Headlines

Een sequestrum is een stuk afgestorven en rottend bot dat na een ernstig trauma is losgeraakt van het gezonde bot. Zo, weet je dat ook weer. Het logo van de band Sequestrum bestaat dan ook geheel uit botfragmenten en op de voorkant van deze EP prijkt iets wat lijkt op een lijk op sterk water. De vier viezerikjes uit Denemarken die dit onsmakelijke geheel op muziek proberen te zetten bestaan nog maar kort: in 2022 kwam er een demo uit en nu komen ze met een heuse EP met daarop zes nieuwe nummers en een Impetigo-cover.Lees verder ›

De brutaldeathmetalscene is een globale scene binnen het metalgenre. Dat wil zeggen dat de bands niet alleen afkomstig zijn uit Europese landen of van het Amerikaanse continent. Steeds vaker zien we ook goede en vrij interessante bands uit Azië. Neem nu bijvoorbeeld het Indonesische Depraved Murder, met bestaansrecht sinds 2011. Precies afkomstig van Java waar er bruut op los wordt gemusiceerd. Het debuutalbum Remnants of Depravity werd nog enigzins lauwetjes onthaalt, maar het in 2019 aan elkaar geregen Manifestation was toch wel een flinke bom! Bruut en versplinterend met een degelijke afwisseling blasten, rossen en versnijden de heren de mix van deathriffs en keelgereutel weer aan elkaar vast. Een band als het minder fijngevoelige Kraanium is nooit ver weg.Lees verder ›

Dubbel zo vet, dubbel zo bruut, dubbel zo leuk. Dat is onze rubriek Dubbel Zo Zwaar. Een moddervette, ietwat grauwe, nieuwe plaat, die simpelweg vraagt om van meer dan één kant bekeken te worden. Daarnaast zouden de redacteuren elkaar de tent uitvechten om te bepalen wie uiteindelijk het gouden lot in handen krijgt. Deze keer behandelen we Heimdal van Enslaved. Cor (favoriete genre: zwaar, duister en boos) en Marco (favoriete genre: progressive) zijn deze keer de gelukkigen.Lees verder ›

Het duo Chaney Crabb en Navene Koperweiss heeft een bewogen periode achter de rug. Niet alleen vanwege alle COVID-perikelen die ons allemaal een knauw hebben gegeven, maar ook omdat Entheos inmiddels door het leven gaat als een band bestaande uit slechts twee personen én het feit dat we überhaupt van geluk mogen spreken dat Time Will Take Us All voor ons allen klaar ligt om te verorberen. Zangeres Chaney moest namelijk door diepe dalen na een zwaar scooterongeluk en lang was het onduidelijk of zij nog wel de microfoon zou kunnen oppakken. Nou dames en heren, ik kan u met een gerust hart mededelen dat ze dat nog steeds kan als de beste.Lees verder ›

Iedereen die mijn rug ooit zag, weet dat ik ferm geïmpacteerd ben door Fear Factory. Als mannetje van vijftien jaar wist ik niet wat er gebeurde toen ik Demanufacture hoorde. Zelfs Remanufacture, het vaak verguisde remixalbum uit 1997, kon me helemaal krijgen. T-1000 met zijn gabberbeats met stip bovenaan. Daarna kon niet alles mij bekoren wat de Amerikaanse industrial metalheads uitbrachten, al doen vooral Mechanize, Archetype (en zelfs Digimortal) hier nog hun rondjes. Dino Cazares is tegenwoordig nog het enige overgebleven bandlid, nadat ook Burton C. Bell er niet meer bij hoort. Op dit remixalbum is hij echter wel nog te horen.Lees verder ›

Anna Brunner (Exit Eden) en Jim Müller (Kissin' Dynamite) brachten eind 2022 onder de noemer League of Distortion een album uit. Napalm Records vond het allemaal prima en promootte het vol enthousiasme. Dankzij de vele videoclips kreeg ik er lucht van en besloot ik om het toch eens te checken. Laat, maar toch. En dat was uiteindelijk wel een goede zaak. Het is namelijk beginnen groeien en boeien. League of Distortion is niet zomaar een hobbydingetje geworden. Lees even mee.Lees verder ›

Als de bandnaam At the Altar of the Horned God is, dan weet je dat de band ergens uit een relatief exotisch land komt. Mijn gok was regio Zuid-Amerika, maar het enige full-time bandlid Heolstor blijkt uit Spanje te komen. Heart of Silence is het tweede album van dit heerschap en dit is een redelijk love or hate album. Te ambient/industrial voor de gemiddelde blackmetal fan en te metal voor een Cold Meat Industry-liefhebber. Persoonlijk vind ik dit soort cross-overs geweldig. Met Burning the Temple of God van MZ.412 als het ultieme voorbeeld, maar dat terzijde. Feit is dat metal prima te combineren is met een hele hoop andere stromingen en At the Altar of the Horned God is daar een goed voorbeeld van. I, Voidhanger Records mag voor de zoveelste keer een topband aan het roster toevoegen.Lees verder ›

Dit Wit-Russische quintet zag in 2019 het eerste zonlicht, nochtans zou je dat niet vermoeden als je de bandfoto erop naslaat. The Tread Of Darkness is eigenlijk het eerste echte wapenfeit als je de EP Agony Blasphemy en wat singles ter promotie grofweg niet meetelt. Ergens staat ook vermeld dat de plaat uitkomt via Avantgarde Music, maar daar ben ik toch niet zo zeker van. Op de bands eigen pagina staat dat feit toch niet zo duidelijk beschreven.Lees verder ›

Persoonlijk had ik nog nooit van Sepolcral gehoord. Daarom eerst maar een korte opsomming van de geschiedenis van de band. Sepolcral komt uit Noord-Italië en werd in 1993 opgericht. Het duurde vervolgens tot 2017 voordat er een eerste album (Victims) werd opgenomen. Nog voordat die fysiek uitkwam (op bandcamp…Lees verder ›

Een aantal heren die ook in Antestor en Grave Declaration spelen hadden nog wat tijd over en zijn daarom met Luteøks begonnen. Dit Barely True Norwegian Black Metal album zou het leukste en vrolijkste blackmetalalbum van het jaar moeten zijn. Buh? Tja, als ik met muziek bezig ben, tracht ik dit toch altijd serieus te benaderen. Maar in ieder geval ga ik er eens goed voor zitten. Ik ga eens goed luisteren naar dit vrolijke plaatje en me dan op het einde afvragen of ik er wel goed aan gedaan heb. Volgens de promojongens en de platenboer is de black metal gefundeerd op eerder werk van bands als Windir, Old Mans Child, Keep of Kalessin en Emperor.Lees verder ›

Cagghenvinna of Kaggevinne is een verwijzing naar de regio rond Diest en meteen de naam voor de eerste demo van Oerheks die vorig jaar uitkwam en onder de loep werd genomen door collega Bart. Oerheks staat volgens diezelfde collega voor (en ik citeer): "nostalgisch priemend, badend in oudschoolse Noorse pagan black metal".Lees verder ›

Wat is dat toch met Griekenland en bombast? Bands die van dit Zuid-Europese land komen hebben altijd de neiging om hun metal vol te proppen met bombastische stukken. Meestal gaat het hier om black of death metal, maar het vijftal dat zich Mask Of Prospero noemt, bewijst met zijn tweede plaat Hiraeth dat daar ook kwalitatief hoogstaande moderne metal bij vlagen bombastisch gemaakt kan worden.  De band speelt een stijl die wel verwantschap toont met bands als Heart of a Coward, Thornhill en SetYourSails.Lees verder ›