Treurig, treuriger en treurigst. Het funeral doomgenre is in zijn algemeenheid geen genre van hoop. Ieder lichtpuntje wordt vakkundig dicht geplaveid met een duistere gitaarriff, al dan niet ondersteund door enige zware keelklanken. De term putgrunt kennen we immers allemaal wel, deels vanuit de deathmetalscene, maar anderzijds ook vaak toegepast in funeral doom. Een ander handelsmerk vanuit de funeral doom is het toepassen van majestueuze gezangen.

Onder de pioniers van het genre scharen we bands als Skepticism, Mournful Congregation, Evoken en Funeral. De laatst genoemde brengt in 1993 zijn eerste demo getiteld Tristesse uit en is inmiddels toe aan het zesde album. De eerder genoemde demo heeft een cultstatus, het daaropvolgende Tragedies is zowel geloofd alsook vergruisd binnen de metalscene. Zangeres Toril Snyen viel klaarblijkelijk niet bij iedere liefhebber in de smaak. Ik moet erkennen dat ik beide werken wel kan waarderen. Maar hoe klinkt Praesentialis in Aeternum? En laat dit album nog iets horen van de band zijn oorsprong? Om die vraag te beantwoorden waren er niet zo heel veel luistersessies nodig.

Uw redacteur van dienst luisterde een aantal malen door het 87 minuten durende album heen en kwam al vrij snel tot de conclusie dat het echt wel deftig werk betreft. En op sommige nummers vinden we ook zeker wel iets terug wat nog op funeral doom lijkt. Maar naast de origine van het genre horen we toch tal van andere invloeden. We horen bijvoorbeeld echte klassieke doom in het straatje van Candlemass tijdens afsluiter en cover Samarithan. Daarnaast kunnen liefhebbers van de Noorse taal hun hart op halen, want de plaat staat bol van de zuiver gezongen (lees verstaanbare) stukken die grotendeels in de moedertaal ten gehore worden gebracht. Zoals eerder gezegd met een statig en majestueus karakter. Een geruststelling voor de fans die ook de eerder genoemde putgrunt kunnen waarderen. Deze is zeker niet verdwenen en staat al lekker prominent in de verf op het eerste nummer Ånd van deze plaat. In eerste instantie klinkt het werk erg harmonieus, waarbij er telkens toch voldoende ruimte is voor een wat meer dramatische inslag. Hier komt dan ook de funeral doom bij onze begrafenismusici naar boven. Op Ånd is er een gastrol weggelegd voor Lars Are Nedland (Borknagar) die ik van enkele malen gekrijs verdenk.

De daaropvolgende nummers zijn volgens dezelfde receptuur samengesteld, waarbij de gitaren een enorme hoofdrol opeisen. We horen hypnotiserende riffs, zinderende gitaarsolo’s waarbij het in zijn geheel niet al te duister klinkt, maar wel met een ietwat neerslachtige inborst. Hiervoor is dan met name het stemgebruik hoofdverantwoordelijk. Ontzettend gevarieerd, waarbij een zwaar stemgeluid en een emotioneel pallet aan klanken te horen is. Heel knap gedaan! Ook qua ritme en dynamiek zit het vernuftig in elkaar gedraaid. Hiervoor maken de Noren dan vooral gebruik van bijpassende orkestratie die naadloos de toch al fraaie muziek aanvult. Het schitterende Erindring II – Fall laat horen hoe goed al deze elementen in elkaar (over)vloeien. Dit is trouwens in de basis wel degelijk een nummer met veel invloeden uit de traditionele funeral doom.

Samenvattend concludeer ik dat Funeral met zijn zesde plaat een uiterst interessant en genietbaar werk op de wereld heeft losgelaten. Het enige puntje van kritiek is dat de basgitaar wat meer op de voorgrond zou mogen staan. Een kwestie van je hoort hem wel, maar ziet hem niet. Het funeral gehalte is en blijft ruimschoots aanwezig en zal altijd wel de basis blijven.

Score:

85/100

Label:

Season of Mist, 2021

Tracklisting:

1. Ånd
2. Materie
3. Erindring I – Hovmod
4. Erindring II – Fall
5. Oppvåkning
6. Dvelen

Bonus   
1. Her Til Evig Tid (ånd: epilog)
2. Vekst (erindring : prolog)
3. Shades From These Wounds
4. Samarithan

Line-up:

• Erlend Nybø – Gitaar
• Magnus Tveiten – Gitaar
• Sindre Nedland – Zang
• Anders Eek – Drums
• Rune Gandrud – Basgitaar
• Andrè Aaslie – Orkestratie

Links:

• Funeral
• Season of Mist
• Funeral Facebook