Headlines

Stel je voor: je komt de woonkamer binnen, draait Evilcult op je platenspeler en je huisgenoot (M/V) begint spontaan te bloeden uit de oogkassen. Welkom bij Triumph of Evil, de nieuwste brok hellevuur van het Braziliaanse Evilcult. Als je dacht dat hun vorige werk (The Devil Is Always Looking For Souls uit 2023) al een ongeleid projectiel was van zwartgeblakerde speed metal, dan gaat dit album je keel openrijten en je schedel opvullen met spijkerbanden.Lees verder ›

In 'het licht' van de nieuwe langspeler van het Nederlandse Gnaw Their Tongues besliste ik deze week om nog eens door het merendeel van de discografie van het project te gaan. Het merendeel zeg ik, want ik tel zestien full-lengths en zelfs meer EP's. Je moet het ook eens doen als je op zoek bent naar gelegenheidsmuziek; je zal als herboren de week uitkomen. Lees: deze zieke mix van dark ambient, drone en vuile black metal zorgt ervoor dat je op het puntje van je stoel blijft zitten.Lees verder ›

Syllogomania is niet zomaar een obscure naam uit de psychiatrie; het is een term die verwijst naar de dwangmatige drang om spullen te verzamelen. Een vorm van hoarding die vaak leidt tot vervuilde, onleefbare situaties. Het is dan ook geen toeval dat deze band uit de stoffige straten van Krakau deze naam draagt. Op hun gelijknamige debuut grijpt Syllogomania deze mentale chaos bij de strot. Wat volgt is een verstikkende luisterervaring waarin stof, verval en existentiële woede centraal staan. De muziek is smerig, intens en compromisloos – een reflectie van een geest die langzaam bezwijkt onder de last van zijn eigen puin.Lees verder ›

Ruim drie jaar na Cerebral Alchemy komen deze Slovenen met een opvolger met als titel Unending Confluence en ze doen dit via Avantgarde Music. Dan weet je dat er aan de muziek ook een iet of wat speciaal randje zit. Allemaal goed en wel als het maar brutaal, mooi en wat mentaal onstabiel kan genoemd worden of zo staat het toch in het meegeleverde schrijven en dat vind ik wel passend. Ik vergeet nog bijna te vermelden dat we het natuurlijk hebben over Kamra.Lees verder ›

Genoa, Italië is niet alleen het huidige thuisfront van de uit Leiden afkomstige Nederlandse schrijver Ilja Leonard Pfeijffer die geroemd is om zijn werken als Grand Hotel Europa, Alkibiades of Het Grote Baggerboek. Het is ook de stad van waaruit het blackmetalgezelschap Winternius, de band rond Roby Grinder, al geruime tijd opereert. Dit Underwater Darkness is de opvolger van de in 2020 verschenen plaat, Open The Portal.Lees verder ›

Maar liefst acht albums hebben de Turkse blackmetalvrienden van Moribund Oblivion, als we deze nieuwste parel Intertemporal ook meetellen, al uitgebracht. Voorganger Endless kwam uit in 2020, Like A Falling Haze bleek in 2003 de eerste release te zijn. Nu is de band getekend door Theogonia records. Het is een Pools label met een erg divers rooster en waarop ook het Griekse Temple Of Khatarsis is ondergebracht. Deze heren brengen brengen net als hun bovenstaande labelgenoten binnenkort iets nieuws uit. Ogen en oren open houden zou ik dan ook durven stellen.Lees verder ›

Mysterium is het negende studioalbum van de Duitse thrash-instelling Paradox. Het debuut Product Of Imagination (1987) klonk als een energiek, technisch solide maar ruw geproduceerd speed/thrash-album. Nummer als Beyond Space en Paradox vielen toen al op door pakkende riffs en een heldere mix. In de afgelopen jaren wist Paradox met Heresy II – End Of A Legend (2021) dat ook conceptuele ambities werken: een donkere productie, mechanische precisie, en consistent hoge kwaliteit in compositie.Lees verder ›

Death Etiquette is het tweede album waarmee Atomic Witch op de proppen komt. Net als debuut Crypt Of Sleepless Malice duurt dit schijfje maar rond de dertig minuten. Daarmee wordt de luisteraar echter niks tekortgedaan. Hordes blackmetalbands spuien tegenwoordig oeverloze nummers, waarbij je als luisteraar met engelengeduld zit te wachten op die ene toffe riff, die dan tot in den treure wordt herhaald. Death Etiquette is wat dat betreft precies het tegenovergestelde: de plaat is een aaneenschakeling van korte en krachtige nummers vol met pakkende riffs, vernuftige tempowisselingen en vocalen die je bij de lurven pakken.Lees verder ›

Stel je voor. Je leeft ergens erg verlaten. Op een plek waar je buurman zelfs niet zichtbaar is als je uit je venster kijkt. Dat gevoel van eenzaamheid, afstand krijg ik bij het beluisteren van de debuutplaat van het Australische - uit Queensland afkomstige - Echoes Of Gloom. The Mind's Eternal Storm komt uit via ATMF Records en geeft te kennen dat je om eenzaam te zijn, je je natuurlijk helemaal alleen moet voelen. Daarom dat deze band misschien ook gewoon het geesteskind is van één persoon, met name Dan Elkin.Lees verder ›

Oude koeien uit de sloot halen is nooit een goed idee. Meestal een behoorlijk rommelige aangelegenheid. Maar goed, aangezien er in de beschouwingen van zowel Seven als Liberate The Unborn Inhumanity geen woord over geschreven is, zullen we het volgende hier toch kort behandelen. Vlak voor het uitkomen van het zevende album (met de te verwachten titel hierboven) werd bekend dat langgediende gitarist en liedjessmid Andy Gillion de band zou verlaten... of de band werd uitgezet, het is maar vanuit welk kamp je het bekijkt. Hoe dan ook, dit kenmerkte het einde van een tijdperk aangezien Andy van 2011 tot 2021 bij de band betrokken was en in die periode grotendeels het schrijven van de songs op zich nam. Al snel werd duidelijk dat – op de drummer na en de toetsenist zit er ook niet bij – alle bandleden van het eerste uur zouden terugkeren. Lees verder ›

Sommige bands ontstaan uit een visie, andere uit pure noodzaak. En dan zijn er bands zoals Ghazghkull. Geboren uit vriendschap, een gezamenlijk verleden en een gezonde dosis zelfspot. Wie terugbladert in de geschiedenis van de Nederlandse metal-scene, herinnert zich misschien Eria d’Or, een band uit het begin van dit millennium die uiteindelijk verdween in de nevelen van de tijd. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan: gitarist Lennart, drummer Rutger en brulboei Werner vonden elkaar opnieuw en besloten dat het tijd was om de boel weer aan te trappen. Niet met grootse ambities, maar met plezier, energie.Lees verder ›

Ik ben niet zo pessimistisch ingesteld en ook een overmatig wantrouwen naar de medemens heb ik niet. Ik bestempel me dus niet echt als een misantroop. In het Duits vertaald noemt men dit Menschenfeind. Dit is nu toevallig of niet de titel van de eerste volwaardige plaat van het Duitse Sardonic. Een deathmetalgezelschap dat getekend staat bij het eveneens Duitse Fetzner Death Records. De band bestaat sinds 2022 en het eerste teken van leven kwam in 2023 middels een EP die de niet mis te vatten titel Sardonic kreeg.Lees verder ›

Dubbel zo doods, dubbel zo brutaal, dubbel zo vernuftig. Dat is onze rubriek Dubbel Zo Zwaar met een nieuwe, langverwachte, snoeiharde plaat, die simpelweg vraagt om van meer dan één kant bekeken te worden. Deze keer gaan redacteur MaartenO (favoriete genre: metalcore/deathcore) en Michiel Hoogkamer (favoriete genres: van Prince tot Napalm Death en alles daartussen en misschien zelfs daarbuiten) aan de haal met New Gods, New Masters, ‘de nieuwe’ van de technische deathmetalformatie Revocation. De plaat ziet het licht via Metal Blade Records.Lees verder ›

Na pak hem beet een jaar geleden het schitterende Livskramper te hebben uitgebracht via het Franse cultlabel Osmose Productions, komt het uit Trondheim, Noorwegen, afkomstige Gjendød al met de opvolger Svekkelse. Het duo bestaande uit K en KK, heren die heel goed weten hoe de vork in de blackmetalsteel steekt trouwens, maakt al geluid sinds 2015 en sinds een paar jaar zit ook de heer Kråbøl op de drumkruk. Niet die Kråbøl van Enevelde of Misotheist maar de andere. Je weet of je weet niet, het is één grote familie. Nu daar gaat het natuurlijk niet om. Het gaat om de meest recente plaat van Gjendød.Lees verder ›

Ik heb wel eens een melancholische bui, weliswaar niet al te vaak maar mijn vrolijke zelf heeft ook een wat emotioneel beladen alter ego in zich. Daar is niks geks aan denk ik dan. Dit Wehmut, het soloproject van niemand minder dan J.R., bezingt in dit III: Frühling alles wat met de lente van zijn leven te maken heeft en dat vind ik nog eens een mooie omschrijving. Het spreekt voor zich dat de winter en de herfst al gepasseerd zijn. Goed dat hij de lente bezingt denk ik dan, want ondanks de depressieve ondertoon waarmee de black metal wordt aangekondigd kan je vermoeden dat er zowaar misschien ook een lach aan de traan wordt toegevoegd.Lees verder ›

De bandnaam doet vermoeden dat deze groep eigenzinnige Finnen de capaciteit heeft om van gedaante te veranderen. Al is de toevoeging van de eerste letter van het alfabet voor een woord vaak juist een aanduiding van het tegenovergestelde (denk bijvoorbeeld aan atypisch). In dit geval geeft die toevoeging wellicht ook het omgekeerde aan, aangezien Amorphis juist bekend staat om zijn zeer consistentie geluid en kwaliteit over de afgelopen jaren (of eigenlijk doorheen het gehele vijfendertig jarige bestaan van de band). Dat geluid werd geperfectioneerd en verder geraffineerd in de trilogie bestaande uit de sterke albums Under The Red Cloud, The Queen Of Time en werd afgesloten met het meest recente album Halo. Hiermee laat de band zien de wortels uit de death metal perfect te kunnen combineren met wonderschone melodieën, Noordse folkelementen en speelse progressiviteit. Dan blijft natuurlijk de vraag over of deze koers na de trilogie wordt doorgezet of dat hier met een nieuw hoofdstuk ook nieuwe grenzen worden opgezocht of zelfs verlegd. Ditmaal bespreken we Borderland.Lees verder ›