The End Of Six Thousand Years – The End Of Six Thousand Years

Geschreven door op 11-06-2023 om 22:05.

Een zelf getitelde EP van een vijftal uit Italië staat vandaag voor ons klaar. Daar hoeven we geen zesduizend jaar op te wachten. The End Of Six Thousand Years creëert, als we metalarchives mogen geloven, schijnbaar een mix van atmosferische sludge, melodische death metal en metalcore. Volgens de promo gaat het hier daarentegen om een mix van black en death metal aangevuld met invloeden uit de punkscene. Bijzonder is in elk geval dat de band een decennium op zijn gat heeft gelegen. Met een enigszins gewijzigde bezetting – er is sprake van twee nieuwe gitaristen naast de drie stichtende leden – brengt de band nu een achttien minuten durende EP ten gehore. Label van dienst, Hypershape Records, maakt gewag van een cultstatus van deze band. Schijnbaar zo cult en ondergronds dat de eerdere albums nooit de Zware Lijst wisten te bereiken. Dientengevolge is deze EP dan ook het eerste werk van de band ter recensie op Zware Metalen.

Een viertal raggende nummers vormen de basis voor mijn oordeel over deze EP. Dat kost overigens niet zoveel moeite, want na de eerste scherpe gitaartonen breekt de hel al snel los. Tijdens Collider laat het vijftal al direct horen niet van de poes te zijn. Het vettige en uiterst strakke drumwerk met vele tempowisselingen is perfect in de mix gezet. We horen daarbij zowel snelle blastbeats als opgefokte punk -en thrashritmes. De gitaren zorgen daarbij voor de structurele invulling van de nummers, waarbij enkele dissonante en zinderende leadlijnen centraal staan. Meestal in mineur en daardoor niet al te hoog aangeslagen. De vocalen neigen dan weer meer naar een schreeuwende variant, meer bepaald eentje die tegen black aanleunt. Endbearer opent ook zo genadeloos, met sfeervolle stampende afwisselingen, om al snel weer op volle snelheid door te knallen. Een ongelooflijk divers palet aan instrumentale chaos komt door de speakers, waarbij The End Of Six Thousand Years de eerder genoemde stijlen moeiteloos met elkaar weet te verweven. Een ruimdenkende luisteraar is hier naar mijn mening wel mee in zijn nopjes. Het is mede aan het instrumentale aspect te danken dat de vocalen niet snel gaan vervelen. Daarbij wel de kanttekening dat er in essentie niets mis is met dergelijke chaotische vocalen maar dat ik me even goed kan voorstellen dat niet iedere luisteraar op een dergelijke stortvloed zit te wachten.

De opening van het derde en eerder vrijgegeven nummer Voidwalker is in tegenstelling tot de andere nummers wat rustiger en consistenter van aard. Hier blijft de band dan ook wat meer binnen de gekende kaders van het death- en blackmetalgenre musiceren. En zoals verwacht slaagt hij daar ook prima in. De Today Is The Day cover, The Man Who Loves To Hurt Himself, is de afsluitende traktatie en valt binnen het geheel niet uit de toon. Er lijkt zelfs een tweede stem te overlappen wat een extra dimensie toevoegt. Toch is uw redacteur van dienst van mening dat het eigen materiaal sterk genoeg is om kaarsrecht overeind te blijven staan. Natuurlijk is het leuk om een cover aan een EP toe te voegen, voor de fans van het origineel, maar een vierde eigen nummer had ik persoonlijk interessanter gevonden. Klasse EP hoor, en dus vlug aan de slag voor een volwaardig album, beste Italiaanse alleskunners!

 

Label:

Hypershape Records, 2023

Tracklisting:

  1. Collider
  2. Endbearer
  3. Voidwalker
  4. The Man Who Loves To Hurt Himself (Today Is The Day cover)

Line-up:

  • Nicola Donà – Vocalen
  • Gianmaria Mustillo – Gitaar
  • Michele Basso – Gitaar
  • Luca Dalù – Bas
  • Matteo Borzini – Drums

Links: