Headlines

Met zijn negende studioalbum Winter Storm keert Ensiferum, de Finse folkmetalgrootheid, terug na de langste pauze in zijn bijna dertigjarige carrière. Dertig jaar is duizelingwekkend lang en dat confronteert velen onder ons vooral met hun eigen leeftijd. Het debuutalbum Ensiferum, dat verscheen in 2001, is één van mijn favoriete albums aller tijden, over alle genres heen. Eentje waar Jari Mäenpää (Wintersun inderdaad) nog mee aan het roer zat. Daarna volgde Iron, ondertussen ook een klassieker. En daarna... matige platen.Lees verder ›

Niet geheel verrassend maken de Italianen van Doomraiser een vorm van doom metal. In het verleden, om precies te zijn 2015, was er op Zware Metalen plaats voor een recensie van het vierde album Reverse (Passaggio Inverso). Het hier te bespreken Cold Grave Marble is alweer album nummer zes van deze Romeinse bende. Bomvol gastbijdragen overigens, zoals een gitaarsolo van James Murphy zelve!Lees verder ›

De frontman van de Braziliaanse blackmetalband Amen Corner is blijkbaar ook de brulboei van dit Camos. Ik ontwaar een album in 2009, Kaim 666, en dan een hele tijd helemaal niks. Tot nu dan. Verder lees ik ook dat deze band hard gewerkt heeft aan de tien nummers op dit nieuwe Hide From The Light. Het zou er nog aan mankeren natuurlijk. De muziek op deze laatste plaat zou een mix moeten zijn van Mercyful Fate, Master’s Hammer, Celtic Frost en Alice Cooper.Lees verder ›

Blackmetalmuzikanten zijn vaak nog wel eens belezen figuren. Zo ook de vier heren in dit Spaanse Litost. De heren komen met een trilogie geïnspireerd op werk van onder andere Aristoteles' Retorica. Ethos, een heruitgave uit 2019 met vervolgens Pathos, een plaat die al uit is met afsluitend Logos zijn de titels van deze delen. Niet onlogisch als je wat bekend bent met dat filosofische werk. Ergens komt de naam van Milan Kundera ook nog voorbijwaaien als inspiratiebron voor de bandnaam zo ik het mag begrijpen. Ondanks mijn klassieke geschooldheid ben ik nooit blijven hangen in de filosofische overpeinzingen, kaders of dergelijke die in die mooie oude tijd werden aangereikt. Nochtans zijn ze van cruciaal belang geweest.Lees verder ›

Menig band van The Coming Strife Records, een label uit Engeland dat zich hoofdzakelijk richt op het uitbrengen metalcore van nieuwe bands, is de laatste jaren de revue gepasseerd op onze donkere website. Het is begrijpelijk dat niet elke startende band continu in albumvorm nieuwe muziek kan uitbrengen. Een nieuwe single ter wereld brengen via een compilatiealbum, dat is natuurlijk voor de meeste bands wel te doen. Nauwgezet volg ik alle ontwikkelingen rondom The Coming Strife Records en kijk ik altijd met enorme nieuwsgierigheid uit naar nieuw werk van de labelbands. De labelcompilatie Light Of The Final Dawn is dan ook koren op mijn muziekmolen. De kwaliteit blijkt echter zo hoog dat mij niets anders rest dan het enthousiasme van mij af te schrijven.Lees verder ›

Is Notturno nu een duo of trio? Als ik naar de bandfoto's kijk is het een duo. Kijk ik naar de line-up dan verschijnt er een individu bij. Niet getreurd, dit Italiaanse blackmetalgezelschap is wel duidelijk in de stijl van muziek die ze spelen. Het is dus black metal met een depressieve doomy ondertoon. Al eerder wisten deze Italianen met materiaal te komen, ditmaal komt hun nieuwste telg, Our, via Hypnotic Dirge Records.Lees verder ›

De funeraldoompioneers verschijnen drie jaar nadat Praesentialis in Aeternum uitkwam weer ten tonele. Bandleider en drummer Anders Eek heeft ditmaal wederom gekozen voor een nieuwe bandbezetting om de nieuweling Gospel Of Bones te realiseren. Het heerschap heeft niet stilgezeten, want het is wederom een lang album geworden - zij het iets bescheidener in vergelijk met zijn voorganger - namelijk 67 minuten. In goede traditie is het roer weer enkele malen omgegooid, waardoor de nieuwe kolos best lastig te vergelijken is met de voorgaande werken.Lees verder ›

Vandaag brengen we u het nieuwste puntje van de wilg. Willowtip Records heeft namelijk weer een pareltje in weten te lijven. Vorig jaar bracht Carnosus in eigen beheer het schuimbekkend brute Visions Of Infinihility uit. Reden genoeg voor het Amerikaanse label om deze troep ongeregelde Zweden aan de collectie hoogwaardig en zeldzaam zwaar metaal toe te voegen. Meestal weet het label de spijker knakenhard op de kop te rammen en is het een absolute voltreffer. Dat kan van Carnosus zeker ook gezegd worden.Lees verder ›

"Hallo wereld" zong een meisje met Spaanse roots ooit op de Vlaamse radio. "Hallo somberheid" zingt nog altijd de heer Nathanael. Deze heer kennen we van onder andere zijn baswerk in het magistrale Heretoir. Zelf zit hij natuurlijk ook met heel wat plannen en ideeën, vandaar dat Bonjour Tristesse zowat zijn eigen kindje kan en mag genoemd worden. The World Without Us is de opvolger voor Against Leviathan en sluit tekstueel en conceptueel nauwsluitend aan bij deze derde langspeler van de band.Lees verder ›

Vijfde album voor het Oostenrijkse Dragony, dat ik in 2018 ook al eens zag passeren met Masters of the Multiverse. Prima uitgevoerde en jolige power metal, maar zonder al te veel op te vallen. Glory metal, zo u wil, heroïsch en wel. Deze nieuwe zag er opnieuw behoorlijk fout uit op het eerste zicht, reden genoeg voor een luisterbeurt of zes. En er horen ook drie videoclips bij.Lees verder ›

Wintern Lantern is een Amerikaans duo bestaande uit twee donker gesluierde, gekapte dames. Hymne To A Dismal Starre is na een trits demo's en singles de eerste plaat die volgepropt staat met black metal die zou moeten geschoeid zijn op Finse en Franse leest (en denk dan aan respectievelijk een Behexen of Vlad Tepes). Dit duo brengt hun eerste krasserig en stoffig klinkend album uit in eigen beheer en maakt er niet al te veel poespas rond. Laat het nieuws maar onderhuids binnendringen, moeten ze gedacht hebben.Lees verder ›

Het verhaal van Trelldom is in feite ook het verhaal van Kristian Eivind Espedal, beter bekend als Gaahl. Het is heel goed mogelijk dat de naam van deze vakbekwame en getalenteerde stemkunstenaar beelden oproept van lange kepernagels, afgehakte schapenkoppen en gekruisigde mensen. Het zijn die beelden van Gorgoroths Black Mass Krakow (2004), die de band vastleggen op de top van zijn kunnen, die nog het meest in ons collectieve geheugen gebeiteld staan. Maar Gaahl is zoveel meer dan een blackmetalvocalist met een uitzonderlijk stembereik. Eens bevrijd uit de ketenen van Gorgoroth heeft de man zich volledig weten te ontplooien en zo kregen we sinds 2007 steeds meer van het genie en de creatieve ontboezemingen van deze uitzonderlijke artiest te zien/te horen.Lees verder ›