Headlines

'Puur Satanische black metal met het vintage gevoel van de grootse jaren negentig.' Zo staat de muziek van Asagraum beschreven in het korte promotekstje dat is meegeleverd bij hun nieuwste occulte ritueel, het poëtisch getitelde Veil Of Death, Ruptured. En daarin ligt toch wel mooi de essentie van deze Nederlandse band rond mevrouw Obscura. Asagraum is inmiddels acht jaar oud en Veil Of Death, Ruptured zal te boek staan als album nummer drie. Ik heb het geluk gehad om in 2019 diens voorganger, Dawn of Infinite Fire, van een analyse te mogen voorzien en dat album kon me alvast heel erg bekoren. Voor wie de band nog niet zou kennen (wat eerder onwaarschijnlijk is als je blackmetalliefhebber bent in de lage landen…), even een korte voorstelling: Asagraum staat voor mid-tempo, occulte (satanistische) black metal zonder synths, met een modern, helder geluid, heel wat melodie die afkomstig is van de gitaren en netjes gestructureerde nummers. Obscura zelf is verantwoordelijk voor het vocale gedeelte, een heerlijk volle, rochelende grauw én het snaarwerk, terwijl A. Morthaemer haar sinds 2017 bijstaat op de drums.Lees verder ›

Bandnaam, genre en albumhoes spraken mij zo aan dat ik dacht: hiervan moet ik een review schrijven. 'Atmospheric death' volgens onze interne Zware Lijst, 'death-doom' volgens de eerste info die ik op de promo tegenkwam. Verwacht van dit Finse Asphodelus echter geen al te zware toestanden: op zijn tweede full length Sculpting From Time laat de band vooral melodieuze, sfeervolle, bij momenten zelfs luchtige, melodische rock/metal met doomelementen horen. Qua sfeer en geluid schiet Alternative 4 van zijn-ze-nu-tijdelijk-of-definitief-op-rust Anathema meermaals in gedachten.Lees verder ›

Netherdom zou een band zijn bestaande uit één iemand, één iemand die al jaren rondzwerft in de ondergrond. Deze debuutplaat Forsaking, Forseeking, die via het Duitse Amor Fati Productions op vinyl wordt uitgebracht, is de muzikale weergave van zijn soloreis. Een reis die hem brengt naar blackmetalgronden maar mogelijks ook ver daarbuiten. Althans, zo wordt het ons aangekondigd. Er zouden raakvlakken moeten zijn met Ulver's Bergtatt, Paysage d'Hiver's Winterkälte en Black Cilice's Banished From Time of Voidsphere's To Sense, To Perceive. Lees verder ›

Trounce is een nieuwe Zwitserse band met Coilguns-gitarist en Hummus Records-oprichter Jonathan Nido als meest opvallende naam in de gelederen. Daarnaast treffen we nog ex-The Ocean-drummer Luc Hess aan. Met The Seven Crowns brengt dit zeskoppige gezelschap zijn debuutalbum uit. En als extra toegift krijgen we er ook nog eens een live-opname van het optreden op Roadburn bij. Voor degenen die de band kennen en hierbij geweest zijn, zal dat ongetwijfeld een waardevolle toevoeging zijn.Lees verder ›

Plaguestorm uit Argentinië heeft al twee volwaardige albums op zijn conto. Nu komt deze éénmansband met een EP getiteld Empty Eyes waarop amper drie nummers op verzameld staan, goed voor zo een kwartiertje muziek. Noble Demon Records is de platenboer van dienst en niet om te grappen doch voor mij op heden een nobele onbekende wat eigenlijk niet zou mogen. Dit platenlabel werd immers opgericht door mensen die het klappen van de zweep kennen en werken/gewerkt hebben bij Nuclear Blast en Napalm Records. Op de roster staan er toch een paar interessante bands.Lees verder ›

De Spaanse heren van Angelus Apatrida krijgen, voornamelijk door enkele uitstekende live optredens, steeds meer naamsbekendheid. Aftermath is toch alweer het achtste album van de band en is de opvolger van het album dat in Spanje de nummer één positie wist te bereiken: Angelus Apatrida ("/ˈan-je-lus - a-ˈpa-tri-da/").Lees verder ›

Rebellion bracht in zijn twintigjarig bestaan niet eerder een live-album uit. Waarom het ding dan X en niet XX heet is me dan weer een raadsel. Of het moet slaan op de tiende officiële uitgave die de band doet. Hoe dan ook, de plaat werd opgenomen in mei van…Lees verder ›

Wat gebeurt er met de oude leren zetel als oma komt te overlijden? Wat gebeurt er met die zetel als die dan nog eens ergens in een oude hut in het noord-oosten van Finland blijkt te staan? De twee heren - voor mij en menig anderen vermoedelijk onbekend - van Noitila, besloten erg minimalistisch hun plaat getiteld Langennut net daar op te nemen. Van de oude zetel van oma maakten ze de basdrum, de akoestische gitaarpartijen namen ze gewoon buiten in het bos op en verder geen gedoe. Dat wil zeggen: gewoon drie basic microfoons en hop, opnemen maar. Zonder metronoom, gewoon op het gevoel.Lees verder ›

Opererend vanuit Zweden komt dit Jord - wat gewoon Aarde betekent - met zijn derde album, Tundra. De vorige twee platen Sol (2021) en Måne (2022) kwamen nog uit via Northern Silence Productions terwijl de nieuwe plaat komt via het Nederlandse Hammerheart Records. Waar de band nog niet zo lang geleden gewoon een éénmansband bleek te zijn, is dat nu niet meer het geval. Jörgen, bandleider, heeft twee trawanten gevonden. Wie deze dan ook moge wezen is me toch onduidelijk en ook in de meegeleverde informatiesheet vind ik maar weinig informatie terug.Lees verder ›

Het Poolse Mānbryne laat met zijn tweede langspeler black metal horen die thematisch gezien over de dood en het geloof gaat. Om nog preciezer te zijn, de titel van dit album laat zich vrij vertalen als "over de twijfel en de last van het geloof". Interregnum: O próbie wiary i jarzmie zwątpienia is een wat lijfelijke titel en zal dus thematisch ook wat verder doorvoeren dan ik hier kan beschrijven. Bovendien is mijn Poolse taalkennis niet van een dergelijk niveau dat ik zomaar alles hier in woorden tot uitdrukking kan brengen. Volstrekt irrelevant ook, want vocalist S. spuwt zijn teksten met een rotvaart over de nummers heen. Wanneer u de taal dan niet machtig bent, kunt u daar dan het best maar van genieten. Geen sinecure voor eenieder, wel voor de gemiddelde blackmetalfan.Lees verder ›

Mijn eerste kennismaking met het Poolse Dopelord moet een jaar of tien geleden geweest zijn. Ik hoorde Addicted to Black Magick en was meteen verkocht. Sindsdien staat deze band hoog op mijn lijst met favorieten. De band is in 2010 opgericht in Lublin, Polen, waar de vier bandleden samen op de universiteit zaten. Ze deelden een gezamenlijke interesse voor klassieke cultfilms, 70-erjaren rock, het occulte en een bepaalde magische plant.Lees verder ›

Het tweede album voor Patriarchs In Black is het hier te recenseren werk. Het debuut werd reeds door collega Michiel Hoogkamer uitvoerig beschreven. Reach for the Scars is slechts één jaar oud en nu dient de opvolger zich al aan. Het is duidelijk dat de twee heren (Johnny Kelly en Dan Lorenzo) voldoende inspiratie hebben om een dertiental nummers op My Veneration ten gehore te brengen. En evenals op de voorganger heeft het tweetal ook de hulp in geroepen van een keur aan bassisten en vocalisten.Lees verder ›

Collega Joris schreef in 2019 een recensie over The Far Star, het tweede album van de Portugezen achter Apotheus. Hij was met een waardering van 75 punten gematigd positief, als ik dat zo mag noemen. De mengeling van stijlen en de niet altijd goed te plaatsen grunts waren de genoemde obstakels. Het is duidelijk dat deze vier heren progressieve elementen mixen met wat deathmetalcapriolen, zonder daarbij al te bruut uit de hoek te komen.Lees verder ›