De berichten die ons vorig jaar over Mike Patton bereikten waren weinig rooskleurig. De lang geplande tour van Faith No More werd afgelast om de zanger met de soms zijdezachte stem (vraag het Sacred Reich) de ruimte te geven die zijn gebrekkige mentale gezondheid opeiste. In een recent interview met The Guardian lichtte hij een tipje van de donkere sluier op en vertelde hij dat hij naarmate de coronapandemie voortduurde steeds depressiever raakte en meer naar de fles greep. Hoever hij nu is op de weg terug werd niet helemaal duidelijk. Duidelijk is wel dat hij met zijn maten van Dead Cross tijd en zin heeft gevonden om met nieuw werk te komen. Met splinterbommetje twee om precies te zijn, maar dat gaf de titel van de plaat al weg.
Die maten zijn overigens niet de minste. Net als bij Mr. Bungle en het freaky Fantômas wordt Patton furieus achter de vodden gezeten door Dave Lombardo (u kent hem wel) op drums. De dikke snaren worden beroerd door Justin Pearson (heel veel, maar ook The Locust). De dunne worden bespeeld door Mike Crain. Die laatste werd recent getroffen door kanker en onderging chemotherapie terwijl hij deze plaat inspeelde. Het lijkt hier zo langzamerhand wel Ambulance UK! Maar volgens Patton zelve is het niet onbelangrijk omdat de inmiddels herstelde Crain zijn pijn en angsten in dit II legde. Vrolijke boel zult u denken en dat is het dan ook niet.
Maar zo is Dead Cross ook nooit bedoeld geweest. De band speelt een soort dubbele-shot-cafeïne-anarcho-alto-thrash, waarbij lonkende melodieën worden afgewisseld met al dan niet welkome slagen midden op je kanis. Niet echt een omgeving om de muren die je om je heen hebt gebouwd te laten zakken of je anderszins veilig te voelen. Het is vooral die afwisseling die de zenuwen prikkelt want in de snelle passages verschilt het geluid – vermoedelijk door het herkenbare drumwerk van Lombardo – niet eens zoveel van de laatste Mr. Bungle. Ook daar hoorden we die razende mengeling van punky thrash met hardcoreinvloeden, die Dead Cross op Heart Reformer laat horen.
Tegelijkertijd gaat de creativiteit (en manische gekte) van het onderwerp van deze bespreking een stukje verder. In het sterke Animal Espionage scheren hemelverscheurende tremololeads als een Joint Strike Fighter in ijle luchtlagen boven een lage drukgebied dat zich dreigend opdringt aan de kwetsbare geest. Om de schizofrenie nog wat kracht bij te zetten horen we Patton hier als een vriendelijke crooner die zichzelf onderbreekt met bijna onmenselijk gekrijs. Ja, II vraagt heel wat van de luisteraar. Zo ook in het mooi getitelde Strong And Wrong dat ziedend van start gaat, een lekkere break kent, dan bijna djenty alle kanten opschiet om bij een S.O.D.-riff uit te komen. Verzin het maar.
In het licht geniaal getitelde Christian Missile Crisis doet niet alleen het drumwerk denken aan de band waarin Lombardo zijn roem vond. Luister eens naar die break en zeg me dat het gitaarwerk niet refereert aan Slayer (staat je natuurlijk gewoon vrij hoor). De tekst is dan weer onnavolgbaar Patton.
Die lijkt trouwens een zeldzaam inkijkje in zijn ware gedachten te geven (maar je weet het nooit) in het afsluitende Imposter Syndrome. Een hoog gierende post-gitaar trapt af waarna Patton zichzelf gluiperig lijkt toe te zingen “I see you, but I wouldn’t want to be you”. Het is toch steeds bijzonder om te zien dat ook de meest getalenteerden met zichzelf overhoop kunnen liggen. Nu maar hopen dat de laatste woorden “Silence is dyin’, it’s all gone quiet” niet profetisch blijken te zijn.
Score:
84/100
Label:
Ipecac Records, 2022
Tracklisting:
- Love Without Love
- Animal Espionage
- Heart Reformer
- Strong And Wrong
- Ants And Dragons
- Nightclub Canary
- Christian Missile Crisis
- Reign Of Error
- Imposter Syndrome
Line-up:
- Justin Pearson – Basgitaar
- Dave Lombardo – Drums
- Mike Crain – Gitaar
- Mike Patton – Zang
Links: