Abhoria – Depths

Geschreven door op 23-01-2024 om 19:59.

Na het zelf getitelde debuut van Abhoria komen de Amerikanen nu met de opvolger Depths. Collega Joris schreef in zijn recensie aan het begin van 2022 al dat de band in staat is gebleken om een goede symbiose van black- en death metal te laten horen, gevangen in een sterke productie en mix. Niet zijn letterlijke woorden, maar dat is wat ik uit zijn recensie distilleer. Onder de streep werd het debuut met 70 punten gewaardeerd.

En ook het hier gepresenteerde Depths laat eigenlijk twee kanten horen. Enerzijds een aardig afgemeten blackmetalkrijs, anderzijds een doodsrochel, die opvallend verstaanbaar blijkt. De productie is wat ze ook wel eens top notch noemen. De auditieve overdracht heeft hier zonder enige twijfel hoog op het verlanglijstje gestaan. Ik merk daarbij op dat er geen korreltje ruis te horen is, ofwel een modern geluid dus. Voor degene die een strak getrokken productie boven beleving prefereren is dit een spekkie voor het b(l)ekkie. Prettig is ook het feit dat hier met kunde en vakmanschap wordt gemusiceerd, de razende drumpassages blijven bijna onophoudelijk aanhouden. Maar zelden schakelt deze band even terug om te temporiseren. En met de basriedel die sterk in de verf is gezet, vinden we wederom een gelijkenis in vergelijk met het debuut (They Hunt At Night). Het probleem wat ik met dit album heb, is dat ik gaandeweg mijn aandacht wat verlies.

 
Is het te wijten aan de generieke gitaarriffs of redelijk inwisselbare solo’s? Of kan de songwriting mij gewoonweg niet bekoren? Nou, ik denk dat de oorzaak gelegen is in het feit dat ik op te weinig momenten op het puntje van mijn stoel zit. Bovendien lijkt de band soms iets te verzuipen in zijn eigen geweld. Het rustige(re) nummer Devour is dan ook een welkome afwisseling om deze snelheidsmaniakken ietwat af te remmen. Een naam als Dark Funeral schiet al snel door mijn hoofd wanneer ik deze plaat zo eens beluister. Doch verwacht ik nog meer grilligheid en spanning op het gebied van de gitaarriffs om de luisteraar echt te beroeren. Abhoria doet zeker zo nu en dan een poging, alleen komt het er onder de streep ook nu niet helemaal uit.

En de albumlengte van vierenveertig minuten maakt het geheel er niet beter op. Dit is dan ook geen echt gevaarlijke muziek met een kwaadaardige sfeer die er dik bovenop ligt. Toch verwacht ik dat er best (jonge) liefhebbers voor zijn. Deze blekkie zoekt het wat meer in de ijskoude beleving en vlammende demonische arrangementen. Iets wat de band op deze plaat over de gehele lengte maar mondjesmaat laat horen. Voor een eventueel vervolg zou ik als band zijnde het nummer Ghosts in the Smoke als uitgangspunt nemen. Vijf minuten dissonant gitaarwerk en een wat meer bezeten vocale inbreng, laten zowaar het beste horen van Depths.

Score:

68/100

Label:

Prosthetic Records, 2024

Tracklisting:

  1. Emergence
  2. The Inexorable Earth
  3. The Well
  4. Within Our Dominion
  5. They Hunt at Night
  6. Devour
  7. The Foundling
  8. Ghosts in the Smoke
  9. Winter’s Embrace

Line-up:

  • Trevor Portz – Gitaren
  • Ben Pitts – Vocalen
  • Theo Romeo – Gitaren
  • Igor Panasewicz – Bas
  • JS – Drums

Links: