Toen Sorcerer in 2010 weer op de planken stond was dat natuurlijk goed nieuws. De terugkeer van oude rotten werd met gejuich onthaald. Bij Zware Metalen reviewden we Reverence in 2022, Lamenting of the Innocent in 2020 en In The Shadow of the Inverted Cross in 2015. De band werd in deze reviews telkens in een adem genoemd met de Zweedse doommastodont Candlemass. Het is een band die als inspiratiebron diende voor Sorcerer. Door de jaren heen ontwikkelde Sorcerer meer een eigen gezicht.
Ik geef altijd eerst de band zelf het woord, daarna bespreek ik de tracks. Ik heb deze keer alle nummers maar gereviewd, want ik was toch lekker bezig met typen. Aansluitend krijgt u nog een conclusie cadeau. We beginnen met wat Sorcerer zelf te zeggen heeft: “Reign of the Reaper is het donkerste, zwaarste en meest agressieve materiaal van de band ooit, en tegelijkertijd het meest lyrisch en prachtig.”
Reign of the Reaper fluistert je bij monde van een dame een en ander toe in een semi-sensueel intro. Met een half stijfje gaan we door. In de rest van de track mag de fluisteraar regelmatig terugkomen. Ik moet zeggen dat het allemaal vrij hekserig aandoet, wat een positieve bijdrage aan de negatieve sfeer is. In tegenstelling tot de heavy/epic Morning Star krijgen we hier een herhalende doomriff te verteren. Op de achtergrond klinkt een zacht keyboard welke het epische gehalte vergroot. Het refrein is als een ballad en heeft een complex notenballet. Het orgastische hoogtepunt zijn de grunts over de rollende bassdrums. Reign of the Reaper is daardoor ongetwijfeld een van de donkerste momenten van Sorcerer. Voor dramatisch effect had het hier mogen eindigen, maar de band wil nog een keer een ererondje rennen met het refrein. Een mooi einde waarbij eindelijk iets van een catchy hook langskomt.
Thy Kingdom Will Come gaat volledig zoals de titel doet vermoeden. Power/heavy slaat de klok, waarbij kalm wordt getokkeld onder een stellend ritme. Wat helpt is dat er tekstueel nog zaken als ‘Battle’ en ‘Glory’ worden uitgelicht. De brug vind ik een beetje laf overkomen, bijna weer als een ballad. Het refrein is ook een enorme tegenvaller. Je verwacht dat je een prachtig strijdlied krijgt voorgeschoteld. In de realiteit klinkt het als de zucht van een accountant die te laat is voor zijn dagelijkse erwtensoep in de bedrijfskantine. De band lijkt heel erg bezig met een refrein schrijven, maar het is te voorzichtig, te gemaakt.
Eternal Sleep is een klassieke ballad. Een track vol mooie verwijzingen naar metal- en rocklegendes. Deze track heeft een crescendo als opbouw naar een krachtige ontknoping. De band gallopeert verder met Curse of Medusa. Het nummer heeft weer eenzelfde opbouw als Thy Kingdom Will Come met een inhaakrefrein. De Havenzangers zijn er niks bij! De band pakt er frygische toonladders bij om het Griekse element van de teksten te benadrukken. Het thema wordt zelfs nog alleen op de gitaar uitgevoerd in een dramatische twist. Een track met besliste overgangen waar een duidelijke lijn in zit. De band soleert er creatief op los. Het einde knipoogt nog naar Candlemass’ Solitude met een luidende kerkklok.
Op Unveiling Blasphemy staat die kerkklok nog steeds te luiden. Iets waar je in het dagelijks leven pyromane neigingen van krijgt. Bij Sorcerer geeft het een zekere gewichtigheid. De spookachtige koren die het nummer ondersteunen dragen bij aan de spannende sfeer. Het is een track die voor de verandering lastig te voorspellen is, en waar Sorcerer zichzelf wat meer vrijheid lijkt te geven in de song writing. The Underworld is een agressieve track, die vocale overtuiging mist. De zanglijn bestaat uit lange uithalen die ironisch genoeg weinig ‘uithalen’. Ik vind het een mismatch tussen het agressieve karakter van de track en het veel te opbeurende karakter van de vocalen. Tekstueel stuurt Anders Engberg ook erg op postiviteit zoals ‘Light’ en ‘Salvation’. De track verdiende meer hel en verdoemenis en apocalyptische ruiters.
Reign of the Reaper is een volwassen plaat die zeker hier en daar een jaarlijst zal sieren. Ik heb wel een aantal serieuze tekortkomingen gehoord op dit album. De tekortkomingen wil ik aanstippen: De eerste is de soms bijna rigide songwriting die erg toewerkt naar het volgende onderdeel. Het nadeel is dat tracks voorspelbaar worden en het snel uitgekauwd klinkt. Het lijkt een keurslijf voor deze muzikanten. Voor een band die zichzelf laat voorstaan op catchy hooks had ik ook meer verwacht op het vlak van memorabiliteit. De memorabele hoogtepunten op deze plaat zijn spaarzaam, en veelal te vinden in de vrij briljante solo’s. Ik ben persoonlijk niet erg gecharmeerd van de zanglijnen. De reden is de veilige keuze voor zanglijnen en de soms wel heel operatische uithalen. Het is soms zeikerig (sorry, maar vind ik echt). Als laatste klinkt soms discrepantie tussen het tekstuele en muzikale thema, zoals dat op mij overkomt. Concluderend echt geen slechte plaat hoor, maar Sorcerer heeft met Reign of the Reaper mijn hart niet betoverd.
Score:
75/100
Label:
Metalblade Records, 2023
Tracklisting:
- Morning Star
- Reign of the Reaper
- Thy Kingdom Will Come
- Eternal Sleep
- Curse of Medusa
- Unveiling Blasphemy
- The Underworld
- Break of Dawn
Line-up:
- Anders Engberg – Vocalen
- Kristian Niemann – Gitaar, vocalen
- Peter Hallgren – Gitaar, vocalen
- Justin Biggs – Basgitaar, grommen
- Richard Evensand – Drums
Links: