Headlines

Als sinds de jaren ’80 staat de Nederlandse formatie Ear Danger op de planken. Dat is lang, maar een vos verliest wel zijn haren, maar niet zijn streken, zegt men wel eens. Ook voor Ear Danger gaat dit gezegde op. Op Minotaur horen we namelijk een verse dosis oude-school heavy metal als we van de band gewend zijn.Lees verder ›

Bythos komt uit Finland en maakte op mij persoonlijk zo'n vier jaar geleden met The Womb Of Zero een onuitwisbare indruk. Dit Finse trio, bestaande uit leden van Horna, Behexen, Chamber Of Unlight, Ajatarra en het nieuwe Night Shall Drape Us, leverde via Terratur Possessions een blackmetalplaat af die voor mij kan worden aangezien als de Finse tegenhanger van het Zweedse Dissection. Het album leunde vooral aan tegen de muziek van dit cultgezelschap ten tijde van Reinkaos.Lees verder ›

Terra Inferna is het vierde album van de Aussies van de melodeathband Flaming Wrekage. Het is tevens de eerste passage bij Zware Metalen. De band klinkt een beetje zoals de naam doet vermoeden, melodische death maar wel met een thrashy, soms catchy randje. De vocalen sluiten dan ook eerder aan bij thrash, dan bij pure death of een lager afgestemde putgrunt. Bovendien blijft het gevoel voor melodie over de gehele plaat wel intact en vrij prominent aanwezig.Lees verder ›

Ah, een nieuwe EvilDead in de Zware Lijst! Leuke band die op het keerpunt van de jaren ’80 en ’90 van de vorige eeuw in de schaduw van de grotere meneren (u kent ze wel) twee meer dan aardige thrashalbums uitbracht. Het felle debuut Annihilation Of Civilization uit 1989 beviel nog het best, daar opvolger The Underworld ietwat leed aan het “moeilijketweedealbumsyndroom”. Beide platen vielen trouwens ontzettend op in de bakken van de platenzaken omdat ze gestoken waren in een fraaie, naargeestige Ed Repka-cover met daarop prominent een doodogige zakenman.Lees verder ›

Het Amerikaanse Vein debuteerde in 2013 met een EP, ...Into The Vein. Als ik goed ben geïnformeerd kwam het eerste volledig album, Blood Oaths, eind 2022 op vinyl uit. Een jaar later werd dit album door Godz Of War op CD uitgebracht en het duurde vervolgens ruim een half jaar voordat Blood Oaths de burelen van Zware Metalen bereikte. Achter Vein zit een man die opereert onder de naam Death Fiend (ook actief in onder andere Blessed Offal, Cruentation en Witch Tomb). Ik verwacht niet dat deze namen direct een belletje doen rinkelen omdat dit allemaal bands zijn die in de underground opereren, compleet met dito productie.Lees verder ›

S. Korpituli, bandbrein achter dit Korpituli, die we ook kennen voor zijn werk in Iku-Turso en heel wat andere bands, heeft een medestrijder gevonden om plaat nummer drie, Pohjola te maken: S. Redeemer. Waar de vorige twee platen nog in het Engels werden aangeleverd, doen de beide heren dat nu bewust niet en brengen ze alles terug naar het Fins. Heel duidelijk wordt gesteld dat ze de atmosferische black metal die deze band zo eigen maakt vrijelijk te hebben aangevuld met pagan en folk karakteristieken. Ze willen alzo dus dichter komen tot hun eigen cultuur-historische achtergrond.Lees verder ›

Kenners en liefhebbers van de Mexicaanse blackdeathband Hacavitz weten dat ik niet voor niets een kreet sloeg toen ik het nieuwste album Muerte in onze Zware Lijst ter recensie zag. Zo snel als mogelijk vroeg ik de promo aan, om zo te voorkomen dat ik achter het net zou vissen. Mijn eerste kennismaking met deze band was er nou niet eens één via het geijkte plaatwerk. Wellicht verwonderlijk, want in het ruim twintigjarige bestaan van deze viezige horde, is Muerte het zesde album binnen de discografie, tezamen met een hele zooi splits en een paar EP's. Maar neen, mijn eerste kennismaking was direct een live-optreden.Lees verder ›

Een zelfgetiteld debuutalbum van de melodische deathmetalband The Incantus, afkomstig uit Melbourne, Australië. Het kan nog allerlei kanten op wanneer het om melodische death gaat, dat weet ik als geen ander. Zit er een zweem van progressiviteit of thrash in verweven zoals bij de landgenoten van Flaming Wreckage, of is het hier meer rechttoe-rechtaan?  Ondanks het feit dat er zeker wel overeenkomsten zijn met die andere melodeathband, is The Incantus qua geluid wat grover van korrel, met veel nadruk op geweld en hints richting black metal. Verwacht wel een Zweeds geluid, vooral op het gebied van impact, agressiviteit. Echter zonder de echte zware kettingzaagriffs. Deze band blijft dan ook overeenkomstig aan het genre melodisch van aard. De Amon Amarth-vergelijking vanuit de promo komt dan ook best in de buurt.Lees verder ›

Wat ik zoal draai de laatste weken? Leuk dat je het vraagt. Ik ben de hele discografie van Bay Area-thrashers Exodus aan het uitpluizen. De reden? De promo van het nieuwe (oude) livealbum die ik van Nuclear Blast Records mocht ontvangen. Die laat een optreden horen dat zo fijn is dat mijn enthousiasme voor de band, hoewel nooit echt weggeweest, weer ouderwets grote hoogten bereikt.Lees verder ›

Whoredom Rife moeten we niet meer inleiden, toch? De Noorse blackmetalband rond K.R. en V. is actief sinds 2014 maar de beide heren resideren al veel langer in de underground. Den Vrede Makt is de opvolger van Winds Of Wrath uit 2021 en ook nu weer is het Terratur Possessions die de plaat uitbrengt en via Ván Records wordt het wat bredere distributiesop verkozen. Recentelijk kregen we nog ander werk te horen van een band waarin K.R. de vocalen voor zijn rekening nam met name Parfaxitas. Zeker het beluisteren waard.Lees verder ›

In 2017 wist Cloven Hoof mij aangenaam te verrassen met het album Who Mourns For The Morning Star. De band van bassist Lee Payne, die als enige originele lid nog over is van de NWOBHM-band van weleer en hier fungeert als een ware Steve Harris, leverde met zijn nieuwe line-up een dusdanig sterk meesterwerk af dat moeilijk te overtreffen zou moeten zijn. Opvolger Age Of Steel toonde dezelfde bravoure als zijn voorganger en hoewel deze niet direct dat niveau haalde was dit nog steeds een perfect album voor in de kast van elke liefhebber van traditionele heavy metal en power metal in het straatje van Iced Earth.Lees verder ›

Een Griekse band die het op zijn Amerikaans doet. Het is wellicht wat kort door de bocht of te gemakkelijk, maar in feite speelt het uit Thessaloniki afkomstige Psyanide groove metal die we al kennen van de grotere Amerikaanse bands. Het verschil zit hem dan ook in de details, op momenten waar de heren strooien met wat melodische elementen. Die horen we natuurlijk ook wel terug in het groove-genre, maar Psyanide heeft net die gave om het onder andere tijdens start-stopmomenten naar boven te brengen.Lees verder ›

Anoniem zijn deze bandleden achter het Australische Miruthan. Een gezelschap bestaande uit maar liefst acht leden, waarvan niet weergegeven is wie welke rol heeft. Maar wat horen we dan op deze debuut-EP terug? Cult of The Dead bestaat uit een partij lompe death/black metal die ook nog wel van wat ritualistische elementen is voorzien. Theatrale gezangen vormen daarbij onder andere de variatie onder andere tijdens de opening van het tweede nummer At the Barricades. Overigens is de vocale impact van het gebodene groot, door de afwisseling van verschillende lagere en scherpzinnige vocalen. Dikke grunts en krijsvocalen dus. In de vierentwintig minuten die zo op deze EP voorbij komen, blijf ik vrijwel over de gehele lengte geboeid luisteren.Lees verder ›

Een Noorse bende schobbejakken, dit In Vain? Ja en nee is daarop mijn antwoord, de uitleg daarvoor mag u zelf uit deze recensie distilleren. De band is in feite al een oudgediende, want sinds 2003 actief, voornamelijk op het gebied van progressieve death/blackmetal. Het hier te bespreken Solemn is het vijfde volwaardige album en laat naast pure bikkelharde blackened death ook veel ruimte over voor melodie, gevoel en de daarbij behorende beroering. Dit is dan met name het resultaat van de zeer gevarieerde vocalen. Zo ontwaren we tijdens een eerste luisterbeurt een doodskrijs, diepe grunt en sfeervolle cleans. De negen nummers zijn lang van stof, met een eigen verhaal, sfeer en focus, waardoor de totale speelduur uitkomt op zestig minuten.Lees verder ›

Aan alles komt een eind, dat is een zekerheid die vaststaat in het leven. Maar het einde kan ook een nieuw begin betekenen. Zo doken de Denen van dit doom/gothic-gezelschap blijkbaar onder in 2003 nadat zij A World to Drown In op de wereld loslieten. In al die tussenliggende jaren hielden de heren zich schijnbaar met nevenzaken bezig. Na 21 lijkt dit A Certain End Of Everything dan weer een teken van leven dat ik onmogelijk kon negeren. En zodoende schrijf ik nu op een redelijk frisse zaterdagavond deze recensie in het bijzonder voor liefhebbers van Paradise Lost, Katatonia en My Dying Bride. Het oude werk van deze grootheden welteverstaan, aldus de bijgesloten promotekst.Lees verder ›

Eindelijk trekt de lente aan, de glitters en het drama van Eurosong liggen achter ons, en misschien is daar ver weg van blijven wel de reden waarom funeral doom meestal in de loop van de herfst of winter het droeve levenslicht ziet. Zo ook met het zevende album van Slow dat op 12 december van vorig jaar traag de wereld in schreed, Abîmes I, wat 'afgronden' of 'dieptes' betekent. Lees verder ›