Van uitstel komt afstel, maar toch lang niet altijd. Zo stond het festival Headbangers Parade oorspronkelijk gepland op 21 mei 2022 in Klokgebouw te Eindhoven, maar werd het verplaatst naar zondag 15 januari 2023 én kwam er een andere locatie in beeld, namelijk Mainstage in Den Bosch. Op het affiche voornamelijk bands met een voorliefde voor alles wat zwaar, hoekig en groovy klinkt. Omdat headliner Architects de afgelopen dagen al op pad was in Duitsland met de voorprogramma’s Sleep Token en Northlane, zien we het drietal aan bands ook deze avond terug waarmee die tour vandaag officieel aan een eind komt. Tussen de circa 3000 bezoekers bevonden zich redacteuren MaartenO en MichielJ, terwijl fotograaf Bram Geurts zorg nam voor het mooie beeldmateriaal van deze dag vol met metaal geweld.
Het Franse Molybaron mag Headbangers Parade officieel aftrappen en dat doet het viertal op een overtuigende wijze. De zaal is redelijk leeg wanneer de gitaren hun eerste aanslagen te verduren krijgen, maar al vrij snel vult de vloer voor het podium zich met geïnteresseerden. Met groovende songs zoals Slave To The Algorithm, Lucifer, Animals (allen afkomstig van The Mutiny) en het heerlijke meezingnummer én nieuwtje genaamd Vampires weten de Fransozen zich op een relaxte en ongedwongen manier te presenteren. Dat de hoekige riffs, progressieve uitstapjes en groove elementen goed ontvangen worden blijkt als de handen enthousiast op elkaar gaan voor het viertal, en dat al zo vroeg op de dag. Deze tweede keer dat Molybaron in Nederland speelt heeft zeker nieuwe zieltjes opgeleverd en dat is niets meer dan terecht. Zodra er wat meer speelervaring opgedaan is, gaan we beslist meer van horen van dit collectief. (MaartenO)
Met een volledig andere dynamiek en als een sloopkogel die de eerste keer een slooppand raakt, schudt het jonge gezelschap van GHØSTKID vervolgens de zaal op. Een perfecte toevoeging op het affiche van vandaag, zo blijkt al snel. Niet alleen de presentatie van de band is opmerkelijk te noemen, de energie waarmee het gezelschap zijn elektronisch geladen metalcore brengt is moeilijk te omzeilen. Bij metalcore met een hoog elektro gehalte denken we al snel aan Electric Callboy en de link met die muziek is niet heel gek als we bedenken dat frontman Sebastian Biesler eerder deel uit maakte van Electric Callboy (toen nog Eskimo Callboy uiteraard). Terwijl de sprinkhanen op het podium elkaar zowat ondersteboven lopen, eet het publiek vanaf de eerste seconde uit de hand van “The GHØSTKID‘s”. Zo moeten alle aanwezige (noodgedwongen) tijdens opener FØØL al opspringen vanaf de grond, onstaat er meerdere keren een moshpit tijdens het optreden en is de eerste circlepit van deze dag tijdens CRØWN ook een feit. Hoewel het nasale stemgeluid tijdens de cleane zangpartijen van de energieke zanger mij persoonlijk wat minder kunnen bekoren, musiceert de band deze eerste keer in Nederland op hoog niveau. Het is gelikt en modern, maar met de combinatie van presentatie en heavy nummers zoals START A FIGHT en SUPERNØVA, is het simpelweg moeilijk om stil te blijven staan. Overtuigend optreden van een bevlogen band met een missie. (MaartenO)
Terwijl de laatste noten van GHØSTKID uitdeinen neem ik plaats op de veelvuldige en comfortabele sofa’s in de gang en neem ik even de tijd om de erg puike locatie te waarderen. In deze grote gang is het steeds gezellig druk en zijn de sofa’s – niet toevallig bij de drank-en eetstanden – echt een toevoeging aan de ervaring. Je voelt je meteen thuis. Het is daarbuiten ook de beste locatie om even bij te praten of met je nieuwe bandshirt te pronken. Na hier kennis gemaakt te hebben met een stel Fransen uit Nancy is het eindelijk tijd voor STAKE. Telkens wanneer STAKE het podium betreedt overvalt me toch een licht chauvinistisch gevoel. Ja hoor, wij Belgen kunnen ook vuile riffs maken en een schenenstampende indruk nalaten op een internationaal metalpubliek en hoe. Het laatste album mag dan wel Love, Death and Decay heten, voor STAKE was het eerder veni, vidi, vici. Logge opener Love, Death and Decay doet al meteen eer aan de naam van het festival gevolgd door sloopkogels Catatonic Dreams en Doped Up Salvations. Het publiek geniet met volle teugen van de loodzware riffs en de moshpits worden steeds intenser en meer van harte. Bij Return Of The Kolomon wordt er even virtuoos gespaced, maar dan worden de gitaren nog lager gestemd en krijgen we uppercuts Deadlock Eyes en Gravity Giants voorgeschoteld. Tijdens Deadlock Eyes kwam een Amerikaan naar me toe en declareerde: ‘how fucking heavy are these guys! How have I never heard about this band before. They’re so sick!’ en dat klopte allemaal. Voordat we afscheid nemen van deze toppers krijgen we nog Careless en Everybody Knows voorgeschoteld. Deze laatste vergezeld van een wall of death. In de outro gaat de microfoon van het statief in de keel van Brent en de microfoon op standje zuig. Terwijl de venijnige riff aangeslagen werd worden we op onverstaanbare uitbarstingen getrakteerd en een ‘everybody sing a song doedaaaaa’. Wat een helden, ‘rescue rangers’. (MichielJ)
Voor Sleep Token staan de eerste rijen al meteen bezet door een horde trouwe fans. Nochtans is de band een vrij nieuwe speler op het veld, maar de combinatie van zeer poppy zang, mystiek – ja, de band draagt maskers en gewaden – en de trage opbouw naar harde riffs is een succesrecept. Als STAKE de breedgeschouderde mosher is met weeldig snorhaar, dan is Sleep Token het frisgeschoren broertje dat met zijn mysterieuze blik en stoïcijnse houding het gros van de metaldames voor zich gewonnen krijgt. Jammer genoeg begint de band wel te laat en eindigt te vroeg. Als vaste opener op de tour van Architects is er een ingestudeerd setje en daar wordt aan vastgehouden, ook al heeft de band meer tijd voorzien gekregen vandaag. Het zal de fans worst wezen wanneer het optreden a capella begint en later begeleid wordt door vervreemdende synths. Single Chokehold begint daarmee het optreden gemoedelijk. Sterk nummer Alkaline en knaller Hypnosis leggen wat meer vuur aan de lenden en de kelen van het publiek harmoniseren gewillig mee. Bij The Love You Want is het even afklokken tot de verplichte ballad gepasseerd is. Higher en vooral The Offering sluiten het optreden op een sterke noot af en worden voorzien van zelfs een paar screams die sterker klinken dan op de opnames. Toch missen we heel erg de laatste single The Summoning die een paar dagen later in het Verenigd Koninkrijk wél wordt gespeeld. (MichielJ)
Wie wel gewoon op tijd beginnen, is Northlane. De Australische band was al mee op tour met Architects in Duitsland en dat de progressieve, djenty metalcore eigenlijk gewoon een ode is aan grootmachten zoals de Britse headliner, staat niet ter discussie. Dat het viertal ook niets nieuws onder de horizon brengt in een toch al overbevolkt genre is eveneens een feit. Toch laat het kwartet vanavond zien dat het eenvoudig zijn eigen boontjes kan doppen, waarvan akte. De loeizware basklanken galmen vanaf de eerste seconde de Mainstage in terwijl vrij snel opvalt dat we op het podium zelf toch écht een basgitarist missen. Laat dat probleem maar aan een goed spelende gitarist en duizendpoot Jon Deiley over, want die tovert alle mogelijke tekortkomingen in de livesetting tussen zijn gitaargepingel ‘gewoon even’ uit een sample/drumpad. Het resulteert in een bombastische show met een muur van geluid, zo vol dat dat op enkele momenten zelfs tot technische problemen leidt. Zo vallen de drum- en elektronische partijen even weg gedurende het optreden, maar zullen alle aanwezigen deze set vooral herinneren vanwege de positieve output. De nadruk ligt deze avond natuurlijk op het vorig jaar verschenen Obsidian. De charismatische frontman Marcus Bridge is niet alleen goed bij stem, hij weet tussendoor ook wat welgemeende dankwoorden uit te brengen en lijmt daarmee het geheel goed aan elkaar. Uiteraard ontbreken de bekende singles Clarity, Carbonized, Bloodline en het opzwepende Obsidian niet in de lijst met nummers die de revue passeren. Het tempo blijft ondanks het technisch oponthoud lekker hoog en de beukende afsluiter Clockwork komt gevoelsmatig dan ook eerder dan verwacht. (MaartenO)
Gelukkig staat Tesseract ook nog op de affiche vanavond. Deze grootmeesters der progressieve metal schieten altijd raak. Zo is de lichtshow magistraal en de setlist laat de band van zijn stevigste kant zien. Beginnen met de eerste drie delen van Concealing Fate en vuile screams is een statement. De band is hier vanavond om te slopen, iedereen in te pakken en Architects als headliner uit te dagen. Dat lukt alle drie wonderwel. De band teert op het stevigste materiaal uit vooral de eerste twee platen, maar ook King en Juno van Sonder mogen niet ontbreken. Er wordt ook een nieuw nummer gebracht, Natural Disaster dat ook zeer potig begint, maar in het midden toch niet lekker zat. Er wordt een ingewikkeld polyritmisch spel gepresenteerd door de drummer en de twee gitaristen. De drummer gaat volledig uit zijn bol, maar het publiek laat het wat koud. Gelukkig overstijgt het enthousiasme om nieuw materiaal te horen het toonmomentje van de drums. Hoe dan ook was dit een fantastisch optreden en Tesseract laat hier gewoon zien dat het klaar is om ook andere mainstages plat te spelen en zelfs af te sluiten. Wat een band. (MichielJ)
Dan is het toch echt tijd voor de headliner van vanavond: Architects. Dat de Britten niet zomaar wat komen aanklooien vertelt vocalist Sam Carter wat later op de avond tijdens een praatje richting het publiek, maar voor zij die twijfelen, was eerder al bekend dat de heren vanavond namelijk twee uur de tijd nemen om iedereen plat te walsen in Den Bosch. Twee uur? Ja: niet alleen Metallica, Machine Head en Iron Maiden mogen dat kennelijk. Dat feit is voor de diehard-fans van de band natuurlijk een natte droom, maar voor de neutrale kijker wellicht wat té veel van het goede? Die twijfel mag al vrij snel de prullenbak in, want met speels gemak laat de metalcoreband twee uur voorbij vliegen alsof het niets is. Daarbij kan men uiteraard putten uit een discografie van tien volwaardige albums die bovendien uiteenlopend zijn qua muziek ten opzichte van elkaar. Toch is de setlist van vanavond mooi gebalanceerd en zorgt opener Black Lungs voor een goede kickstart. Het nummer is afkomstig van For Those Who Wish To Exist waarvan -ondanks de beloofde boodschap dat Architects vooral oude nummers zou spelen- er verdacht veel nummers voorbijkomen vanavond. Welnu, gek is dat ook niet aangezien de heren ook deze plaat nooit hebben kunnen promoten door welbekende redenen. Net zoals bij GHØSTKID moet het publiek ook hier al bukkend op de grond plaatsnemen om vervolgens uitbundig op te springen, hetgeen ook enthousiast gebeurt. Met een hoog tempo pakt het zestal pro actief door met be very afraid, Deepfake, Teargas en het beukende oudje These Colours Don’t Run, waarbij het publiek lekker op en neer deinst tijdens de gave breakdowns tegen het eind. Het zorgt inmiddels voor enkele crowdsurfers en een circlepit. Tijdens al dit muzikale geweld is ook het schouwspel op het podium absoluut geen straf om naar te kijken. Zo zorgt een groot digitaal scherm voor mooi, aanvullend beeldmateriaal tijdens de songs, is het achterste gedeelte van het podium voorzien van een ophoging waar de drummer, toetsenist en basgitarist staan en hangt een grote lichtconstructie boven de band die regelmatig een flitsende lichtshow de zaal in knalt. Aan alles zie je af dat Architects een begrip geworden is, naarmate de jaren zijn gevorderd.
Wanneer het eerste uur letterlijk voorbijgevlogen is, neemt de net geklede zanger vervolgens even de tijd en ruimte om wat te delen met het publiek. Zo waardeert hij niet alleen de opkomst maar benoemt hij ook mooi (en terecht) dat de eensgezindheid van metal publiek iets is waar het gros op deze aardkloot nog wat van zou kunnen leren. Het mag gezegd worden: aan alles merk je ook vandaag een relaxte, gemoedelijke en gezellige sfeer, ondanks dat de nieuwbouw Mainstage daar niet per sé toe uitnodigt. Ook nadat nummers zoals Discource Is Dead en het door synthesizers gedragen, melodieuze Royal Beggars zijn gespeeld neemt Sam Carter de tijd om wat bemoedigende woorden richting zijn fans te spreken. Het geeft de band die zeer professioneel en strak spelen wat ruimte en tijd om bij te tanken, hoewel het akoestische gedeelte dat ingepland staat daar ook aanleiding toe geeft. Het betreft een mooie uitvoering van A Wasted Hymn. Langzaam kruipt de set daarmee richting zijn eind. Na Doomsday verdwijnt de band even kort van het podium, om vervolgens terug te keren en nog even écht af te sluiten met Nihilist, when we were young en natuurlijk de grote hit Animals die absoluut niet mag ontbreken. Terwijl het publiek uit volle borst meezingt tijdens de laatste krachtuitbarstingen, komt de heerlijke dag aan zijn eind. Architects heeft laten horen en zien dat het heel wat in zijn mars heeft, hoewel wat meerdere échte oudjes ook niet hadden misstaan vanavond. (MaartenO)
Al met al mag de organisatie van Headbangers Parade terugkijken op een geslaagde, eerste editie. Er ontstonden wat langere rijen richting het eind van de middag bij de horecapunten en bij de WC’s, maar tijdens de optredens zelf was het een stuk rustiger in de gangen. De zittribune in de zaal werd ook regelmatig en goed benut. Ook het geluid was dit keer prima op orde, iets dat ons in oktober nog wat liet afschrikken.
Rob van der Donk namens eventmarketingbedrijf WOW-agency zei dan ook het volgende over het verloop en het festival zelf:
“Als je kijkt naar de line-ups van de meeste festivals dan lijkt het wel alsof er alleen maar goede heavy bands bestonden in de jaren ’80 en ’90. Dat is natuurlijk onzin. Ik denk dat onze line-up heeft aangetoond dat ook de ‘jongere’ bands weten te overtuigen. We hebben onszelf vooral gericht op jonger publiek en daar zit een risico, want de huidige status van heavy muziek onder jongere is op zijn zachts gezegd ‘matig’ te noemen, maar wij geloven dat dit de juiste weg omhoog is!“
Setlist:
Architects
- Black Lungs
- Modern Misery
- be very afraid
- These Colours Don’t Run
- deep fake
- tear gas
- Giving Blood
- Impermanence
- Meteor
- Discourse Is Dead
- Broken Cross
- Little Wonder
- a new moral low ground
- Dead Butterflies
- Royal Beggars
- A Match Made in Heaven
- Memento Mori (akoestisch deel)
- A Wasted Hymn (akoestisch)
- burn down my house (akoestisch intro)
- Hereafter
- Doomsday
- Nihilist
- when we were young
- Animals
Datum en locatie
15 januari 2023, Mainstage, Den Bosch
Foto's:
Bram Geurts (Bramg.eu)
Link: