Zoals steeds, na een vast interval van twee jaar, presenteert het Noorse Sirenia dit jaar met 1977 album nummer elf. Op zich kan Sirenia er altijd wel in bij mij, maar blijft het nooit echt hangen. Wanneer ik de vorige platen van dit decennium nog eens een draaibeurt geef, is ook meteen duidelijk waarom: deze symfonische metal is genietbaar, maar eigenlijk nergens uniek of diepgaand. Ik had wel goede hoop met deze nieuwkomer, aangezien gesproken werd over een thematiek die de jaren ’70-’80 induikt. Ik zocht me gek op gebeurtenissen van het jaar van de albumtitel, zowel binnen als buiten de muziekgeschiedenis (misschien de release van Heroes door David Bowie of Rumours van Fleedwood Mac?). De waarheid blijkt veel simpeler dan dat: bezieler Morten Veland en zangeres Emmanuelle Zoldan zijn in 1977 geboren.
Misschien zocht ik dus te veel naar dingen die er niet zijn, en zo is dat ook voor de muziek op deze plaat. Bovenstaande beschrijving van genietbare symfonische metal blijft gelden, met prima solo’s en een hoog meezinggehalte – Nomadic is bijvoorbeeld knap werk – maar ook de andere beschrijving is waar: nergens uniek of diepgaand. Goed, er zitten wat nostalgische keyboards in nummers als The Setting Darkness of Dopamine, noem het ABBA als je écht wil, maar ondanks het feit dat dit leuke nummers zijn, is voorspelbaarheid troef. Wel wisselt de band goed af tussen meer luchtige nummers met synths en een zwaarder gevoel zoals op A Thousand Scars of wat verhitte drums op Fading to the Deepest Black. Niet dat het zwaar blijft: de band blijft balanceren met meer luchtige synthgolven waardoor de klemtoon op de zanglijn van Emmanuelle blijft liggen.
Score:
65/100
Label:
Napalm Records, 2023
Tracklisting:
- Deadlight
- Wintry Heart
- Nomadic
- The Setting Darkness
- A Thousand Scars
- Fading to the Deepest Black
- Oceans Away
- Dopamine
- Timeless Desolation
- Twist in my Sobriety (Bonus)
Line-up:
- Morten Veland – Zang, gitaar, bas, synth
- Emmanuelle Zoldan – Zang
- Nils Courbaron – Gitaar
- Michael Brush – Drum
Links: