Het is zondagmiddag in Antwerpen. In de achtertuin van TRIX laat de zon zich spaarzaam door het wolkendek zien. Vemod heeft zojuist het hoofdpodium van Samhain Festival geopend met een adembenemend mooie set. Wat mij vanaf het begin in de muziek raakt, is dat het ruimte laat. Ruimte om te ademen, om te voelen, om jezelf te verliezen en misschien iets terug te vinden. De band uit Trondheim staat bekend om zijn introspectieve benadering van black metal, waarin natuur, mystiek en melancholie samensmelten tot een geheel dat even tastbaar als ongrijpbaar is.
Ik spreek er met Jan Even Åsli, oprichter, tekstschrijver, zanger én gitarist van Vemod. Met een brede glimlach en een flesje Jupiler komt hij naar me toegestapt. We nemen plaats aan een houten tafel in de tuin, terwijl het geroezemoes van het festival langzaam op gang komt. Het is tijd om de diepte in te gaan.
Vele muzikanten hebben een academische achtergrond naast hun artistieke carrière. Wat heb je vroeger gestudeerd?
Ik was negentien toen ik van huis naar de universiteit verhuisde. Ik begon met middeleeuwse geschiedenis en stapte na het behalen van mijn bachelordiploma over naar godsdienstwetenschappen. Ik specialiseerde me in nieuwe religieuze bewegingen en volgde een heleboel andere vakken gerelateerd aan humanistische disciplines, zoals taalkunde, antropologie en psychologie.
Vele artiesten combineren hun muziek met een ander beroep. Wat voor werk doe je naast Vemod?
Ik werk in de hulpverlening voor gehandicapten. Dat doe ik overdag of ook ‘s nachts. Het is heel flexibel en goed te combineren met muziek en andere creatieve bezigheden. Het werkt heel goed voor me. Het is ook heel zinvol werk, dat in veel opzichten voldoening geeft.
Als het gaat om werk en muziek, zijn er zoveel manieren om bij te dragen en dienstbaar te zijn aan de wereld. Muziek maken is één manier, maar er zijn zoveel andere manieren. Het is dus niet echt mijn droom om alleen maar muziek te maken. Er zijn veel andere dingen om mee te werken of te doen die de moeite waard zijn. Ik wil graag dat muziek wordt geïntegreerd in het volledige plaatje als onderdeel van een bewust, volledig geleefd leven. Maar de grenzen tussen passie en werk en waarden en wat je wilt doen met je leven zijn vaak compleet vervaagd als je op deze manier leeft.
Het is niet mijn droom om een toerende muzikant te zijn, die levensstijl is niet iets waar ik naar verlang, maar ik ben erg blij met onze huidige situatie waarin we wat tijd, zoals weekends hier en daar, op de weg doorbrengen en dan naar huis gaan, naar mijn normale dagelijkse leven. Het is heel belangrijk voor me om weg te zijn van alles op de weg en die grote festivals met al het lawaai als het gaat om creatief bezig zijn. Veel van waar ik inspiratie uit haal is thuis en in het landschap waar ik thuishoor. Dus deze balans werkt geweldig voor mij.
Bandfoto door Vilde Dyrnes Ulriksen
Noorwegen staat bekend om de adembenemende natuur: fjorden, bossen en bergen. Is er een plek in Noorwegen waar je steeds weer naar terugkeert, waar je rust of inspiratie vindt?
Ik zou er niet één kunnen kiezen. Ik voel me erg verbonden met Noorwegen en de landschappen. Er zijn maar weinig plaatsen in Noorwegen waar ik niet van houd. Waar ik vandaan kom, Trøndelag, midden in Noorwegen, is niet zo dramatisch als de westkust. Maar in die glooiende heuvels met dennen en mos, daar ben ik geboren en daar voel ik me erg thuis. Noord-Trøndelag heeft een landschap dat me erg inspireert. De meeste muziek voor Vemod heb ik daar geschreven. Het is een enorme inspiratiebron en een drijvende kracht. Het is een deel van wie ik ben als persoon. Ik heb een diepe band met het landschap en het is heel belangrijk voor me om daar tijd door te brengen.
En voor onze lezers die naar het Caerimonia Nidrosiæ festival in Trondheim willen gaan, welke plekken mogen ze niet missen?
Je ziet vrijwel meteen de leuke delen van de stad. Dat zijn de Nidaros-domkerk, de wijk Bakklandet en de pittoreske oude stad met gezellige pubs en cafés. Als je er een tijdje bent, zou ik aanraden om buiten de stad te gaan en wat van de landelijke gebieden te zien. Ga wandelen en geniet van het prachtige landschap.
Je speelt al black metal vanaf zeer jonge leeftijd. Hoe kwam je voor het eerst in contact met de muziek?
Ik was inderdaad erg jong, waarschijnlijk te jong. Mijn oorsprongsverhaal van metal is heel gewoon. Een ouder kind in de straat had een cd van Metallica waardoor ik een jaar of twee geobsedeerd raakte door Metallica voordat ik iets anders ontdekte. Ik ben oud genoeg dat er nog platenzaken waren, zelfs in de kleine stad waar ik opgroeide (Namsos). Espen, de bassist van Vemod, en ik zijn samen opgegroeid en woonden maar een paar honderd meter van elkaar vandaan. Toen we geobsedeerd raakten door muziek, waren we altijd in de platenzaak. Die had wat black metal, voornamelijk spul van Moonfog, dus Satyricon, Isengard… En wat Darkthrone-platen.
Het leek heel ver weg van Metallica, maar ik was gefascineerd door de covers. Ik had er een vaag idee van door alle media-aandacht die het kreeg. Ik was te jong om er echt mee bezig te zijn toen het allemaal gebeurde. Het was eind 1998 toen ik begon te luisteren naar Darkthrone. In het begin was het onaards en erg vreemd, maar er was altijd iets aan de beelden en de sfeer dat me aantrok. Ik wist dat het iets was dat ik moest onderzoeken, zelfs voordat ik het echt leuk vond. Er was meestal een verband met natuurlijke landschappen in de beelden. Veel bands gebruikten het bos in hun fotoshoots. Ik kon me daar gemakkelijk mee identificeren omdat ik in dat soort landschap ben opgegroeid. Ik voelde al heel vroeg in mijn leven een soort mysterieuze band met het bos, en dan is er deze vreemde en extreme vorm van muziek die dat op een heel unieke manier uitdrukt. Dat is heel fascinerend als je nog maar tien jaar oud bent. Ook al had ik er geen woorden voor om uit te leggen wat het was, ik was enorm onder de indruk van het hele gebeuren.
Ja, het is een gevoel.
En daar gaat muziek over. Het was een beetje eng en beangstigend, maar oh zo fascinerend. Dat is een heel krachtige combinatie als je een kind bent. Dat werkte heel goed voor mij. Ik heb veel van die tijd genoten. Het gaf me veel doelgerichtheid in mijn jonge leven. Ik wilde gitaar spelen, mijn eigen soort muziek maken. Ik heb veel diepe herinneringen aan die tijd. Het mysterie van black metal speelt een grote rol in mijn muzikale oorsprongsverhaal.
Jan Even Åsli door Istvan Bruggen tijdens Samhain Antwerp
Wat maakt het voor jou belangrijk om bij te dragen aan het behoud van black metal en het eren van de geschiedenis? Zoals je onlangs deed met de Ulver-cover tijdens Caerimonia Nidrosiæ.
Ik heb niet het gevoel dat ik black metal in die zin preserveer met Vemod. We zijn altijd duidelijk geweest over het feit dat we onze muziek niet als black metal definiëren. We brengen een hommage op onze eigen manier. We werken met het gevoel waar we het net over hadden, en we geven het een nieuwe context. Ik vind het heel aantrekkelijk om met die sfeer te werken, en in dat proces ben ik niet bezig met black metal zelf en al zijn regels. Ik ben niet zo’n blackmetalpersoon als het gaat om mijn kijk op het leven. Ik ben geïnteresseerd in de muzikale geest en probeer die altijd beter te leren kennen.
Wat betreft de Ulver-cover, als er één cover was die we zouden doen, dan was het dat nummer, I Troldskog Faren Vild. Toen ik dat jaren geleden voor het eerst hoorde, klikte er iets omdat het betekende dat je je stem ook op die zuivere manier kunt gebruiken. Om die black metal en al die natuurmystiek in de muziek te hebben op zo’n naadloze en elegante maar toch rauwe en echte manier. Die plaat in het bijzonder, Bergtatt, en Ulver als een entiteit op zich, zijn een enorme inspiratie voor ons geweest. Het is in sommige opzichten een lichtend voorbeeld.
Zoals een poolster!
Ja, en we proberen zeker iets te doen dat net zo krachtig is. Het was ook de dertigste verjaardag van de plaat. We hebben Haavard van Ulver nog niet eerder ontmoet, maar we verkeerden in dezelfde kringen en hij is naar een paar van onze shows geweest. We wisten dat hij het goed vindt wat we doen. Dus we dachten dat we hem misschien een brief moesten sturen om te vragen of dit iets is wat hij met ons wil doen. Ulver was ook geen pure blackmetalband. Ze bevonden zich altijd in de artistieke periferie van black metal. Dat is een inspiratie voor ons geweest omdat wij, op onze kleinere manier, ook aan de rand van de Nidrosische metalscene hebben gestaan. We zijn niet zo black metal als die bands, maar we bewegen ons toch in hetzelfde domein en slaan een brug tussen andere muzikale werelden. We waren dus erg blij dat Haavard het met ons wilde doen, we zijn erg dankbaar. Het was een grote eer en het was een geweldige avond. Een herinnering om te koesteren. Oprecht.
In november is er ook een speciaal weekend in Oslo: het allerlaatste optreden van Djevel. Gecondoleerd met het verlies van Trånn Ciekals. Hoe voelt het voor jou om in te vallen en het slotconcert mogelijk te maken?
Dank je wel. Ik heb al een paar keer met ze gespeeld. Ze hadden plannen om dit jaar een aantal shows te doen en het was de bedoeling dat ik nog een paar keer met ze zou spelen. Ik was al een soort van klaar om met ze op te treden omdat ik die speciale avond toch te gast zou zijn. Ik denk dat ze het logisch vonden om me te vragen of ik wilde invallen om Trånns partijen te spelen. Het is een grote eer voor me en ik hoop dat het een waardige afsluiter wordt.
Het is muziek die voor mij logisch is. Trånn was, als de purist die hij was, ontzettend gefocust op black metal. Maar hij was ook geobsedeerd door de specifieke Noorse bezieling van black metal. Hij werkte daar heel nauwgezet aan. Hij was oprecht geïnteresseerd in het levend houden van die geest. En dat heeft hij ook gedaan.
Zeker weten! Over Caerimonia Nidrosiæ, de nieuw aangekondigde line-up is veelbelovend. Gaan jullie daar ook een rol spelen als gastmuzikant?
Ja! Ik denk dat we er allemaal bij betrokken zullen zijn. Ik weet nog niet precies wat, maar we zullen er zijn en spelen. We zullen er zeker iets speciaals van maken.
Jan Even Åsli en Eskil Blix door Istvan Bruggen tijdens Samhain Antwerp
Als je kijkt naar de kunst uit Noorwegen die internationale erkenning heeft gekregen, zie je vaak een diepe, rauwe expressie: De Schreeuw van Munch, het boze jongetje in Vigelandpark en natuurlijk black metal. Tegelijkertijd staat de Noorse cultuur bekend om een zekere terughoudendheid en zelfbeheersing. Denk je dat muziek, en in het bijzonder Vemod, een manier is om deze onderdrukte emoties naar boven te halen? Wat is de rol van muziek in deze spanning tussen ingetogenheid en expressie?
Oké, dat is een heel goede vraag. Voor Vemod is het altijd een evenwichtsoefening geweest. Vemod bestaat ergens in dat spanningsveld. In sommige opzichten is wat we doen erg zelfrestrictief. Ik heb veel wildere muziek gemaakt in andere bands, waar het veel fysieker is. In Vemod hebben we een duidelijke intentie. Er is een kalmte in wat we doen. Tegelijkertijd komt er via de muziek veel emotie vrij die anders niet via woorden of in het dagelijks leven naar buiten komt. Het is diep emotioneel en expressief, maar niet op een wilde en onbeheerste manier.
Ik ben zelf een emotioneel persoon. Ik kan sentimenteel zijn. Maar ik denk graag dat ik ook goed gereguleerd ben, en ik wil graag dat Vemod dat ook is. We zeggen dat Vemod ergens tussen storm en sereniteit in zit, en dat geldt nog steeds. We hebben die muzikale elementen die erg stormachtig zijn en energie loslaten in de wereld, maar we kanaliseren die ook op een heel specifieke manier. Het is heel mindful, een intentionele emotionele ontlading.
En het hoeft niet zo zwart-wit te zijn. Het hoeft niet allemaal helder en eenvoudig te zijn. Want mens zijn is dat niet. Dat is de schoonheid van kunst.
Je muziek wordt niet alleen gekenmerkt door intense melodieën, maar ook door momenten van stilte en contemplatie. Hoe belangrijk is kalmte in je composities? Is het een bewust element dat net zoveel overbrengt als de muziek zelf?
Ja, dit is net zo belangrijk voor mij. De stilte maakt deel uit van de muziek. Muziek stopt niet, zelfs niet als het stil is. Als je muziek wilt maken die de hele menselijke ervaring omvat, dan heb je beide nodig. Het is voor mij volkomen duidelijk dat je niet de hele tijd door kunt razen en nooit meer terug kunt komen om jezelf te centreren en te kalmeren. Die kalmere, meer gecentreerde delen zijn absoluut noodzakelijk voor de dynamiek die ik nastreef.
Ik wil in staat zijn om alle aspecten van het leven in Vemod over te brengen, om een soortgelijk gevoel van heelheid te bereiken als waar ik naar streef in mijn leven in het algemeen. Soms heb je actie nodig, moet je proactief zijn. Moet je naar buiten gaan en de dingen doen die gedaan moeten worden om vooruit te komen. Maar je moet altijd thuiskomen en nadenken over waar je naartoe gaat, en waarom. Om dit ook in de muziek te doen, is heel belangrijk voor mij met Vemod. Het is een deel van ons en wat we willen bereiken met muziek.
Dat is ook een heel goede vraag en niet iets wat ik eenvoudig kan beantwoorden. Dat is ook een heel goede vraag en niet iets waar ik een eenvoudig antwoord op kan geven. Persoonlijk heb ik geen band met een bepaalde religie of spiritueel pad als zodanig. Ik heb wat moeite met de moderne “spirituele marktplaats” ervaring, met waarzeggerij en astrologie en dergelijke, of het brede scala aan “occultismen” die je bijvoorbeeld in metalkringen kunt vinden. Dit zijn dingen waar mensen vaak naar verwijzen als ze hun spiritualiteit beschrijven. Ik ben veel meer geïnteresseerd in gewoon mens zijn en leven en denken en voelen, in relatie tot andere mensen en de landschappen om me heen, de natuurlijke wereld, de wereld waarin we leven.
Als ik muziek maak, schrijf en uitvoer, grenst dat zeker aan het spirituele. Er is iets dat bijna devotioneel aanvoelt. Je opent iets, een ruimte, die er niet is als je dit niet doet. Deze ruimte kan zeker als heilig worden beschouwd. Zelfs als het niet gericht is op of gevuld met iets dat we noodzakelijkerwijs kunnen benoemen.
Als je je ogen opent voor al het moois dat we om ons heen hebben, denk ik dat je altijd kunt stellen dat dat een spirituele daad is. Ik kan een heleboel alledaagse dingen noemen, zoals een eten met iemand die je dierbaar is, ‘s ochtends opstaan, een kop koffie drinken, uit het raam kijken, een boek lezen, in de ogen van je geliefde kijken, versteld staan van een ruimtedocumentaire, nadenken over hoeveel sterren er zijn in het heelal, wandelen in het landschap, overweldigd worden door de schoonheid van de natuur, kunst of architectuur. Het kan van alles zijn. Veel alledaagse dingen zijn op een bepaalde manier verbluffend als je jezelf toestaat erover na te denken. En als je dat doet, wie zegt dan dat dat niet spiritueel is? Je kunt zeker zeggen van wel, maar je kunt ook zeggen van niet. Het is gewoon in leven zijn.
Ik voel me zeker erg verbonden met iets en met mezelf als ik met deze muziek in het bijzonder bezig ben. Het is een heel belangrijke gewoonte in mijn leven om muziek te spelen, muziek te creëren en muziek met anderen te delen. Ik denk dat het een manier is om met schoonheid bij te dragen aan de wereld.
Het maakt me niet uit of je het spiritueel noemt of niet.Ik wil mijn leven bewust leven en zo aanwezig mogelijk zijn. Dat is wat ik probeer te doen. Niet altijd met succes, maar ik probeer dan mezelf eraan te herinneren en naar mezelf terug te keren. Terug naar het centrum. Terug naar kalmte. Laten we het dan opnieuw proberen. Deze keer met gevoel. Deze keer met intentie.
Sommige artiesten vermijden het om na de opname naar hun werk te luisteren, terwijl anderen gefascineerd blijven door wat ze hebben gemaakt. Wat is jouw kijk hierop? Kun je op dezelfde manier van Vemod‘s muziek genieten als van andere muziek, of roept het vooral herinneringen op aan het opnameproces en de creatieve reis?
Dat kan ik eigenlijk wel. Ik ben erg vergeetachtig als het om het proces gaat. Meteen nadat je de definitieve mix hebt afgeleverd en je een miljoen keer naar verschillende mixen hebt geluisterd, ben je het beu. Maar na een paar maanden begin ik de dingen die we gedaan hebben te vergeten. De geluiden op de plaat gaan dan een eigen leven leiden.
Ontwikkelt dat zich verder in de tijd voor jou?
Ja. Zelfs als we iets opnemen, blijft het organisch. Het verandert omdat jij verandert. Je perceptie van alles verandert. Dus The Deepening voelt voor mij nu anders dan toen we het af hadden of toen we midden in de opnames zaten. Ik luister er soms graag naar. Als ik wandel en het licht op een bepaalde manier valt dat me aan het album doet denken, zet ik het graag op. Ik concentreer me niet echt op het feit dat ik er deel van uitmaak. In die zin kan ik er op dezelfde manier naar luisteren als naar andere muziek.
Het is een cliché, maar we proberen onze favoriete muziek te maken. We moeten muziek maken waarvan we willen dat die bestaat, want waar we naar willen luisteren bestaat nog niet. Als je er achteraf niet van houdt, wat is dan het punt?
Het verandert met je mee. Het leeft zijn eigen leven, net zoals het dat doet voor alle andere luisteraars. De tand des tijds is hoe mensen er jaren later over denken. De associaties en herinneringen die mensen aan muziek hebben worden ontzettend onderschat. Een plaat kan namelijk op een diepere manier anders en speciaal gaan aanvoelen. Je kunt dus nooit verwachten dat je een plaat uitbrengt die mensen meteen even goed zullen vinden als een oudere plaat, want dat heeft tijd nodig. Het kost veel tijd.
Over dingen die veel tijd kosten gesproken, de release van The Deepening. Waarom duurde het twaalf jaar na Venter På Stormene?
We hebben er heel lang over gedaan om het te mixen. Over een lange tijd hebben we stukjes en beetjes toegevoegd. We hadden veel periodes waarin we er niet aan werkten vanwege ziekte, blessures en andere dingen. Het leven gebeurde simpelweg. Dat was eigenlijk het belangrijkste in de eerste paar jaar tijdens de opnames. En uiteindelijk hebben we onderschat hoeveel werk het is om het daadwerkelijk uit te brengen. We zijn helaas een beetje perfectionistisch. We zijn erg kieskeurig over hoe we willen dat alles aanvoelt. We hebben veel tijd besteed aan het artwork en waren obsessief bezig met alle details. Het is onze zwakte omdat we alle drie een beetje op elkaar lijken. We zijn allemaal erg geduldig, misschien wel iets te geduldig voor deze wereld.
Het kan dus nog wel even duren voordat we een nieuw album kunnen verwachten.
Ja, maar je weet maar nooit. Het creëren is niet het probleem voor ons. Het probleem is al het andere. Tijd inplannen is niet zo makkelijk als het was. Bij elkaar komen is niet zo makkelijk als het was. We hopen wat efficiënter te zijn als we op een gegeven moment beginnen met de opnames. Ik ben er vrij zeker van dat we niet meer zo geobsedeerd zullen zijn; we hebben veel geleerd van The Deepening. Dus we zullen zien hoe snel we zullen zijn. Waarschijnlijk niet heel snel, maar hopelijk geen tien jaar.
Jan Even Åsli door Jarle H. Moe tijdens Beyond the Gates
In mijn recensie van je optreden bij Beyond the Gates beschreef ik de muziek van Vemod als een eerbetoon aan de natuur. Herken je dit? Zie je je muziek als een poëtische weerspiegeling van het Noorse landschap?
Ja, tot op zekere hoogte. Als je dat element als eerbetoon hebt naast onze reflectie over hoe je mens bent, leeft en bestaat in deze wereld, dan komen we ergens. Er zijn veel gevoelens die verband houden met natuurlijke landschappen, natuurmystiek zo je wilt, maar ook veel menselijke elementen. Ik zal het geen filosofie noemen, maar het gaat over hoe je een goed leven kunt leiden.
Dus wat bedoelde je met Enigma Euphoria Eudaimonia in The Deepening?
Hoe heb jij dat geïnterpreteerd?
De sleutel tot geluk is niet te bevatten.
Dat is een goede manier om het te duiden. Al die woorden verwijzen naar verschillende delen van de reis van het leven.
Veel dingen zijn niet te bevatten. Het is raadselachtig. Het is diep mysterieus. We zijn verbijsterd en vol verwondering over de dingen. Euphoria is het deel waarin je jezelf openstelt voor de schoonheid van het leven. Eudaimonia wijst naar leven op de juiste manier, volgens je eigen idealen, volgens je eigen natuur. Zijn wie je bedoeld bent te zijn. Zijn wie je wilt zijn.
Al die zaken zijn geïntegreerd in dit geheel. Dus dat is wat ik bedoelde. Begrijp je het nu? Ik probeer een beetje diepzinnig te zijn.
Ja, dat lukt je hoor!
Het is tenslotte The Deepening…
Tijdens Beyond the Gates in de legendarische Grieghallen wisten jullie een magische, bijna transcendentale ervaring te creëren. Jullie muziek werd één met de ruimte en de ambiance van de zaal. Hoe heb je dat optreden zelf ervaren? Was er een specifiek moment waarop alles op zijn plaats viel?
Ik wist dat het speciaal zou zijn. Veel platen waar ik van houd zijn daar opgenomen. Het was een jeugddroom van me om daar een album op te nemen. Onze muziek is groots in de zin dat het zeer ruimtelijk is. Dus grote zalen werken meestal heel goed voor ons. Grieghallen is verreweg de grootste zaal waar we ooit hebben gespeeld, en het heeft al die geschiedenis. Er hebben daar veel belangrijke gebeurtenissen plaatsgevonden. Sommige van die gebeurtenissen en opnames daar hebben een grote rol gespeeld bij het vormen van onze muziek. Het was heel bijzonder om onze muziek daar te spelen, nadat ik zoveel jaren, meer dan de helft van mijn leven, Vemod heb gedaan.
Er was misschien niet één specifiek moment in het concert zelf, maar het hele gebeuren was speciaal. Het was één van de hoogtepunten van mijn hele leven. Ik heb van elke seconde genoten.
De naam van je band is een Noors woord dat een diep gevoel van melancholie en verdriet uitdrukt, een emotie die zowel droefheid als een vorm van serene acceptatie in zich draagt. Interessant genoeg hebben we in het Nederlands het woord ‘weemoed’, dat een vergelijkbare betekenis heeft. Hoe ben je op deze naam gekomen en hoe komt dit concept terug in de muziek?
Het was eigenlijk een liedje van een Noorse folkgroep. Ik luisterde ernaar toen we met de band begonnen en ik op zoek was naar een naam. Ik heb veel verschillende namen geprobeerd en niets voelde goed. Maar dat nummer was een emotioneel geladen stuk muziek. Op een bepaalde manier voelde het toen als verzachtende black metal. In latere jaren is de naam verworden tot iets tussen melancholie, het verdriet om iets te verliezen, en de kracht om door te gaan. Dat is beide geïntegreerd in het woord.
Het past bij wie ik ben en de manier waarop ik mijn leven leef. Het is ook logisch voor Vemod en het soort muziek dat we maken. We maken geen droevige muziek. Het is melancholisch maar ook opbeurend. Het is voorwaarts gericht. Het houdt altijd rekening met het verleden en gaat tegelijkertijd de toekomst in. Het woord betekent de muziek van vandaag die het woord zelf op de een of andere manier overstijgt. Dat is een heel goed gevoel.
Tot slot, heb je nog iets te zeggen tegen onze lezers in Nederland en België?
Het is altijd een plezier om hier te spelen. Ik voel me buitengewoon welkom. We kijken er meestal erg naar uit om naar de Benelux te komen. We hebben het hier altijd erg naar ons zin. Veel leuke gesprekken. Veel liefde. Het publiek is altijd geweldig, attent en aardig. Veel lekker eten en goed bier. Het leven is hier geweldig. Ik kan alleen maar mijn dank uitspreken aan iedereen die is komen opdagen voor het concert en ik hoop iedereen weer te zien. Als we worden uitgenodigd komen we zeker terug, opnieuw en opnieuw.
Ik hoop zo snel mogelijk! Bedankt voor je tijd en ik wens je een veilige terugreis naar Noorwegen.
Links: