Headlines

Ik weet het, ik ga weer van heel wat gozers en gozerinnen verwensingen naar mijn hoofd geslingerd krijgen, maar het interesseert me geen roestig moer. Elk rechtsschapen metalluisteraar heeft zijn specifieke voorkeuren maar soms laat je jezelf wel eens toe wat geks te doen. Ik geef een voorbeeld uit het dagelijkse leven. Elke vrijdag is het bij ons frietjesdag of patatdag zoals ze dat dan in het Noorden noemen. Elke vrijdag dezelfde bestelling ook voor mij, mijn vrouw en heel de puber- en kinderkliek. Tot je besluit net even iets anders te doen, eens iets anders te proeven, te eten.. en je de lokale frituur buitenkomt niet met een gewone friet met zoete mayo, een taco en twee blikjes Orangina nee...maar met een gewone friet Julienne, een viandel en twee blikjes Orangina. Ik weet het... het zweet breekt me uit maar het kan zo waar gebeuren.Lees verder ›

Portugezen die het ondergrondse vooral ondergronds laten, denken we wanneer we het duo - de bijgesloten foto aanschouwend - niet voorzien van naam en toenaam muzikaal tot ons nemen. Black Onyx Cave is weliswaar het debuut van deze ervaren muzikanten die ook deel uitmaken van Grog, Velório en Nethermancy. In tegenstelling tot dit Chapel Of Samhain zijn die bands wel te vinden op metal-archives.Lees verder ›

We kennen allemaal wel het werk van George Orwell 1984. Daarnaast zou er nog een theorie zijn. Een theorie van de twee wolven. Deze twee werken, als je dat al zo mag noemen, worden door de Fransen van Alkhemia vermengd. Hun eerste album kreeg alzo de titel Abraxas. Het is een verwijzing naar de enggeestigheid van de mens en de invloed van de industrialisatie op het mens zijn. Ik hoop toch dat ik zo de gedachtegang achter de blackmetalmuziek van dit Alkhemia goed heb weergegeven.Lees verder ›

Northern Genocide is misschien best wel een aparte naam voor een Finse melodeathmetalband. Maar ik moet eerlijk zeggen dat het mij geen ene hol kan schelen hoe een band zich noemt, al klinken sommige bandnamen gewoonweg wat lekkerder in het gehoor dan andere. Maar mijn gehoor is vooral gemaakt voor de muziek zelf. Eerder recenseerde collega redacteur Kris Hadermann het debuutalbum Genesis Vol. 666 (2019) van deze Finnen. Hij was met name positief over de afwisseling en de beukriffs op het eerste album. Ook de industriële component kwam als luisterwaardig punt naar boven drijven.Lees verder ›

Acht jaar na de vorige plaat, Turan, komt dit Kirgizisch/Duitse Darkestrah met een nieuw album, Nomad. Ze komen meteen ook nog eens door de grote poort terug binnen. Ze hebben immers een deal met het cult-label Osmose. Dat mag je gerust bestempelen als een prima keuze. Och, verrassend is het niet. In 2013 inkten ze al een samenwerking voor de plaat Mahac. Maar waarom komt de band na zo vele jaren terug op de proppen? Kriebelt of jeukt het gewoon te fel? Dan moet je natuurlijk gewoon krabben of je kan, zoals Darkestrah, een nieuwe plaat uitbrengen.Lees verder ›

Als je in het echte leven 35 jaar wordt, is dat niet oud. Maar als je als band in de scene die leeftijd bereikt, hoor je bij de oudgedienden. Dead Head bereikt die leeftijd en viert dat met de fans op de enige juiste manier: met nieuwe muziek. Shadow Soul is een EP en daarop staan maar liefst acht nieuwe nummers. Geheel in de thrashtraditie worden die er in dik 27 minuten doorheen gejast en geloof mij maar: de thrash is goed aan!Lees verder ›

Met zes man moet je toch wel een beetje in staat zijn om een fatsoenlijk en vol geluid te produceren? Ik heb even moeten zoeken naar de huidige bandbezetting van dit Mortal Man, afkomstig van Wilmington, North Carolina (Amerika), want er staan namelijk maar vijf bandleden op de bijgesloten promo foto's. Ik heb dus het vermoeden dat er nog een live bandlid in het spel is, aangezien de heren met zijn zessen op de foto staan in de metalen archieven. Dit Dawn of the Time Immortal is trouwens een EP en pas de tweede uitgave in twaalf jaar. Niet echt een heel productieve band dus. Toch leek het mij wel eens de moeite waard om een doom-stoner-southern-rockband een luisterbeurt te geven en er zodoende wat over te schrijven.Lees verder ›

Deze Britse eenmanszaak volg ik al een tijdje. Het is een studioproject met epic black metal. De maker is ene Tom O'Dell uit het Verenigd Koninkrijk. De maker van de cover is Caelan Stokkermans die ook voor bijvoorbeeld Distant de covers verzorgt. Het lijkt een weergave van Sint Joris en de Draak. De muziek van deze meneer is een soort fantasiegedreven black metal met veel melodieuze aspecten en een heldere productie. Lord of the Rings is duidelijk een inspiratiebron gezien de teksten en namen.Lees verder ›

Transcending Obscurity Records begint zo stilletjes aan wel vrij hoog op mijn lijstje van favoriete labels te staan. Niet in de laatste plaats omdat er recentelijk tamelijk goede albums van diverse bands verschenen. Ik noem onder andere de laatste albums van Warcrab, Dyssebeia en natuurlijk Walking Corpse.Lees verder ›

Vijfendertig minuten blackened sludge uit Griekenland. Ik verwachtte daarbij weer een hoop toeters en bellen, die Griekse bands in het hardere segment vaker toepassen. Toch valt dat bij de Atheense groep Sun of Nothing wel mee. Episch en hard, dat is het wel. Dat is al gelijk duidelijk bij opener Liars in Wait. Goddomme, wat knalt dit openingsnummer je nietsvermoedende speakers aan gort. Verbeten gekrijs, een zagende sludgeriff, gebeuk op de drums, het begint allemaal veelbelovend. De vraag is dan of de heren dat niveau in de resterende acht minuten van dit nummer wel weten vol te houden, want de intensiteit is verschroeiend.Lees verder ›

Wat hebben we hier? Een Canadese wervelwind? Volgens de promo moeten we bij de muziek Omnivide vooral de referenties Obscura, Black Dahlia Murder, Opeth, Alkaloid en Devin Townsend in gedachte houden. Dat is natuurlijk wel een brede basis om mee vergeleken te worden. En ook een vrij professionele basis. Al vrij rap achterhaal ik dat A Tale Of Fire het debuutalbum is. En wanneer er dan een dergelijke omschrijving voorbij komt als symfonische death metal met een scala aan invalshoeken, moet uw redacteur van dienst al snel denken aan iets in de progressieve hoek.Lees verder ›

Gemutileerd worden lijkt mij niet fijn, maar door zombies gemutileerd worden is misschien nog net iets minder. Toch is er een Amerikaanse deathmetalband naar vernoemd, die al sinds 2012 zijn ding doet en al drie volwaardige albums heeft afgeleverd, te weten Better Off a Corpse (2012), Cymatics of Death (2015) en Scripts of Anguish (2018). O ja en in 2015 verscheen er ook nog een EP met de titel Decimation Sentence. Bij Zware Metalen hebben we tot op heden nog geen kennis gemaakt met dit trio.Lees verder ›

Als de naam Déhà bij u nog vreemd in de oren klinkt, dan hebt u de afgelopen 136 recensies van de beste man zijn muzikale projecten en bands op Zware Metalen gemist. Nou ja, overdrijven maakt de zaak duidelijk zullen we maar zeggen hè. Desalniettemin is het niet mis hoe groot zijn bijdrage in de metalwereld tot op heden is geweest. Een totaaloverzicht om een en ander in perspectief te brengen kan u via Déhà terugvinden. Nu is de origine van dit Horrible niet eens ontsproten uit het creatieve brein van dit heerschap. Neen, die eer komt Pro-Pain-drummer Jonas Sanders en Resistance- gitarist Olivier Dris toe. In 2022 voegden de overige drie bandleden, waaronder dus Déhà zich bij de in 2019 ontstane band. Het debuutalbum Filth is dan ook volgens mijn informatie het allereerste plaatwerk, waarop deze band van eigen bodem brutale death laat horen. Het totaalgeluid ligt daarbij ergens in het midden van pakweg Dying Fetus en Gojira.Lees verder ›