Headlines

Wanneer je nieuwste muzikale werkstuk gaat over frustratie, dood, hergeboorte, eenzaamheid, leegte, de natuur en vechten met je emoties dan kan je al wel denken hoe de nieuwste atmosferische blackmetalplaat van dit Zweedse Hädangången, Tomhet zou moeten klinken. Vindsval die we ook kennen van Mara doet binnen deze band alles zelf. Hij vermeldt ook graag dat het gros van de vocalen werden opgenomen op uiteenlopende plekken in de wijdse regio om Västra Götaland. Likfärd kwam van deze band als EP al eerder van onder het mos uit de Zweedse wouden gekropen maar die heb ik dan toch gemist denk ik.Lees verder ›

Onlangs zag ik Five The Hierophant live op Soulcrusher in Nijmegen. In die review gaf ik al aan dat ik een schijthekel aan jazz heb, dus dat zal ik hier nogmaals herhalen. Ondanks mijn aversie jegens het genre wist deze band mij positief te verrassen met hun klarinetmetal. Het bleek een uiterst sfeervolle show te zijn van een band die ik voorheen nog niet kende, terwijl het vijftal uit London met Apeiron hun vierde plaat aflevert. Deze plaat is opnieuw een mengeling tussen klarinetgetoeter en groovende passages. En dat blijkt hand in hand te kunnen gaan, want nergens valt de balans naar een van de twee genres uit; het loopt volledig in synergie. En dat is knap gecomponeerd.Lees verder ›

Honderd op honderd. Ik geef het niet vaak, maar als een album naar mijn mening geen zwakheden bevat en me in zijn totaliteit weet te overrompelen en er in slaagt om me diep te emotioneren, dan is het maximum meer dan op zijn plaats. Laat ik zelfs nog een stapje verder gaan: ik ken weinig andere metalalbums die naar mijn gevoel zo perfect zijn in al hun facetten. Elke noot op Xibalba, het debuutalbum van het Franse Ershetu, was doeltreffend, perfect geplaatst en relevant. Daarnaast slaagde dit album, dat vorig jaar uitkwam via het eveneens Franse Debemur Morti Productions (net zoals het huidige album trouwens) erin om precies de juiste sfeer neer te zetten. Ik noemde het in mijn recensie destijds “het perfecte Midden-Amerikaanse folkmetalalbum” en “de perfecte muzikale interpretatie van de Maya-cultuur”. Dat is veel perfectie samen zo bij de start van een recensie, dus laat ik deze lofrede maar gewoon afronden door te stellen dat ik mijn punt wel heb gemaakt. Ik heb trouwens van andere metalfans gehoord dat zij dat gevoel van “perfectie” en “uitmuntendheid” over Xibalba niet geheel delen, wat nogmaals bewijst dat muziek grotendeels uit emotie bestaat: of je voelt het, of je voelt het niet. Anderzijds zal niemand kunnen ontkennen dat Xibalba technisch foutloos was. Dé exponent van deze technische voortreffelijkheid was toch wel Lars Nedland (Borknagar), die als gastvocalist zeer zeker een extra dimensie toevoegde aan deze muzikale Maya-fantasie. Hij slaagde er met zijn krachtige, bedachtzame en mystieke stem in om precies de bij dit album passende emoties op te roepen.Lees verder ›

Ik sta altijd wat sceptisch tegenover bands die beweren met hun nieuwe plaat een nieuw geluid te willen creëren en nieuwe wegen te willen bewandelen. Vaak lijkt het een merkwaardige keuze, of is deze ingegeven door commerciële motieven. Soms is de band de huidige sound zo zat dat hij iets anders wil, en later maar met rasse schreden terugkeert naar een oud geluid, met de helft van de fanbase minder. Waarom dit intro? Welnu, Swallow the Sun keert drie jaar na Moonflowers terug met een nieuwe plaat en geeft daarbij aan nieuwe paden te betreden en vooral een wat lichter album te willen maken.Lees verder ›

Het Griekse blackmetalgezelschap Yoth Iria komt met Blazing Inferno via het eveneens Griekse Edged Circle Productions. De band van en rond Jim Mutilator, die nog een verleden heeft in Rotting Christ en Varathron maar dat is ook al wel weer decades geleden, moet het op deze plaat wel zonder The Magus stellen en dat zou wel eens een groot gemis kunnen zijn. Dit cultheerschap was wel nog van de partij op de vorige plaat, As The Flame Withers. De andere bandleden die veelal sessiemuzikanten bleken, werden aan de kant geschoven en vervangen door verse.Lees verder ›

De vertaling van een 'maul' is het best te omschrijven als een voorhamer. 'To maul' is iemand pijnigen, in elkaar beuken. Nu lukt dat natuurlijk best wanneer je een voorhamer gebruikt. Het Amerikaanse Maul heeft exact hetzelfde doel en tracht je op deze tweede volwaardige langspeler te vermorzelen met zijn dikke vette death metal. De mannen zijn voor deze release getekend door het gerenommeerde 20 Buck Spin.Lees verder ›

Ik durf wel te zeggen dat ik al een tijdje meega in de wereld van de black metal. Rond 1994 gingen de poorten naar deze muzikale hel definitief voor mij open met albums als Opus Nocturne, Pure Holocaust en In the Nightside Eclipse. Acuut verslaafd was ik. Sindsdien probeerde ik door het lezen van reviews in verschillende bladen zo veel mogelijk kwaliteitsreleases op te pikken, ging al mijn zuurverdiende vakkenvulsalaris naar de lokale platenboer en was ik na school vooral op mijn slaapkamer te vinden om naar cd’s te luisteren. Destijds was de spoeling aan goeie bands nog vrij dun, dus was het vrij overzichtelijk om de kersen ertussenuit te pikken, ondanks dat er nog geen internet was. Toch heb ik achteraf nog wel wat parels gemist in die tijd. Het Poolse Arkona is daar één van. Opgericht in 1993 door de heer Tomasz Kubica alias Khorzon wordt de band terecht beschouwd als een van de eerste Poolse blackmetalbands, na Graveland uiteraard, maar wel gewoon naast bands als Behemoth, Besatt en Veles.Lees verder ›

Dialect. Grote kans dat u er ook een spreekt want in Nederland zijn dat er tussen de 250 en 400 en in België zijn het er slechts twaalf, als ik het internet mag geloven (al zullen het er veel meer zijn als je de, soms minieme, verschillen tussen de dorpjes in een bepaalde streek meetelt). In Italië zijn het er ongeveer zesduizend. Met vier dialecten vanuit laatst genoemd land kun je muzikaal kennismaken op deze split die door twee labels wordt uitgebracht. Alle vier de bands leveren twee nummers aan en spelen (een vorm van) black metal.Lees verder ›

Waar 2024 al tal van waanzinnige platen heeft voortgebracht wil ik de nadruk leggen op het woord waanzin op het moment dat ik de nieuwste plaat van het doorgedraaide Gigan voor mijn neus heb liggen. Voor wie niet bekend is met de band, Gigan speelt waanzinnig complexe en experimentele technische death metal, vermengd met talloze invloeden uit andere muziekstijlen. Zo complex als de albumtitels zijn, zo complex is de muziek. Deze nieuwste verzameling van gecontroleerde waanzin heeft de titel Anomalous Abstractigate Infinitessimus gekregen. En Willowtip, ook al verantwoordelijk voor de nieuwe plaat van het ook al knotsgekke Pyrrhon, mag hem uitbrengen.Lees verder ›

Ten tijde van Po vrhu vždy je prázdno kolébek was ik behoorlijk lyrisch over het Tsjechische Triumph, Genus. Een bittere en vrij brutale variant op Satyricon's oudste werk (tot en met Rebel Extravaganza). Met Eugenika trekt Triumph, Genus qua retoriek en artwork de voorspelbare lijn door, hetgeen zich ook muzikaal laat horen. Bronvermeldingen en lectuurtips vindt u terug in het tekstboekje. Let wel even op dat je dit niet op het werk opzoekt, eugenetica valt niet overal in goede aarde (ik druk het eufemistisch uit).Lees verder ›

The Dead Daisies, dat is één van die groepen die onmiddellijk mijn aandacht krijgen als ik ze zie opduiken in de grote lijst met recenseerbare nieuwe uitgaves. Ik leerde ze hier trouwens bij Zware Metalen kennen en kon de laatste twee studioalbums, Holy Ground (2021) en Radiance (2022) van een recensie voorzien. Bij beide albums stond Glenn Hughes centraal als zanger en bassist. Dat is nu anders, want niemand minder dan John Corabi, toch vooral bekend van zijn periode als Mötley Crüe frontman, neemt weer de plaats achter de microfoon in.Lees verder ›

Ik schreef al eerder over deze Britse post-hardcorde of metalcore band met emotioneel randje. Ik bestelde niet alleen de eerste plaat, Lonely World maar ook opvolger Burning Throne. In dat eerste pakket zat ook een hoodie die ik kwijtspeelde aan mijn zoon. In het pakket van de tweede plaat zat, je kan het wellicht al raden, ook een hoodie. En waar belandde die? Juist, bij mijn zoon. Wil dat zeggen dat mijn 16-jarige zoon naar dit type muziek luistert, nee hoor. Hij wisselt graag van hoodie zoals ik wissel van blackmetalplaat. Je kan dus stellen dat deze review van de nieuwste EP van Acres getiteld, What It's Like To Feel Worthless, een uiting is van een zekere guilty pleasure.Lees verder ›