Headlines

Opnieuw een debuutplaat, opnieuw een éénmansband en opnieuw een blackmetalplaat. De man achter de band Solus Grief is de Noor - met de welluidende artiestennaam - Praefuro. With A Last Exhale is het eerste dat ik van deze brave man te horen krijg. Niet onlogisch, want het blijkt ook gewoon 's mans eerste wapenfeit te zijn. Nu, dit heerschap trekt afdoende tijd uit: de plaat omhelst nochtans maar vier nummers, maar klokt wel boven de veertig minuten muziek af. Het zal de heer moeite kosten, op een positieve manier dan, om zijn muziek vanuit het donkere, ondergesneeuwde woud tot bij ons te krijgen. Zijn bondgenoot daartoe is het Purity Through Fire label.Lees verder ›

De oplettende lezer en luisteraar zal het misschien opvallen dat deze recensie van Liferide wel wat aan de late kant verschijnt. Uw recensent en het platenlabel hadden echter een klein misverstand. De digitale release heeft namelijk al in oktober 2022 plaatsgevonden. Voor de echte muziekverzamelaar is de releasedag van de fysieke LP in januari van dit jaar geweest. Is de kans verschoten om dit album dan alsnog van een recensie te voorzien? Ik vind van niet, want Nederlandse hardcore zit in een klein dipje dus op het moment dat er een band met drie oudgedienden weer eens wat uitbrengt, is dat per definitie interessant. De bandleden hebben vroeger gespeeld en gezongen in onder andere State of Mind, Solid Ground en Animal Instinct. Het betreft hier echter geen debuut, want maar liefst twaalf jaar heeft het drietal erover gedaan om de opvolger van het eerste album uit te brengen.Lees verder ›

Nieuwe bassist, dus een nieuw geluid voor Steel Panther? Nee, natuurlijk niet! Nog steeds de aanstekelijke deuntjes die je binnen de kortste keren zonder dat je het wilt mee zingt. Oké, maar is op het gebied van teksten dan misschien iets veranderd? Alleen al een korte blik op de titels van de dertien nummers op dit album laat weten dat de band nog steeds vol staat van de (niet zo) dubbelzinnige schunnigheden. Van de drie video's die de band maakte ter promotie van On The Prowl, kan ik er slechts één hier laten zien.Lees verder ›

Nordvis Produktion is een label met een neusje voor geheimzinnige bands. Bands die over het algemeen kwalitatief prima materiaal uitbrengen, maar die haast altijd een zweem van mystiek om zich heen hebben hangen. Bands als Falls Of Rauros of Panopticon vinden daar hun onderdak. Ook het hier te recenseren Elessar van Morcaint past in dat opzicht als een goed ingelopen wandelschoen.Lees verder ›

Een Noorse funeral doomband met blackmetalvocalen. Op het eerste gehoor kunnen we er daar niet genoeg van hebben. Dit Gribberiket (Het Gierenrijk) is een behoorlijk eigenzinnige band die met Dråpen (De druppel) een tweede album uitbrengt via Dead Seed Productions. We vragen ons direct af of dit de druppel is die de emmer doet overlopen? Of is het slechts een druppel op een hete plaat?Lees verder ›

Wat krijgen we als we D. (Woods of Desolation, Remete), Mitch (Austere, Dearthe) en Vlad (Drudkh, Windswept) bij elkaar zetten in een studio om een album op te nemen? Het antwoord is simpel, dan krijgen we Unfelled. Gelukkig hoeven we de heren niet aan te sporen, want zij hebben zelf de touwtjes in handen genomen om Pall Of Endless Perdition bij elkaar te musiceren. D. bracht eerder al onder de naam Unfelled de demo Beneath Distant Skies uit, maar nu heeft hij gezelschap gekregen van de twee andere heren. Niet de minste wat mij betreft, dus de verwachtingen zijn op basis daarvan hooggespannen.Lees verder ›

Toen de cd van Rook Road eind 2022 bij de Zware Metalenredactie in de bus viel, wisten de hoofdredacteurs niet onmiddellijk wat ermee aan te vangen. “Ho jong, dat is met een hammondorgel en al... en je begrijpt zelfs wat er gezongen wordt. Wat moeten we daar nu mee”. Gelukkig schrijft ook deze jongen, met zijn blijvende liefde voor classic rock en traditionele metal, recensies. De gelijknamige cd van het Duitse vijftal van Rook Road blijkt dus volledig “spek voor mijn bek”.Lees verder ›

Betrayal is het vierde volledige album van het Amerikaanse Necropanther. Het viertal staat erom bekend de albums tekstueel volledig te laten inspireren door films en literatuur. Zo was het debuut Necropanther uit 2016 een eerbetoon aan The Terminator (inderdaad, die met Arnold Schwarzenegger). Twee jaar later volgde Eyes of Blue Light, een conceptalbum gebaseerd op de klassieker Dune van Frank Herbert. En ook het uit 2019 stammende The Doomed City is een conceptalbum, waarbij dit keer de inspiratie werd gevonden in de sciencefictionfilm Logan's Run. Het nieuwe album Betrayal vormt hier geen uitzondering op: tekstuele inspiratie vond de band deze keer in cultfilm The Warriors.Lees verder ›

Bræ bestaat uit twee monumenten in de blackmetalondergrond. Twee obelisken die de naam Swartadauþuz en Déhà dragen. Enige introductie is niet nodig voor de rechtmatige blackmetalfan. Van dit Bræ zijn er tot op heden maar twee platen onder de mensen. De nieuwe kreeg de welluidende titel Av Vålnader Bortom Allt. Zijn voorganger kreeg een minder moeilijk te doorgronden klevertje op de voorkant: A Thousand Ways To End It All. Op zich zegt deze laatste albumtitel genoeg.Lees verder ›

Blitzar IV blijft na een speurtocht over het wereldwijde web een anonieme entiteit. Er is geen promo bijgeleverd, dus dit is een beetje gissen. Wel is het vrij snel duidelijk dat we hier met kosmische black metal te maken hebben. Een blik op de bijpassende albumhoes geeft definitieve bevestiging.Lees verder ›

Unholy Craft de band rond Peregrinus, komt uit Noorwegen. Naar All Tid Er Omme is de debuutplaat. Dit individu besliste eigenhandig om zijn band, zijn muziek, zijn identiteit volledig te bouwen rond het werk van de oude meesters. Denk dan aan het Peaceville werk van Darkthrone, het gruwelijk lekkere Gorgoroth, de eerste Ancient albums Lees verder ›

Nou, daar is een naam die ik lang niet meer gehoord heb. Sortilège. Begin jaren 80 van de vorige eeuw stond de metal nog in de kinderschoenen en de verscheidenheid aan bands en subgenres was heel beperkt. Je luisterde dus bijna alles wat je te pakken kon krijgen. Sortilège was daarop geen uitzondering. Wat deze Franse band in die tijd uniek maakte, was dat alle nummers in het Frans gezongen werden en dat doen ze nog steeds.Lees verder ›

Hoera, het nieuwe album van Ne Obliviscaris is daar! Ik voel een explosie van endorfine wanneer de promo van Season of Mist mijn mailbox bereikt. We hebben vanwege bekende redenen maar liefst zes jaar lang moeten wachten op het vervolg op Urn. Ondanks alle moeilijke omstandigheden en dankzij de gedeelde liefde voor muziek is de band toch doorgegaan en presenteert met gepaste trots het vierde album genaamd Exul. Wederom een technisch hoogstandje dat zich kenmerkt door een fascinerende gelaagdheid. Ga er dus goed voor zitten met je ruis onderdrukkende hoofdtelefoon en dompel jezelf onder in de genre overstijgende, extreme metal met viool van deze ongeëvenaarde progressievelingen.Lees verder ›

Een debuutplaat met drie nummers die gezamenlijk zo’n 40 minuten klokken. Dan kun je je geld erop inzetten dat hier doom metal gemaakt wordt. En dat klopt deels ook wel. Cerbère is een band uit Parijs en heeft zichzelf vernoemd naar het mythologische figuur Cerberus. Dat was kort gezegd, een rothond waar je niet mee moest steggelen. Het lijkt me onverstandig dat je dat wel doet met deze Fransmannen. Want er klinkt flink wat verbetenheid van deze nummers af.Lees verder ›

Een EP met slechts negen minuten aan muziek, het is wat aan de korte kant voor een recensie wellicht, maar we gaan ons best doen. We moeten een gegeven paard maar niet in de bek kijken. Wellicht kunnen de negen minuten iets extra's toevoegen aan het leven. De gekozen thematiek van de band bestaande uit twee heren Nedrig en Raate betreft de maatschappij gedurende de jaren 1600 tot 1800, met in het bijzonder de executies die hebben plaatsgevonden. Het zal onder andere wel over heksenvervolging gaan, zo verwacht ik. Op zich een gebruikelijk thema en wat dat betreft niets nieuws aan de horizon.Lees verder ›

We maken kennis met een vijftal uit Oostenrijk. Onder de naam Asphagor zijn er voldoende aspiraties. Zo staat in de promo beschreven dat dit geschikt is voor fans van Dark Fortress, Naglfar en Elende. Nou, dat is alvast een mooie referentie ter vergelijk dacht ik zo. Asphagor mag zelfs met Dark Fortress' afscheidstournee mee op oorlogspad. Getuige het feit dat Pyrogenesis al het vierde volledige album is doet vermoeden dat er al wat speelervaring zal zijn. Doch opereert deze Tiroler bende kennelijk in de luwte, daar er op Zware Metalen nog geen eerder werk is besproken. Daar brengen we bij deze dan ook snel verandering in.Lees verder ›