Headlines

Moet u zich schamen wanneer de naam Per Wiberg u niets zegt? Nou dat misschien niet direct, maar de Zweed maakte in de afgelopen dertig jaar onder andere furore met de volgende bands: Opeth, Spiritual Beggars, Candlemass, Clutch/The Bakerton Group, Switchblade en Kamchatka. Ik veronderstel dat Opeth nog altijd de meest bekende naam band is bij de meeste metalheads. De groep die van deathmetalband evolueerde naar een wat meer progressievere rockband. Met die insteek hebben de Zweden dan ook fans gewonnen, maar zeker ook fans van het eerste uur verloren. Nu maakt de heer Wiberg geen onderdeel meer uit van Opeth en doet hij het naast de andere genoemde bands - waarvan de stoner, hardrockband Spiritual Beggars nog het meest succesvol is - helemaal alleen onder de naam Per Wiberg.Lees verder ›

De Schotse experimentele industrial-/blackmetalband La Mer komt uit Glasgow. Toch ook niet een stad die knalhard bij de zee ligt, maar kom. Tetrahedra is sinds 2020 plaat nummer vijf. Je mag La Mer, het individu achter de band, dus gerust een ruige schipper noemen.Lees verder ›

Bandcamp kan een aangename bron zijn om onbekende, obscure bands tegen het digitale lijf te lopen. Zo ook het uit de Verenigde Staten afkomstige Sacrificial Vein. Het uit de diepe bossen van Minnesota afkomstige tweetal gooide begin maart het zeer intrigerende nummer Cruciatum Aeternum online en toverde daarbij meteen wat veelbelovende woorden over het te verschijnen album tevoorschijn: “Dit album klinkt niet als een debuut. Het is een volledig gerealiseerde reis door de donkerste diepten van het genre. Een werkelijk sfeervolle en pikzwarte nachtmerrie".Lees verder ›

Blackmetalpurisme uit de lage landen, part eight. Jawel, de Nederlandse duivelsaanbidder Hellchrist Xul is bijna precies een jaar na Stigmata Mali terug met een nieuwe plaat. En voor de achtste keer stuurt hij ons regelrecht de dood in met de smerige, moordlustige black die nog steeds zijn handelsmerk is.Lees verder ›

Het komt wel vaker voor dat metalbands zich laten inspireren door films en daar een conceptplaat over maken. Vaak betreft het dan horrorfilms, al heb ik inmiddels ook wel een ode aan Jurrassic Park (Graf Orlock) voorbij horen komen. Of neem Austrian Death Machine, die hun complete oeuvre ophangen aan de films van Arnold Schwarzenegger. Nu is er ook Defying, een Pools kwartet dat een plaat heeft geschreven die geïnspireerd is op de Poolse horror film The Wolf en een verhaal van Jerzy gieraltowski, Wadera geheten (in jagersvocabulaire is dat een vrouwelijke wolf). Dat is ook gelijk de titel van deze plaat.Lees verder ›

In een wereld overladen door death en deathcore moeten we toch ook even tijd besteden aan dit Amerikaanse Manifestations, of we dat nu leuk vinden of niet. Our Death Will Mean Nothing kwam op de eerste dag van januari uit. De slammers wilden er als de eersten bij zijn in 2024, zoveel is duidelijk. Het gevolg is een EP, de tweede weliswaar van dit kwartet muzikanten. De lengte bedraagt een ruime zesentwintig minuten.Lees verder ›

Ik weet het, ik ga weer van heel wat gozers en gozerinnen verwensingen naar mijn hoofd geslingerd krijgen, maar het interesseert me geen roestig moer. Elk rechtsschapen metalluisteraar heeft zijn specifieke voorkeuren maar soms laat je jezelf wel eens toe wat geks te doen. Ik geef een voorbeeld uit het dagelijkse leven. Elke vrijdag is het bij ons frietjesdag of patatdag zoals ze dat dan in het Noorden noemen. Elke vrijdag dezelfde bestelling ook voor mij, mijn vrouw en heel de puber- en kinderkliek. Tot je besluit net even iets anders te doen, eens iets anders te proeven, te eten.. en je de lokale frituur buitenkomt niet met een gewone friet met zoete mayo, een taco en twee blikjes Orangina nee...maar met een gewone friet Julienne, een viandel en twee blikjes Orangina. Ik weet het... het zweet breekt me uit maar het kan zo waar gebeuren.Lees verder ›

Portugezen die het ondergrondse vooral ondergronds laten, denken we wanneer we het duo - de bijgesloten foto aanschouwend - niet voorzien van naam en toenaam muzikaal tot ons nemen. Black Onyx Cave is weliswaar het debuut van deze ervaren muzikanten die ook deel uitmaken van Grog, Velório en Nethermancy. In tegenstelling tot dit Chapel Of Samhain zijn die bands wel te vinden op metal-archives.Lees verder ›

We kennen allemaal wel het werk van George Orwell 1984. Daarnaast zou er nog een theorie zijn. Een theorie van de twee wolven. Deze twee werken, als je dat al zo mag noemen, worden door de Fransen van Alkhemia vermengd. Hun eerste album kreeg alzo de titel Abraxas. Het is een verwijzing naar de enggeestigheid van de mens en de invloed van de industrialisatie op het mens zijn. Ik hoop toch dat ik zo de gedachtegang achter de blackmetalmuziek van dit Alkhemia goed heb weergegeven.Lees verder ›

Northern Genocide is misschien best wel een aparte naam voor een Finse melodeathmetalband. Maar ik moet eerlijk zeggen dat het mij geen ene hol kan schelen hoe een band zich noemt, al klinken sommige bandnamen gewoonweg wat lekkerder in het gehoor dan andere. Maar mijn gehoor is vooral gemaakt voor de muziek zelf. Eerder recenseerde collega redacteur Kris Hadermann het debuutalbum Genesis Vol. 666 (2019) van deze Finnen. Hij was met name positief over de afwisseling en de beukriffs op het eerste album. Ook de industriële component kwam als luisterwaardig punt naar boven drijven.Lees verder ›

Acht jaar na de vorige plaat, Turan, komt dit Kirgizisch/Duitse Darkestrah met een nieuw album, Nomad. Ze komen meteen ook nog eens door de grote poort terug binnen. Ze hebben immers een deal met het cult-label Osmose. Dat mag je gerust bestempelen als een prima keuze. Och, verrassend is het niet. In 2013 inkten ze al een samenwerking voor de plaat Mahac. Maar waarom komt de band na zo vele jaren terug op de proppen? Kriebelt of jeukt het gewoon te fel? Dan moet je natuurlijk gewoon krabben of je kan, zoals Darkestrah, een nieuwe plaat uitbrengen.Lees verder ›

Als je in het echte leven 35 jaar wordt, is dat niet oud. Maar als je als band in de scene die leeftijd bereikt, hoor je bij de oudgedienden. Dead Head bereikt die leeftijd en viert dat met de fans op de enige juiste manier: met nieuwe muziek. Shadow Soul is een EP en daarop staan maar liefst acht nieuwe nummers. Geheel in de thrashtraditie worden die er in dik 27 minuten doorheen gejast en geloof mij maar: de thrash is goed aan!Lees verder ›

Met zes man moet je toch wel een beetje in staat zijn om een fatsoenlijk en vol geluid te produceren? Ik heb even moeten zoeken naar de huidige bandbezetting van dit Mortal Man, afkomstig van Wilmington, North Carolina (Amerika), want er staan namelijk maar vijf bandleden op de bijgesloten promo foto's. Ik heb dus het vermoeden dat er nog een live bandlid in het spel is, aangezien de heren met zijn zessen op de foto staan in de metalen archieven. Dit Dawn of the Time Immortal is trouwens een EP en pas de tweede uitgave in twaalf jaar. Niet echt een heel productieve band dus. Toch leek het mij wel eens de moeite waard om een doom-stoner-southern-rockband een luisterbeurt te geven en er zodoende wat over te schrijven.Lees verder ›

Deze Britse eenmanszaak volg ik al een tijdje. Het is een studioproject met epic black metal. De maker is ene Tom O'Dell uit het Verenigd Koninkrijk. De maker van de cover is Caelan Stokkermans die ook voor bijvoorbeeld Distant de covers verzorgt. Het lijkt een weergave van Sint Joris en de Draak. De muziek van deze meneer is een soort fantasiegedreven black metal met veel melodieuze aspecten en een heldere productie. Lord of the Rings is duidelijk een inspiratiebron gezien de teksten en namen.Lees verder ›

Transcending Obscurity Records begint zo stilletjes aan wel vrij hoog op mijn lijstje van favoriete labels te staan. Niet in de laatste plaats omdat er recentelijk tamelijk goede albums van diverse bands verschenen. Ik noem onder andere de laatste albums van Warcrab, Dyssebeia en natuurlijk Walking Corpse.Lees verder ›