Menig zware festivalganger heeft er lang naar uit gekeken, maar kijk, twee jaar later dan gepland is hij er dan: de vijfentwintigste editie van Graspop Metal Meeting! Dit zilveren jubileum wordt gevierd met op de hoofdpodia een berg aan grote namen. De bezoeker die op zoek is naar die kleine momentjes van duister geluk wordt dan weer op zijn wenken bediend op de andere podia. En natuurlijk, in deze onzekere tijden haakt er ook nog wel eens een band af, maar er blijft meer dan genoeg te horen en zien op de soms zinderend hete weiden van Dessel. Zware Metalen vaardigt schrijvers Michel Peters en Michiel Hoogkamer af. Collega’s Maud van Durme en Niek van de Vondervoort zijn er ook en springen niet alleen in de pit maar ook bij. En zo komen we nog een heel eind. Op deze eerste dag onder meer tot aan Vltimas, Flotsam And Jetsam, Dropkick Murphys en grootmeesters Iron Maiden.
Lees ook ons verslag van vrijdag 17 juni, zaterdag 18 juni en zondag 19 juni!
Misþyrming (Marquee, Michel)
Het IJslandse Misþyrming, naar blackmetalnormen een vrij jonge band (2013), staat vandaag voor de eerste keer op Graspop. Twee platen hebben ze nu al uit, allebei even overrompelend. Liefhebbers van beenhard snijdende akkoorden en een ijselijk stemgeluid zijn hier vandaag in hun nopjes. Het is echter nog vrij vroeg op de dag en het publiek moet er nog even inkomen. Maar de groep werkt hard en dat loont, naar het einde toe hebben ze het publiek wel mee.
Dana Dentata (Jupiler Stage, Michel)
Aangekondigd als een kruising tussen Marilyn Manson en Kanye West verschijnt Dana Dentata verkleed als een griezelclown op het podium. Aanvankelijk denk ik nog dat het een intro is, maar al snel begint ze te zingen. Maar waar zijn de muzikanten dan? Juist, het hele ding staat op tape. We krijgen wat stoer gehuppel en vooral wat doelloze kreten. Als ze tussen de nummers (nou ja…) ook nog begint ‘more vagina’s, more vagina’s’ begint te kwelen, heb ik mijn besluit al klaar: dit is gewoon kut.
Vltimas (Marquee, Michel)
Toen Morbid Angel uiteen viel, sloot David ‘Evil D’ Vincent zich aan bij het project van Rune ‘Blasphemer’ Eriksen (Mayhem) en Flo Mounier (Cryptopsy). Het kindje dat daaruit geboren werd heet Vltimas. David ziet eruit als het gothic neefje van Clint Eastwood maar vanaf de beste man zijn strot opentrekt weten we waar we aan toe zijn: blackened death van het zuiverste water. Wie start met een song als Something Wicked Marches In zet meteen de kantlijnen uit voor wat volgt: de volledige, gelijknamige plaat wordt er in een indrukwekkend tempo doorheen gejaagd. Niets meer, niets minder. Prachtoptreden.
Flotsam and Jetsam (Marquee, Michel)
Oorspronkelijk zou My Dying Bride hier spelen, maar wegens hun wegvallen mag Flotsam And Jetsam aantreden. Het wordt hier meteen hun debuut op Graspop. De set die gespeeld wordt bevat een mooie mix tussen oud werk en nagelnieuwe songs uit hun recente plaat Blood in the Water. De groep bestaat al sinds 1981 maar je hoort niet de minste sleet. Als Dreams of Death en Hammerhead als twee eerste songs in je gezicht gepoeierd worden, dan weet je: dit komt helemaal goed! De eerste moshpits ontstaan en dat komt de sfeer altijd wel ten goede. Ze mogen terugkomen!
In Extremo (Marquee, Michel)
Berlijnse folkmetal! Het klinkt zoals het leest, maar dat is niet erg. De Marquee is toe aan een feestje, en een feestje gaat er komen. Bijgestaan door doedelzakken gaat In Extremo van start en de sfeer zit meteen goed. Zowat elk refrein wordt meegebruld (zo erg moeilijk zijn die refreinen niet) en er wordt volop rondgehost in ware Alpenstijl, stevig aangevuurd door vuurwerk op het podium. Het echt maffe aan deze groep is dat hun refreinen dan wel Duits zijn, maar dat de rest van de tekst zowel in het Latijn, Zweeds, Spaans, Engels, Noors of Hebreeuws kan zijn. Niet dat je er een jota van snapt, maar toch: speciaal.
Mastodon (North Stage, Maud)
Met stip aangeduid op mijn kalender: Mastodon op Graspop Metal Meeting! Je hebt zo van die bands die je reeds tig keer aan het werk zag, maar nooit beu lijkt te raken. Met Iron Maiden en deze Mastodon staan er vandaag zo twee geprogrammeerd. Het laatste album van die laatste was me enorm goed bevallen en dus ben ik maar wat blij dat de band vandaag tijd steekt in de nieuwe nummers. The Crux, Teardrinker, Pain With An Anchor en Pushing The Tides weerklinken alsof ze al altijd op de setlist hebben gestaan. Geen Gigantium helaas. Je kan het niet allemaal hebben. De band zet dus vooral Hushed And Grim in de kijker en laat daarom opvallend veel klassiekers liggen. Afsluiten doen de heren echter met het onvermijdelijke Blood And Thunder. Noblesse oblige natuurlijk, maar je ziet de mensen op de weide wel direct recht veren.
Powerwolf (South Stage, Michel)
De laatste jaren is Powerwolf groot geworden. Ze hebben steeds een volledige en professionele productie mee en hun shows zijn altijd heel erg verzorgd. Zoiets loont. Bij elk optreden dat Powerwolf geeft winnen ze nieuwe zielen en dat is vandaag niet anders. Het is nog even wachten tot ze als headliner een van de festivaldagen mogen sluiten. Al had dat ook dit jaar al gekund, in de plaats van sommige groepen die al tien jaar op afscheidstournee zijn. Maar dat is mijn mening. Een bijzonder praatgrage Attila loodst ons doorheen elf epische pareltjes van nummers, waarbij de groep op geen enkel foutje valt te betrappen. Uiteraard blijven enkele dingen voorspelbaar. Zo is het duidelijk dat klappers als Werewolves of Armenia en We Drink Your Blood tot het laatst bewaard worden. Maar wie tussendoor hemelse versies van Armata Strigoi, Army of the Night en Amen & Attack rondstrooit mag dat. Je kan ook vaststellen dat een uurtje speeltijd veel te kort is om alles tot zijn recht te laten komen. Maat wie maalt erom. Deze perfect geoliede machine geeft de fans wat ze willen en daarmee is alles gezegd.
Dropkick Murphys (North Stage, Michel)
Fun-punk, pretpunk, meehosherrie, verbroederingsmuziek. Zo zou je de Dropkick Murphys in een notendop kunnen samenvatten. Deze groep stelt nooit teleur. Ze beginnen wel met een cover van The Fureys, maar wanneer The Boys Are Back daar achteraan gejast wordt, is het hek van de dam. De mix van Iers-Keltische dreunen en punk werkt als een trein. Bij elk nummer is het raak. De set is dan ook goed gebalanceerd opgebouwd door er regelmatig krakers als The State of Massachusetts, Johnny, I Hardly Knew ya en Queen of Suffolk Country tussen te gooien. Normaal vliegt ook het bier lustig in het rond, maar met prijzen van € 3,33 voor een pintje is dat dit jaar stukken minder. Afgesloten wordt er met de prijsbeesten Rose Tattoo en natuurlijk het onverwoestbare I’m Shipping Up to Boston. We zijn weer gelukkig!
High On Fire (Metal Dome, Maud)
Als grote Sleep-fan moest en zou ik vandaag High On Fire eindelijk eens aan het werk zien. De band rond Matt Pike draait ondertussen al meer dan twee decennia mee en ik zag deze nog nooit. Schande! Gelukkig is er Graspop Metal Meeting om hier iets aan te doen, ook al steekt de organisatie de Oaklandse doomers daarvoor in de ver afgelegen Metal Dome. De band speelt vandaag geen Electric Messiah (of dat werd gespeeld toen ik echt, echt, echt dringend naar het wc moest), maar goed, de set zat lekker strak en onderhoudend in elkaar want Rumors Of War en Snakes For The Divine (om er maar twee te noemen) werden netjes gepresenteerd. Volledig voldaan en leeg geplast kon ik nu aan de verre reis richting de South Stage beginnen. Hadden ze die Metal Dome nog een paar meter verder gelegd, dan had Peter Jackson een trilogie kunnen maken over onze reis richting dat podium. Trollen, orks, mooie vrouwen en mannen met lange baarden lopen er genoeg op dit festival. Die zoektocht naar figuranten lost zichzelf op. Lord Of The Rings, maar dan met metal! Ik wijk af. Hoor ik daar in de verte niet Stratego van Iron Maiden weerklinken. Die godvervloekte overlappingen zullen me het hele weekend parten spelen. Werkpuntje!
Iron Maiden (South Stage, Michel)
Traditie moet je in ere houden, dus is het logisch dat het Huisorkest van Dessel hier terug staat: Iron Maiden. Wat we vandaag te zien krijgen is een licht aangepaste versie van The Legacy of the Beast-tour. Diegene dus waarmee ze in 2018 al een keertje op dit festival stonden. Ondertussen heeft de groep een nieuwe plaat uit, Senjustsu, maar die tournee staart pas in het najaar. Dus werd de setlist en het decor voorlopig licht aangepast en trok men toch de hort op voor het festivalseizoen. Ons niet gelaten. De eerste drie nummers komen uit de nieuwe plaat maar vanaf dan komt de machine pas echt op gang. Elke klassieker is een meezinger bij Maiden en visueel gebeurt er altijd wel wat. Zoals steeds gaat iedereen met iedereen in duel en rent Steve Harris daar als een Duracell-konijn doorheen. En dan Bruce, de man waar maar geen sleet op lijkt te komen. Het valt me moeilijk om nog iets origineels te schrijven over Iron Maiden, alles is al lang en breed gezegd: dit is zowat het beste wat je als grote festival-act in huis kan halen. Natuurlijk is het een aaneenschakeling van hits en zit er weinig tot geen vernieuwing in heel het gebeuren. Maar niemand geeft daarom. De groep weet perfect wat hun fans willen en geven dat dan ook ruimschoots. Toch één verrassing vanavond. Na de bisronde verdwijnt de groep van het podium en gaan er al mensen weg. Tot ze na enkele minuten vanuit het niets losbarsten in een schitterende versie van Aces High, als 2de bisronde. Mooi einde van een mooi opreden.
Mercyful Fate (Marquee, Maud)
Ik was nog een kleuter in de jaren ’80, maar dweep keihard met de muziek uit die tijd. Mercyful Fate is dus een band die ik pas op latere leeftijd leerde kennen en daarom nog nooit aan het werk had gezien. Ja, King Diamond solo wel natuurlijk, maar deze legendarische band dus niet. Toen in 2019 het nieuws uitkwam dat de band terug zou touren en daarbij op Graspop Metal Meeting zou staan, was ik dus zo blij als een.. kleuter. En toen corona! Bam! Weg sfeer! Gelukkig staat Mercyful Fate vandaag terug op het programma. Het twee jaar langer wachten deed de anticipatie alleen maar toenemen. Ideaal ook dat de band in de Marquee speelt. Mercyful Fate, dat is sfeermuziek en dat zou op klaarlichte dag verloren kunnen gaan op zo’n grote mainstage. Is deze Mercyful Fate alle opgebouwde anticipatie nu waard? Ik zou keihard van ja willen knikken, maar mijn nek zit ondertussen vast van de hele dag te staan headbangen. King Diamond en Hank Shermann leveren echt een knalprestatie. De eerste zit nog vast in zijn puberale gothic-fase en de andere is te oud geworden voor dit soort nonsens, maar de muzikale saus pakt nog steeds hoor. King haalt nog moeiteloos de hoogste tonen, waardoor nummers als Melissa en Come To The Sabbath volledig tot hun recht komen. Geen Abigail helaas, maar goed, dat is een solonummer natuurlijk. Je kan niet klagen dat je een bepaalde band nooit zag en dan gaan klagen dat de zanger geen solowerk brengt. Stiekem wel natuurlijk… ik ga de volgende keer gewoon wéér gaan kijken naar King Diamond. Ode aan de koning! En nu snel nog wat van Volbeat gaan meepikken.
Volbeat (South Stage, Maud)
Het Deense Volbeat zou oorspronkelijk op Rock Werchter staan, maar toen kwam corona en veranderde onze wereld volledig. Twee jaar lang waren we verstoken van festivals en toen Graspop Metal Meeting uiteindelijk weer eens kon doorgaan, moest de affiche herbekeken worden. Geen Airbourne meer, exit Alter Bridge. Zelfs P.O.D. had plotseling belangrijkere zaken te doen. Voor de organisatie is de oplossing dan snel gevonden: zie hier de blijde herintrede van Volbeat. Het is ondertussen al de zevende keer op vijftien jaar dat Poulsen en zijn vriendjes naar Dessel afzakken. De Denen kennen het terrein ondertussen beter dan de verzamelde redactie van deze website. Volbeat en Graspop? Dat werkt altijd. Het is absoluut niet mijn muziek, maar ik blijf met plezier hangen om deze band nog eens aan het werk te zien. Eerlijk? Blij dat ik het deed, want de band valt me beter mee dan de vorige keer dat ik deze hier aan het werk zag. Openen met The Devil’s Bleeding Crown, tussendoor eens Fallen spelen en eindigen met het onvoltroffen Still Counting. Ja, de hitjes passeren vandaag en daar is het publiek blij om. Poulsen prijst onderwijl zijn idool Johnny Cash en gitarist Rob Caggiano tovert om de zoveel minuten een lekkere solo uit zijn gitaar. Volbeat als headliner? Ja, dat werkt wel hoor. Dag één zit erop. Counting all de verbrande mensen op de weide, well I’m definitely not alone! Morgen toch maar eens zonnecrème meenemen.
Datum en locatie
16 juni 2022, Dessel
Foto's:
Graspop Metal Meeting
Link: