Soms is het jammer dat je een verhaal of boek niet nog eens voor het eerst kunt lezen. Dat je niet meer helemaal datzelfde gevoel boven kunt halen als dat je had toen je koortsig bladzijde na bladzijde verslond om het einde te weten te komen… of om uit de duisternis te geraken. Komt u maar naar voren en maak een buiging At The Mountains Of Madness van H.P. Lovecraft! Wat was ik gevangen door de druk en donkerte die de grootmeester opbouwde in zijn verhaal over een expeditie naar een nog nauwelijks verkend Antarctica die daar tegen bevroren leegte, oneindig oude ruïnes, al dan niet dode prehistorische levensvormen, bergen hoger dan Mount Everest en de dood aanliep. Oh, en tegen allerlei onuitsprekelijks natuurlijk, want het blijft Lovecraft. Ik heb het verhaal na die eerste keer nog vele malen gelezen, maar het serieus ongemakkelijke gevoel van toen is nooit meer teruggekomen. Wel blijft het werk – bijna honderd jaar nadat het geschreven is – zijn duistere charme houden.
Vraag maar aan de Zweedse deathmetallers van Puteraeon want die brengen met Mountains Of Madness een album (hun vijfde alweer) dat het narratief van de horrorklassieker nauwgezet probeert te volgen. En met de titels van de eerste zeven tracks slagen ze daar alvast prima in. Als je een verhaal vertelt, mag je muzikaal natuurlijk ook wel wat episch uitpakken natuurlijk. Dat doet Puteraeon dan ook, maar dat leidt niet tot ellenlange nummers. Met The Nameless City en The Rise Of The Shoggoths hebben we twee uitschieters van zes minuten, maar de meeste tracks houden het bij drie tot vier minuten. Wel zo lekker voor een deathmetalplaat van de oude school. Nee, de epiek zit vooral in de kleine details en de teksten waarmee de gebeurtenissen en het ijselijke gevoel tot leven worden gebracht. Bonuspunten omdat men daarbij ver weg blijft van een vertelstem die ons van song naar song moet slepen!
Een titel als Horror On The Antarctic Plateau vraagt om een vergelijkbare intensiteit natuurlijk. Die krijgt hier voor een deel vorm in screams die spottend en hatelijk over de lekker stevige grunt gedrapeerd worden, terwijl de gitaren door de oerlagen van de (Zweedse) death metal malen. The Nameless City is natuurlijk waar het eigenlijk allemaal om draait en dat blijkt in dit geval eigenlijk een vrij soepel lopende deathmetaltrack te zijn die in het fingerspitzengefühl van de gitaristen zelfs wat melodeath aandoet. Totdat zanger Jonas Lindblood zijn zware stembanden nog maar eens laat klepperen in een smakelijke grunt. Lekker kletterende bas trouwens ook onder de gescandeerde zang die met een beetje goede wil zelfs “clean” te noemen is. Hèhè, even rust om de uitgestrekte weidse ijswereld in ons op te nemen. Gods Of Unhallowed Space is voor mij nu de klapper van de plaat. Het pesterige keyboardhorrorthemaatje aan het begin (zo’n detail waar ik eerder over sprak) is al een mooie aanzet, maar het zijn de trage sloopriff, het woedende “They came from the sky!” en de gestoorde gillen van angst die de track nog net even boven de andere, ook al niet misselijke, nummers plaatst. The Rise Of The Shoggoths brengt in het begin vreemd genoeg een soort polka. Zo leuk zijn die Shoggoths niet hoor! De resterende vijf minuten zijn veelal een stuk serieuzer, inclusief een encyclopedische uiteenzetting over deze kwalijke figuren en misselijkmakende gitaarkronkels: “Rise!”. Watchers In The Abyss (mooi staand slot!) en I Am The Darkness ten slotte zijn nog maar eens fijne brokken afwisselende death van de oude stempel met vocaal bij vlagen een wat modernere insteek. Op de laatste track kunnen we zowaar nog eens lekker meebrullen. Altijd sterk eindigen, dat hebben deze heren wel begrepen.
Absolute kracht van de plaat is (die moeilijk definieerbare) “flow”. De plaat is bruut waar hij bruut moet zijn en meeslepend waar dat gevraagd wordt, zodat je steeds geboeid blijft luisteren. De tegenwoordig bijna alom aanwezige Dan Swanö heeft de master verzorgd en dat is inmiddels bijna een garantie voor een mooi vol geluid dat niet bezwijkt onder de compressie. Ome Dan was trouwens best onder de indruk, als we het promopraatje mogen geloven. Hij zegt dat Mountains Of Madness zomaar eens de boeken zou kunnen ingaan als een van de beste “Swe-death releases ever”. De tijd zal het leren, maar voor nu staat voor mij ook wel vast dat Puteraeon hier een prima plaat brengt. De hoes van de plaat misstaat overigens in geen enkele Lovecraft-collectie. Ik ga de vinylversie maar eens bestellen.
Score:
85/100
Label:
Emanzipation Productions, 2025
Tracklisting:
- Miskatonic Expedition
- The Land Of Cold Eternal Winter
- Remnants
- Horror On The Antarctic Plateau
- The Nameless City
- Gods Of Unhallowed Space
- The Rise Of The Shoggoths
- Watchers At The Abys
- I Am The Darkness
Line-up:
- Jonas Lindblood – Vocalen
- Rune Foss – Gitaar, vocalen
- Daniel Vandija – Basgitaar
- Anders Malmström – Drums
Links: