Sleep Token – Even In Arcadia

Geschreven door op 03-06-2025 om 21:04.

Gatekeepers, slijp de hooivorken, ontvlam die lont en zeg een weesgegroetje achterstevoren. We gaan het nieuwste werpsel, Even In Arcadia, van uw favoriete Engelse slaapverwekkers Sleep Token bespreken. Staat het zweet al in je voorhoofdrimpels? Vast wel als ik zeg dat we het over een flinke dosis pop, trip-hop, trapbeats, weidse intro’s en dan een streepje – dunner dan de lijntjes die ze tegenwoordig in Antwerpen uitdelen – stevige gitaren gaan hebben. Dus haast je naar de commentsectie om te smaden. Jouw smaak is natuurlijk ultiem superieur. De rest van ons gaat vereren. Het is onvermijdelijk.

Dat de band stappen zet in het muzieklandschap is – zachtjes gedrukt – een half mirakel. Noch hevige downtuned gitaren, noch lange, weidse intro’s, noch nummers van zeven+-minuten zijn ingrediënten die in de mainstream in de smaak vallen. Toch komt de band hier met hun eerste mainstreamdebuut op een gigantisch platenlabel met labelgenoten als Justin Timberlake, Britney Spears, Tate McRae en euhm… Tool. En net zoals die laatstgenoemde blijft Sleep Token heel hard zichzelf en heeft het die atypische, typische eclectische mix zelfs nog een tandje bijgeschroefd. Toegegeven, er zijn iets minder hevige momenten te bespeuren dan op voorganger Take Me Back To Eden, maar de songstructuren zijn alles behalve toegankelijk. Dat Sleep Token dan ook een radiolievelingetje begint te worden en momenteel zelfs de streamingcijfers van Judas Priest of Iron Maiden klopt is dan al helemaal moeilijk uit te leggen.

Men moet maar opener Look To Windward opzetten om meteen meegevoerd te worden in aanzwellende synths die steeds rijker en rijker worden, terwijl Vessel ingehouden croont. Ondanks dat de productie enorm is klinkt Vessel dichter, naakter en eerlijker dan op veel van voorgaand werk. De productie doet een aardige duit in het zakje om de vaak trage opbouw van de nummers beter te laten evolueren. Het zijn details zoals de overgang van Look To Windward naar Emergence, of net héél opvallende zaken zoals de trapbeats die veel nummers domineren.

Een nummer als Caramel volgt die typische Sleep Token-formule, maar de band verweeft er hier de nodige poëzie doorheen. Het nummer begint mierzoet als onsamenhangende kristallen samenklitten en versmelten op een urban clave-ritme.  Die gebrande, plakkerige complexiteit komt aandraven wanneer II het beste van zichzelf geeft op de drums onder diezelfde mierzoete zang. ‘Too young to get bitter over it all, too old to retaliate like before’. Guilty pleasures overal. Tot Caramel zwart brandt met post-blackvocalen en de nodige blastbeats. Sleep Token avant la lettre, maar nog nooit vielen de puzzelstukjes zo mooi in elkaar. Even In Arcadia voelt toch iets lichtzinniger dan de duistere trilogie die de band heeft grootgebracht. Vooral de tweede helft van het album deint in die richting met meer nadruk op piano, een bizar optimistische sfeer in Damocles en zelfs springerige math rock op Gethsemane, een verborgen pareltje. De demonische trip-hop synthwave meets Deftones waar het in ontaardt is van de bovenste plank en kan zo bij Crosses in de rij.

Afsluiter Infinite Baths voelt aan als een meer epische best-of collectie van de voorgaande nummers en is met zijn lengte en overdadige – maar o zo welkome – heavy sectie een instant favoriet. Een terugkoppeling naar Deftones ten tijde van Diamond Eyes is nooit veraf. De fade in de heavy riff laat zien dat de band de opbouw naar stevige gitaren zeker nog niet in de sloot werpt en is misschien een ideaal voorwendsel naar toekomstig werk?

Op Even In Arcadia ligt de nadruk meer op toetsen, elektronica – ook in de drums – en synthesizers. De productie schittert in alle melancholische schoonheid. Vooral de drums van II zijn zo kraakhelder opgenomen. De injectie van pop-elementen in de kit verheft het geheel enkel. Maar is dit dan nog wel metal? Nou, sluit je familie eens op met Infinite Baths en kijk hoe de schedels over de vloer zullen rollen. ‘Teeth of God, Blood of Man, I will Be, What I Am’ . Ook de heavy passages genieten van de verbeterde productie. De gitaar ligt erg dicht bij wat Deftones op Diamond Eyes aan ons presenteert en scheurt als een kettingzaag in harmonie met de stem van Vessel. Dat de band hier spaarzamer omgaat met hun zware-wapenarsenaal maakt de uitvoering des te doeltrefferender.

Sleep Token zet hiermee reuzenstappen naar mainstreamsucces zonder dat het ook maar één klontje inboet aan experiment of originaliteit. Ik ken maar een handvol voorbeelden, waarvan labelgenoten Tool er één is, die dat kunnen. Dat de band zijn verdomse tijd neemt met intro’s en er weinig tempo in het geheel zit is een gekend kwaad dat hier niet opgelost of zelfs geadresseerd wordt. Meer nog, elk nummer begint ditmaal kalm en mysterieus. Maar de productie tiert welig en geeft de band nog meer knoppen aan de console. Als je je ervoor openstelt en je laat meevoeren vergeef je het Sleep Token sneller en krijgt je er heel wat voor terug. Even In Arcadia is de meest consistente en beklijvende plaat van de band. Voor de eerste keer komt de eclectische mix voor een volledige plaat tot zijn recht. Caramel, Gethsemane en Infinite Baths zijn uitschieters, nochtans heeft elk nummer waarde op dit werk. Op Even In Arcadia zal je geen intro’s vinden die met knieën in de lucht en gitaren in standje ‘moord’ uit de startblokken schieten. Deze dood is traag, verleidelijk en onverwacht.

Score:

89/100

Label:

RCA Records, 2025

Tracklisting:

  1. Look To Windward
  2. Emergence
  3. Past Self
  4. Dangerous
  5. Caramel
  6. Even In Arcadia
  7. Provider
  8. Damocles
  9. Gethsemane
  10. Infinite Baths

Line-up:

  • Vessel – Zang
  • II – Drums
  • III – Gitaar
  • IV – Bas

Links: