Al 26 jaar maakt Nightfall deel uit van de Griekse extreme metalscene en als ik u zeg dat het debuutalbum Parade Into Centuries (1992) een jaar vóór Rotting Christs Thy Mighty Contract uitkwam, dan begrijpt u ook wel wat dat betekent: dit Nightfall is niets minder dan een pionier (samen met o.a. Septic Flesh – toen nog in twee woorden – en uiteraard Rotting Christ zelf) die aan de wieg van de toch wel invloedrijke Griekse black- en deathmetalbeweging stond. De muziek die deze band zelf maakt(e), blijft echter moeilijk te definiëren of onder één noemer te plaatsen. De bij dit nieuwe album meegeleverde promo benoemt het als blackened death metal met gothicmetalinvloeden; een beschrijving die de lading niet echt volledig dekt vind ik, want Nightfall is een kameleon als het op stijldefinitie aankomt.
In zijn beginjaren hanteerde de band inderdaad een Mediterraans, warmbloedig black/death/thrashgeluid met elementen van heavy en gothic metal. Enkele jaren later (in 1995) klonk Nightfall al heel wat harder en gemener, met een meer uitgesproken blackmetalbenadering, al dreven ook nu weer regelmatig melodische heavy metal en gothic-klanken (samen met heel wat andere, genrevreemde geluiden) naar de oppervlakte. Een heerlijk afwisselend en verrassend album trouwens, dat Athenian Echoes. Toch bleef de band continu op zoek naar een eigen identiteit: na een tweetal toegankelijke, sterk door hard rock en heavy metal geïnspireerde albums evolueerde Nightfall weer richting een veel donkerder geluid, met zowel invloeden uit de gothic metal (Moonspell), industriële black (…And Oceans) als doom metal (Anathema). Met elke release bleef Nightfall evolueren, experimenteren en zichzelf heruitvinden, zonder zichzelf al te veel grenzen aan te meten. Zo kreeg Astron Black And The Thirty Tyrants (2010) bijvoorbeeld een duidelijk gothicrockgeluid mee (denk o.a. aan vroege Tiamat). De laatste jaren, sinds Cassiopeia (2013), wordt er echter consequent geopteerd voor een loodzwaar, bombastisch, maar steeds melodisch deathmetalgeluid. De speeltijd lijkt definitief voorbij: Nightfall profileert zich steeds meer als een ernstige, “zware” band. Die trend zet zich ook verder op Children Of Eve.
Wat Nightfall ondanks al deze stijlveranderingen en de schijnbaar eindeloze stroom aan nieuwe ideeën blijft typeren, is het talent om catchy riffs en meeslepende melodieën te componeren. Én het talent om te verrassen, om “anders” te zijn, om de horizon telkens weer te durven verleggen. En in die zin is het opzoeken van onverwachte, onconventionele invalshoeken zeker een meerwaarde te noemen.
Het hart van Nightfall wordt gevormd door Efthimis Karadimas, het enige overgebleven originele lid van de band. Hij laat (letterlijk) zijn stem horen over enkele diepgravende thema’s, zoals de (veel te grote en gevaarlijke) invloed van georganiseerde religie, leven en sterven met (mentale) pijn (wat zeker in verband kan gebracht worden met Karadimas’ recent vastgestelde depressie) en de helende kracht van de dood. Hij wordt hiervoor bijgestaand door ex-Septicflesh drummer Fotis Benardo, gitarist (en voormalig bassist van de band) Kostas Kyriakopoulos en mevrouw Vasiliki Biza op basgitaar.
Over de inspiratie voor Children Of Eve laat Efthimis Karadimas weten dat woede en haat de voornaamste drijfveren waren. Opvallend is toch dat dit op At Night We Pray eigenlijk ook al het geval was, op Killing Moon hoorde je namelijk: “Anger rose in me” en “I shout to tell you how much, how much I hate you.” Die haat is duidelijk nog niet weggeëbd, want Nightfall gebruikt ze zelfs om Children Of Eve mee in te leiden. En dat doet de band heel sfeervol, met een half-gefluisterde getuigenis die grenst aan krankzinnigheid: “I hate the cannibal lurking inside my head, seeking revenge for the expelled ones: the traders of anathema, with outlandish desire to disobey the makhaira of the deceiver, christian svengali.“. Verwijst deze intro ook weer naar Karadimas’ depressie? Mogelijks. En wat doe je met een depressie? Verpulveren met kolossale (blackened) death metal natuurlijk!
Maar eerst nog dit. De gesproken introtekst is niet zomaar een losse inleiding, maar geldt ook als synthese van het album, aangezien de delen ervan letterlijk terugkomen als de opeenvolgende tracktitels. Toch weer een geniaal idee van deze eindeloos creatieve band.
Zoals gezegd zet Children Of Eve de toon van At Night We Pray gewoon verder. In de praktijk betekent dat vooral een heel heavy, bombastisch blackened deathmetalgeluid met hier en daar een thrash-infusie (zoals op The Cannibal), opvallende riffs en gitaarleads, beestachtig brutale, midrange, rauwe growls en hier en daar ook eens een verrassing. Nightfall laveert zo mooi tussen het geluid van andere, al dan niet Griekse, bands door. Je hoort doorheen het album gelijkenissen met moderne Behemoth (I Hate), hedendaagse Rotting Christ (Seeking Revenge) en Moonspell, maar dit is vooral Nightfall “nieuwe stijl” ten voeten uit. En die stijl is organischer dan Behemoth, maar veel zwaarder dan Moonspell en Rotting Christ. De band combineert moeiteloos melodische death metal met blackmetal- en gothicmetalsentimenten, en (zoals al geschreven) een occasionele thrashmetaloprisping. Hier en daar kan je ook wel eens een doommetalidee ontwaren (de start van For The Expelled Ones, With Outlandish Desire To Disobey), maar heel prominent is dat hier alleszins niet. Het lijkt heel wat om allemaal samen te brengen op één album van een kleine drie kwartier, maar Nightfall maakt er toch een mooi, samenhangend geheel van.
Maar dat kan, want naast de verpletterende death en thrash zijn de riffs en leads best wel weer bevlogen en memorabel. Zoals de wervelende, virtuoze tremolo op het einde van I Hate, of het melodische, bezielde refrein van The Cannibal, dat allesvernietigend start maar zich gaandeweg ontpopt tot een extreme hitmachine van epische proporties. Wat een vurig, geestdriftig nummer! Lurking neemt de fakkel van The Cannibal trouwens probleemloos over, maar hoewel ook deze behoorlijk agressieve track overweldigt met steenhard drumwerk en een bijzonder indrukwekkende vocale prestaties van de heer Karadimas, en daarnaast weet te bekoren met een bijzonder lekker in het gehoor liggende melodische rode draad en hier en daar een wervelend tremolo-moment, ligt Lurking naar mijn gevoel muzikaal net iets te dicht bij The Cannibal. Er wordt hier teveel uit hetzelfde vaatje getapt (zelfs de centrale leads lijken op elkaar) en zo vroeg op het album is dat toch jammer. Lurking is desalniettemin een stevige brok zwartgeblakerde gitaarkrachtpatserij: opnieuw is er geen speld tussen te brengen en is het nummer volledig dichtgemetseld met riffs en drumroffels.
Naast het gitaarwerk zorgen de gotische invloeden ook voor heel wat sfeer en gedenkwaardigheid. Op I Hate uit zich dat bijvoorbeeld in een zinderend duet tussen Karadimas’ zwartgeblakerde agressie en cleane samenzang. Contrasten die elkaar versterken: geweldig toch!
Consistentie is een mes dat aan twee kanten snijdt: het zorgt voor herkenbaarheid en een makkelijke flow in het album, maar het risico bestaat dat het daardoor moeilijker wordt om de individuele nummers te onderscheiden. Nightfall lost dit op door in de meeste tracks een soort wederkerend, mee”zing”baar, refreinachtig thema te verstoppen. Zo ook op Inside My Head, al lijkt het in de nasleep van de vorige drie nummers wat moeite te hebben om volledig vast te haken, voornamelijk door een gebrek aan een transparante structuur.
Het spannende en door Rotting Christ-geïnspireerde Seeking Revenge voegt wat epische, fanatieke en stuwende bombast toe aan dit album. Dit contrasteert dan weer netjes met de slepende doom waarmee For The Expelled Ones start. Maar vergis u niet: dit is death metal ten voeten uit (met, jawel, hier en daar een streepje thrash). Bij het begin van dit nummer hoor ik wat oude Septic Flesh terugkomen, maar de sfeer wordt al snel nog een stukje bruter, logger en massiever. For The Expelled Ones kenmerkt zich door een heerlijk donker sfeertje: groots en bevlogen in de melodische “refrein”-passages, maar tegelijk woest en agressief. De melodische passages blijven wel hangen, de vrij technische deathriffs wat minder. Er zit ook wel veel herhaling in, waardoor je het gevoel hebt dat dit nummer een paar minuten te lang duurt.
Nóg harder en sneller gaat het bij The Traders Of Anathema, een deathmetalpletwals die huppelende death en thrash met zware, gruizige riffs combineert met monumentale synths en gillende gitaarfantasieën. Het nummer levert heel wat interessante ideeën en technische gitaarhoogstandjes, maar net als bij Inside My Head ontbreekt hier wat samenhang. Lekker bruut bij momenten, maar het wordt pas echt interessant bij de meer gedurfde en minder generische, tragere, massieve riffs.
U leest het: Children Of Eve heeft zijn troeven, maar overtuigt zeker niet over de hele lijn. Iets te chaotisch af en toe en op andere momenten te gelijklopend. En toch klinkt elke seconde van dit album zeer geestdriftig en overtuigend, tenminste als je van een iets zwaardere vorm van (melodische) blackened death metal houdt. Een dubbel gevoel.
Een makhaira is een oud Grieks zwaard. Je zou verwachten dat het in de handen van een bedrieger voor de (spreekwoordelijke) doodsteek zou zorgen, maar een snelle dood gunt The Makhaira Of The Deceiver ons absoluut niet. Dit is eerder een bedrieglijke sluipmoordenaar die de luisteraar langzaam verstikt met zijn broeierige atmosferen en sentimenten en systematisch vermorzelt met zijn voortdurende basdrumsalvo’s, terwijl de krachtige, opzwepende en epische melodische passages (op het einde ook ondersteund door koorzang) de illusie van een nakende redding en catharsis blijven voorhouden.
Het zijn dit soort energieke, meeslepende melodische momenten die Children Of Eve naar een hoger niveau tillen. Ook op afsluiter Christian Svengali (dit laatste woord betekent zoveel als “manipulator”) staat de melodie centraal, al is de sfeer hier veel meer ingetogen. Net als The Makhaira Of The Deceiver moet dit nummer het vooral hebben van zijn broeierige gotiek, deze keer ondersteund door gitaar. Heel sfeervol, maar als afsluiter vind ik het dan weer iets minder geslaagd.
De opvolger van At Night We Pray ligt stilistisch in dezelfde lijn als zijn voorganger en valt ook op dezelfde troeven terug: pakkende melodieën, brute riffs, beukende drums en beestachtige vocalen. Children Of Eve is toch nog iets zwaarder van geluid, maar compenseert dat ruimschoots met enkele prachtige en memorabele melodische momenten. Het is wel een plaat die moet groeien, waarbij vooral die melodische passages gaandeweg beter blijven vastkleven. Nightfall vinkt op het nieuwe album opnieuw mooi alle vakjes af (death, black, doom, gothic, heavy) en combineert al deze invloeden toch weer overtuigend tot een robuust en mooi uitgebalanceerd geheel.
Score:
80/100
Label:
Season of Mist, 2025
Tracklisting:
- I Hate
- The Cannibal
- Lurking
- Inside My Head
- Seeking Revenge
- For The Expelled Ones
- The Traders Of Anathema
- With Outlandish Desire To Disobey
- The Makhaira Of The Deceiver
- Christian Svengali
Line-up:
- Efthimis Karadimas – Stem
- Kostas Kyriakopoulos – Gitaar
- Vasiliki Biza – Basgitaar
- Fotis Benardo – Drums
Links: