Headlines

Jours Pâles, de Franse blackmetalband rond Aorlhac, bandbrein en frontman Spellbound, komt met Dissolution via het Les Acteurs De L'Ombre label. Niks nieuws onder de zon dus. Het is plaat nummer drie van deze Zuiderburen via hetzelfde label, hopelijk wandelen ze nog altijd op dezelfde route want de vorige platen met name Éclosion (2021) en Tension (2022) bleken toch waarachtig bijna pareltjes te zijn. Op deze eerste plaat konden we nog leden van Uada en Shining ontwaren. De line-up op de tweede plaat werd stevig door elkaar gehusseld om nu toch te landen voor plaat nummer drie, in een relatief stabiele situatie.Lees verder ›

Hebben bands of muzikanten die zichzelf onherkenbaar maken doormiddel van maskers een streepje voor op het sneller oogsten van succes ten opzichte van zij die dat niet doen? Zal het om die reden zijn dat Slipknot en Sleep Token in een vrij korte tijd het succes wisten te behalen zoals zij dat - destijds - deden? Het mysterie zal er ongetwijfeld aan bijdragen. Uit eigen land gaat No Kings Allowed ook een poging wagen. Met het eerste album Dethroned dat in eigen beheer wordt uitgebracht, komt de Nederlandse band onherkenbaar naar buiten met gekleurde maskers. De bandleden zijn vernoemd naar de kleur van het masker; respectievelijk gold, green, red, blue en gray. 'Cringe'.. maar toch staat de crossover al best goed voor een debuut.Lees verder ›

Toen in 2008 Ride The Relapse uitkwam hakte Haust er als een hakbijl in. Deze hardcorebrigade had vervolgens naar eigen zeggen een behoorlijke invloed op de Noorse scene waar later bands als Kvelertak publiekslieveling werden. Ik vraag me af of de band zijn invloed niet wat overdrijft, maar het klinkt wel stoer. Haust opereerde in de ondergrond en stopte zelfs geheel toen de zanger verhuisde. Omdat Ride The Relapse zo'n knakenhard plaatje was valt deze nieuwe niet te laten liggen. Nieuwsgierig als ik was gooide ik het ding in de digitale speler.Lees verder ›

Het was collega Raes die de vorige plaat, een EP, van het uit Saudi-Arabië afkomstige Al-Namrood onder de loep nam, Worship The Degenerate. Hij noemde deze plaat hun meest traditionele blackmetalalbum tot dan toe. Ikzelf beluisterde in 2020 nog het laatste volledige album, Wala'at, maar werd er warm noch koud van. Nog eens proberen denk ik dan bij mezelf. Je mag iets na één keer beluisterd, gehoord, geproefd te hebben niet afschrijven. Ik tracht me dus opnieuw in te werken in de black metal met een fors Oosterse dressing en zwengel album nummer tien van deze heren even aan.Lees verder ›

Na twee EP's komen deze drie Amerikanen van Nobody met een volwaardige plaat die zich Despair Is Where My Thoughts Swim laat noemen. Als mijn informatie klopt is deze maar beschikbaar, fysiek welteverstaan, in 44 stuks. Gek toch, niet? Tien eigen nummers en een cover, niet geheel onverwacht eentje van Lifelover, als je weet dat deze band in het straatje van de depressieve, post-black metal een klein onderkomen gevonden heeft. Het erg toepasselijke End My Life Records is de platenboer van dienst om dit uit Cincinnati, Ohio afkomstige trio een veilig onderkomen te bezorgen.Lees verder ›

Vale Of Pnath is een technische deathmetalband uit Denver, Colorado. De band werd in 2006 opgericht door gitarist Vance Valenzuela, die inmiddels het enige overgebleven originele lid is. Ook voor deze derde langspeler heeft kapitein Valenzuela zijn manschappen weer vervangen. De beste man koos onder andere voor de vocalist en drummer waarmee hij ook al samenspeelt in de atmosferische blackmetalband Abigail Williams.Lees verder ›

Weaver Of The Black Moon is een album van het internationale gezelschap Parfaxitas. Het culmineert gedurende iets minder dan vijftig minuten alle donkere gedachten van een collectie individuen die al meermaals met de heer Satan in conclaaf zijn gegaan. Denk aan K.R van Whoredom Rife, B.E(inarsson) van Sinmara of Slidhr, Azlum van Merihem maar ook actief in Oculus en Manetheren en tenslotte ook YhA die we kennen van Suffering Hour.Lees verder ›

We leven in een tijd waarin er een heleboel overgeproduceerde meuk op de wereld wordt losgelaten, met bijhorende categorisering, subgenres en allerlei definities. Blestemat pakt het anders aan, black metal is namelijk helemaal geen genre, maar een oerkracht die is ontstaan, een uiting als zijnde het verzet - ofwel de ware oppositie - jegens alle dogmatische principes in heel het universum. Er is daarbij geen ruimte voor discussie, aldus oprichter Carl (Blodtår, Morcaint), het werk is enkel en alleen maar hier om te overweldigen en om lijnrecht tegenover het alledaagse te staan.Lees verder ›

Aldrlok, de dood van een tijdperk, of zoals de Engelstalige mens zegt 'the end of an era'. Het is de titel van het zesde album van Árstíðir Lífsins. We moeten eens teruggrijpen naar de voorgaande muziekstukken die hier op Zware Metalen zijn gerecenseerd. Ik noem Vápna lækjar eldr (2012), Fragments – A Mythological Excavation (de split met Helrunar uit 2013), Aldafǫðr ok munka dróttinn (2014), Heljarkviða (de EP uit 2017), Saga á tveim tungum I: Vápn ok viðr (2019) en tot slot Saga á tveim tungum II: Eigi fjǫll né firðir (2020). Uit al deze recensies distilleer ik voornamelijk een tweetal kenmerken, namelijk 'episch' en 'lang uitgesponnen'. Árstíðir Lífsins is dus typisch zo'n blackmetalband met folk, die verhaalt over oude sagen en gebeurtenissenLees verder ›

Seth, de Franse blackmetalband bij uitstek (althans in mijn ogen), komt met La France Des Maudits en dat is dan al wel weer plaat nummer zeven. De vorige plaat kreeg de titel La Morsure Du Christ mee en bleek voor mij net als veel eerder werk van dit selecte clubje opnieuw een schot in de roos. Sinds de band bij Season Of Mist op stal zit, lijkt de ster aan het firmament nog meer te zijn gaan schitteren.Lees verder ›

Martin Méndez groeide op in de wijk Piedras Blancas, in Montevideo, Uruguay en als eerbetoon aan zijn jeugd vernoemde hij zijn nieuwe band naar zijn geografische wortels. De bassist van het grote Opeth richtte White Stones vlak voor het COVID-tijdperk (dat klinkt als een eeuwigheid geleden…) op. Na het aardige Kuarahy en het door mij volledig gemiste Dancing into Oblivion zijn de heren bij deze alweer toe aan hun derde album.Lees verder ›

Zoals ik al in eerdere recensies heb aangegeven, ben ik onder de indruk wat iemand als Kunal Choksi weet te bewerkstelligen door vanuit India een internationaal georiënteerd metallabel te draaien. Daarbij heeft hij in mijn ogen een zeer goed oog voor kwaliteit, want veel van zijn bands zijn goed tot heel goed aangeschreven. Hij is ook niet vies om verschillende stijlen op plaat uit te brengen, van dissonante waanzinnige technische death metal tot sludge en doom metal tot black. You name it.Lees verder ›

Het bloedt stroomt waar het niet gaan kan. Die uitdrukking hoor je wel eens van mensen die willen aantonen of duidelijk maken dat bepaalde individuen wel erg op elkaar lijken. Wat vaak niet moeilijk is want dan blijken ze gewoon familie te zijn. Kråbøl - een bandnaam voor een blackmetalformatie uit Noorwegen - is eigenlijk ook gewoon de achternaam van een bewuste familie. En één ieder die wat oplet en die de blackmetalwereld wat kent, weet dat achter Kråbøl niet alleen bands als Misotheist of Enevelde zitten maar ook Tulus, Khold, Sarke en nog heel veel meer. Het is niet allemaal dezelfde Kråbøl maar een hele familie.Lees verder ›

Deze EP Tronearvingens Doed herbergt zo maar liefst twee nummers en is een release die de brug slaat tussen het vorig jaar verschenen Forfedrenes Taarer-album en de nieuwe plaat die er ook nog zou moeten aankomen vermoedelijk ook via Edged Circle Productions althans daar ga ik van uit. Dit Noorse viertal dat normaal resideert in en rond de regio Karmøy is opnieuw langsgeweest bij de heer Andreas Fosse Salby voor opname, mixing en mastering en dook ook nog maar eens eventjes in de rijkelijk gevulde collectie van niemand minder dan Edvard Munch om één van zijn kunstwerken de voorkant van de EP te laten opluisteren. Goed genoeg geluld, laten we eens kijken hoeveel smeerpijperij er kan verstopt worden in twee nummers.Lees verder ›

Goh, als je al meer dan dertig jaar naar metal en meer in het bijzonder black metal luistert, dan kan je enkel met een paar maten, een paar noten zeggen welke band er zijn nieuwste deuntje speelt. Voor het Hongaarse blackmetalgezelschap Sear Bliss die nu met zijn negende langspeler komt, is dit zeker ook zo. Je hebt de karakteristiek robuuste stem en bassound van de heer Nagy, maar je hebt ook de tromboneklanken van de heer Pál. Ik ben al een fan van deze heren sinds hun conceptie ergens in 1993 toen hun eerste plaat, Phantoms, ook met artwork van Kris Verwimp net als nu, via het II Moons label uitkwam.Lees verder ›