21In het kader van de maand van het verbreden van je smaak stel ik u voor aan Camerata Mediolanense. Dit neoklassieke/darkwave ensemble van Italiaanse artiesten brengt met Atalanta Fugiens zijn zesde werk op de markt. In het verleden raakte de band met zijn zware drums soms het martiale, dan weer het klassieke vanwege de focus op de vocalen. Vanwege de sterke darkwavecomponent pleur ik hem gewoon op Zware Metalen en u ziet maar even wat u daarmee doet.
De titel is een verwijzing naar het gelijknamige boek Atalanta Fugiens uit 1617. Een werk van poëzie, muziek, proza en afbeeldingen over alchemie. Alchemie is de eeuwenoude kunst van het maken van goud van mondaine stoffen. Laten we eens zien of Camerata Mediolanense goud heeft gemaakt met dit nieuwe plaatje.
Rosetum volgt met orgelklanken en gesproken woord, denk Wolvennest. Muzikaal gezien gebeurt er geen fluit maar uiteindelijk zijn er wat sopranische uithalen doorgeweven. Sfeervol, maar niet erg doeltreffend. Rupe Cava kent eveneens nauwelijks instrumentatie. Hier maken we kennis met een bariton en tenor die mij niet echt overtuigen. Het wordt een soort vraag-antwoordspel, maar zo ingetogen en beleefd dat het verhaal stokt.
Corallus heeft een vocale melodielijn die harmonie benadrukt. Een bijna vragend eerste stanza krijgt een logisch maar ook wat voorspelbaar vervolg. De cymbalen leiden de samenzang. Hermaphroditus is een hoogtepunt van de plaat. Een klassieke afwisseling en poly/kakofonie tussen mannen- en vrouwenzang waarbij de mannen de nadere toelichting lijken te geven. Een leuk spel, vooral omdat het schijnbaar over hermafrodieten gaat waarbij juist (de chaos van) het dubbele geslacht zo kenmerkend is.
Victor Quadrupedum duurt slechts een minuut en klinkt vooral als een opwarmertje voor de stembanden. Het klavecimbel opent daarna voor Mercurius. Een sprookjesachtige zang vangt aan. De klavecimbel steekt echter wel heel fel af tegen die zachte stem. Dat verbetert wanneer het jubelen begint onder begeleiding van percussie. Ik ben van mening dat, door een nog iets meer beheerste opbouw, het ‘victorieuze’ refrein een sterkere ontknoping zou kennen. Ook de drums hadden dit meer kunnen dragen in plaats van als een maatdragende pauk te functioneren.
Arpie heeft de meest duistere sfeer te pakken. Voornamelijk veroorzaakt door de spookachtige zang, de ambient en de repeterende toms alsof er een rituele verbranding gaat plaatsvinden. Sfeergevend, maar een echte opbouw is er niet. Draco bouwt voort op die duivelse sfeer. De lopende percussie zorgt voor dreiging, maar weinig echt venijn. Zelfs niet in de staart. Afsluiter Alta Venenoso vat het album nog eens samen met een soort reprise op het thema waarmee het album begon. Zo kan de cirkel weer opnieuw beginnen.
Samenvattend is dit muziek die vooral luisteraars zal aanspreken die neoklassieke muziek waarderen, doorweven met ambient en darkwave. Mijn excuses voor de misschien wat saaie bespreking, maar deze plaat is gewoon zo ernstig dat ik er een soort van ingetogen en eerbiedig van word. Ik vind Atalanta Fugiens een mooi album, met een afwisseling tussen echte nummers en eerder sfeerbeelden. Het is muziek die vooral vocaal wordt gedreven. De percussie is soms wat al te enthousiast aan het meetrommelen. Van mij mag die afdeling wel iets meer gedirigeerd worden. Je ziet gewoon voor je dat deze gasten vol enthousiasme zichzelf te buiten gaan met het meppen op de trommels omdat ze er zo van genieten. Telkens wanneer de tracks rondom een duidelijke melodie evolueren is de band op zijn best. Luistertips zijn dan ook: Embryo Ventosa en Hermaphroditus. Het zijn twee nummers die tot de top van het kunnen van dit ensemble behoren.
Score:
85/100
Label:
Auerbach Tonträger / Prophecy Productions, 2024
Tracklisting:
- Embryo Ventosa
- Rosetum
- Rupe Cava
- Corallus
- Hermaphroditus
- Victor Quadrupedum
- Mercurius
- Arpie
- Draco
- Alta Venenoso
Line-up:
-
Elena Previdi – Keyboards, klavecimbel, effecten, percussie, virtuele instrumenten, koor
-
Evor Ameisie – Vocalen, percussie, effecten, virtuele instrumenten, koor
-
Manuel Aroldi – Percussie
-
Marco Colombo – Percussie, drums
-
Désirée Corapi – Vocalen, koor
-
Carmen D’Onofrio – Vocalen, koor
-
Chiara Rolando – Vocalen, koor
-
Giancarlo Vighi – Keyboards, klavecimbel, accordeon, vocalen, koor
Links: