Exocrine – Legend

Geschreven door op 25-01-2024 om 18:55.

Het uit Bordeaux afkomstige Exocrine is alweer toe aan zijn zesde album. De vorige albums staan vol met zeer aantrekkelijke progressieve technische death metal en zijn absolute pareltjes. Kwam het vorige album nog uit bij Unique Leader, deze keer ziet nieuwe muziek het levenslicht via landgenoten Season of Mist. Het kwartet uit ‘Port de la lune’ krijgt van zijn nieuwe platenmaatschappij een hoop superlatieven mee: Exocrine are architects of sonic transcendence, explorers of the uncharted, and pioneers of the unimaginable. (Exocrine zijn architecten van sonische transcendentie, ontdekkingsreizigers van het onbekende en pioniers van het onvoorstelbare.) Het nieuwe album heeft de naam Legend meegekregen. Een woordspeling van de platenmaatschappij kon dan ook niet uitblijven: ‘a true testament to their status as legends in the making.’ (‘een waar bewijs van hun status als legendes in wording.’) Hopelijk is de inhoud van het album overtuigender dan deze voor de hand liggende, flauwe woordspeling.

Op het zesde album van het Franse viertal is de basis, zoals we gewend van hen zijn, nog steeds progressieve, technische death metal. Intro Presage zorgt weliswaar nog voor een ingetogen begin, maar als de riffs daarna dreigend aanzwellen, gaat de rem er volledig vanaf. Het openingsnummer alleen al is een fraaie samenvatting van waar Exocrine voor staat: een spervuur aan riffs, een niet misselijke hoeveelheid blastbeats, memorabele solo’s, ongebruikelijke maatsoorten, veelal uitgevoerd in een jachtig, opgefokt tempo, plotse maatwisselingen en veranderingen van sfeer. Halverwege Legend horen we plots de terugkeer van een oude bekende, die we ook zo nu en dan tegenkwamen op het fraaie album Maelstrom uit 2020: de trompet. Deze krijgt, begeleid door de drums op de achtergrond, een moment om echt even te stralen, zonder dat het ook maar iets van de intensiteit en bijtende levendigheid wegneemt. Het is – ik had niet verwacht dit ooit over een blaasinstrument te schrijven: jammer genoeg – het enige moment waarop we het instrument op het album terughoren.

Om de muziek meer diepgang, inhoud en afwisseling te geven, vult Exocrine zijn nummers vaak aan met kleine nuances. Op het vorige album, The Hybrid Suns, deed de band dat door het gebruik van akoestische gitaren, wat sporadische vrouwelijke vocalen en het aanbrengen van elektronische geluiden en riedeltjes. Hiermee voorkomt het viertal dat zijn uitvoering nergens ontaardt in technische vingervlugheid louter om de snelheid, maar dat alles puur in dienst van de composities staat. Ondanks dat de elementen in de nummers waren opgenomen, voelde ze op dat album soms ook alsof ze er wat overheen gelegd waren in plaats van volop geïntegreerd. Deze keer zijn de vrouwelijke vocalen volledig achterwege gelaten. De akoestische gitaar kom je wel weer tegen; het doet zowel Dagon als By The Light Of The Pyre aan het einde op een gevoelige wijze uitgeleide. Op wat kleine verschillen na, dus min of meer een herhaling van zetten? Kom jij even bedrogen uit.

Ook deze keer kom je de riedeltjes en extra geluiden volop tegen, maar ze zijn wat genuanceerder en verfijnder ingebouwd. Het zijn geen losse geluiden die het nummer wat meer cachet moeten geven, maar oprechte verlengstukken of onderdelen van het nummer. De band zoekt het dan ook vooral in compositorische variaties; alle extra aangebrachte keyboardlijnen, pingeltjes, tangeltjes en wat al niet meer zijn echt volledig geïntegreerd en dat zorgt niet alleen voor een verschil in nuances maar vooral ook voor nog rijkere, volle composities. In Eidolon gaat na twee minuten het tempo er vanaf en kent het nummer een ingetogen gitaarlijn, die later, als de blastbeats en tempoversnelling er weer bovenop liggen, toch weer even de kop opsteekt. Ook het zojuist genoemde Dragon kent een moment waarop gitaar en keyboard het moment overnemen, voordat er een licht melodieuze gitaarlijn overheen loopt. Deze gitaarlijn, die dwars tegen de rest van de instrumenten ingaat, blijft een tijdje meelopen en lijkt een geheel eigen leven te leiden. The Altar Of War kent en stukje gesproken woorden aan het einde, The Oath opent met een stukje elektronica, en in bonusnummer Cryogenisation neemt het keyboard halverwege het nummer over, met een lijntje dat verwant lijkt aan de intro muziek van Stranger Things. Als de riffs er weer overheen jakkeren, blijft de keyboardlijn parmant op de achtergrond aanwezig. Misschien is de conclusie dat alles net even wat minder rechtlijnig klinkt, wel de juiste.

Een ander fraai voorbeeld van die rijke inkleuring is By The Light Of The Pyre. Het kent een beeldend, filmisch intro dat bestaat uit klassieke muziek en je gebiologeerd mee het nummer inneemt. Als het nummer door zwaarte, rondvliegende arpeggio’s, staccato drums en technische vingervlugheid overgenomen wordt, steekt een melodieuze gitaarlijn, zoals we eerder tegenkwamen in Dragon, weer de kop op. Nu is het viertal uit Bordeaux sowieso al niet vies van tempo- en sfeerwisselingen maar op dit nummer lijkt er even geen enkele maat op te staan. Als tegen het einde er weer een versnelling volgt, gaan gitaarlijnen en drums een geheel eigen weg, zonder dat de samenhang ook maar een tel verloren gaat. En zowaar, daar is tegen het einde ook die akoestische gitaar weer.

Legend lijkt naadloos te passen binnen de toch al niet misselijke discografie van Exocrine. De band voert zijn progressieve, technische death metal wederom fraai en hartstochtelijk uit en weet daarnaast met nuances niet alleen het gevoel van een herhalingsoefening volledig te vermijden, maar alles nog rijker en voller in te kleuren. Het is pas januari maar zal ik er eens even lekker een boute uitspraak in gooien? Qua progressieve technische death metal is de kans groot dat je ze dit jaar niet veel interessanter gaat tegenkomen. Is het onderhand niet de hoogste tijd dat een promotor deze band naar België en Nederland haalt?

Score:

90/100

Label:

Season of Mist, 2024

Tracklisting:

  1. Presage
  2. Legend
  3. Life
  4. Eidolon
  5. The Altar Of War
  6. Dust In The Naught
  7. Warlock
  8. Dragon
  9. The Oath
  10. By The Light Of The Pyre
  11. Cryogenisation

Line-up:

  • Sylvain Octor Perez – Gitaar
  • Jordy Besse – Basgitaar, vocalen
  • Nicolas La Rosa – Gitaar
  • Théo Gendron – Drums

Links: