Headlines

Hoe zou het nog zijn met de heer Cirricone? De brave man maakte enkele jaren geleden, zoals elkeen van ons, een erg moeilijke periode in zijn leven door en maakte daar prompt gebruik van om voor zijn atmosferische blackmetalband Dismalimerence, Tome: I te schrijven. Het debuut vond ik prima, getuige mijn eerdere schrijfsel daterende van juni 2020. Nu zijn we jaren verder en de Amerikaanse band maakt nog steeds muziek; dat kan en mag je gerust een goede zaak noemen. Niet onlogisch dus dat het vervolg op deel I gewoon deel II wordt genoemd.Lees verder ›

De Ijslandse saga van Sólstafir krijgt dit jaar een vervolg met Hin Helga Kvöl. Doorheen de jaren was ik deze band wat uit het oog verloren, maar ik herinner me wel de hoogdagen van de band op Zware Metalen, waarbij de band een sterke impact had op de jaarlijsten met platen als Köld (2009) en Svartir Sandar (2011), dat ik zelf nog van een review had voorzien. De stijl van deze Ijslanders was altijd wel authentiek, maar het waren vooral de diepgaande atmosferen en gitaarlagen die destijds mijn interesse naar boven brachten.Lees verder ›

Wherever We Roam... is plaat nummer vijf van het Duitse Chaos Invocation bestaande uit leden die actief zijn in heel wat andere blackmetalbands. Nochtans bestaat de band al ruim twintig jaar. Je mag en kan stellen dat vijf platen op twintig jaar toch niet erg veel is. Moet ook niet natuurlijk: kwaliteit boven kwantiteit! Ik schreef Duitse band, maar dat is natuurlijk niet helemaal correct. De kenners weten dat de man op de drumkruk, Omega, een Italiaan is. Vandaar dat dit album ook in verschillende studio's tot stand kwam.Lees verder ›

Het nieuws dat Mike Portnoy weer terug kwam op het oude nest betekende ook dat The Neal Morse Band voorlopig even stil zou komen te liggen, aangezien de drummer zich voorlopig op Dream Theater wil concentreren. Transatlantic had het einde al min of meer aangekondigd met de liveregistratie Final Flight en van Flying Colors hoeven we ook niet veel meer te verwachten. Omdat bij huize Neal Morse de schoorsteen natuurlijk ook moet blijven roken, deed zijn vrouw de suggestie om eens te kijken of Neal iets kon gaan doen met het vele muzikale talent in hun lokale gemeenschap.Lees verder ›

Een betere datum dan 1 november kan je voor een nieuwe plaat van het Zweedse Tribulation niet vinden. De band legde doorheen de twintig bestaansjaren ook een interessante evolutie af, beginnend bij zwarte en smerige black death op de eerste platen, maar met een kwinkslag richting gothic metal die wat mij betreft zijn mooiste momenten had ten tijde van The Children of The Night in 2015. Dat betekent niet dat Tribulation vanaf dan afgeschreven was, want ook de laatste plaat Where The Gloom Becomes Sound klonk nog steeds interessant.Lees verder ›

Wanneer je nieuwste muzikale werkstuk gaat over frustratie, dood, hergeboorte, eenzaamheid, leegte, de natuur en vechten met je emoties dan kan je al wel denken hoe de nieuwste atmosferische blackmetalplaat van dit Zweedse Hädangången, Tomhet zou moeten klinken. Vindsval die we ook kennen van Mara doet binnen deze band alles zelf. Hij vermeldt ook graag dat het gros van de vocalen werden opgenomen op uiteenlopende plekken in de wijdse regio om Västra Götaland. Likfärd kwam van deze band als EP al eerder van onder het mos uit de Zweedse wouden gekropen maar die heb ik dan toch gemist denk ik.Lees verder ›

Onlangs zag ik Five The Hierophant live op Soulcrusher in Nijmegen. In die review gaf ik al aan dat ik een schijthekel aan jazz heb, dus dat zal ik hier nogmaals herhalen. Ondanks mijn aversie jegens het genre wist deze band mij positief te verrassen met hun klarinetmetal. Het bleek een uiterst sfeervolle show te zijn van een band die ik voorheen nog niet kende, terwijl het vijftal uit London met Apeiron hun vierde plaat aflevert. Deze plaat is opnieuw een mengeling tussen klarinetgetoeter en groovende passages. En dat blijkt hand in hand te kunnen gaan, want nergens valt de balans naar een van de twee genres uit; het loopt volledig in synergie. En dat is knap gecomponeerd.Lees verder ›

Honderd op honderd. Ik geef het niet vaak, maar als een album naar mijn mening geen zwakheden bevat en me in zijn totaliteit weet te overrompelen en er in slaagt om me diep te emotioneren, dan is het maximum meer dan op zijn plaats. Laat ik zelfs nog een stapje verder gaan: ik ken weinig andere metalalbums die naar mijn gevoel zo perfect zijn in al hun facetten. Elke noot op Xibalba, het debuutalbum van het Franse Ershetu, was doeltreffend, perfect geplaatst en relevant. Daarnaast slaagde dit album, dat vorig jaar uitkwam via het eveneens Franse Debemur Morti Productions (net zoals het huidige album trouwens) erin om precies de juiste sfeer neer te zetten. Ik noemde het in mijn recensie destijds “het perfecte Midden-Amerikaanse folkmetalalbum” en “de perfecte muzikale interpretatie van de Maya-cultuur”. Dat is veel perfectie samen zo bij de start van een recensie, dus laat ik deze lofrede maar gewoon afronden door te stellen dat ik mijn punt wel heb gemaakt. Ik heb trouwens van andere metalfans gehoord dat zij dat gevoel van “perfectie” en “uitmuntendheid” over Xibalba niet geheel delen, wat nogmaals bewijst dat muziek grotendeels uit emotie bestaat: of je voelt het, of je voelt het niet. Anderzijds zal niemand kunnen ontkennen dat Xibalba technisch foutloos was. Dé exponent van deze technische voortreffelijkheid was toch wel Lars Nedland (Borknagar), die als gastvocalist zeer zeker een extra dimensie toevoegde aan deze muzikale Maya-fantasie. Hij slaagde er met zijn krachtige, bedachtzame en mystieke stem in om precies de bij dit album passende emoties op te roepen.Lees verder ›

Ik sta altijd wat sceptisch tegenover bands die beweren met hun nieuwe plaat een nieuw geluid te willen creëren en nieuwe wegen te willen bewandelen. Vaak lijkt het een merkwaardige keuze, of is deze ingegeven door commerciële motieven. Soms is de band de huidige sound zo zat dat hij iets anders wil, en later maar met rasse schreden terugkeert naar een oud geluid, met de helft van de fanbase minder. Waarom dit intro? Welnu, Swallow the Sun keert drie jaar na Moonflowers terug met een nieuwe plaat en geeft daarbij aan nieuwe paden te betreden en vooral een wat lichter album te willen maken.Lees verder ›

Het Griekse blackmetalgezelschap Yoth Iria komt met Blazing Inferno via het eveneens Griekse Edged Circle Productions. De band van en rond Jim Mutilator, die nog een verleden heeft in Rotting Christ en Varathron maar dat is ook al wel weer decades geleden, moet het op deze plaat wel zonder The Magus stellen en dat zou wel eens een groot gemis kunnen zijn. Dit cultheerschap was wel nog van de partij op de vorige plaat, As The Flame Withers. De andere bandleden die veelal sessiemuzikanten bleken, werden aan de kant geschoven en vervangen door verse.Lees verder ›

De vertaling van een 'maul' is het best te omschrijven als een voorhamer. 'To maul' is iemand pijnigen, in elkaar beuken. Nu lukt dat natuurlijk best wanneer je een voorhamer gebruikt. Het Amerikaanse Maul heeft exact hetzelfde doel en tracht je op deze tweede volwaardige langspeler te vermorzelen met zijn dikke vette death metal. De mannen zijn voor deze release getekend door het gerenommeerde 20 Buck Spin.Lees verder ›

Ik durf wel te zeggen dat ik al een tijdje meega in de wereld van de black metal. Rond 1994 gingen de poorten naar deze muzikale hel definitief voor mij open met albums als Opus Nocturne, Pure Holocaust en In the Nightside Eclipse. Acuut verslaafd was ik. Sindsdien probeerde ik door het lezen van reviews in verschillende bladen zo veel mogelijk kwaliteitsreleases op te pikken, ging al mijn zuurverdiende vakkenvulsalaris naar de lokale platenboer en was ik na school vooral op mijn slaapkamer te vinden om naar cd’s te luisteren. Destijds was de spoeling aan goeie bands nog vrij dun, dus was het vrij overzichtelijk om de kersen ertussenuit te pikken, ondanks dat er nog geen internet was. Toch heb ik achteraf nog wel wat parels gemist in die tijd. Het Poolse Arkona is daar één van. Opgericht in 1993 door de heer Tomasz Kubica alias Khorzon wordt de band terecht beschouwd als een van de eerste Poolse blackmetalbands, na Graveland uiteraard, maar wel gewoon naast bands als Behemoth, Besatt en Veles.Lees verder ›

Dialect. Grote kans dat u er ook een spreekt want in Nederland zijn dat er tussen de 250 en 400 en in België zijn het er slechts twaalf, als ik het internet mag geloven (al zullen het er veel meer zijn als je de, soms minieme, verschillen tussen de dorpjes in een bepaalde streek meetelt). In Italië zijn het er ongeveer zesduizend. Met vier dialecten vanuit laatst genoemd land kun je muzikaal kennismaken op deze split die door twee labels wordt uitgebracht. Alle vier de bands leveren twee nummers aan en spelen (een vorm van) black metal.Lees verder ›