Headlines

Zowel in 2021 als in 2022 liet ik me de gloeiend hete black metal van het Griekse Lunar Spells welgevallen. De eerste plaat Where Silence Whispers was in vergelijking met later werk, Demise Of Heaven, nog maar een opwarmertje. Sacraments of Necromantical Empires is de opvolger. Ik stel me intussen de vraag of de drie heren het gitaargeluid dat me wat irritant in de horen klonk, hebben bijgepoetst en of ze hun black metal nog altijd omlijsten met Scandinavische, lees: Finse invloeden. De platenbazen van Northern Silence Productions zal het allemaal worst wezen want ook de derde langspeler komt via hen op de markt.Lees verder ›

Zet uw astronautenpak maar vast klaar want vandaag vertrekken we naar de sterren en misschien zelfs daar voorbij. Op het derde album van Galvornhathol bezingen zij namelijk de pracht die onze sterrenhemel rijk is.Lees verder ›

Bij het horen van de naam Houwitser bedenk ik me altijd wat voor vette naam dat eigenlijk is voor een deathmetalband. Je orkest vernoemen naar een stuk artillerie, een sloopkogel op wielen, die projectielen tot wel dertig kilometer verderop kan raken. Bovendien bekt het lekker, houwitser. Houwitser, houwitser… het rolt als vanzelf over de tong. Houwitser-de-band heeft een geschiedenis van drie delen, drie veldslagen zo u wilt. Veldslag I liep van 1997 tot 2004 en leverde vier aanvalswapens in de vorm van platen op. De luitenanten op de laatste plaat: Stan Blonk op vocalen, gitarist Alex Paul, op bas Theo van Eekelen (Grand Supreme Blood Court, Siege of Power, ex-Hail of Bullets, ex-Thanatos) en Aad Kloosterwaard als drummer (Sinister, ex-Thanatos). Veldslag II begon in 2007. Een vrijwel compleet nieuw leger leverde in 2010 het album Bestial Atrocity als massavernietigingswapen op. De manschappen naast de overgebleven soldaat Stan Blonk: de teruggekeerde Michel Alderliefsten (ex-Sinister) en Richard Gielen op gitaar, bassist Ramon Ploeg en als drummer Marco de Groot (ex-Altar, ex-Blind Justice, ex-Thanatos).Lees verder ›

Halphas, een infernaal vijftal uit Duitsland, overtuigde me al van zijn kwaliteiten middels hun plaat uit 2019, The Infernal Path Into Oblivion. Sermons Of The Black Flame is de opvolger, die ook weer uitkomt via Folter Records. In de line-up ontwaar ik één wijziging: Berith (Timor Et Tremor) heeft de plaats aan de microfoon overgenomen van Legatus, die werd bedankt voor bewezen diensten en zich nu concentreert op Hraun. De vraag is natuurlijk of die positieswitch iets wezenlijks heeft veranderd. Op de vorige plaat (en in het verlengde alle vorige releases) was het vooral het beukende, snelle melodische gitaargeweld dat bij me bleef hangen.Lees verder ›

Binnen de grote hoeveelheid aan (sub)-genres die ik als muziekliefhebber en redacteur beluister, vraag ik mij wel eens af hoe omvangrijk de diversiteit van een album kan zijn, zonder de luisteraar compleet te verliezen. We kennen natuurlijk allemaal wel albums die het zachte met het harde verenigen, of het mooie met het lelijke. De intentie van een band is dan meestal om een schrikeffect te veroorzaken, een extra boost te generen, emoties nog beter over te brengen of gewoon een klap erop te geven. En dan komt het duo van Doodseskader om de hoek kijken. Year One uit 2022 ken ik niet en op Zware Metalen is er ook niets over verschenen. Om toch een idee te krijgen over de muziek kan ik natuurlijk simpelweg gaan luisteren, maar ik las ook het verslag van collega redacteur Friso (Bruut Belgisch avondje in Tivoli met Brutus, Psychonaut en Doodseskader) over die bewuste avond begin 2023. Het duo stond in Utrecht op de planken samen met Psychonaut en Brutus. Belgische vrienden dus, die hier samen kwamen om een avondje te beuken en te rossen.Lees verder ›

Life Upon Liars, het viertal uit Boise, Idaho is na een slaapje van zes jaar terug wakker geworden. What Haunts You is dan misschien de logische keuze: een EP uitgebracht in eigen beheer. Deze vier heren (namen vind ik nergens terug, ook niet in de meegezonden promotekst) combineren metalcore, post-hardcore en melodische metal tot een geheel eigen brouwsel. Het zou zo waar een mix moeten opleveren tussen Misery Signals, Parkway Drive en As I Lay Dying, nou moe.Lees verder ›

Warorath is een Fins viertal dat nog maar actief is sinds 2019. In 2023 bracht deze jonge horde naast een EP ook een split uit. Verikirous is nu het eerste volledige album. De heren doen het helemaal alleen, er is geen platen- of promoboer die hen ondersteund. Het is dan ook eerder een toevalligheid dat ik bij deze eerste plaat terechtkwam. De Finse black metal ligt me nauw aan het hart en het doet me plezier dat er vanuit de achtergrond een jonge horde komt aanstormen. Ijzige melodieën aangeleverd aan een razende vaart daar staat ook dit Warorath voor en dit gedurende net geen veertig minuten.Lees verder ›

Drakon is een Russische blackmetalband die al sinds zijn oprichting in 2017 de nodige ups en downs kent vooral in de line up. Noem het gerust een klassieker in bandland. Gelukkig heeft bandbrein Veleyar nieuwe vrienden rond zich verzameld en met dat gezelschap heeft hij plaat nummer twee ingeblikt. Deze kreeg de titel Thunderdome op zich geplakt en komt nu uit via het zonnige Griekse Sleazy Rider label terwijl de band zijn oorsprong kent in het Zuidelijke gedeelte van de Oeral daar waar de bergen hoog zijn en de temperaturen vaker niet te genieten. Vandaar de speciale klederdracht op de bandfoto, die je best eens opzoekt. Nog iets eigenaardigs aan die foto, er staan vijf gozers op terwijl er maar vier worden weergegeven in de line-up en het promopraatje. Zou het toch de heer Terror zijn die mee op die prent staat. Hij was één van de bandleden die met Veleyar de groep oprichtte maar dan het hazenpad koos of verplicht werd op te stappen. Tja, we zullen het vermoedelijk nooit weten.Lees verder ›

Amorphous Dominion is een drietal uit Bangkok, Thailand die met een knipoog hun eerste EP uitbrengen met de glanzende titel, A Blaze In The Eastern Sky. De Belgische keizer van de logo's heeft de band van een passend uithangbord voorzien. Ik stel vast dat de heer Szpajdel nog niks in kwaliteit heeft ingeboet. Deze band opgericht in 2018 zou toch al wat naam hebben gemaakt binnen de eigen scene. Zo zouden ze al met Behemoth en Mayhem op een podium gestaan hebben. Het zal wel zo zijn in de brede regio rond Bangkok ben ik toch wat vreemd. Tevens is de hele Thaise blackmetalscene me ook niet echt bekend.Lees verder ›

Jawel, iemand moest eens met die boodschap komen en het is misschien niet eens zo vreemd dat het het recalcitrante Exhorder is dat ons in 2024 de lang verwachte “mislukking van allen” brengt. Bijna vijf jaar eerder kwamen de groovegrootmeesters met de fraaie comebackplaat Mourn The Southern Skies. Ook al een weinig optimistische titel trouwens. Op die plaat werd een aantal heel behoorlijke songs bijeengehouden door twee stevige boekensteunen. Aan de linkerkant was daar de blaartrekkend rappe thrasher My Time en aan de andere kant de drukkende, slechtere tijden aankondigende titeltrack die (nog steeds) van hitte trillende paarse luchten voor het geestesoog doet verschijnen. Wat een machtige track!Lees verder ›

Slaughterror komt uit Finland, werd in 2022 opgericht en mag nu met een EP debuteren. De band bestaat uit drie mannen maar maakt lawaai voor een veelvoud daarvan. Met dit werk wil het trio een eerbetoon brengen aan Cannibal Corpse, pioniers van het deathmetalgenre.  Op YouTube staat een video met een leeftijdsbeperking en dan weet je dat je op de goede weg bent in het doodse genre.Lees verder ›

Tàmailt komt met Echoed Calls In The Night terwijl nog niet eens zo gek lang geleden Uamh kwam met At The Edge Of The Loch. Gek toch, want de man achter deze twee bands is gewoon dezelfde persoon, namelijk Urisk Uaine. Ik vind het altijd bijzonder dat één persoon zich met twee gezichten kan laten zien en dat alleen al op muzikaal vlak. Waarom krijg je je ei niet gelegd in de ene band en richt je dan maar een andere op? Verschilt de muziek dan echt zo fel van elkaar? Tja, ik vis het graag voor je uit.Lees verder ›

20 Buck Spin is als label echt aan een ware opmars bezig. Er verschenen dit jaar al diverse zeer aangename uitgaven van onder andere Dissimulator en Hulder. De band die ik vandaag bespreek - en dus ook bij 20 Buck Spin onderdak kreeg -  is het uit Leeds, Engeland afkomstige Slimelord. Anders dan de eerder genoemde bands is dit duidelijk een deathmetalband met ook wel wat doom in zijn composities. Het debuut met de ietwat moeilijk uitspreekbare titel Chytridiomycosis Relinquished is een verwijzing naar een schimmelinfectie die vervelling, anorexia, lusteloosheid en andere symptomen bij kikkers en andere amfibieën veroorzaakt. Toegegeven: ik heb dat even moeten opzoeken hoor, want dit is niet mijn vakgebied en behoort daardoor niet tot de parate kennis van uw redacteur van dienst. Voor de geïnteresseerden onder ons, de ziekte is schijnbaar een groot probleem voor meer dan 350 verschillende amfibische soorten. Maar wat heeft dit nu eigenlijk met de muziek van dit vijftal te maken? Nou, laat ik het zo stellen: de band doet het veelal niet rustig aan, is bizar complex en vermengt een heel scala aan dierengeluiden, waaronder ook een stel kwakende kikkers (Gut-Brain Axis), in de composities, en dit bovendien aan de hand van een vrij heldere geluidsoverdracht.Lees verder ›