Headlines

Het is alweer twee jaar geleden dat Terrorvision op vele jaarlijsten was terug te vinden. Het tiende album van Aborted had weinig verrassingen in petto maar stond wel bol van alles vermorzelende deathgrind. In februari kwam het nieuws dat vocalist Sven De Caluwé, na het vertrek van gitarist Mendel Bij De Leij, de enige overgebleven Belg is in de band. Niet dat het enige invloed heeft op het geluid, getuige de nieuwe EP die traditioneel volgt na een full length in de discografie van Aborted. Een nieuw album is dus aanstaande, want ook dat is de route die het gezelschap de laatste jaren bewandeld. Een gewaarschuwd mens telt voor twee.Lees verder ›

2020 lijkt net als 2019 - los van alle andere gekke dingen die in de wereld gebeuren - in ieder geval voor thrash een fijn jaar te worden. Albums van Testament, Sepultura, Hazzerd, Warbringer en nieuwkomer Bonded zorgen al voor een goede eerste helft van dit jaar. Hoogste tijd om te kijken of we het vijfde album van Havok, getiteld V, aan dat lijstje mogen toevoegen.Lees verder ›

Uit Duitsland komen de ongure heren van Hyems. Deze vijf spelen melodische black metal en met Anatomie Des Scheiterns mag je komen proeven van hun derde full length. Een band die niet al te productief is, als je het mij vraagt. Hij bestaat immers al sinds 1997. Hyems zocht eerst zijn heil in het uitbrengen van een viertal demo's alvorens naar officiële releases over te stappen. Als deze voorgaande releases eveneens van zo een hoge kwaliteit zijn als deze laatste langspeler, dan dienen we als echte blackmetalliefhebber toch nog eens een duik te maken in het niet zo nabije verleden.Lees verder ›

Een nieuwe Nightwish is toch wel hetgeen waar je naar aftelt in het lentezonnetje, zeker in een tijd als deze. Twee weken geleden verscheen de plaat en elke keer geef ik een release van deze Finnen/Nederlandse een tijd om te laten zinken. Het is wel vaker zo dat hun muziek niet meteen klinkt zoals het moet klinken, al hoor je meteen waar het potentieel schuilt. Tijd voor Human. :||: Nature. dus, de negende langspeler.Lees verder ›

De naam is Billy Clubs, niet te verwarren met hardcoreband Billyclub. Strange Driving is een EP'tje met twintig minuten speeltijd. "Snelle muziek voor boze mensen" maakt de band naar eigen zeggen. Hardcore/punk 'n roll met melodieus schreeuwerige vocalen zoals Kvelertak. Niets nieuws onder de zon dus, en het klinkt toegankelijk en populair. Muzikaal is het enthousiast, melodieus en rockend, zoals het hoort.Lees verder ›

'Zware Metalen Minotaurus op betonnen sokkel' is het antwoord van Google op mijn vraag: hebben wij eerder werk van deze band gerecenseerd op Zware Metalen? Nee dus. Nochtans treffen wij hier het zesde album aan van deze Keltische folkmetalband uit het stichtingsjaar 1994. Duitsers zijn het, zeven stuks maar liefst. Niet dat de band ook maar één meer dan middelmatig album heeft uitgebracht overigens.Lees verder ›

Zitten we niet allemaal vast of gevangen? Hebben we niet allemaal te weinig bewegingsvrijheid? Hangen we niet te vast aan wat er zich nu en hier op de wereldbol afspeelt en zich aan ons presenteert al dan niet tastbaar? Ik ben nooit een grote filosoof geweest, maar de nieuwe plaat van deze Russen van Cage Of Creation levert wel stof tot dieper nadenken.Lees verder ›

Ik ben dan misschien nieuw in het deathmetalgenre, maar ik weet wel dat Cadaver een grote naam is. Als dan ook nog blijkt dat Belg Dirk Verbeuren achter de drums plaatsneemt ben ik wel erg nieuwsgierig geworden naar nieuw werk van deze legendarische naam.Lees verder ›

Punky spacerock uit Nederland. Friesland om precies te zijn. De band Sunborne vertegenwoordigt de muzikale versie van ruimteheld André Kuipers. Met Exo Operator brengt de band de tweede EP uit. Deze is vuig en ruig als Herman Brood die een broodje kroket gaat halen op een internationaal ruimtestation.Lees verder ›

Hoeveel orgel is te veel orgel? Als het aan de heren van The Alligator Wine ligt, is het antwoord op deze vraag een volmondig ‘nooit’. Als we hun nieuwste plaat Demons of the Mind zouden veranderen in een gerecht, dan zou iedere hap bestaan uit een mond (of moet ik zeggen hammond) vol orgel met een vleugje bas, een snuifje percussie en hint aan andere geluidseffecten.Lees verder ›

Wie Riot zegt, denkt bijna automatisch aan klassieke hardrocknummers als Swords and Tequila, Thundersteel en Narita. Althans, dat waren de enige nummers die ik van deze band kende. Riot speelt - of moet ik zeggen speelde? – van die typische rockmuziek die de jaren ’80 met de regelmaat van de klok wisten uit te braken. Het was een soort muziek die het midden houdt tussen klassieke heavy metal als Diamond Head en de glammerige hard rock van Def Leppard.Lees verder ›

Vier jaar na het debuut van de Griekse blackmetalband Nox Formulae verschijnt het vervolg. De naam van de band en het album doen al meteen vermoeden in welke richting je het mag gaan zoeken bij deze heren: occulte black metal zoals dat wel vaker gebeurd in Griekenland en waarbij Acherontas de band is die bij menig fan van het genre wel bekend is.Lees verder ›

Niet erg diep verscholen in de spelonken van het Zware Metalen-archief vind je het interview met de ongure heren, S. en Ronarg, van het zwartgeblakerde gezelschap Ars Veneficium: een van de heldere sterren aan het Belgische blackmetalfirmament. Met Usurpation Of The Seven komt de band met de tweede full length, daartussenin verstopt zich ook nog een split met het Russische Ulvdalir met de titel In Death's Cold Embrace. Het nummer A Thousand Weeping Angels was om duimen en vingers bij af te likken. Jammerlijk, maar langs de andere kant misschien ook weer logisch, vind ik dit nummer niet terug op de tracklist van het meest recente album. Deze laatste plaat kent negen, nieuwe, donkere, duistere brouwsels geschroeid op een stevige Scandinavische leest.Lees verder ›

Meer thrash, meer death: daar zeg ik geen ‘nee’ tegen! Wat nu als een band deze twee stijlen combineert? Het Canadeze Raider debuteert met Guardian Of The Fire en brengt het brute geweld van deze twee stijlen samen.Lees verder ›

Häxan is, zoals ik begrijp, een Female Fronted Doom Metal (FFDM) band. Ik heb met deze terminologie net zo weinig als met het opgelegde vrouwenquotum. Ik vind dat ze beiden zowel het genre als de (werkende) vrouw geen recht doen. Female Fronted? Omdat het zo bijzonder is? Of omdat het een uitzondering op de regel is? Of als waarschuwing om het album niet te kopen? Het vrouwenquotum, nog zo één. Vooropgesteld ben ik van mening dat de juiste persoon voor de juiste functie aangenomen moet worden, ongeacht geslacht, ras of leeftijd en tegen een gelijke beloning. Maar wat als het vrouwenquotum is bereikt? Betekent dat dan dat er geen vrouwen meer aangenomen hoeven te worden en gaat men over tot de orde van de dag? Beide holle kreten, waarschijnlijk door mannen bedacht.Lees verder ›

Ondanks alle toestanden, blijkt 2020 toch al een uitstekend jaar voor thrash metal te zijn. Een nieuw album van Testament, Sepultura en Havok, maar ook van minder bekende bands als Bonded en laatst nog één van eigen bodem (Black Rabbit). Nou, rol die mouwen maar op, want hier is…Lees verder ›

Ik had nog een paar .ZIP bestanden op de computer staan. Eentje daarvan was Mondo Generator met Fuck It. Werkelijk geen idee hoe ik eraan kom, want ik heb er niet om gevraagd. Maar akkoord, hij verdiende een luisterbeurt, zodat u ook weer weet dat deze band van Nick…Lees verder ›

Het Spaanse Toundra, dat was een tijdje geleden. Ik durf gerust zeggen dat ik een enorme fan ben van hun werk, dit is immers één van die bands die geen zanger nodig heeft om toch indruk te maken met post-rock. Die waardering is niet veel bands gegund, enkel Mono uit Japan…Lees verder ›

Na een ingelaste post-metalpauze van een paar maanden is het tijd om weer eens een schijf van Czar Of Crickets op te pakken. Het ons eerder dit jaar door het label toegestuurde Subcosmos van Late Night Venture verscheen overigens al in november van het vorige jaar. Het is mijn eerste kennismaking met deze band, welke ooit begon in het lichtere post-rock/shoegazegenre, maar dat nu met hun derde schijf een harder, apocalyptisch geluid omarmt, geïnspireerd door bands als ISIS en Neurosis. Subcosmos is de opvolger van het eerder verschenen Pioneers Of Spaceflight uit 2012 en Tychonians uit 2016 en geldt als de afsluiter van een trilogie. Waar Pioneers Of Spaceflight klinkt als het werk van een alternatief rockbandje, waar ik niet naar luisteren kan, verandert het geluid op Tychonians al in de richting van een band als pg.lost. De band klinkt nog relatief soft en melodramatisch, maar het levert er relaxte en goed doordachte luistermuziek mee af. Wat een ommezwaai is het dan ook als je het vergelijkt met hoe Subcosmos klinkt, wederom als een totaal andere band.Lees verder ›