Obsidyen is een Franse post-blackmetalband die het eens over een andere boeg gooit dan simpelweg anti-religieuze thema’s aan te snijden. De band bracht in 2020 het debuutalbum Antediluvian Scriptum aan de man, dat ons naar alle waarschijnlijkheid is ontglipt, aangezien ik geen beschrijving op Zware Metalen aantref. Volgens de promo heeft de band als voornaamste inspiratiebronnen buitenaards leven, ontvoeringen, Bijbelse mythologie en de apocalyps. Het hier te bespreken tweede album is het eerste van een trilogie, aldus bandopperhoofd OMEGA, en is gebaseerd op “Cult of the Serpent”. De verhaallijn speelt zich af in het oude Egypte. Verder lees ik in de promo dat de muziek uitermate geschikt is voor lieden die Deathspell Omega, Blut Aus Nord, Emperor, Misþyrming, Funeral Mist, Dodheimsgard en Abigor kunnen waarderen. Iets in mij zegt dat dit geen eenvoudige luisterbeurten gaan worden. Maar goed, we gaan er niettemin vol voor natuurlijk.
Ceux qui viennent d’en-haut dient als een intro met zuivere etherische vrouwengezangen. De band klapt er daarna meteen vol op met het titelnummer. De bezwerende riffs lijken wel een typisch handelsmerk van Franse blackmetalbands te zijn. Qua geluid heeft de band dan ook wel iets weg van Celeste. Al heb ik het gevoel dat Obsidyen de complexiteit wat meer opzoekt, vooral qua drumwerk. Het gitaarwerk klinkt in de meeste gevallen vooral erg spannend, waarbij de lead voor de meeste variatie zorgt. De schurende blackmetalstrot van vocalist OMEGA is er eentje om door een ringetje te halen. Heerlijk bezeten weet deze gast zijn teksten over de indrukwekkende muziek te spuwen. Zijn ontbijt is klaarblijkelijk in het verkeerde keelgat geschoten, want godallejezus, wat klinkt de man slecht gezind tijdens An Ancient Age. De fraaie korte brug van resonerende gitaarklanken is een voorbode voor de absurde razernij die deze Franse band daarna wel erg smaakvol brengt. Een pak blastbeats tegen uw harsens! OMEGA heeft het nu echt wel helemaal gehad, want zijn boosaardige schreeuwen lijken een gevolg te zijn van intense demonische plagerij. Tegen het einde komt de boel een tikkeltje tot rust en gaat het gezelschap er met getemporiseerde muziek van tussen.
The Passenger of Nout vangt aan met licht melancholische klanken, om daarna te spelen met wat groove, zoals we dat ook van Gojira kennen. Grootste verschil is wel dat het hier allemaal wat meer in mineur klinkt en dat de band er al snel weer qua tempo vol bovenop ramt. Door de vaart er voor luttele minuten uit te halen, maken de Fransen het zichzelf niet al te gemakkelijk. Toegegeven, het zorgt voor enige variatie, maar de natuurlijke flow gaat ook kortstondig even verloren. Dat deert echter niet, wanneer de songwriting voldoende om het lijf heeft. Gelukkig is dat hier grotendeels wel het geval. De band is op zijn sterkst wanneer de agressie en het tempo voluit gaan. Na een inleidend gedeelte met etherische gezangen haast de band zich weer om tijdens The Eternal Confinement met snelle black metal de luisteraar te overtuigen. Maar het is juist de sfeer die dit nummer uiterst genietbaar maakt. Complexe drumpatronen, gelaagde gitaarpartijen en het integreren van de reeds gekende gezangen zorgen voor een continu gespannen sfeer. Meer dan eens breekt de band met zijn muziek los, ontketenend als een wild beest dat gevangen zit in een kooi. Een moment waarop de band meer staccato riffs in de toch al niet saaie black metal verwerkt zorgt er dan ook al snel voor dat ik onmogelijk stil kan blijven zitten. Wat is dit een waanzinnig gaaf en beestachtig lekker nummer!
Het laatste en tevens langste nummer van bijna elf(!) minuten, Apophis, doet nadien dan wat meer Pools (lees Behemoth) aan. De labyrinth-riffs zorgen er wellicht voor dat u tijdelijk het hoofd koel moet houden om niet te verdwalen. De wervelstorm gaat even kortstondig liggen, waardoor OMEGA de volle mogelijkheid kan benutten om zijn verbeten krijs te laten horen. Wellicht niet helemaal vergelijkbaar, maar qua impact is dit gelijk aan de bezetenheid van een Nordjevel. Na zeven minuten schakelen de heren weer even terug om de naargeestige sfeer middels gesproken woorden en uitgesponnen riffs te laten horen. En tot mijn grote vreugde komt de groove en het staccato-gebeuren ook weer terug. Goddomme wat een ongelofelijk sterk album op technisch gebied. Zoals verwacht niet al te eenvoudig, maar wel ontzettend fijn luistermateriaal! Dit Obsidyen ga ik zondermeer in de gaten houden. Doet u dat vast en zeker ook?
Score:
93/100
Label:
Drowning In Chaos Records, 2023
Tracklisting:
- Ceux qui viennent d’en-haut
- Litany of Iah
- An Ancient Age
- The Passenger of Nout
- The Eternal Confinement
- Apophis
Line-up:
- OMEGA – Vocalen, Rhythm gitaar
- KHARON – Leadgitaar
- SONN – Bas
- DAMIAN – Drums
Links: