en prominenten. In de bijpassende rock- en motorclubbar wordt door eindbaas Jerry Orie de aftrap gedaan. De avond eindigt in een bar met lokale rums, wat leidt tot angstige momenten bij de mensen die eerder zijn afgetaaid. Het gesnurk van een aantal van de doorzakkers gaat namelijk door merg en been, alsof het geluid over de P.A. wordt uitversterkt. Gehoorbeschadiging ligt op de loer. ‘Dit heb ik nog nooit meegemaakt ‘ is een veelgehoorde zin tijdens de nabeschouwing van deze rumoerige nacht. De schrik zit er goed in. Het hapsnurken in optima forma.
Fort, vlaggen en band
Zaterdag 26 april
Showtime! Na een duik in de zee op loopafstand van de accommodatie, is het rond het middaguur tijd om richting zaal te vertrekken voor de soundcheck. Hier is al een hele crew aanwezig en de zaken worden serieus aangepakt. Rond zes uur gaan de deuren open en staan de eerste fans gelijk bij de merchtafel. Er wordt lekker ‘boodschappen’ gedaan en we zijn al snel door een groot deel van de voorraad heen. Ondertussen moet er ook gejureerd worden tijdens de wedstrijd, iets wat juryleden Jochen, Jeffrey en mijzelf niet vreemd is. De eerste bands komen met frisse metalcore, zijn energiek en het publiek weet er direct raad mee. A Burning Rose als derde band gooit het over een andere boeg en brengt een theatrale blackened deathmetalshow. Indrukwekkend. Ook laatste band Moths komt goed voor de dag met groovende moderne metal, inclusief sterke frontvrouw. Vervolgens betreden onze vrienden van Left-Övr het podium en krijgt het publiek groovy en bluesy stoner metal voorgeschoteld. Het gaat erin als koek.
Ondertussen is Disquiet met de warming up bezig en is het zaak alle technische settings van de soundcheck weer zo goed mogelijk terug te krijgen. Na wat obstakels te hebben overwonnen, begint de show na een paar nummers lekker op gang te komen. Oud-bassist Jerry Orie mag na de intro van Creeping Death (ja, inderdaad van Metallica) zijn opwachting maken met het nummer Outcry. De kakelverse single Call of the Kill wordt voor het eerst live gespeeld en het publiek gaat heerlijk tekeer. Na een klein uur nadert het einde van de set en wordt als uitsmijter Territory van Sepultura, omgedoopt tot War for Jerry Orie en ingezet met alle zangers van de bands. De zogeheten klap op de vuurpijl.
Ondertussen begrijpen we dat zowel de zaal als de bar is uitverkocht. De droge keel nemen we maar even op de koop toe, want wat een avond was dit. Na nog wat praatjes en foto’s bij de merch is het tijd om richting accommodatie te vertrekken, waar de volgende hapsnurkshow kan beginnen.
Zondag 27 april
Zanger Sean Maia is nog tot in de vroege uurtjes in de weer op het dakterras en wordt na een uur slaap uit bed gedreund met een gong. Het maakt weinig indruk op de man. Na een goed ontbijt en afscheid van Jerry, trekken we weer richting het westen van het eiland naar de eerste accommodatie. Hier bestaat de rest van de dag – u raadt het al – wederom uit hangen en onnodig veel eten (en drinken).
Maandag 28 april
Het is vroeg dag want gitarist Fabian Verweij vertrekt twee dagen eerder. Na een pitstop op het vliegveld, trekken we door naar het Nationale Park en tropisch regenwoud El Yunque. Veel regen en veel woud: er is niets aan gelogen. Het zorgt voor mooie plaatjes en wandelingen. Op de terugweg wordt in een diepe plas nog even de bodemplaat onder de huurauto vandaan gereden, maar met een allrisk verzekering weinig om echt zorgen over te maken.
Er was regen, woud en een paar stickers
Dinsdag 29 april
Laatste dag, dus onze host Joel heeft een programma aan de westkust van het eiland. Schitterende stranden zoals we ze kennen van films als Pirates of the Carribean. We vermaken ons kostelijk en sluiten de dag af met een barbecue.
Strand in Puerto Rico
Woensdag 30 april
Aan alles komt een eind, dus is het biezen pakken en richting vliegveld. Na een lange vlucht zijn we weer op eigen bodem en kunnen we terugkijken op één van de meest exotische shows die we in het vijfentwintigjarig bestaan van Disquiet hebben gespeeld. Puerto Rico, dank voor alles!
Disquiet in Puerto Rico: de aftermovie
Zware Metalen plaatst vaker reisverslagen van bands. Bijvoorbeeld van Officium Triste in Rusland en Martyr in India.
Links: