Rotting Christ op oorlogspad in Baroeg en snikheet Willemeen

De aanvoerders der Hellenic Black Metal Legions maakten een korte tour door Nederland. Rotting Christ trok van het zuiden naar het westen en via het oosten naar het noorden. Het zorgde voor heibel in Hoogeveen, een fotograaf in Rotterdam en een verslaggever in Arnhem. Ruben Verheul schoot de plaatjes in Baroeg, waar naast de Grieken ook Spartan en Cthuluminati present waren. Remco Faasen moest het in Willemeen zonder die laatste band doen maar kreeg er de hitte voor terug.

Wát een pech heeft Spartan met het geluid in Willemeen. Zelfs de leden van het plaatselijke Doven Sport Vereniging ‘Liever Sportiever’ zullen de drums van Frank Bos en de bas van Mike van Bekkum nog horen. Het gitaarwerk van Pieter Vink en Nick van Beusekom is alleen te onderscheiden als je je erop focust. De zang van Jeff Rademakers hangt er ergens tussenin.

We doen het er maar mee. Niet alleen omdat we er nu toch zijn, maar ook omdat ik mijn best wíl doen voor Spartan. Het is een leuke band en de twee albums die tot nu toe zijn uitgebracht mogen er zijn. Muzikaal brengen de mannen uit Haarlem een fijne mix tussen agressie en melodie en Van Beusekom heeft een lekkere strot. Bovendien: als Nederlandse band die Spartan heet en de Griekse mythologie als thema heeft, moét je natuurlijk goed voor de dag komen als je mag openen voor Grieken. En dat is terug te zien op het podium, want de mannen hebben er zin in.

Gestart wordt er met intro Fires of Helios en de eerste twee nummers van het uitstekende nieuwe album Of Kings and Gods: Promotheus en Birth of a God (Alexander Part 1). Van voorganger The Fall of Olympus komen The Age of Man, Helena en Glory Awaits en de rest van de set is geserveerd voor nieuw materiaal. Logisch natuurlijk: de band zal popelen om te laten horen wat hij in huis heeft. Daarom is het wel spijtig dat Spartan maar een half uurtje heeft om zich te bewijzen. Een kwartiertje eerder beginnen had niemand kwaad gedaan, behalve de oren die de geluidsbrij een plek moeten zien te geven. Fijn dat Spartan een nieuwe plaat uit heeft, jammer dat het vanavond niet uit de verf komt maar dat zal een volgende afspraak alleen maar fijner maken.

Gelukkig is het geluid voor undergroundlegende Rotting Christ helemaal in orde. Dat is fijn om meerdere redenen want naast de gebroeders Tolis (Sakis op vocalen en gitaar en Themis op de drums) en hun huursoldaten Kostis Foukarakis (gitaar) en Kostas Heliotis (bas) is de backing track bij de Grieken het vijfde bandlid. De muziek, geluiden en vocale bijdragen die vanaf een bandje komen zijn zo prominent dat je haast niet meer weet wat nu live is en wat eerder is opgenomen. Maar goed, het is geen nieuw fenomeen bij Rotting Christ dus niet zeuren en genieten in een inmiddels bloedhete Willemeen. Dat gaat prima, want de heren Kostis en Kostas zijn blijkbaar niet alleen ingehuurd vanwege hun kunsten met een snaarinstrument, maar ook om de boel op te jutten. De twee zijn constant aan het headbangen. Baas Sakis doet soms mee, maar bij de man die Abraham komende week de hand zal schudden, beginnen de jaren ook te tellen.

Niet op vocaal gebied overigens, daarin is hij nog steeds een ware aanvoerder. Zo krijgen we een indrukwekkende uitvoering van Apage Satana en gaat Dies Irae door merg en been. Het publiek stuitert er dan al lang vol op los alsof het helemaal niet warm is op die zolder in Arnhem. Dat stuiteren begon trouwens al bij de setopener: χξϛ (666 in Arabische cijfers) zorgt voor instant kippenvel als één van de beste intro’s voor een optreden ooit gemaakt.

Met een bandgeschiedenis die teruggaat tot 1987 en een laatste album uit 2019, is er alle ruimte voor een best-of-set en dus krijgen we oudje King of a Stellar War weer eens voorgeschoteld. Het nummer komt knalhard binnen, als een directe uithaal op je onderkin. Het brengt Kostis en Kostas er toe om weer eens een masterclass haarzwaaien te geven en dat is fijn omdat er op deze wijze nog wat lucht wordt verplaatst in Willemeen. De pit beslaat inmiddels de volle breedte van het podium en Rotting Christ blijft maar met heerlijke nummers strooien. Het stokoude Fgmenth, Thy Gift komt langs, maar ook In Yumen-Xibalba, Grandis Spiritus Diavolos en de Thou Art Lord-cover Societas Satanas. Of nou ja, cover… semi-cover want Sakis Tolis speelt zijn deuntjes gewoon mee in die band waar nog wel wat meer dwarsverbanden met Rotting Christ te vinden zijn.

Rotting Christ kent vanavond in ieder geval geen genade. De bandleden en hun digitale kameraad draaien op volle toeren. Deze band is op oorlogspad en haalt verwoestend uit alsof het publiek bestaat uit Noord-Macedoniërs die de nationaliteit van Alexander de Grote claimen. The Sign of Evil Existence is de eerste heerlijke toegift, want er kan nog wel wat meer zweet uit en een veldslag als dit kent natuurlijk maar één ware afsluiter. Inderdaad: Non Serviam. Wát een beesten stonden er vanavond op het podium, maar nu: naar buiten! Lucht! Water! Hopelijk voor Rotting Christ is er nog ergens een douche te vinden in dat rare gebouw uit 1867-68.