Oorlogen zijn niet meer wat ze geweest zijn. Waar geschillen tegenwoordig worden beslecht met Bayraktar drones, bestreed de mens zichzelf vroeger met vlegels en dolken. Smerig hak- en beukwerk met rondvliegende ledematen en vloeiend bloed. De dame en heren van Iron Hawk zijn de dagen van weleer nog niet vergeten, en brengen ons een plaat vol smerig muzikaal wapengekletter.
‘Tempo’ is het sleutelwoord op dit debuutalbum. Vanaf de eerste seconde dat The Last Crusade aftikt, zit de snelheid er goed in. De gitaren zijn omlijst met een roestige distortion van het kaliber van Bathory of Venom. Helaas treedt deze distortion dusdanig op de voorgrond, dat onder andere de gitaarsolo’s er in wegvallen. Hierdoor komt het album minder krachtig over dan de potentie die er in zit. Het kost dan ook enige moeite om de te horen wat er bijvoorbeeld in Signal to Oblivion en Escape Form The Void allemaal wordt gespeeld. Het resultaat is echter wel een ongepolijste, smerige klank die past bij het strijdtoneel dat wordt bezongen. En daarbij; op het slagveld kan men de ledematen en het bloed ook niet meer onderscheiden van de modder waarin ze terecht zijn gekomen. Deze rauwheid is ook terug te zien in de gave albumhoes die recht uit een underground jaren ’90 metalzine afkomstig zou kunnen zijn. Een silhouet van een kollosale figuur met een gigantische bijl dat uittorent boven een explosie en een brandend kruis. Een muzikale bijl vinden we overigens in de stem van Simön Slaughter, die een beetje klinkt als een doorrookte versie van die van Cronos van Venom. Dankzij de lichte galm die onder de vocalen ligt, krijgt het album een rauw rafelrandje. Alsof het is opgenomen in een vochtige middeleeuwse kerker.
Het is niet de eerste keer dat we te maken hebben met speedmetal, maar jemig wat klinkt het lekker. Je krijgt er zin van om bier uit de schedel van je verslagen vijand te drinken. Op het moment dat Dark Age inhaakt, begint er een klein beetje de sleur in te komen. We krijgen namelijk steeds hetzelfde recept voorgeschoteld: snelle drums, een snijdende riff en brullende vocalen. Begrijp me niet verkeerd; het is een prima recept, maar een beetje variatie was wel welkom geweest.
Ritual of the Warpath is een album voor zuipers en slachters. Van plunderingen en pintendrinken. Het Engelse woord ‘debauchery’ heeft geen exacte Nederlandse vertaling. Als zo’n woord zo bestaan, dan zou het goed de strekking van dit album omschrijven. ‘Losbandigheid’ vult de lading niet volledig. Vul jij jezelf liever met een lading bloed of bier? Geef deze debuutplaat van Iron Hawk eens een kans! Hij zal je zeker niet teleurstellen… maar ook niet verrassen.
Score:
77/100
Label:
Dying Victims Promotions, 2022
Tracklisting:
- The Final Crusade
- Signal To Oblivion
- Into The Circle
- Sanctimony
- Eternal Winter
- Dark Age
- Escape From The Void
- Doomsday Rider
- Gates Of Beyond
- Ritual Of The War Path
Line-up:
- Simön Slaughter – Vocalen, Gitaar
- Ange Upstart – Basgitaar
- Mitch Bästärd – Drums
Links: