Headlines

Het Italiaanse Sacrilegious Crown is één van die bands die ik pas de laatste jaren heb leren kennen en sindsdien ben blijven volgen. Dat doe ik in dit geval niet enkel uit interesse voor het genre en het label (ik zal het elke keer blijven herhalen: het eveneens Italiaanse Xenoglossy Productions slaagt er steevast in om uitzonderlijke en niet-conventionele talenten uit de blackmetalvijver te vissen), maar ook omdat de muziek mij iets doet.Lees verder ›

JS is de naam die schuil gaat achter de band Estrangement. Afkomstig uit Sydney, Australië brengt deze groep je een vorm van funeral doom waar je niet snel een vinger op kunt leggen. Ik zeg ‘groep’ omdat er naast het brein en multi-instrumentalist JS ook plaats is voor een violiste, een contrabassist en een fluitiste. Ja, je leest het goed. Allemaal klassieke instrumenten en deze worden in de nummers niet geschuwd.Lees verder ›

Overgeven, kotsen, vomeren, spugen, barfen, over je nek gaan … er zijn legio synoniemen voor braken te bedenken. Weet jij er nog één? Waarom ik hierover begin? Het gaat te ver om te beweren dat Markov Soroka het bestaansrecht van Tchornobog aan emesis ophangt, maar een wezenlijke rol in zijn muziek lijkt het zeker wel te spelen. Op het debuutalbum Tchornobog uit 2017 hoor je tegen het einde van het eerste nummer I: The Vomiting Tchornobog (Slithering Gods Of Cognitive Dissonance) iemand over zijn nek gaan. Op de meest recente split album met Abyssal - met de toepasselijke naam Split - wordt dit nog sterker doorgetrokken: The Vomiting Choir opent met een opname van meerdere samples van mensen die overgeven. Het zijn opnames van mensen die deze naar Soroka gestuurd hebben, zodat de naam van het nummer - het braakkoor - realiteit kon worden. Dat je het even weet…Lees verder ›

Op Unison Life laten ze een mix horen van postrock en postcore. Een boel post. Maar zelf hoor ik hoor veel invloeden terug van de jaren 90 emoscene. In het nummer Victoria bijvoorbeeld, waar de band van die kenmerkende gitaarriedeltjes laat horen. Het laat bovendien horen hoe dit trio is gegroeid als songschrijvers, want het nummer zit ongelooflijk goed in elkaar, waarbij terugkerende thema’s voor herkenning zorgen. Unison Life is een topplaat van een band die maar doorgroeit, maar vooral ook een band die steeds meer een eigen geluid heeft gevonden. Lees verder ›

Het gebeurt wel eens, zeker naar het einde van het jaar toe, dat je je de vraag stelt of je wel alle goede platen hebt beluisterd die in het afgelopen jaar zijn uitgebracht. Je struint dan wat door je collectie, je surft wat op het internet maar ook, je neemt contact op met medebewoners van deze aarde om te horen of er toch niks gepasseerd is wat de moeite waard bleek te zijn om te luisteren. Zo had medebewoner van deze aarde en mederedacteur Marko B. nog een schijfje op zijn plank liggen dat toch de moeite waard bleek.Lees verder ›

Don't bite of what you can't swallow. Een wijze spreuk. Ik had beter moeten weten. Na het zien en horen van de videoclip Swallow the Light van het Canadese Wake wist ik even niet meer waar ik het had en sprong ik veel te enthousiast bovenop de promo. Welk genre het betrof? Ik wist het niet. Ik weet het nog steeds niet. Maar het was nieuw, vernieuwend, intens en hypnotiserend. Metal Blade haalde deze band dit jaar binnen, logische keuze lijkt me.Lees verder ›

Onze oosterburen van Feuerschwanz stonden al bekend als melige sfeermakers, maar in hun recente coveralbum Todsünden doen ze hier nog een flink schepje bovenop. Dus pak je drinkhoorn, trek je dansschoenen aan en kom feesten.Lees verder ›

Jajajajaja, hij is zowaar vijftien jaar oud geworden. Deze zelfverklaarde cultplaat krijgt dit jaar een tweede druk. De nieuwe wedergeboorte zit daar zeker voor iets tussen. Je leest het goed, deze protoblackmetalzombies met net iets te weinig beharing om hun glam en heavy hardrock in de verf te zetten gaan er nog eens voor. Je vraagt je af hoeveel drank en drugs er door een muzikant zijn lijf moeten gaan eer de drang van het podium het niet meer haalt van de sofa. Alle mogelijke horror gecombineerd in een blackthrashende schijf, nu ook in digipack.Lees verder ›

Het Franse Listenable, dat in 1990 werd opgericht, heeft een pak fijne releases uitgebracht in zijn eerste 15 jaar van bestaan. Daarna werd het steeds vaker een kwestie van heruitgaves uitbrengen en de teren op de backcatalogus. Niets mis mee natuurlijk, waarom zou je je kapotwerken als je een buffer hebt opgebouwd. De laatste jaren komt er echter weer meer nieuws uit, zoals deze Hetroertzen genaamd Phosphorus Vol. I. Het tweede album al bij Listenable van de Chilenen die in Zweden vertoeven, hun zevende in totaal. De ingeweken blackmetalband werd bijzonder goed omarmd door de Scandinavische scene, te vergelijken met Inquisition (al is dat nu wat moeilijker geworden voor sommigen). De eerste paar albums van deze band waren dan ook erg degelijk, lekker occult, met een fijne deathmetalsaus. De split met Dødsengel mag daarbij niet vergeten worden. En ze staan volgend jaar op Hellfest. Geen kleintje dus.Lees verder ›

Het geheel is meer dan de som der delen. Met deze tegeltjeswijsheid werd ik vroeger op een sociale opleiding die ik deed zowat doodgegooid. Mijn god, wat had ik een hekel aan deze dooddoener. Ik heb geprobeerd hem uit mijn geheugen te wissen maar af en toe steekt hij nog de kop op. Zo ook bij het beluisteren van het tweede album van deze Spanjaarden. Deathpath draait sinds 2016 mee en na wat line-up wisselingen en een debuut in 2019 (Summoning The Beast) wordt er nu een tweede album uitgebracht.Lees verder ›

Bijzonder interessant om lezen dat vanuit de krochten van de Vlaamse blackmetalscene niemand minder dan J.S. nog altijd actief is. J.S. is de bezieler van de blackened pagan metalband Theudho die iedereen wel kent. Misschien niet vanaf zijn eerste release in 2003 Dies Natalis Solis Invicti, maar vermoedelijk wel vanaf Treachery (2004) en zeker The Völsunga Saga (2006). Op deze laatste plaat legde de heer Dupont (Entartung, Lhäad, Rituals Of The Dead Hand, Wolven, Hemelbestormer) de baspartijen neer. Dan ligt er nu voor ons een geremixte versie van een andere klassieker, Cult Of Wuotan. Hermixt om de wat verloren sound van weleer te herstellen, o.a. in zijn kracht en balans.Lees verder ›

Met de komst van het jaareinde kijken we nog snel eens terug om te zien of we niets gemist hebben. En dat hebben we. Deze debuutplaat van Aerdryk met name. Een Belgische eenmansband, bevolkt door C.V.B. (Cult of Erinyes, Monads, Wolvennest), die op zijn eentje een blackmetalalbum uitbrengt via Amor Fati en Babylon Doom Cult. Atmosferische black, geheel in mijn straatje. Los van de score zou die een review krijgen, al was het maar om de lokale scene een duwtje in de rug te gunnen.Lees verder ›