Satyr – Totem

Geschreven door op 30-10-2022 om 18:01.

Terwijl ik voor het eerst de gaten in mijn eigen broek dichtnaai besluit ik om nieuwste plaat van Satyr een kans te geven. In 2020 had ik het genoegen om kennis te maken met de band via het debuut Locus. Deze progressieve post-hardcore uit Atlanta, Georgia, VSA had veel te doen met het hectische en virtuose werk van The Fall of Troy of Dance Gavin Dance, maar wist tegelijk ook meer melodische passages voor te schotelen en een aantal smerig verzopen breakdowns. Het werd vingers likken hier op de redactie. Echter, op dit moment is het eerder vingers prikken. Wat een rustgevende bezigheid toch, als die verdomde draad door dat minigaatje wil gaan, gudverark… Ik bedoel, aangezien heavy metalbreien een ding is en mannen nu eenmaal hun eigen boontjes moeten doppen kon ik niet langer deze trend niet uitproberen. Of ben ik gewoon oud geworden? Existentiële crisis? Ik? Nee hoor. Alles is prima. Prima!

Wat verder ook prima is, is Totem van Satyr. Voor het eerste nummer moest ik al handschoenen aandoen, zo smerig was die breakdown. Het latere Vector doet daar immers nog een schepje bovenop in de staart. Er is een vooruitgang op alle vlakken te merken tegenover voorganger Locus. Op Totem is de zang is extremer. Aan de ene kant is die meer melodieus, wervelend en catchy, maar aan de andere zijde zijn de screams evenzo vuiler, snijdender en gestoorder dan voorheen. Beide zangers gaan voor mij ver buiten wat je mag verwachten van post-hardcore. De rest van de instrumenten klinken kraakhelder. Elk speldetail op de gitaar is hoorbaar en zuiver ingespeeld. De drums zijn pakkend. De kickdrum is zo een belachelijke stomp in de maag, maar de toms behouden nog voldoende persoonlijkheid. Het is een geweldige productie. Soms is de cleane zang iets ‘over the top’ gedaan met harmonietjes, maar kom op, het is progressieve post-hardcore. Dit hoort ‘over the top’ te zijn met een emotioneel randje.

Dogma ligt mij het best in het oor. Al van de eerste seconden heeft dit nummer alles om een post-hardcore anthem te worden met grootse melodische vocalen. ‘My silver chooooord’ blijft nog lang narinkelen in mijn hoofd wanneer het volgende nummer aanzet. Op een compilatie-cd’tje zou dit nummer er zeker tussenuit springen als net iets frisser, hoekiger en technischer dan de rest van de bands. Vooral dat ritmespel op het einde is de kers op de taart.

Selah klinkt als de aftelklok voor het concert van Satyr begint, maar zet de melodie van Dogma nog voort. De titeltrack sluit het album – dat veel te snel voorbij raast – af met een knal. De melodische zang klinkt hier nog net iets dramatischer dan voorheen en de inzet van het nummer is bruut. bruut. bruut. Totem is een prima plaat geworden die zijn voorganger op bijna alle vlakken overtreft. Het enige probleem met dit soort technische muziek is dat het nogal snel riffspaghetti kan worden. Satyr is getalenteerd genoeg om die valkuil te vermijden, maar het blijft wel moeilijk om stukjes na te zingen eens de nummers afgelopen zijn. In ieder geval is dit album een aanrader voor liefhebbers van het genre, maar ook ver daarbuiten. Geef het een kans, het lijkt me een ideaal album om in dit genre te geraken vanuit een zwaarder metaal.

 

Score:

83/100

Label:

Kill Iconic Records, 2022

Tracklisting:

  1. Seam
  2. Whelmed
  3. Vector
  4. Bloom
  5. Lull
  6. Haven
  7. Attrition
  8. Dogma
  9. Selah
  10. Totem

Line-up:

  • Michael Campbell – Zang, gitaar
  • Janald Long – Zang, gitaar
  • Brody Smith – Drums

Links: