Het blijft bijzonder: Biohazard en Life of Agony die, 35 jaar na hun oprichting, weer samen op tour zijn en dat die tour bovengemiddeld succesvol is. Wat heet: de zalen verkopen uit. Dat hadden we zo’n twintig jaar geleden niet kunnen bedenken, toen beide bands nauwelijks nog bestonden en vooral leken op scheepjes die water maakten. Maar een herrijzenis van beide bands zorgt ervoor dat we vanavond in een volgepakt Doornroosje mogen genieten van deze toffe vriendencombo. Friso Veltkamp doet verslag.
Eerst maar even een persoonlijke noot. Ik ga sinds 1998 naar concerten, heb intussen meer dan duizenden bands live gezien, tientallen festivals bezocht en toch heb ik het gepresteerd om Life of Agony nooit live te hebben gezien. Dat is toch merkwaardig. Zeker omdat ik de oude platen een warm hart toedraag, en zelfs het nieuwe werk goed te pruimen vind. Vanavond is dus mijn vuurdoop. Dat gebeurt in een volgepakt Doornroosje. Er zijn duidelijk veel mensen gekomen om de package van vanavond te zien. Wat opvalt, is dat het leeftijdsniveau behoorlijk hoog is. Een jong iemand spotten is als een speld in een hooiberg zoeken. Vergeet het maar. Blijkbaar willen mensen nostalgie weer even tot leven brengen. En eerlijk is eerlijk; de bands blijken live nog altijd van waarde te zijn.
Life of Agony laat het publiek eerst wachten, terwijl de tonen van Insane In The Brain van Cypress Hill door de zaal galmen. Daarna stormen de bandleden het podium op en trappen direct af met Through and Through, gelijk gevolgd door Bad Seed. Daarbij valt wel op dat Keith (we mogen weer Keith zeggen) nog niet helemaal lekker bij stem is. Al maakt hij dat wel goed door veel spastische ADHD-bewegingen te maken bij de nummers. Ondanks dat de band deze nummers al duizenden keren heeft gespeeld, voelt het nog steeds oprecht. Dat komt ook omdat de band er zichtbaar plezier in lijkt te hebben. Met name Joey praat vandaag veelvuldig en zoekt het contact met het publiek.
Keith wacht daarmee tot na Lost at 22, waar hij voorzichtig wat woorden wisselt met het publiek, maar lijkt nog niet helemaal te weten wat hij moet zeggen. Dat verandert later. Keith Caputo is geen onbekende in Nederland, dat wordt nog eens benadrukt wanneer hij een indrukwekkende lijst van Nederlandse steden opnoemt waar hij heeft gewoond/geslapen. “I lived in more cities than you motherfuckers”, en daar heeft hij ongetwijfeld gelijk in.
Niet alleen zijn humeur, maar ook zijn zang wordt gedurende de set beter en beter. Hij laat horen wat een bijzonder stemgeluid hij toch nog altijd heeft, wat opvalt in de nummers Methods of Groove en het toch ietwat verrassende Weeds. De tour is natuurlijk een wat nostalgische trip, dus het materiaal van vanavond komt vooral van de prijsplaten River Runs Red en Ugly. Daar valt natuurlijk veel voor te zeggen. Dat is ook waar het publiek voor lijkt te zijn gekomen, getuige de leeftijd, die vanavond vrij hoog ligt. Anderzijds is het wel jammer, want de latere platen hebben best wat goede nummers. Daarnaast slaat de band twee absolute klassiekers (in mijn ogen dan) over: Let’s Pretend en How It Would Be, maar goed, zo iedereen zijn persoonlijke voorkeuren bla bla bla.
We mogen eigenlijk niet klagen, want de uitvoeringen van Respect, I Regret en Method of Groove zijn erg sterk en laten ook horen hoe die nummers na al die jaren nog staan als een huis. Dat vindt het merendeel van het publiek ook. Alhoewel het niet zo druk is als een uur later bij Biohazard, gaat een groot gedeelte vooraan uit hun dak op de groovende hardcore van de band. Het bewijst bovendien ook maar eens dat de band anno 2025 nog steeds bestaansrecht heeft. De band oogt als een geoliede machine, wat ook komt doordat dit al de zesde week van de tour is.
Het is fijn om al die klassiekers live te horen, maar de band heeft ook nog wat werk van anderen in hun setlist verwerkt. Zo is de Cro-Mags-cover We Gotta Know een mooi tussendoortje, waarbij de band eer bewijst aan een andere legendarische NY hardcoreband. Aan het einde speelt de band ook nog wat riffs van Pantera’s Walk en Sepultura’s Roots Bloody Roots. Is dat om het gevoel van nostalgie nog meer te benadrukken? Wie zal het zeggen. Hoe dan ook: een puike show van dit viertal, dat, volgens Keith, volgend jaar misschien alweer terugkomt. Laten we het hopen.
Ik heb de band met de originele line-up inmiddels meerdere keren aan het werk gezien, maar van enige verzadiging merk ik bij mijzelf niets. Goddomme wat groovet dit weer lekker. De setlist kun je onderhand wel dromen: Wrong Side Of The Tracks, What Makes Us Thick en Shades Of Grey worden achter elkaar gespeeld, waarbij het laatste nummer een heel vette uitvoering krijgt. Dit soort muziek leeft natuurlijk bij de gratie van publieksreactie en die is er dan ook volop. De aanwezigen verliezen zichzelf in de nummers die ze waarschijnlijk dertig jaar geleden nog op hun walkman draaiden.
Er is echter wel een noviteit: de band gaat een nieuwe plaat uitbrengen! Daarvoor worden er live opnames gemaakt, waaronder vanavond. Een stagediver uit de crew mag als eerste voor de camera duiken, en dat lijkt het startschot te zijn voor een zooi aan mensen die van het podium af willen springen, of in sommige gevallen, stappen. We worden natuurlijk ook een dagje ouder. Het valt echter wel op dat sommige mensen onnodig lang op het podium blijven hangen, al dan niet om mee te schreeuwen. Dat hoort natuurlijk ook bij hardcore, maar om daar te gaan staan wachten tot je een zinnetje mee mag brullen met Evan is wel wat gortig. Enfin, het laat in elk geval zien dat het publiek zich uitermate goed vermaakt. En wie is er vanavond niet opgegroeid met de videoclip van Tales From The Hardside? Afgaande op het massale meezingen en fingerpointen: vrijwel niemand.
Zoals eerder gezegd; de band gaat een nieuwe plaat uitbrengen. Vanavond wordt daar alvast een voorproefje van gepresenteerd in de vorm van het nieuwe Forsaken, een nummer dat overduidelijk laat horen waar de heren vandaan komen: New York. De track heeft een goede snelheid en groove en doet mij uitkijken naar de nieuwe plaat. En wat ik hierboven over Life of Agony zei, geldt zeker ook voor deze band: ze hebben een bestaansrecht. De bandleden ogen allemaal bijzonder fit en gretig, gekoppeld dat aan een goede live performance en ik kan me zo voorstellen dat deze band moeiteloos de concurrentie nog wel aankan met gelijkgestemde bands.
Vergeten we dan nog iets? De Bad Religion-cover We’re Only Gonna Die wordt weer gespeeld en natuurlijk eindigt de band met Punishment en Hold My Own. Biohazard was top, Life of Agony was top. Hoe kun je beter je weekend ingaan?
Datum en locatie
28 maart 2025, Doornroosje, Nijmegen
Link: