Het Canadese Milanku leerde ik kennen ten tijde van Pris à la Gorge uit 2012. Een plaat die volstond met wat melancholieke post-rock en ik moet eerlijk bekennen dat ik de heren daarna een beetje uit het oog ben verloren. Totdat ik in de promolijst de naam voorbij zag komen en besloot deze band weer eens te gaan beluisteren. Met À l’aube brengt de band zijn vijfde plaat alweer uit. De stijl is ongeveer hetzelfde gebleven en is in de basis vooral post-rock met wat crustinvloeden. En die laatste hoor je vooral in de songopbouw en de productie. Want echt hard of chaotisch wordt het niet op À l’aube. De vijf composities worden zorgvuldig opgebouwd en kennen niet allemaal de conventionele post-rockopbouw in de zin dat er voorspelbaar wordt gespeeld met hard/zacht dynamiek.
Laten we opener À l’aube; de leurs silences er eens bij pakken. Ik ga hier even gelijk kort over zijn: de eerste vijf minuten is het beste wat ik op het gebied van post-rock in 2023 heb gehoord. De eerste minuten zijn zwaar aangezette filmische post-rock met zo’n melancholieke ondertoon dat ik er rillingen krijg (terwijl ik dit type is het twintig graden buiten). Het is erg tof hoe de band het thema niet uitmelkt maar gelijk de aandacht vasthoudt en de spanning verhoogt door de gitaaraanslagen met de invallende drums op te laten lopen. De sporadische vocale interrupties onderscheiden de bands van overige post-rockorkestjes: de stem is niet de obligate brul maar gaat veel meer richting de crustpunk. Het past wonderwel bij elkaar, als is het een smaakkwestie.
Deze zang komt overigens niet bijzonder vaak voor. Soms laat de band het over aan Erika Angel zoals op À l’aube; de la grande tristesse (treffende titel), waarbij de toch al niet zomerse muziek van MIlanku ondersteund wordt door gesproken vrouwenzang. Het levert een prachtig melancholisch nummer op.
Dat is echt het punt waar Milanku zich mee onderscheidt: die onderhuidse spanning die de gehele plaat behouden blijft. Dat in combinatie met de relatief, zeker voor postrock begrippen, korte speelduur van 39 minuten , zorgt ervoor dat je deze plaat blijft luisteren. En elke keer hoor je dan weer iets nieuws, omdat er geregeld wordt gezorgd dat gitaarpartijen tegen elkaar in zwemmen en interessante dingen laten horen. Maar je kan interessant gerust vervangen door sfeervol. Want dat is elk nummer wel: sfeervol met een peilloze melancholie erin. Laat ik daar nou net enorm van houden.
Zijn er dan nog wat mindere punten? Een paar kleine. En dan met name de productie. Het is zonde dat deze bij vlagen wat brak is. Zo is het geluid van de gitaristen niet altijd helemaal fijn op elkaar afgesteld, waardoor er een gitaar heel ruimtelijk klinkt, terwijl de andere gitaar soms klinkt alsof het uit de kelder van een Hamburgs kraakpand komt.
De band lijkt ook goed naar Mono te hebben geluisterd. Iets te goed zelfs, met name het drumwerk heeft van die typische opbouwende Mono-ritmes, die net iets te vaak herhaald worden. Luister bijvoorbeeld maar eens naar À l’aube; il sera déjà trop tard.
Maar eigenlijk stoort dat allemaal niet. Milanku heeft met deze conceptplaat, die gebaseerd is op gedichten van Milan Kundera (The Unbearable Lightness of Being) een buitengewoon sterke post-rockplaat uitgebracht. Was het vorig jaar Nonsun dat mij omverblies op post-rockgebied, is het dit jaar deze vijfde van MIlanku. Beste post-rockplaat van 2023 tot nu toe? Zeker. Beste postrockplaat van 2023? Wellicht! De vinyluitgave komt op 16 juni uit. Voorzie jezelf deze zomer van een melancholische soundtrack.
Score:
83/100
Label:
Moment of Collapse Records, 2023
Tracklisting:
- À l’aube; de leur silences
- À l’aube; il sera deja trop tard
- À l’aube; prechant la mauvaise nouvelle
- À l’aube; de la grande tristesse
- À l’aube; nous sommes disparus
Line-up:
- François Lemieux – Gitaar, synths
- Carl Ruest – Gitaar, zang
- Guillaume Chamberland – Basgitaar, zang
- Guillaume Boudreau-Monty – Drums
- Jean-François Bourbonnais – Gitaar
Links: