Headlines

Een heerschap uit Australië brengt onder pseudoniem The Seer en onder de bandnaam Midnight Betrothed het tweede volwaardige album uit. Volgens de informatie uit de promo is hij een druk baasje, want Midnight Betrothed blijkt één van de vele éénmansprojecten te zijn die hij via het Atrocity Altar label bestiert. Eerder verschenen er van deze band in ieder geval een demo, splitcassette en een debuutalbum. Geen van alle zijn eerder ter recensie beschreven op Zware Metalen. Het doel van The Seer met zijn project Midnight Betrothed is in ieder geval het creëren van sombere, romantische black metal, wat dat dan ook mag wezen. Op dit hier gepresenteerde Death...My Faithful Bride heeft de band zijn stijl verder uitgewerkt en zouden we ouvertures moeten horen van erotische begrafenisrituelen en dodelijke fantasie. Goed, laten we daar maar niet teveel bij nadenken en gewoon de plaat aanslingeren.Lees verder ›

Een zelf getitelde EP van een vijftal uit Italië staat vandaag voor ons klaar. Daar hoeven we geen zesduizend jaar op te wachten. The End Of Six Thousand Years creëert, als we metalarchives mogen geloven, schijnbaar een mix van atmosferische sludge, melodische death metal en metalcore. Volgens de promo gaat het hier daarentegen om een mix van black en death metal aangevuld met invloeden uit de punkscene. Bijzonder is in elk geval dat de band een decennium op zijn gat heeft gelegen. Met een enigszins gewijzigde bezetting - er is sprake van twee nieuwe gitaristen naast de drie stichtende leden - brengt de band nu een achttien minuten durende EP ten gehore. Label van dienst, Hypershape Records, maakt gewag van een cultstatus van deze band. Schijnbaar zo cult en ondergronds dat de eerdere albums nooit de Zware Lijst wisten te bereiken. Dientengevolge is deze EP dan ook het eerste werk van de band ter recensie op Zware Metalen.Lees verder ›

In 2018 was ik erg gecharmeerd door Penance, het debuut van de Duitse hardcoreband Peace Of Mind. Zo'n release die ik destijds zonder enige verwachting oppakte en nog steeds regelmatig door de speakers knal. Nu, maar liefst vijf jaar later, verschijnt als opvolger de EP Life Long Tragedy. Het is niet dat het viertal in de tussenliggende periode uit zijn neus heeft gegeten want de band was op heel wat optredens te zien. Productief in de studio zijn ze echter dus allesbehalve.Lees verder ›

Zoals steeds, na een vast interval van twee jaar, presenteert het Noorse Sirenia dit jaar met 1977 album nummer elf. Op zich kan Sirenia er altijd wel in bij mij, maar blijft het nooit echt hangen. Wanneer ik de vorige platen van dit decennium nog eens een draaibeurt geef, is ook meteen duidelijk waarom: deze symfonische metal is genietbaar, maar eigenlijk nergens uniek of diepgaand. Ik had wel goede hoop met deze nieuwkomer, aangezien gesproken werd over een thematiek die de jaren '70-'80 induikt. Ik zocht me gek op gebeurtenissen van het jaar van de albumtitel, zowel binnen als buiten de muziekgeschiedenis (misschien de release van Heroes door David Bowie of Rumours van Fleedwood Mac?). De waarheid blijkt veel simpeler dan dat: bezieler Morten Veland en zangeres Emmanuelle Zoldan zijn in 1977 geboren.Lees verder ›

Het Oostenrijkse Heathen Foray kon in het verleden niet op echt positieve recensies rekenen. Leest u maar na: Heathen Foray – The Passage, Heathen Foray – Armored Bards, en Heathen Foray – Weltenwandel. Op het zesde volledige album wil de band, daar waar ze op voorganger Weltenbrand erg donker klonken, terugkeren naar haar roots van melodieuze death metal met folk- en paganinvloeden. Het pagangedeelte behelst hier geen traditionele instrumenten maar staat voor een terugkeer naar en het zich inzetten voor een beter milieu en duurzaam leven.Lees verder ›

Ja Botulistum. Bezig van in 1998 en te lui om een langspeler uit te brengen. Tot nu. Nu is er een heuse langspeler, echt waar, vol muziek. Botulistum maakt daarmee de mythe nog wat groter. Botulistum heeft namelijk een cultstatus. Tien jaar geleden mocht ik de split met Göll nog bespreken, met daarop twee nummers. Nu worden we zwaar verwend met zeven stukken, goed voor 23 minuten peat metal. Niet genoeg voor een score, wel voor een volwaardige behandeling.Lees verder ›

Miasmes, een ruwe, rauwe blackmetalband uit Frankrijk, is terug. Na hun EP Vermines van enkele jaren geleden hebben de drie heren opnieuw tijd gevonden om met zijn allen in een studio te kruipen, de producer op de knop te laten drukken en hun negen nieuwe nummers gewoon ongepolijst op te laten nemen.Lees verder ›

The Silent Rage is een Griekse melodische powermetalband. Even was ik in verwarring, omdat ik deze plaat toch echt heb gekozen vanuit onze Zware Lijst. En daar stond aangegeven dat het ging om black metal. Nu kan ik eigenlijk twee dingen doen: op basis van het gebodene deze plaat aan een collega ter recensie overdragen of zelf eens een poging doen. Nu u deze recensie leest, is het duidelijk waarvoor ik heb gekozen.Lees verder ›

Het Canadese Milanku leerde ik kennen ten tijde van Pris à la Gorge uit 2012. Een plaat die volstond met wat melancholieke post-rock en ik moet eerlijk bekennen dat ik de heren daarna een beetje uit het oog ben verloren. Totdat ik in de promolijst de naam voorbij zag komen en besloot deze band weer eens te gaan beluisteren. Met À l'aube brengt de band zijn vijfde plaat alweer uit. De stijl is ongeveer hetzelfde gebleven en is in de basis vooral post-rock met wat crustinvloeden. En die laatste hoor je vooral in de songopbouw en de productie. Want echt hard of chaotisch wordt het niet op À l'aube.Lees verder ›

Lightchapter is een nog jonge Deense band uit Aarhus. Time To Obey is het eerste album. In 2019 kwam er al een EP uit It All Ends Tonight. Als ik het goed heb, komt het Deense deathmetalkanon Illdisposed ook uit Aarhus. Nochtans speelt de jongere horde Lightchapter, volgens meegeleverde informatie, geen brutale death metal maar eerder een melodische variant hiervan opgevuld met wat nu metal karakteristieken. Nou, het zal mij benieuwen. In ieder geval zou het een hapklaar brokje moeten zijn voor fans van Gojira, In Flames en Bring Me the Horizon. Ook interessant om weten is dat de heren hebben samengewerkt met Tue Madsen. De legendarische producer opereert nog altijd vanuit de Antfarm studios van waaruit hij al menig band van een vet geluid heeft voorzien. Nou, dit zal mij nog meer benieuwen.Lees verder ›

Wat je vaak ziet als een genre overbevolkt raakt, is dat bands gaan zoeken naar elementen van andere genres om deze te integreren in het geluid. In dat opzicht is het niet gek dat je steeds meer bands ziet die post metal met andere genres combineren. Inherus is bijvoorbeeld zo’n band. Het gezelschap maakt een mengeling van doom en post metal. Dat is op zich niet zo vernieuwend en vaker gedaan, maar de band geeft daar ook een zweem van psychedelische muziek en black metal mee. Dus dan kom je ongeveer uit bij Paradise Lost die post metal speelt. Dit alles resulteert in hun eerste volledige plaat, Beholden getiteld. En de muziek is net zo veelzijdig als je zou verwachten met al die stijlelementen. Niet alleen vanwege alle invloeden, maar de band beschikt ook over meerdere zangers. Zo brult zanger Brian flink van zich af, maar krijgt hij tegengewicht van de mooie zang van Beth, die bij vlagen klinkt als een zwaardere versie van Cristina Scabbia. De stemmen passen wonderwel op elkaar en wisselen elkaar op de juiste momenten af.Lees verder ›

Ik was verheugd te zien dat het live album Live Evil opnieuw werd uitgebracht. Het is voor mij een iconische plaat waar ik heel veel goede herinneringen aan heb. In de tijd van de initiële release was ik nog niet zo lang met metal bezig. Bands als Iron Maiden, Saxon en Whitesnake waren mijn favorieten naast Kiss. Een toenmalige vriend had Live Evil gekocht, maar aangezien metal niet het genre was waar hij van hield, wilde hij het aan mij verkopen. Ik had in die tijd niet veel op met Black Sabbath. Hij vroeg er echter maar twee en en halve gulden voor en dus nam ik de plaat van hem over. Ik ben hem achteraf nog steeds dankbaar dat hij hem aan mij verkocht heeft.Lees verder ›

Dubbel zo vet, dubbel zo virtuoos, dubbel zo lang moeten wachten. Dat is onze rubriek Dubbel Zo Zwaar. Een nieuwe, zwaar geanticipeerde, ingenieuze plaat, die simpelweg vraagt om van meer dan één kant bekeken te worden. Daarnaast zouden de redacteuren elkaar de tent uitvechten om te bepalen wie uiteindelijk het gouden lot in handen krijgt. Deze keer behandelen we The Singularity Phase II- Xenotaph van Scar Symmetry. MrJingles (favoriete genre: alle verschijningsvormen van death) en Patrick (favoriete genre: death metal, bij voorkeur met een dissonant randje) zijn deze keer de gelukkigen.Lees verder ›

Geduld is een schone zaak. Dit Nederlandse spreekwoord betekent zoveel als: wie rustig afwacht, wordt beloond. Het is er eentje die de liefhebbers van de Deense band The Arcane Order zeker zullen herkennen. Na het uitbrengen van de zeer fraaie albums The Machinery of Oblivion (2006) en In The Wake Of Collisions (2008) bleef het heel lang stil vanuit het Deense kamp. Op het moment dat er misschien wel gedacht werd dat er nooit meer iets meer zou komen en de band ter ziele was gegaan, was er in 2014 plots toch weer een teken van leven (Promo), waarna een jaar later het derde album Cult Of None verscheen.Lees verder ›

Een band die ruwe, rauwe op The Elder Scrolls gebaseerde black metal speelt en een band met een Native American achtergrond, dat zijn de twee bands die van Fiadh Productions de mogelijkheid gekregen hebben om op deze split te verschijnen. Je mag het gerust bijzonder noemen. Van de twee bands had ik persoonlijk nog nooit gehoord, nochtans zijn deze Amerikaanse eenmansbands niet blijven stilzitten.Lees verder ›