Headlines

Het Finse Aegrus is nog niet eerder gepasseerd terwijl de band nochtans al sinds 2006 verwoestende black metal op de wereld loslaat. Tekstuele inspiratie vindt de band in het Satanistische gedachtegoed. Heel veel Lucifer en dood dus. De zeven nummers op Invoking the Abysmal Night zijn aan alle vuile onheiligheid opgedragen, en zo hoort dat ook wat mij betreft. Zeker als het gaat om echte Finse black metal waar ik zelf misschien nog wel een grotere voorkeur voor heb dan de Noorse oerblackmetalbands. Maar dat is eigenlijk "not done" om te zeggen. Ach, dikke schijt toch.Lees verder ›

K., een jongedame uit Ierland, brengt met Chimeric een erg persoonlijke plaat uit met haar geesteskind Spectral Temper. Een plaat die een verpersoonlijking of een muzikale reis moet zijn van alle miserie die zijzelf en velen rond haar hebben moeten doorstaan. Volgens de dame in kwestie, die voor deze plaat bovendien alles in eigen handen nam, is het kantelpunt op deze plaat het nummer Empyrean Ice. Met dit nummer wordt het album om een voor mij nog onbekende reden in twee gesneden. Of het dan twee gelijke stukken zijn, dat moet ik nog even uitmaken maar in ieder geval is het zo dat met dit nummer gedoken wordt in wat oudere opnames. De nummers die op dit Chimeric verzameld staan, kwamen immers ergens tussen 2021 en 2023 tot stand.Lees verder ›

Cutthroat LA uit, jawel, Los Angeles bestaat uit bandleden die al enige jaren actief zijn in de hardcorescene. Zo hebben enkele leden een verleden in Downset, een band die niet ver weg is als je de debuutplaat Fear By Design beluistert. De plaat staat namelijk vol met opzwepende nummers waarin groovende hardcore, hip hop en thrash metal gecombineerd worden. Het geluid bevindt zich pakweg tussen Downset, Hatebreed (zeker qua gitaarriffs) en Biohazard. Geen toeval dan dat Billy van Biohazard voor de productie heeft getekend. Hij zal zich helemaal thuis gevoeld hebben bij deze muziek. De beste man leent bovendien zijn stem ook nog eens aan Rat.Lees verder ›

Onlangs viel er een groot pakket op mijn deurmat met veel stickers erop die de dienstdoende postbode sommeerde vooral voorzichtig met het pakket om te gaan. Dat is blijkbaar gelukt want de inhoud was een puntgaaf exemplaar van de Frisian Metal Massacre vol. 3 - Old Dogs... New Tricks...-LP. De titel is een leuke knipoog naar de Metal Massacre-LP's die vooral in de jaren '80 populair waren en waarop je voor een zacht prijsje kennis kon maken met vaak jonge en beginnende bands. Op deze LP echter staan twee Friese bands waarvan er een al langer meegaat - hierop aangeduid als de oude honden - en een die korter bestaat en zijn nieuwe trucje mag opvoeren.Lees verder ›

The Magus! Wie kent dit heerschap niet? Wie heeft er geen weet van zijn invloed op de Griekse blackmetalondergrond? Denk aan zijn jarenlange bijdrage via bands als Necromantia, Rotting Christ en recentelijk nog Yoth Iria. Ik mocht The Magus enige tijd geleden naar aanleiding van een release van die laatste band interviewen. Intussen heeft hij zich uit Yoth Iria teruggetrokken en laat hij Jim Mutilator verder het werk doen. Hij bleef echter niet stilzitten. Hij verzamelde twee ouwe getrouwen El en Maelstrom om zich heen. Bandleden waarmee hij nog samenspeelde in Principality Of Hell bijvoorbeeld. Ken je die band nog?Lees verder ›

Ruim tachtig minuten aan symfonische black/death metal om het dertig jarig bestaan van Sangdragon te vieren.  De promo spreekt over een nalatenschap van deze band, terwijl het hier te bespreken Hierophant pas het tweede album betreft. Het debuut Requiem for Apocalypse stamt uit 2015, dus ik heb ook niet direct een idee waar die dertig jaren vandaan komen. De bijgeleverde biografie weet hier gelukkig wat helderheid in te scheppen. Oprichter en vocalist Vincent Urbain (ook bekend als Lord V.) initieerde met zijn eenmansband Daemonium, na de oprichting in 1993, een trilogie waarvan Dark Opera of the Ancient War Spirit (1994) het eerste deel was.Lees verder ›

Svalbard heeft zich de laatste tijd ontpopt tot een van de leukste bands van het moment om te volgen. Bovendien komt het gezelschap live ook nog eens uiterst sympathiek over, getuige ook de goede show op Soulcrusher vorige week. Met The Weight Of The Mask brengen de Britten hun vijfde album uit, uitgebracht op Nuclear Blast. Dat is een grote stap voorwaarts, maar ook een ietwat merkwaardige, gezien de stal van het metallabel daar. Heeft deze overstap invloed gehad op de band? Nee, niet echt. Hooguit in de productie, die iets meer metal klinkt. Wat betreft de muziek maakt dat allemaal niet uit, die ligt volledig in het verlengde van de vorige ijzersterke plaat When I Die Will It Get Better?Lees verder ›

De heer Cools is terug met één van zijn vele bands, projecten of hoe je het ook wil noemen. Ditmaal nemen we opnieuw werk van Oerheks onder de loep. De derde release kreeg de titel Valkengebed met zich mee. Eerder werk werd al getiteld Caggenvhinna en Landschapsanachronismen. Zowel collega Bart als ikzelf waren al overtuigd van de kwaliteit. Dit Oerheks is immers een blackmetalband uit de eigen regio die het vaandel zwaait van de nostalgisch priemende op oudschoolse Noorse pagan gefundeerde black metal. Tja een hele mond vol maar eigenlijk is de muziek van dit Oerheks eenvoudig. Ook nu tracht de heer Cools in amper twee lang uitgesponnen nummers zijn verhaal te vertellen. Een verhaal over cirkelende valken in de lucht die de bodem afspeuren op een prooi maar ook een vertelling over de blauwe reiger. Vogels die in de regio Kaggevinne vermoedelijk wel zijn terug te vinden.Lees verder ›

We treffen een tweetal heren aan die luisteren naar de namen Alastor en Beleth. Geen onbekenden in de ondergrondse blackmetalscene. Zo is Alastor de oprichter van het Duitse Zarathustra en Beleth het creatieve brein achter Cerberus. Deze heerschappen kennen elkaar al ruim dertig jaar en met wederzijds respect is het tot een samenwerking gekomen met de treffende bandnaam Alasteth. Hopelijk hoef ik nu niemand uit te leggen hoe de bandnaam tot stand is gekomen. Met de titel van het debuut The Nihilism of Alasteth weet u ook exact om wat voor muziek het hier gaat. Juist ja, pure nihilstische black metal, ofwel primitieve onheilige black metal die iedere geloofsovertuiging in twijfel trekt.Lees verder ›

Zelden was een bandnaam zo passend als weerspiegeling van de werkelijkheid zoals dat bij Year Of The Knife is op basis van het afgelopen half jaar. Het gezelschap was na het uitbrengen van EP Dust To Dust in eigen land aan het toeren toen het noodlot toesloeg. Men raakte eind juni betrokken bij een zwaar auto ongeluk in Salt Lake City waarbij de gifbeker vooral voor vocaliste Madison leeg moest met meerdere botbreuken en serieus hersenletsel. Middels crowdfunding werd de band hartverwarmend bijgestaan door vele collega's en fans wereldwijd en zo'n drie maanden en vele operaties later, is Year Of The Knife weer in staat om de draad enigszins op te pakken.Lees verder ›

Finland is een broedplaats voor blackmetalbands. Klinkt misschien een beetje eigenaardig maar met onderstaand voorbeeld tracht ik dit toch wat te stofferen. Nôidva bijvoorbeeld, een band waarvan ik nu Lappish Shatanism, de tweede plaat, voor me heb liggen, bestaat uit leden of ex-leden van onder meer Riivaus, Sacrifium Carmen en The Watcher. Deze laatste is ook een Finse band die nog niet eens zo lang geleden Kaosaura heruitbracht via Spread Evil Productions. Een plaat dit het levenslicht al zag in 2019. Bij het schrijven van die review stelde ik me al openlijk de vraag, zou er van die band nieuw werk aankomen?Lees verder ›

Het was vrij onbewust toch een moment van herkenning toen ik naar het artwork van Incendium keek. Deze had ik eerder zien passeren tijdens het recenseren van een andere band. En opeens wist ik het, dit artwork is een samenwerking tussen Eliran Kantor en zijn vader Ze'ev Kantor. Als de muziek net zo klinkt als het resultaat van deze samenwerkin, dan gaat het wel goed komen verwacht ik.Lees verder ›

Soms dan heb je ergens een keer spijt van en soms niet. We kunnen daar nog altijd sorry voor zeggen. Deze Grieks/Canadese band begint daar al direct mee, aangezien de drie heren al bij voorbaat door middel van de bandnaam een excuus maken. Hoe we dit moeten interpreteren is mij niet direct duidelijk. Sorry voor de slechte muziek? Sorry dat ik leef? Of sorry dat ik mezelf voor de zoveelste keer pijn heb gedaan? Er is niet veel fantasie voor nodig om te bedenken wat voor soort muziek Sorry... op ons loslaat.Lees verder ›

Helfró kwam ik al tegen in april 2020 met hun gelijknamige debuut. Dit IJslandse duo speelt ijskoude black/deathmetal waarbij heel wat zaken verbleken en de grond onder je voeten stante pede verandert in een meters dikke ijs- of lavalaag, je kan nog kiezen. Tálgröf is de tweede plaat en komt net als de eerste uit via Season Of Mist. De beide heren brachten negen nummers samen op deze nieuwe plaat en klinkt alweer als een vulkaanuitbarsting of een stevige vriesbui, je kan nog kiezen, getuige de onderstaande videoclip voor het nummer Fláráð Fræði. Ik ben het IJslands jammer genoeg niet helemaal machtig, maar je voelt in alles dat de combinatie van extreme muziek die gebracht wordt in de moedertaal van beide heren dat dit extra kracht. Het lijkt wel of dit element de lava nog meters hoger laat spuiten of de temperatuur nog een aantal graden verder onder nul laat duikelen.Lees verder ›

Marc Bourban is een man die het naast zijn andere bands (Wizards of Wiznan, Tyrmfar) eens alleen wil proberen. De uitlaatklep die de Zwitser hiervoor heeft gecreëerd draagt de naam Félonie. Volgens de promo heeft de beste man de nodige ervaring opgedaan in death-, black-, maar ook folkbands. Dit De Sève et de Sang is muzikaal gezien een blackmetalalbum maar laat ook wat invloeden uit andere genres horen. Het thematische gedeelte is geïnspireerd door de geschiedenis van zijn vaderland en de verhalen die hem in zijn jeugdjaren hebben gevormd. Nikola Dušmanić staat garant voor het sessiewerk op de drums en voor de rest doet de heer Bourban alles in zijn uppie.Lees verder ›