Slash – Orgy Of The Damned

Geschreven door op 22-07-2024 om 19:28.

Vaak spendeer je een heel deel van je recensie aan het voorstellen van een beginnende of minder bekende band. Bij Slash is dat als een van de boegbeelden van Guns n’ Roses natuurlijk overbodig: wie kent deze ondertussen 59-jarige gitarist met de krullende haardos niet? Maar de man heeft ondertussen al een flinke carrière op zijn archief, zowel solo – Orgy Of The Damned is zijn zesde soloalbum volgens de Slash website – als in bands die hij al dan niet zelf stichtte. Denk maar aan Slash’s Blues Ball, Slash’s Snakepit en Velvet Revolver.

En daarmee is het belangrijke woord “blues” gevallen. Het centrale woord van deze recensie. Want Orgy Of The Damned – al blijkt dat niet onmiddellijk uit de titel – is een ode aan de muzikale voorbeelden van Slash. En net zoals bij eerder werk, doet hij hiervoor opnieuw een beroep op een groot aantal internationale artiesten. Vooral voor het vocale natuurlijk, maar ook voor gitaarwerk, de harmonica … En dat kan gerust iemand van buiten de rockwereld zijn. Vroeger mocht bijvoorbeeld Fergie al eens opdraven, nu is het de beurt aan het jonge popfenomeen Demi Lovato. Blues en jong, dat gaat niet altijd goed samen. Zeker niet als je de artiesten en hun fanbase bekijkt. Al zijn er bij de artiesten uitzonderingen. Denk maar aan de Franse gitariste Laura Cox, de Amerikaanse Samantha Fish bij Slash onlangs op het podium sprong om te jammen, of het Australische kindsterretje Taj Farrant die in 2019 als negenjarige werd ontdekt in Australia Got Talent en de blues in zich draagt als ware hij de door onverteerbare Weltschmerz geplaagde achterkleinzoon van BB King en Etta James.

Maar we hadden het dus over Demi Lovato. Zij staat in voor de vocalen op het nummer dat niet zozeer als blues maar eerder als groovy en meerstemmige soul gecatalogeerd mag worden: Papa Was A Rolling Stone. Een evergreen is dat, een nummer dat iedereen kent en meezingt of meemompelt, maar nogal lang en repetitief. Lovato doet er haar ding mee, maar de ster van het nummer is in deze cover toch Slash zelf die er met een lel van een solo weer een aantrekkelijk geheel van maakt. Evenmin typische blues maar wel heel erg seventies-swingend is de bijna zeven minuten lange Stevie Wonder cover Living For The City.

Niet dat iedere gastartiest even bekend is. Zoals Tash Neal op dat nummer Living For The City en die Slash nu begeleidt op tournee. Ook zangeres Dorothy (Martin) van de gelijknamige band deed niet onmiddellijk een grote bel rinkelen. Maar ze blijkt wel al een jaar of tien mee te draaien in het Amerikaanse hardrock- en bluesrockcircuit. Het nummer waar ze aan meewerkt, Key To The Highway, is ook niet het bekendste, maar ze heeft er duidelijk wel de stem voor. Je weet wel, zo net gepast schor en raspend, een beetje à la Janis Joplin of Beth Hart. Die laatste brengt op dit album trouwens een heel erg ingeleefde versie van Stormy Monday van T-Bone Walker. Knap werk! Ondanks het ruim aanwezige gitaarwerk van Slash – of wat dacht je – is dit toch geen zwaar rockalbum geworden, daar zorgt de nummerkeuze voor. Toch vind ik niet alle nummers even geslaagd. Iggy Pop krijgt de eer een eerder zacht nummer van Lightnin’ Hopkins in te blikken, maar het lijkt nergens op. Laat Iggy rocken, niet croonen!

Gelukkig zijn er wel heel wat topmomenten. Killing Floor ging van in het begin met veel aandacht lopen, niet in het minst door de aanwezigheid van AC/DC zanger Brian Johnson met steun van Aerosmith boegbeeld Steven Tyler op mondharmonica. Persoonlijk ben ik altijd meer fan gebleven van het bluesgevoel van Bon Scott in AC/DC, maar Johnson heeft kilo’s persoonlijkheid en doet het meer dan goed. Oh Well van Fleetwood Mac wordt ook gecovered. Hele goede versie trouwens, in dit geval door de country singer/songwriter Chris Stapleton. Zeker te vermelden: Billy Gibbons die samen met Slash de snaren roert op Hoochie Coochie Man van Willy Dixon. Echte swampblues waar dit duo in excelleert! Samengevat: een behoorlijk gevarieerd, twaalf nummers tellend bluescoveralbum dat heel makkelijk wegluistert, dat is Orgy Of The Damned van Slash geworden.

Slash

Label:

Gibson Records, 2024

Tracklisting:

  1. The Pusher feat. Chris Robinson (vocalen en harmonica)
    Origineel van Wayne Hoyt Axton
  2. Crossroads feat. Gary Clark Jr. (vocalen, gitaar)
    Origineel van Robert Leroy Johnson
  3. Hoochie Coochie Man feat. Billy F. Gibbons (vocalen, gitaar)
    Origineel van Willie Dixon
  4. Oh Well feat. Chris Stapleton (vocalen)
    Origineel van Peter Alan Green
  5. Key to the Highway feat. Dorothy (vocalen)
    Origineel van Charles Segar, William Broonzy
  6. Awful Dream feat. Iggy Pop (vocalen)
    Origineel van Sam (Lightnin’) Hopkins, Clarence Lewis, C. Morgan Robinson
  7. Born Under a Bad Sign feat. Paul Rodgers (vocalen)
    Origineel van William Bell en Booker T. Jones
  8. Papa Was a Rolling Stone feat. Demi Lovato (vocalen)
    Origineel van Barrett Strong en Jesse Norman Whitfield
  9. Killing Floor feat. Brian Johnson (vocalen) met special guest Steven Tyler op harmonica
    Origineel van Chester Burnett (Howlin’ Wolf)
  10. Living for the City feat. Tash Neal (vocalen) met special guest: Jenna Bell en Jessie Payo (achtergrondvocalen)
    Origineel van Stevie Wonder
  11. Stormy Monday feat. Beth Hart (vocalen)
    Origineel van T-Bone Walker
  12. Metal Chestnut
    Origineel van Slash

Line-up:

  • Slash

Links: