Headlines

Het is alweer even geleden (2016) dat voorganger Krighsu uitkwam, maar hier is dan toch album nummer vier van deze Spaanse technische ruimtebruten. In de acht tussenliggende jaren kwam er nog wel een Wow!-signaal uit de kosmos in de vorm van een lang niet misse, soms wat bevreemdende EP, Metaportal, maar nu is het eindelijk weer tijd voor een lange reis in “deep space”. Een reis die bij vlagen klinkt alsof de aarde ten langen leste te dicht bij een zwart gat is geraakt dat de atmosfeer in één keer wegrukt. Daarbij is de (noten)dichtheid en compressie her en der vergelijkbaar met die van de een zwart gat, zodat het geheel de minder doorgewinterde fan van het genre mogelijk wat ontoegankelijk in de oren zal klinken. Even doorbijten dan, want er is genoeg moois te halen op Omegon.Lees verder ›

Stilletjes loste Oerheks op de zesde dag van de zesde maand Heksen & Geesten van Brabant, demo nummer vier op een tweetal jaar tijd. Hoewel, demo? Oerheks brengt sinds Cagghenvinna uit 2022 de beste nostalgische, pagan black metal die ik in tijden gehoord heb. Laat u dus niet misleiden door het predicaat ‘demo’. Dit is geweldige, begeester(en)de, bij momenten hypnotiserende atmosferische black, met daarenboven wederom prachtig artwork. Kippenvel krijg ik ervan. Machtig. Ik ben maar wat blij dus dat ik wat ter schrift mag stellen over Heksen & Geesten van Brabant, het kortste en ook wel meest occulte werk tot nog toe. Lees verder ›

In 2019, zo vlak voor de uitbraak van corona en de vreselijke lockdowns die daarmee gepaard gingen, zaten een aantal Finse vrienden bij elkaar zich de tandjes te vervelen en bedachten dat het een goed idee zou zijn om nog maar eens een deathmetalband op te starten. Want er zijn er nog niet genoeg op deze aardkloot, en wat moet je anders doen? En het liefst moet dat dan ook nog heel erg klinken als Cannibal Corpse. Zo gezegd, zo gedaan en Cryptic Hatred was geboren! En nu maar verder zien waar het schip strandt.Lees verder ›

Op nog geen twee jaar tijd heeft dit Zwitserse duo Ernte al drie albums in elkaar weten boksen aan inspiratie dus geen gebrek. Weltenzerstörer is nu aan de beurt en komt net als de vorige twee albums en een EP, die ik zowaar nog bijna vergat te vermelden, via Vendetta Records. Het was het vorige album, Albsegen, dat door collega Joost nog werd besproken. Hij gaf het de connotatie bezwerende, intense old schoolblackmetal mee. Collega Joost kennende klopt hij hiermee dan ook de spreekwoordelijke nagel op de kop.Lees verder ›

Hellcommander uit Zweden bestaat simpelweg uit één bandlid. Dit Year Of The Goat is de eerste EP van de brave man. Nochtans is de brave man, als we dat zo al voorzichtig mogen stellen, geen onbekende. Hij blijkt erg actief en leent of leende zijn kennis en kunde uit aan bands als Draugûl, Khaospath, Myronath, Dodskold en Helvitnir. Dan weet je inderdaad dat we in het potje van de black metal aan het roeren zijn, hoe kan het ook anders met zo een bandnaam en dito titel voor je eerste EP.Lees verder ›

Je opvoeding, achtergrond en de mensen om je heen voeden wie je bent. Maar degenen die jou vertellen hoe je moet voelen en handelen, dat zijn de ratten die aan je wortels knagen. De rattenverdelgers die je hiervoor het beste kunt inschakelen, zijn de mannen van nether. Recht door zee en recht uit de Belgische underground, maken zij sinds 2019 melodische black metal geworteld in de jaren negentig. Hun eerste lustrum vieren ze nu met het tweede album, The Blood of Rats. Een pareltje van eigen bodem?Lees verder ›

Vaak spendeer je een heel deel van je recensie aan het voorstellen van een beginnende of minder bekende band. Bij Slash is dat als een van de boegbeelden van Guns n’ Roses natuurlijk overbodig: wie kent deze ondertussen 59-jarige gitarist met de krullende haardos niet? Maar de man heeft ondertussen al een flinke carrière op zijn archief, zowel solo - Orgy Of The Damned is zijn zesde soloalbum volgens de Slash website - als in bands die hij al dan niet zelf stichtte. Denk maar aan Slash's Blues Ball, Slash's Snakepit en Velvet Revolver.Lees verder ›

Wie is er bang om de doodsrust van een heks te verstoren? Wie is er wars van atmosferische funeral doom met heavymetalriffs? Als u het bent, dan blijft Svart Portal beter een gesloten doorgang. De bezieler van deze eenmansband, die enkel en alleen dit achtentwintig minuten durende werk uitbrengt, gaat schuil achter de naam GARM. Nu zijn er nogal wat 'Garm-en' in de metalwereld en ben ik er zelfs na een zoektocht niet in geslaagd om erachter te komen om welk heerschap het hier precies gaat. Ach, laat het maar fijn bijdragen aan de mystieke, esoterische invulling van Heksegrav zodat we ons kunnen focussen op deze drie nummers.Lees verder ›

Königreichssaal is een trio Poolse onverlaten die naast Witnessing The Dearth ook al een EP, Loewen (Podróż Przez Dziesiąty Krąg Piekła) uitbrachten. De eerste kwam tot leven via het Britse label Cult Of Parthenope terwijl de EP in eigen beheer uitgebracht werd. Dit Psalmen 'o' Delirium, plaat nummer twee, komt tot ons via de grote poort, met name via Godz Ov War Productions, een platenlabel dat we intussen wel allemaal kennen.Lees verder ›

In het kader van de maand van het verbreden van je smaak stel ik u voor aan Camerata Mediolanense. Dit neoklassieke/darkwave ensemble van Italiaanse artiesten brengt met Atalanta Fugiens zijn zesde werk op de markt. In het verleden raakte de band met zijn zware drums soms het martiale, dan weer het klassieke vanwege de focus op de vocalen. Vanwege de sterke darkwavecomponent pleur ik hem gewoon op Zware Metalen en u ziet maar even wat u daarmee doet.Lees verder ›

Riot (V) (je leest soms ook wel Riot-V) is een van die legendarische groepen die bij mij onder de radar is gebleven. Toch draait deze New Yorkse band al heel lang mee. Van in 1975 om precies te zijn en toen heette hij gewoon Riot. Van de originele bezetting schiet niemand meer over na het overlijden van originele gitaarfurie Mark Reale in 2012. Dat was trouwens het moment dat de naam veranderde in Riot (V).Lees verder ›

Aussichtslos komt uit Oostenrijk en is een trio dat in de afgelopen vier jaar al drie albums vol kotsmisselijke black metal met een rockrandje heeft afgeleverd telkenmale via het Duitse Purity Through Fire. Het derde album Schicksalstotschlag ligt nu voor me en omvat negen nummers die je zomer wel eens zouden kunnen opvrolijken. De plaat komt immers eind juni uit net wanneer je met de vrouw en kinderen in een veel te warme auto opnieuw de snelweg op rijdt om je tijdelijke geluk te gaan beproeven in het zonnige buitenland en dit omdat er al geen maanden meer enig zonnestraaltje te bespeuren valt in je land van herkomstLees verder ›

In april verscheen het nieuwste Darkthrone-album: It Beckons Us All. Dat is uiteraard altijd het moment om de messen te slijpen en met argusogen en vleermuisoren het nieuwe werkstuk te fileren. Bij sommigen is dat uit rancune, omdat de band niet meer de heerlijke black metal uit de begindagen maakt. Bij anderen is het oordeel objectiever, maar het staat als een paal boven water dat het verwachtingspatroon bij een band van dit kaliber altijd heel hoog ligt. Darkthrone is een hoge boom die altijd veel wind vangt.Lees verder ›

Dubbel zo zwart, dubbel zo verpletterend, dubbel zoveel nachtmerries, dubbel zoveel doodsangst. Dat is onze rubriek Dubbel Zo Zwaar. Naas Alcameth joeg in 2020 iedereen de stuipen op het lijf met zijn aanklampende Melinoë en is nu terug met een album dat we met evenveel anticipatie als schrik tegemoet treden en dat er dus simpelweg vraagt om van meer dan één kant bekeken te worden. Daarnaast zouden de redacteuren elkaar de tent uitvechten om te bepalen wie uiteindelijk het gouden lot in handen krijgt. Deze keer behandelen we dus House of the Black Geminus van Akhlys. Fan van het eerste uur Bart Alfvoet (favoriete genre: industrial/atmosferic black & foute powermetal) en Tafkads (favoriete genre: black metal) rapen al hun moed en doorzettingsvermogen bij elkaar maar prijzen zich ook gelukkig dat ze dit meesterwerk onder de loep mogen nemen.Lees verder ›

Soms moet je in het leven eens een gokje wagen. Als het dan even kan is het handig als je weet dat een eventueel misgokken geen desastreuze gevolgen gaat hebben. Met die insteek heb ik me, geheel vrijwillig en zonder enige dwang, opgeworpen om het debuut van de band Mortal Wound te bespreken. Met de meeslepende titel Anus of the World. Met de potentiële vunzige gassen die hieruit geproduceerd zouden kunnen worden moet mijn gokje wel tegen een stootje kunnen in ieder geval.Lees verder ›