Begin februari verscheen het nieuws dat Gojira weer voor een concert naar Nederland kwam. Vorig jaar juli stond de band nog in de 013 om het meest recent uitgebrachte album Fortitude te promoten; deze keer werd Amsterdam aangedaan. Aangezien elk concert van deze Fransen toch echt wel een belevenis is, werd 6 juni, AFAS Live direct in de agenda geschreven. In het voorprogramma nam het viertal het Engelse Urne en het uit India afkomstige Bloodywood mee. Een ongebruikelijke combinatie? Mag ik het op bont en veelzijdig houden?
Laat de avond, voordat er überhaupt een noot gespeeld is, ook bont en veelzijdig starten. Was het een voor opgezet plan? Een toevalligheid? Wat het ook is, blijkbaar was 6 juni een populaire avond voor optredens in Amsterdam-Zuidoost. Op dezelfde avond dat Gojira in de AFAS Live staat, speelt de Wu-Tang Clan & Nas in de Ziggo Dome en neemt Harry Styles bezit van de Johan Cruijff Arena. Vooral de aanwezigheid van voormalig One Direction lid Styles brengt hordes jonge vrouwen met barbieroze boa’s, felgekleurde Pipo-de-clown-broeken, zonnebrillen en op het gezicht geplakte hartjes op de been. Het levert een felgekleurd spektakel op in het gebied rondom de drie concertzalen, waarbij fleurig en donker gekleed probleemloos samengaan.
Urne bestaat uit een drietal uit Londen dat met zijn mix van metalcore, sludge en stoner de tot op dat moment voor de helft gevulde zaal moet zien op te warmen. Een minutenlang, instrumentaal intro wordt afgespeeld voordat de band het podium betreedt. Het drietal start hun optreden met het titelnummer van het album Serpent & Spirit dat twee jaar geleden uitkwam. Dit nummer, maar ook het daarop volgende, ingetogen startende, maar daarna fel van zich afbijtende A Tomb So Frail of het door groove gedragen The Palace Of Devils & Wolves zijn stuk voor stuk lange nummers. Als ik een muzikale vergelijking moet maken, komen namen van bands als Byzantine en Mastodon naar boven. Doordat de nummers veelal in hetzelfde tempo blijven hangen, komen ze uitgesponnen, net even te langgerekt over. Niet dat de uitvoering beroerd is: de band speelt solide. De band legt de nummers getrouw aan hun album voor aan het publiek. Veilig binnen de lijntjes, zonder ook maar ergens echt uit elkaar te spatten of echt te vlammen. Gedegen dus, en daar is niets mis mee.
Frontman Joe Nally geeft aan dat het de eerste keer is dat Urne voor zo’n grote zaal staat en het is te zien; de band oogt wat onwennig op het podium. Nu valt het ook niet mee om met zijn drieën een dergelijk groot podium te bespelen. Het staat een degelijk optreden echter geen moment in de weg. Afsluiten doet de band met het nieuwe nummer Becoming The Ocean, dat afkomstig is van het album A Feast On Sorrow dat medio augustus verschijnt. Dit nummer klinkt dreigender en zwaarder dan het andere materiaal. Daarnaast bevat het meer opvallend soleerwerk en wordt er meer met de dynamiek gespeeld. Fijne verrassing. Zou het ermee van doen hebben dat Gojira frontman Joseph Duplantier dit nummer met de band heeft opgenomen in zijn studio? Hoe dan ook: vermakelijke opener van de avond.
De uit India afkomstige folkmetalband Bloodywood geeft de avond een vervolg. Oorspronkelijk begonnen als coverband, maar tegenwoordig eigen materiaal schrijvend, put de band muzikale inspiratie uit bands als Limp Bizkit, Linkin Park en System Of A Down. En dat is te horen: de band slaat de inmiddels goed gevulde zaal om de oren met een wilde samensmelting van allerlei stijlen die zich misschien wel het best laat samenvatten als nu-metal doorspekt met invloeden uit India. Denk daarbij aan het gebruik van een fluit en een dhol (een trommel met vellen aan beide kanten die met stokken wordt bespeeld) en het gebruik van teksten in het Hindi naast het Engels. Het gebruik daarvan levert een kort ludiek moment op wanneer zanger Jayant Bhadula de zaal vraagt een stukje tekst te herhalen en vrolijk een flinke zin in het Hindi over de zaal uitstort.
Het optreden is energiek, opgefokt maar naar mijn smaak geregeld ook te opgeblazen en dikdoenerig (rapper Raoul Kerr). Sommigen laven zich aan de spierballentaal die de band gebruikt als aankondiging voor nummers als Aaj (een nummer over depressie) en Dana Dan (over aanranding), anderen kijken lichtelijk verveeld om zich heen. Het helpt de band ook niet dat ze volop gebruik maken van een tape, die de elektronica, diverse koortjes en diverse andere instrumenten laat horen. Ze spelen een rol in de muziek maar zijn live nergens op het podium te bekennen. Zo worden in Dana Dan Nagaradrums gebruikt; duidelijk hoorbaar, nergens aanwezig. Het stoort een deel van het publiek totaal niet en vooral vooraan in de zaal wordt er meegezongen, gesprongen en gefeest. Bij het andere deel ontstaat een soort van onverschilligheid en op de tribune valt zelfs een enkeling te ontdekken die zijn ogen dichtdoet en een poging waagt even een uiltje te knappen. Met hun unieke aanpak, de presentatie en het eigen geluid valt Bloodywood hoe dan ook op, maar zaaien ze tegelijkertijd onbedoeld een stukje tweespalt.
Meteen nadat Bloodywood van het podium stapt, valt een groot zwart doek, met daarop in knoeperds van letters Gojira, naar beneden. Het geeft de crew de gelegenheid het podium ongezien om te bouwen. Wat had het de band gesierd als ze het doek ook als een soort voorbode hadden gebruikt en een kleine waarschuwing op het doek hadden geprojecteerd: “Warning: this show contains flashing lights and strobing images, that may affect photosensitive people.”
Vanaf het moment dat Gojira het podium betreedt en de eerste klanken van opener Born For One Thing uit de speakers knallen, wordt er namelijk een gigantische bak licht en effecten op de zaal afgevuurd. Om het visuele te vervolmaken hangt er achter de drumkit van Mario Duplantier een groot videoscherm waarop zowel effecten als beelden voorbijkomen en worden er zo nu en dan vanaf de rand van het podium vlammen en stoomwolken de lucht in geblazen. Dat alles maakt het optreden van het Franse viertal tot een waar visueel spektakel, waarbij je je werkelijk geen seconde hoeft te vervelen. Maar ik kan me goed voorstellen dat lang niet iedereen de felle lichtflitsen en voortdurende wisselingen van kleur en felheid even goed trekt.
De band maakt volop en handig gebruik van de beelden. Zo zwijgt de band na de laatste klanken van Stranded en neemt het audiovisuele gedeelte het even over. Het horen van het gezang van een walvis en het voorbij zien komen van het enorme zeezoogdier op het scherm maken voor iedereen in de zaal duidelijk dat het tijd is voor Flying Whales. The Cell wordt voorafgegaan door een halve minuut aan onweersdonder en daarmee gepaard gaande lichtflitsen. De band trekt de donder door, het licht wordt geïntensiveerd en wanneer Joe Duplantier met de zang start, verdrijven de van de rand van het podium omhoog geblazen wolken de flitsen, om tijdens het nummer terug te keren.
De setlist bestaat uit een mengeling aan werk van verschillende albums, waarbij opvalt dat de band veelvuldig schakelt tussen een nieuwer nummer (komend van Fortitude of Magma) en ouder werk (From Mars To Sirius, The Way Of All Flesh en mag ik L’Enfant Sauvage daar ook toe rekenen?). Klassiekers (en hoogtepunten) als Backbone, Flying Whales en The Art Of Dying worden gelukkig niet vergeten, maar bijvoorbeeld Love, Embrace The World of Wisdom Comes hadden zeker ook niet misstaan. De albums Terra Incognita en The Link blijven geheel buiten beeld. Met vijf nummers van Fortitude, drie van Magma en de in 2022 uitgebracht, promotionele single Our Time Is Now ligt de nadruk dus meer op het heden.
Muzikaal is de uitvoering – eigenlijk zoals we gewend zijn van deze Fransen – vanavond weer loei- en loeistrak. Er valt geen speld tussen te krijgen. Hoewel? Een minuscuul speldje dan… Het viertal is effectief slechts op één klein foutje te betrappen, en zelfs die zou je nog als overmacht kunnen wegschuiven. Net nadat de band Grind gestart is, kapt Joe Duplantier alles af en begint de band opnieuw. Heb ik het nou goed gezien? Was dat omdat broer Mario een drumstok aan gruzelementen sloeg? Wat het ook was, Duplantier maakt er een dolletje van door de zaal de schuld te geven dat ze niet luidruchtig genoeg waren en wuift daarmee de herstart professioneel weg. En de zaal? Die vreet uit de handen van het viertal en geniet volop.
Amazonia lijkt een einde aan de avond te brengen, maar wat is een avond als deze zonder toegift? De band keert terug en speelt Silvera en The Gift Of Guilt, waarna een kort dankwoordje van de band volgt, de lichten aangaan, aanblijven en de ogen wat rust krijgen. Ook dit was weer een optreden waarbij Gojira flitsend tevoorschijn kwam… letterlijk en figuurlijk.
Setlist:
Gojira:
- Born for One Thing
- Backbone
- Stranded
- Flying Whales
- The Cell
- The Art Of Dying
- Drum Solo
- Grind
- Another World
- L’Enfant Sauvage
- Our Time Is Now
- The Chant
- Amazonia
- Silvera
- The Gift Of Guilt
Datum en locatie
6 juni 2023, AFAS Live, Amsterdan
Foto's:
Link: