Headlines

Ontology Of Nought van het Duitse Ingurgitating Oblivion kun je beschouwen als een collage, maar dan eentje van veelkleurig geluid. Een bonte caleidoscoop aan klanken, tonen en galmen. Een collage heb je op school zelf vast ook wel eens moeten maken. Ken je het niet? Het is een soort poster waarvoor je, al dan niet samen met een paar klasgenoten, over één onderwerp allerlei afbeeldingen moest zoeken. Een werkvorm die in het onderwijs maar wat vaak gebruikt wordt, omdat het andere vaardigheden aanspreekt dan het beantwoorden van vragen of het schrijven van een tekst.Lees verder ›

In 2020 kreeg ik via het Britse label Cult Of Parthenope het debuutalbum Przeddzień van dit Poolse mistroostige, melancholische blackmetalgezelschap Odium Humani Generis. Ik ben ze sindsdien altijd blijven volgen omdat hun bedroevende tekstuele boodschap maar ook hun beladen muziek me wel kan bekoren en beklijven. In 2022 kwam een EP uit met de bijna onuitspreekbare titel Zarzewie via een ander label, het Duitse Folter Records. Niet verwonderlijk dan misschien dat de Polen opnieuw een labelsprong maken voor hun tweede volwaardige plaat, Międzyczas, ditmaal naar cultlabel Malignant Voices, u allen bekend voor zowat alle cultreleases op blackmetalvlak uit Polen de laatste jaren.Lees verder ›

Voor me heb ik de promo van de nieuwe The Black Dahlia Murder, getiteld Servitude en wederom uitgebracht door Metal Blade Records. Terwijl ik dit zo schrijf, alsof er plichtsgetrouw weer een nieuwe recensie geschreven moet worden, begint er zich langzaam een knoop in mijn maag te ontstaan. Deze release is natuurlijk verre van vanzelfsprekend. Ik kan me niet voorstellen dat er iemand niet bekend is met het tragische overlijden van frontman Trevor Strnad.Lees verder ›

Veel te laat! Ik weet het. Bij deze mijn welgemeende excuses. Hopelijk kan deze spijtbetuiging dienen als mijn persoonlijke boetedoening. Leprous zelf biedt ter goedmaking melodieën aan als boetedoening, de letterlijke vertaling van het Engelse woord ‘atonement’. De vraag is alleen welke zonde er hier goedgemaakt moet worden. Afgaande op de eerste drie uitgebrachte nummers lijkt dit album een afrekening met het recente verleden en een zekere terugkeer naar de vroegere tijd.Lees verder ›

Met een niet aflatende stroom van albums die elke week uitkomen, moet je je als band tegenwoordig kunnen onderscheiden om op te vallen. Sommige bands doen dat door een interessante hoes, bruut artwork, een opvallende videoclip, het mixen van stijlen of afwijkend instrumentarium. Het Zweedse Putrified is een project van A. Death (ook actief in Infuneral) waarbij hij gebruik maakt van de diensten van drie zangers om zich daarmee te onderscheiden.Lees verder ›

Negentien. Zoveel bands zijn er die Morgue heten. Sommige daarvan liggen inmiddels al in het lijkenhuis. Negentien is het achtste priemgetal en het grootste priemgetal in Romeinse cijfers (XIX). Negentien speelt als getal ook een belangrijke rol in de boeken van Stephen King en komt voor als kamernummer, aantal letters in een (plaats)naam en data. Waarom een opsomming van trivia aan het begin van een cd-recensie? Lees maar even mee...Lees verder ›

The Lurking Shadow Of Death is de opvolger van de in 2020 verschenen blackmetalplaat Usurpation Of The Seven en het album daarvoor: The Reign Of The Infernal King (2016). Het blackmetalgezelschap Ars Veneficium bestaande uit S. en Ronarg, zijn al lang geen nobele onbekenden meer in het Vlaamse blackmetallandschap en ver daarbuiten. S. kennen we onder andere als platenbaas van Immortal Frost Productions. Ronarg is bekend van werk in Bloedmaan, Ronarg en Antzaat. Hij is natuurlijk ook nog altijd een erg begenadigd artworker getuige ook de hoesontwerpen van heel wat platen in blackmetalland.Lees verder ›

Bij Duitsland denk je al snel aan degelijkheid. Ik doe dat ook en zeker als ik aan de Duitse hardcorescene denk. Continu ploppen daar nieuwe interessante projecten naar boven. Niet elk project is wellicht een recensie waard (of beperkt zich slechts tot een demo) en dat is ook prima, maar gelukkig kunnen wij op de Zware redactie wel gewoon besluiten om buitenom de promolijst eens wat naar voren te schuiven. Zeker voor beginnende hardcorebands is dat fijn, want die weten de Zware Metalenredactie helaas maar mondjesmaat te vinden. De dagelijkse hardcoresocials afstruinend stuitte ik op de nieuwste release van het Duitse Haywire. De vocaliste van Haywire is namelijk ook behoorlijk actief in het vastleggen van concertmateriaal. Via dat socialmediakanaal kwam ik achter het bestaan van haar eigen band en de nieuwste EP Rotten Earth. Vervolgens was het snel beslist, een zogenaamde gevoelskwestie, want vanaf de eerste seconden zat ik al enthousiast mee te deinen op de hyperfelle metallic hardcore van het viertal uit Noordrijn-Westfalen. Deze EP die uitkomt op Side2Side Records is de opvolger van de in 2022 uitgekomen demo.Lees verder ›

The Funeral Portrait wist de heer Spencer Charnas van het magistrale Ice Nine Kills te strikken om de openingstrack van hun nieuwste plaat, Greetings From Suffocate City, vol te komen kelen. Nu, deze Amerikaanse emo/metalcore vrienden zijn al jaren geen onbekende meer in de scene en het is dan ook niet onlogisch dat naast de heer Charnas nog kerels als Bert McCracken (The Used) of een Danny Worsnop (Asking Alexandria) voorbij komen fietsen. Wanneer je dan ook nog eens in staat bent samen te werken met onder andere Johnny Andrews (Three Days Grace, Motionless In White, Halestorm) en Lø Spirit, Lee Rouse (Third Eye Blind) om dan te gaan mixen en masteren bij Joseph McQueen (Bad Wolves, From Ashes To New, As I Lay Dying), dan weet je het wel.Lees verder ›

De heren in het Franse Diablation zijn ervan overtuigd dat er na de apocalyps maar een weinig figuren over zullen blijven, iets waar ze maar dan gelijk in hebben. In hun nieuwste epos, Irrévérence, de opvolger van vorige platen als daar zijn Allégance (2021) en in Par Le Feu (2023) bezingen ze vermoedelijk dezelfde thematiek. Die vorige platen waren al behoorlijk indrukwekkend te noemen, de symfonische black metal die erop verzameld staat maakte wel indruk. Nu nog geen jaar na de vorige komt alweer de nieuwe plaat op de platenspeler. Het is misschien wel het laatste werkstuk maar kom. De thematiek waarover hierboven sprake wordt aangevuld met ideeën rond een revolutie tegen modernisme en liberalisme om alzo terug te keren naar het tijdperk van de enige koning, hij die als de grote architect van dit alles kan bestempeld worden.Lees verder ›

Vier Noorse matrozen voeren op een boot de ijskoude zee op... Nee hoor, alle gekheid op een stokje, ik ga toch geen verhaal vertellen. Of toch? Want een review maken over de nieuwste EP van het Noorse Keiser dat een eeuwenoud Noors gedicht heeft bewerkt, Likfunn, kan je natuurlijk ook gewoon een verhaal noemen. Het Nederlandse Non Serviam Records brengt na platen The Succubus (2017) en Our Wretched Demise (2020) dit Likfunn enkel digitaal uit. Wat ik toch persoonlijk een jammerlijke situatie vind. Elk streepje muziek verdient toch, zo het als kwaliteitsvol kan bestempeld worden, een propere en nette fysiek release. Althans dat is mijn mening, misschien ben ik van de oude stempel en is het daarom dat mijn platen, cd en tapekast helemaal uitpuilt. Maar als muzikanten, zo dus ook dit Noorse viertal, hun stinkende best gedaan hebben om muziek, ook al zijn het maar twee nummers, uit te brengen dan moet je toch in de mogelijkheid zijn een cd'tje of een vinyl aan te kopen.Lees verder ›

Zelfs de recensenten van de zware en minder zware metalen ontkomen er niet aan; het echte leven en de bijkomende verplichtingen. Maar belofte maakt schuld, dat is wel zo hardcore. Trouwens, of het hardcore is of niet: zo denk ik er zelf ook over. De belofte om een recensie te schrijven kwam wel lekker nieuwerwets tot stand. Want ondanks dat hardcore vooral zweert bij oude gewoonte gaat het met zijn tijd mee. Zo kwam ik via Instagram in contact met de oprichter van Light The Fuse Records. Een jong label, van een hardcore-oudgediende uit ons eigen kikkerlandje dat zich richt op het (her)uitbrengen van ouderwets groovy hardcore. Denkt u hierbij aan bands als Fahrenheit 451 en Cold Front. Vroeger waren er daar ontelbare voorbeelden van, maar deze stijl is inmiddels ingehaald door het type hardcore dat doorspekt is met allerhande deathmetalriffs. Het is een beetje hardcore om dwars te zijn en het is te prijzen dat Light The Fuse Records zich tegen deze ontwikkeling inzet om bijvoorbeeld Bloodsucker uit Friesland te helpen bij het uitbrengen van fysiek materiaal. Nadat in 2022 de eerste EP uitkwam op Blindsided Records is het de hoogste tijd voor nieuwe muziek op het eerste volwaardige album met de titel Forever Damned.Lees verder ›

Daddy Was Wrong. Mijn minder woke kantje tovert bij zo’n bandnaam spontaan foute X-rated content op mijn netvliezen. Blijkt een totaal foute inschatting. Enige tijd geleden bezorgde het West-Vlaamse kwartet Daddy Was Wrong ons namelijk een Spotify-link naar hun nieuwe EP Motorcycle Maniac. Geen handige mp3’tjes, geen fysieke cd maar Spotify. Een beetje onverwacht voor heren van toch al een bepaalde leeftijd (schommelend tussen 45 en 64). De link combineerde de band met een hele grappige bio, iets wat ze gewoon doortrekken op hun website. Waardoor je waarschijnlijk wel mag denken dat de heren zichzelf niet zo super au sérieux nemen en het eerder vier maten uit Tielt zijn die acht jaar na hun debuutplaat nog eens nieuwe nummers de digitale ether in gooien.Lees verder ›