Na een pauze van twee jaar, waarin bandleden Myles Kennedy en Mark Tremonti ieder hun eigen album uitbrachten – respectievelijk The Ides of March en Marching in Time – is Alter Bridge terug met een nieuw album: Pawns and Kings. Met alweer zeven albums op de teller en talloze, fantastische liveoptredens heeft Alter Bridge zich keer op keer bewezen. Inmiddels staat de naam voor velen vrijwel gelijk aan kwalitatieve hardrock. In Pawns and Kings wordt echter meer de metalkant opgezocht dan ooit tevoren.
Sinds het succes van het album Fortress in 2013, heeft Alter Bridge nog een aantal andere platen uitgebracht, die elk niet konden tippen aan de voorgangers. Met Pawns and Kings heeft de band echter een keerpunt bereikt. Het is een album dat de eerste successen zeker evenaart, zo niet overtreft! Het heftigste album dat we tot nu toe van ze gehoord hebben, maar nog steeds met de memorabele, catchy songschrijverij uit de eerste albums.
Met Mark Tremonti op gitaar kun je zeker zijn van fantastische, heftige riffs, die in overvloed aanwezig zijn, bijvoorbeeld in This is War, het eerste nummer op het album. Het nummer zet meteen de toon voor de rest van de plaat, met een ruwe sound, dramatische achtergrondvocalen en een fantastische gitaarsolo aan het einde. We worden meteen geïntroduceerd aan een heftiger Alter Bridge. Strijdkreet This Is War is daarmee een geweldige start van het album. Deze energieke opener wordt gevolgd door het iets melodieuzere nummer Dead Among the Living. Het begint met een fel stukje drums van Scott Phillips en bevat een refrein dat al snel blijft hangen. Dit nummer doet erg denken aan Come To Life van het album Blackbird.
Tegen de tijd dat het derde nummer begint, verwacht je misschien een verandering van tempo, maar niets is minder waar. Silver Tongue zet op dezelfde voet voort en start met een felle gitaarriff die doorheen de rest van de song terug blijft komen. Zowel de tekst als de muziek voelt heavy, vergelijkbaar met Fortress. Sin after Sin is het eerste langere nummer van het album en haalt het tempo iets omlaag. In een tijd van TikTok waarin iedereen de aandachtsspanne van een goudvis heeft, is het lastig om een track van zeven minuten interessant te houden. Dat Alter Bridge dit fantastisch kan, hebben we eerder kunnen horen in het nummer Blackbird. Helaas is dat met Sin after Sin iets minder goed gelukt. Een mooie gitaarsolo zoals in Blackbird had hier niet misstaan, maar ontbreekt helaas.
Stay volgt, een vrolijk, upbeat nummer waarin de leadvocalen gezongen worden door gitarist Tremonti. Waar het album van start ging met stevige rocksongs met metalinvloeden, is dit bijna een popnummer dat je zo op de radio terug zou kunnen horen. Absoluut niet slecht, maar het valt een beetje uit de toon bij de rest van de plaat. Toch kiezen ze hopelijk op een volgend album nogmaals voor een nummer met zang van Tremonti, want hij klinkt fantastisch, zeker wanneer daar de achtergrondvocalen van Kennedy bijkomen. Holiday gaat hierna weer verder op de hardere tour, met een heftige baslijn en ruwere riffs, gecombineerd met een melodielijn van Kennedy die bijna blues-achtig aandoet. Het is een mix die perfect werkt en de song een van mijn favorieten van dit album maakt.
Hierna horen we Fable of the Silent Son, een nummer van ruim acht minuten en het langste nummer van al hun studioalbums. Het gaat langzaam en zacht van start, bijna als een ballad, om er vervolgens flink wat gitaar in te gooien en het nummer heftiger voort te zetten. Een geweldige gitaarsolo leidt het laatste stuk van het nummer in. Na de solo wordt het tempo weer flink teruggeschroefd en komen we weer even op adem, om vervolgens opnieuw op te bouwen naar een heviger einde. Het nummer heeft wat weg van progrock en wat bij Sin after Sin niet lukte, is hier wel gelukt. Ondanks dat het zo’n lange song, is hij voor je het weet weer voorbij.
Season of Promise is wat mij betreft de minste track. Zeker na een nummer als Fable of the Silent Son valt het tegen. Het valt vooral uit de toon bij de heftigere nummers. Het gaat over het vervullen van je lot en is vrolijker dan de rest van het album. Het voelt een beetje ‘cheesy’ en dat wordt wat mij betreft alleen goedgemaakt door de gitaarsolo aan het eind. Last Man Standing daarentegen, past weer perfect. Het begint met een heel kenmerkend stukje gitaargetokkel, dat door de rest van het nummer heen blijft lopen. De song bevat bovendien de beste gitaarsolo van het hele album. Het laatste nummer van het album is titeltrack Pawns and Kings. Met de instrumentale stukken die de song opbreken, voelt het echt als een afsluiter.
Pawns and Kings is Alter Bridge zoals we ze kennen, met wat heftigere metal en prog-invloeden eroverheen gesprenkeld. In die zin is het ietwat vernieuwend, maar als je voorheen al geen fan was, zal dit album je waarschijnlijk niet overhalen. Desondanks bewijst Pawns and Kings opnieuw waarom Alter Bridge na twintig jaar nog steeds thuishoort tussen de beste bands binnen dit genre. Het is zeker hun sterkste album in jaren, met een aantal fantastische nummers die niet onderdoen voor hun vroegere werk.
Score:
85/100
Label:
Napalm Records, 2022
Tracklisting:
- This Is War
- Dead Among the Living
- Silver Tongue
- Sin After Sin
- Stay
- Holiday
- Fable of the Silent Son
- Season of Promise
- Last Man Standing
- Pawns & Kings
Line-up:
- Myles Kennedy – Zang, gitaar
- Mark Tremonti – Gitaar, zang
- Brian Marshall – Basgitaar
- Scott Phillips – Drums
Links: