Headlines

Duistere tijden vergen duistere muziek. Einde recensie, dank u wel! Grapje, natuurlijk, want raad eens wie met een nieuwe plaat op de proppen is gekomen? Jawel, het is het Zweedse Unanimated! Dit is slechts het vierde album in het drieëndertigjarige bestaan van de band, dus laten we gauw gaan luisteren of Victory in Blood inderdaad een overwinning is voor deze Zweden.Lees verder ›

Toen Aephanemer in 2019 het album Prokopton uitbracht, kwam de interesse in het Franse kwartet internationaal relatief snel op gang. Op het album bracht het viertal uit Toulouse een geluid dat het stempel eigen mee kon krijgen. Gepaard met fraaie video’s, opgenomen in de bergen en bossen van Frankrijk, kreeg de symfonische melodieuze death metal een weldadige, verfrissende sfeer mee. Drie jaar verder is de doe-het-zelf mentaliteit ingeruild voor een platenmaatschappij: Napalm Records brengt nu het derde volledige album A Dream of Wilderness uit.Lees verder ›

Het Canadese Délétère brengt met de Duitsers van Sarkrista dit splitalbum uit. Het kreeg de titel Opus Blasphematum mee. Wie de bands wat kent, begrijpt de keuze voor de albumtitel dan ook meteen. Ik ken vooral het werk van Sarkrista, de heren spelen black metal in de Finse traditie. Dat wil dus zeggen, eerder melodieuze riffjes die aan hoge snelheid voorbij denderen. De black metal van de Délétère, uit Quebec, staat me echter zo niet direct voor de geest. De Canadeze blackmetalscene staat erom bekend ook hun muziek te funderen op ijzige melodieuze riffjes doch vaak met een meer paganeske insteek. Het eveneens Canadese Sepulchral productions is de platenboer van dienst. Dit label kennen we van erg sterke releases van bands als daar zijn: Forteresse, Serment, Ossuaire of Sombre Héritage.Lees verder ›

Kerst. Niet iedereen houdt ervan. Helemaal de bijbehorende muziek die tijdens het einde van het jaar wordt voorgeschoteld doet menig persoon kokhalzen van wansmaak. Nou ben ik zelf wel iemand die van wansmaak houdt zal ik maar zeggen. Een lekker kerstnummer gaat er bij mij best in. Vervang je in eerdere tekst het woordje kerst door piratenmetal dan blijft mijn mening nog steeds overeind. En ja, wat mij betreft is piratenmetal een sub-genre van folk(-metal). Ik houd wel van een portie niet al te serieuze en soms tot het overdrevene vrolijke muziek.Lees verder ›

Waaah speedcore! Geen speedmetal neen, speedcore. Deze kregen we via onze muziekbrievenbus binnen, wie ben ik dan om ze te weigeren. In de review van de EP Iniquitous Discord van Acid Enema heb ik uitgebreid mijn liefde voor het speedcoregenre verklaard. Dat jullie allemaal  Legionz Ov Hell‘s Apokalyptik Revelationz moeten beluisteren, de black metal speedcore climax bij uitstek, vermeldde ik al. In de grindcorescene flirt men ook regelmatig met speedcore, zoals dat bijvoorbeeld bij Mulk het geval is. The Berzerker moet ik ook nog droppen hier. Dat er ook een heus metalloze speedcore bestaat die enige vorm van originaliteit heeft en niet per se gericht is op zieke dansfeestjes, dat vergat ik mee te geven.Lees verder ›

Als je black metal zegt, zeg je Noorwegen. En iedereen kan binnen enkele tellen wel een dozijn black metal bandnamen opnoemen die afkomstig zijn uit het land waar de meeste diepvriespizza’s worden gegeten. In buurland Zweden is het aanbod van stoner bands een stuk groter. Toch heeft Noorwegen ook een aantal stoner bands die met hun kop ver boven het maaiveld uitsteken. Denk aan Kal-El, Saint Karloff, The Devil and the Almighty Blues. En dus Jointhugger die met Surrounded by Vultures zijn tweede album uitbrengt.Lees verder ›

Armnatt is een blackmetalband uit Portugal die zich al verscheidene jaren specialiseert in het maken van extreem rauwe, lo-fi black metal. Hoeveel jaren, precies? Dat weten ze zogezegd zelf niet meer. De band hult zich duidelijk in mysteriën. En de band, dat is het drietal Murmuhr, Tenebrous en Velnius, dat verder ook weinig referenties kan voorleggen. Hun albumhoezen zijn schoolvoorbeelden, karakteristiek voor het genre: monochromatisch, obscuur, met overmatig contrast en een totaal gebrek aan scherpte en detaillering. En zo klinkt ook de muziek.Lees verder ›

Treurig, treuriger en treurigst. Het funeral doomgenre is in zijn algemeenheid geen genre van hoop. Ieder lichtpuntje wordt vakkundig dicht geplaveid met een duistere gitaarriff, al dan niet ondersteund door enige zware keelklanken. De term putgrunt kennen we immers allemaal wel, deels vanuit de deathmetalscene, maar anderzijds ook vaak toegepast in funeral doom. Een ander handelsmerk vanuit de funeral doom is het toepassen van majestueuze gezangen.Lees verder ›

Wie houdt van black metal en nog nooit van Doodswens heeft gehoord, heeft de afgelopen jaren in comateuze toestand onder een steen geleefd. Bij menig festival of optreden mocht deze band een leuke plek op het affiche verwerven en nu is er eindelijk een debuutalbum verschenen. Waar Doodswens aan het begin van haar carrière opzien baarde doordat de band uit slechts twee leden bestaat en dan ook nog van het vrouwelijk geslacht, zijn dit thans beide geen zaken meer die ertoe doen.Lees verder ›

Er zijn verschillende redenen waarom ik onmiddellijk de aandrang voelde om dit debuut van Lhaäd te leren kennen én van een recensie te voorzien. Eerst en vooral werd het aangekondigd als “Industrial Ambient Black Metal”, een predicaat dat bij mij zowel verwarring als belangstelling opriep. Een prima voedingsbodem dus voor een grondige analyse. Ten tweede: Lhaäd is een Belgische band en komt ook nog eens uit via het eveneens Belgische Babylon Doom Cult Records, dat toch best wel al wat kwaliteitsvolle releases op zijn kerfstok heeft. Grote man achter Lhaäd is trouwens Lykormas (Filip Dupont), die u mogelijks kan kennen van Hemelbestormer of één van de bands van het zogenaamde The Nox Entity collective: Rituals of the Dead Hand, Entartung en Wolven.Lees verder ›

20 Years Of Human Termination was het laatste verzamelwerk dat we van deze Fransen van Otargos te verwerken kregen. Nu komen de heren via Xenokorp, een Frans label, met een volwaardig nieuw album, Fleshborer Soulflayer. Onder leiding van Dagoth brengt Otargos snoeiharde black metal die wordt overgoten met een pot saus onder de vorm van death metal. Alles wordt vlotjes verpakt in een moderner jasje.Lees verder ›

The Matterhorn Project is het wat mysterieuze soloproject van een Amerikaanse muzikant uit Indian Hills, Colorado. Het is ons niet bekend wie deze man is, maar met zijn The Matterhorn Project maakt hij sludge metal. Lijkt me volledig in mijn straatje te passen dus deze debuut-EP krijgt de kans om me omver te blazen.Lees verder ›

Impact Approved is een belachelijk onbekende band uit Bremen, Duitsland. Even schetsen hoe onbekend deze is? Ik kreeg de promo in mijn poezelige handjes en die beweerde bij hoog en laag dat de band Into The Fray heette en diens album de titel Impact Improved droeg. Nou ja, gelukkig was dit misverstand snel verholpen want de melodeath die de band brengt is best aangenaam.Lees verder ›

Twee jaar geleden maakte ik kennis met Green Lung. Deze Engelse band pakte me toen volledig in met zijn debuutalbum Woodland Rites. Als een soort moderne Black Sabbath presenteerde Green Lung zich destijds aan de wereld. De muziek hield het midden tussen occulte doom en heavy psych. De jaren ‘70 dropen er met andere woorden in vette druppels vanaf. Heerlijk!Lees verder ›

Ik ben op twintig jaar tijd wat dikker, grijzer en vooral nu-metallozer geworden. Waar ik vroeger geen optreden van Korn aan mij liet voorbijgaan, betrapte ik mezelf er onlangs op dat ik een oude Korn-T-shirt aandeed om iemands woonkamer te helpen verven. Wat verfvlekken erop konden me weinig schelen. Toch is nu-metal niet dood. Meer zelfs, het genre lijkt gevoelig aan een revival bezig te zijn. Bands als Tallah, Ocean Grove en vooral Tetrarch feesten nog steeds alsof het 1999 is. Zo kregen we op de redactie nu het debuutalbum van Heathensun binnen. Dit trio uit Wilmington, North Carolina is aan een indrukwekkende opmars bezig en lijkt nu klaar om zich aan onze lage landen voor te stellen.Lees verder ›

Toen deze band ruim vijftien jaar geleden voor het eerst in de schijnwerpers verscheen, was ik in eerste instantie vrij enthousiast. Debuutplaat Black Stone Cherry (2006) was toegankelijke, maar toch nog rauwe southern hard rock. Ik beluister nog regelmatig nummers als Rain Wizard of Lonely Train. Ook op opvolger Folklore and Superstition (2008) stonden nog leuke tracks als Soulcreek of Peace Is Free. Naar mijn aanvoelen werd het daarna wisselvalliger. De muziek werd steeds veiliger, radiovriendelijker. White Trash Millionaire (Between The Devil & The Deep Blue Sea, 2011) of Built For Comfort (Back To Blues, 2017) vond ik vrij goede nummers. De band durfde echter ook bagger als Blame It On The Boom Boom (Between The Devil & The Deep Blue Sea, 2011) op zijn fans los te laten. Het maakt dat ik altijd een dubbel gevoel bij Black Stone Cherry had. Ik heb ze zelfs ooit de Alter Bridge of Black Label Society van de Aldi genoemd. Ja, onrespectvolle opmerking die je me gerust kwalijk mag nemen indien je fan bent van deze band.Lees verder ›

Post-metal duo Tiny Tree uit Michigan, VSA is terug met een opvolger na het toch wel sterke debuut Embolisms. Ik vond toen dat Tiny Tree klonk als een post-metaloerbos waar bevroren dauw al maanden op de naalden aanpakte, maar waar de eerste lente ieder moment kon aanbreken. Lyrisch als ik toen was, viel me verder nog het nummer The Other II op als absolute hoogtepunt, maar ook als middelpunt in drie opeenvolgende nummers. Dit nummer is een absolute kanjer en alleen daarvoor is het het waard om Embolisms nog eens te draaien.Lees verder ›

Italiaanse powermetal vermenigvuldigt zich alsof het een coronavirus is. Voor zover mijn informatie strekt brengt dit gezelschap onder de naam Athlantis sinds 2003 muziek uit. Het logo doet erg herkenbaar aan, maar waarvan toch? De albumhoes is ook niet om over naar huis te schrijven. Als je iets moois niet wil of niet kan betalen als band kan je beter iets meer simpel gebruiken. Dit is alleen maar een extra reden om het album geen kans te geven.Lees verder ›