Death To All, Vltimas en Coffin Feeder. Verslag van een veertienkoppig legendarisch ensemble in één etablissement opgedeeld in drie hoofdstukken door Facebookredacteur Jeroen Slager.
Vol verwachting klopt mijn METALhart want het is vandaag Sinterklaas en Kerstmis ineén! Wat eerst een machtige avond zou gaan worden in de Maassilo te Rotterdam, wordt nu een nog machtigere avond in HET underground metalhol van Nederland, namelijk de geweldige en gezellige Baroeg. Wat me ten eerste zeer verbaast is dat het concert naar dit vele malen kleinere podium is verplaatst. Maar vooral dat deze verplaatste avond in de Baroeg nog niet eens is uitverkocht! Ik kan mijn ogen en oren niet geloven.
Het zal er ongetwijfeld mee te maken hebben dat de spelende legendes het weekend ervoor op Into the Grave en daags na deze avond op Graspop staan. Desalniettemin een mooie kans om weer eens het heerlijke old school nostalische gevoel te gaan proeven zoals dat in de jaren ’90 gewoon was. Met andere woorden: men neme een klein podium en stopt daar drie toffe deathmetalbands op en de omgeving wordt kleurrijk zwart bevolkt door allerhande (veelal) langharigen hardrockers die dorst hebben in bier en metal! Alle ingrediënten in één hok! Wat wil een mens nu nog meer?
Vol goede moed en helaas met de wetenschap dat ik niet vanaf het begin aanwezig kan zijn troost ik me met de gedachten dat hoofdstuk 2 en hoofdstuk 3 toch echt om de gedeelde eerste plaats gaan strijden op het kleine podium.
Maar eerst….
Hoofdstuk 1
Een legende wordt geboren
Om stipt half zeven bestrijken de eerste vijf legendes het podium. Het Belgische Coffin Feeder treedt aan. De heren Sven Caluwé (Aborted), Hallaert (Leng Tch’e), Jeroen Camerlynck (Fleddy Melculy), Siebe Hermans (Defenestration) en Bart Govers (Fleddy Melculy) zijn allen natuurlijk geen onbekende op een podium en kennen de klappen van de zweep wel via hun andere broodheren. Echter is deze formatie dusdanig vers dat ze pas één EP heeft om hier te komen presenteren. De band wordt overigens voor dit optreden speciaal “ingevlogen” vanuit het Belgische om de warmte van Baroeg te mogen omarmen en het publiek op te warmen voor de volgende hoofdstukken.
Zoals ik al aangaf kon ik niet op tijd aanwezig zijn en op het moment van binnenkomen was ik dan ook blij verrast dat er nog een kwartier speeltijd op de klok stond, aldus de timetable. Helaas: niet dus. Men begint juist aan het laatste nummer: Severed Survival. Mijn aandacht is direct op scherp en denkt een cover van Autopsy te gaan zien en horen. Het is echter gewoon eigen werk en er vlamt dus een kneiterhard deathcorenummer uit de speakers met diverse tempowisselingen die mijn verse woensdagavondoren nog even moeten zien te verwerken. Dit geldt overigens ook voor de andere aanwezige bezoekers die hier blijkbaar nog niet klaar voor waren en nog even van het zonnetje stonden te genieten voor de ingang. Ik heb wel dorst gekregen naar Coffin Feeder want dit smaakt naar meer.
Hoofdstuk 2
De “vermomde” legendes
Na een snelle af- en opbouw start het intro van Vltimas. Dit vijftal timmert inmiddels al een aantal jaar aan de weg, terend op hun debuut Something Wicked Marches In over den aardbol en boekt de nodige successen met dit album. We kennen deze heren vooral van Morbid Angel, I Am Morbid en Terrorizer (David Vincent), Cryptopsy (Flo Mournier), Aura Noir en Mayhem (Rune ‘Blasphemer’ Eriksen), Escadron en Dodecahedron (Ype Terwisscha van Scheltinga) en Corpus Christii, Pestilence en Goatfukk (João Duarte). Echter, in deze gedaante staan ze ook zeker hun mannetje.
Zoals u vast weet is de Baroeg voor artiesten niet heel groot (en twee drumstellen zijn dat wel), dus krijgt Vltimas de ondankbare taak om vanuit de tourbus direct het podium te betreden. Alleen Flo Mournier krijgt iets meer tijd om zich achter de bekkens te verschansen en zichzelf aan te sluiten op de techniek. Zodra het intro de laatste adem uitblaast, begint de ritmesectie aan zijn dodelijke salvo en vuurt men het uiterst effectieve titelnummer van de plaat uit over het toegestroomde publiek. De heer Vincent komt al zingend/bulderend vanaf de zijkant het podium op en neemt de ongeveer vijftig vierkante centimeter voor het drumstel in beslag: meer heeft ‘ie niet en is ook niet nodig. Beweeglijk is ‘ie nooit geweest in Morbid Angel en dat kwam natuurlijk omdat hij toen ook nog eens een bas om de schouder had hangen.
We zijn dus van start en vervolgens krijgen we het gehele album voorgeschoteld in exact dezelfde volgorde als op de welbekende geluidsdrager. Eigenlijk dus waar voor je geld als je maar één plaat hebt gemaakt. Na de band twee keer aan het werk te hebben gezien, begint het plaatje nu op zijn plaats te vallen. Waar ik eerder heel erg aan de zang van Vincent moest wennen, valt die nu beter op zijn plek in combinatie met de snerpende Mayhemiaanse wijze van spelen van het gitaarduo en de gortdroge drums van Flo. De nummers steken goed in elkaar en vormen een goede combinatie van de bands waar de drie grootste jongens inzitten. In dat opzicht is de combinatie van waar die bands zich mee bezighouden een mooie bloemlezing van die genres: death-, black- en technicalgeweld vloeien uitstekend in elkaar over.
Ook is meneer Vincent welbespraakt: hij is blij na tweeëneenhalf jaar weer te mogen optreden en steekt een dikke middelvinger op naar het algehele wereldwijde coronabeleid. Met wat verdere summiere tussendoorpraatjes die op de betreffende nummers slaan, dendert de Vltimastrein voort en is het na iets meer dan drie kwartier ineens gedaan en vertrekt de band zonder enige poeha van het podium, de drummer achterlatend omdat ‘ie niet even snel daarachter vandaan kan. Maar wat een heerlijk optreden was het. Ik ben om en fan!
Hoofdstuk 3
De legendarische Koning is dood… lang leve de Koningen
Man, man, man, wat heb ik ik hier naar uitgekeken! Death To All, de ultieme/all-time Death-eerbetoonband. Ik ben zo fortuinlijk geweest om dé meester meerdere malen live aan het werk te mogen zien en het is dan ook een groot gemis dat Chuck Schuldiner het tijdelijke leven moest verruilen voor het onsterfelijke. Wat had er allemaal nog uit die man zijn brein kunnen ontspruiten, we zullen het nooit weten. Ook mogen we natuurlijk niet vergeten drummer Sean Reinert en bassist Scott Clendenin te eren met hun bijdrage aan het ons zo geliefde genre. We zullen het moeten doen met de achtergelaten albums van Death en de erop spelende helden die er zijn (of waren). En dat zijn er inmiddels heel wat.
Voor deze gelegenheidstour zijn absolute helden gerekruteerd en wel Gene Hoglan (drummer op de Death-albums Symbolic en Individual Thought Patterns), Bobby Koelble (Symbolic), Steve DiGiorgio (Human en Individual Thought Patterns) en dan de man die in de schoenen mag gaan staan van Chuck: niemand minder dan Max Phelps (actief in Exist en Wait). Deze man heeft de grootste ballen van het universum als je het aandurft te proberen de meester te overklassen. Hij doet het met verve maar vergeet niet dat hij niet in de schijnwerpers mag en kan staan van Chuck. Dit siert hem in optima forma en hij kwijnt zich dus uitstekend van zijn taak als frontman en leadgitarist. Hulde!
Zoals beloofd komen alle Death-albums aan bod, al valt het uiteindelijk wel op dat de albums waar de drie oorspronkelijke leden op meedoen iets de boventoon voeren. Gezeur van niets natuurlijk want we krijgen Death voorgeschoteld en dat doet alles vergeten wat ook maar enigszins negatief is. Er wordt gestart met Overactive Imagination en vanaf dan laat men het publiek niet meer los. Hier is het publiek voor naar Rotterdam gekomen: een ouderwets potje beuken. Na wat kleine aanpassingen aan het geluid volgen Bite the Pain, Zore Tolerance en Spiritual Healing. De band is in zeer goede zin en alle leden hebben een grijns op het gezicht die niet meer weg te krijgen is, zelfs niet door de warmte.
Ook bij het publiek is één en al bewondering en geglimlach zichtbaar en men is gretig voor meer. Na het eren van wat oud-leden en een gezellig praatje (wat DiGorgio allemaal mag doen) krijgen we Evil Dead, The Philosopher en Lack Of Comprehension. De band schuurt, lacht, bangt en hobbelt vrolijk over het podium en laat zich door niets of niemand dwars zitten. De spelvreugde blijft er vanaf spatten. Dan wordt combinummer Leprosy/Left To Die ingezet en gaat het publiek écht los. Telefoons in het rondslingerende publiek leggen de wildste filmpjes vast en er vliegt van alles door de lucht. Knopen, ritssluitingen, schapenvellen, dvd’s van Nick & Simon… Maar wel alles om aan de feestvreugde bij te dragen. Heerlijk.
De koek is gelukkig nog niet op en we gaan lekker door met Suicide Machine, Living Monstrosity en een nummer dat nog nooit door Death live is gespeeld en voor deze tour is ingestudeerd: Perennial Quest. Wat mooi dat de heren ook dit op hun conto mogen zetten en nog eens extra voor de fans. Dan volgt, helaas, het onvermijdelijke toegift-wachtmomentje. Het is inmiddels een dooddoener maar het hoort er klaarblijkelijk nog steeds bij. Na enige minuten wachten komen de heren nog nazwetend het podium weer op om het publiek volledig te vermorzelen met de ultieme toegiften Symbolic, een Zombie Ritual/Baptized In Blood-combi en Spirit Crusher om vervolgens met deathmetallijflied Pull the Plug toch écht af te sluiten.
Gene Hoglan (links) van Death To All en Vltimas-voorman Dave Vincent in Baroeg
Wat een feest was dit voor deze oude man en vele “oude” mannen met mij. Ook de jongere garde was enigszins vertegenwoordigd dus dat zit in de toekomst wel goed. Mocht deze club met Deathleden wederom op tour gaan, dan is deze knaap zeker weer van de partij want dit was een feest dat je als old schoolliefhebber niet mag missen. Moe maar voldaan lig ik enige uren later in mijn bed met het gevoel dat er ooit nog een hoofdstuk bij moet komen. Wie weet in… “Return of the Death Kings”.
Einde
Datum en locatie
15 juni 2022, Baroeg, Rotterdam
Link: