Geschreven door Joost Aarts op 19-10-2023 om 18:55.
Trounce is een nieuwe Zwitserse band met Coilguns-gitarist en Hummus Records-oprichter Jonathan Nido als meest opvallende naam in de gelederen. Daarnaast treffen we nog ex-The Ocean-drummer Luc Hess aan. Met The Seven Crowns brengt dit zeskoppige gezelschap zijn debuutalbum uit. En als extra toegift krijgen we er ook nog eens een live-opname van het optreden op Roadburn bij. Voor degenen die de band kennen en hierbij geweest zijn, zal dat ongetwijfeld een waardevolle toevoeging zijn. In eerste instantie concentreer ik me even op de 43 minuten durende debuutschijf, om zodoende een goede indruk te krijgen. Duistere muziek met invloeden vanuit een heel aantal muzikale hoeken, waarbij we onder andere black, rock, post en allerlei geflipte mindfucks terughoren. Verwacht daarbij ook gerust doom-, noise- en punkinvloeden en de nodige dosis horror.
Om van The Seven Crowns te kunnen genieten is het belangrijk dat u het vocale aspect kunt waarderen. Er zijn maar liefst drie vocalisten, waarbij er één heerschap behoorlijk prominent te horen is. De zang is niet behoorlijk zuiver, maar wel intens en beklijvend. Daar blijft het echter niet bij, want er zijn ook schreeuwgrunts hoorbaar (The Goose and the Swan). De ritmesectie blaast als een malle en doet in combinatie met de gitaarriffs niet zelden aan een band als Dark Funeral denken. Maar de rest van de invulling lijkt daar in de verste verte niet op, omdat er een bijzonder bonte verzameling aan allerlei andere invloeden te horen is. Zo spelen de synthesizer en de toegevoegde noise een rol, waardoor de nummers erg gelaagd klinken. Tijdens de eerste luisterbeurten zal u proberen om alles te volgen, maar hier vermoedelijk niet direct in slagen. En dat maakt The Seven Crowns voor mij een interessant album, omdat er zoveel te ontdekken valt. The Crippled Saint is een goed voorbeeld van deze complexiteit die gelukkig nergens in een brij dreigt te vervallen, wat dan ook uitermate knap is.
Door gebruik te maken van dreigende gitaarriffs (Death of the Good Men) blijft het geheel spannend en volop variatie. Meer dan eens doet de band mij vooral op muzikaal gebied denken aan Anaal Nathrakh. Met name tijdens de intense en opgefokte stukken dan. Een nummer als The Circus laat dan weer een heel andere kant van Trounce horen. Met haast meer gevoel voor sludge en noise werken de Zwitsers zich door het nummer heen. Het klinkt wat minder indrukwekkend dan het begin van de plaat en zo ontstaat er toch een soort schifting tussen het eerste en tweede gedeelte. Want ook het opvolgende Walls voelt wat minder overtuigend aan. De prik gaat wat van de cola, of er komt een light variant daarvoor in de plaats, zo lijkt het. Tegen het einde doet hij nog een verwoede poging om kortstondig de beuk erin te gooien, iets wat tijdens het laatste nummer The Wheel tot mijn vreugde ook weer direct te horen is. Een lekker en bijzonder opgefokt einde van het debuut.
En dan houden we tot slot ook nog de live opname over. Met een goed, maar niet overdadig hoorbaar publiek weliswaar en een Roadburn Prologue die live natuurlijk veel meer op zijn plaats is dan op plaatwerk. Als dit dan ook nog eens ruim zeven minuten duurt, lijkt de bijgeleverde traktatie enkel van waarde voor de fans die daadwerkelijk aanwezig waren. En toch is de druipende en mystieke geluidswaarneming nog niet eens zo vervelend om in aanvang naar te luisteren. Heel langzaam trekken de gitaren ook wat op, de spanning stijgt en etherische gezangen vullen de ruimte. Tot het moment waarop The Crippled Saint, als één van de sterkste al eerder besproken nummers, losbarst. De opname komt in ieder geval voldoende helder over, uiteraard niet zo uitgebalanceerd als het studiowerk, maar het herbergt meer dan voldoende sfeer voor een live opname. Verder treffen we, zoals gebruikelijk, een heel aantal improvisaties aan voor het Roadburn-optreden. Onder andere Echoes, Many Waters Cannot Drown Love en Arias from the Empty Room komen niet op het debuutalbum voor. Many Waters Cannot Drown Love (in feite een bewerking van het nummer Faith, Hope, Love) is een mooi tragisch opbouwend stuk muziek, wat uiteraard naadloos past binnen de tentoongespreide thematiek vol horror en esoterie. Zo langzamerhand is het om jaloers van te worden, omdat ik zelf niet bij dit ongetwijfeld bijzondere optreden was. En ook de rest van deze live gewaarwording op muziekdrager weet de luisteraar niet teleur te stellen, waarbij het opgefokte The Wheel evenals op het studioalbum een dikke glimlach op mijn gezicht weet te toveren. Wat een energie, wat een spel!!
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
