Headlines

Dat het nieuwste album van My Dying Bride, The Ghost of Orion, mijn onbetwiste album van het jaar wordt, staat nu al als een paal boven water. Al is de concurrentie nog zo groot, want ik denk dat ik eerlijk mag stellen dat we in het ongezegende jaar 2020 toch wel verwend geweest zijn met heel wat zware topmuziek. Nu heb ik best wel heel veel albums beluisterd dit jaar, maar geen enkel haalt het tegen The Ghost of Orion op vlak van diepgang en emotionele impact. De tristesse druipt er vanaf, en gezien de omstandigheden waarin dit album is geschreven (zanger Aaron Stainthorpes dochtertje voerde een verbeten strijd met kanker in de aanloop naar The Ghost of Orion) is dat alleen maar begrijpelijk. Terwijl de vocalist het bijzonder moeilijk had om zich voor dit album op te laden, bleef die andere steunpilaar, gitarist Andrew Craighan, verwoed verder musiceren en ontlokte hij aan zijn instrument de meest verrukkelijke riffs en melodieën. Lees verder ›

Iedere muzikant lijkt momenteel in de studio te bivakkeren. Komend jaar kunnen we dan ook een hoop onverwachte of eerder uitgebrachte releases verwachten. In ieder geval nog iets positiefs aan deze hele malaise. Na het verschijnen van drie nieuwe nummers eerder dit jaar, komt ook het Scandinavische Cadaver weer om de hoek kijken. De band is terug bij af als we kijken naar de bezetting op het moment van oprichting en nu. Nog steeds vinden we Anders Odden terug in de gelederen, maar op Edder & Bile laat de Noor zich vergezellen door niemand minder dan de Belgische drummer Dirk Verbeuren, onder andere bekend van Megadeth en Soilwork. Dat we de heren niet hoeven uit te leggen hoe death metal in een oud jasje gestoken dient te worden, blijkt al vanaf seconde één.Lees verder ›

Of Atavistic Fury & Visions is de debuut-EP voor deze twee Finnen van Sarvekas. De mannen brengen dit korte album uit op het Nederlandse Soulseller Records. Recent bracht dit label niet alleen werk van Svarttjern uit, maar ook van het erg interessante Dold Vorde Ens Navn.Lees verder ›

De politiek en de maatschappij zijn interessante onderwerpen. Dat vindt Ett Dödens Maskineri ook. Det Svenska Hatet is een aanklacht tegen alles wat in de ogen van de band patriarchisch, rechts extremistisch en asociaal is. Wat u daarvan vindt moet u lekker zelf weten. Eén ding is zeker: Ett Dödens Maskineri zet zijn boosheid en frustratie om in toegankelijke, oprechte en doorleefde crustpunk. Det Svenska Hatet is een debuut. Dit debuut omvat vier van de vijf liedjes die op de EP Sveriges Humanitara Ruiner te vinden zijn. Twee andere liedjes komen van de debuut EP uit 2012, opnieuw opgenomen en daardoor een stukkie strakker en passender binnen dit album. De andere zes zijn nieuw.Lees verder ›

Eerste EP van de Nederlandse blackmetal band Wroth, die in 2014 ontstond. De band bestaat uit twee leden. Bram (ex-Hidden Dagger en ex-Folteraar) en Jeroen (ook ex-Hidden Dagger, nu nog actief bij Haat en Orodruin). Deze EP komt uit op cassette, via het Nederlandse New Era Productions, in een beperkte oplage.Lees verder ›

Five Finger Deathpunch, de band die je haat of geweldig vindt. Niet dat je beiden tegelijk doet, ofwel bestempel je ze als zwak, ofwel als super. Mijn kennismaking met de band was ten tijde van Vol. 2, die ik eigenlijk nog niet zo slecht vond. Andere collega's kunnen Five Finger Deathpunch best verdragen, getuige F8. Helaas vond ik de andere albums, los van Vol. 2, niet bijzonder sterk. Het imago, de verhalen en de statements (over mondmaskers bijvoorbeeld) van de bands zijn zaken waar ik liefst zo weinig mogelijk mee te maken wil hebben. Maar kom, een lekkere sound hebben ze blijkbaar wel (gehad), dus een compilatie is het minste wat ik kon doen om ze muzikaal nog een kans te geven.Lees verder ›

Kijk, Krigeist heeft weer tijd gevonden om nog eens iets uit te brengen onder de naam Brón. Krigeist kennen we voor zijn werk in bands als Nadsvest, Dunkelheit maar ook voor zijn aandeel in Barshashket en Belliciste. De heer Krigeist vindt inspiratie voor al deze bands en projecten rond om hem. Hij is van origine een Nieuw-Zeelander, besluit vervolgens te verhuizen naar Schotland (waar ook de bandnaam  - Brón - of leed, ontstaat) om zich dan te gaan vestigen in Belgrado en dan woon je inderdaad in Servië).Lees verder ›

Het Duitse Godsnake bracht in 2014 een EP uit (Hellbound Ride) en komt zes jaar later met het eerste volledige album. Drie van de vier nummers die op de EP staan hebben dit debuut ook gehaald. Zeven nieuwe nummers in zes jaar tijd. Dat hebben we natuurlijk weleens productiever gezien. In ieder geval werd er in die tijd een groot label gevonden die dit album uit wil brengen.Lees verder ›

De regio Quebec in Canada is een vat vol inspiratie voor menig muzikant. Ik noem maar een handvol bands die me enkel en alleen maar dit jaar opvielen tussen de hoop, Sombre Héritage en Serment. Eigen aan deze Noord-Amerikaanse bands is dat ze zich karakteriseren door een ijskoude muzikale basis die vooral bestaat uit lang uitgesponnen riffs of thema's die het onherbergzame landschap waarin de muzikanten wonen, trachten te vervatten. Ook Neige Et Noirceur, wat niet meer dan Sneeuw En Duisternis betekent, gebruikt diezelfde muzikale basis. Weliswaar doen Spiritus (alter ego van Sion Daus), Cynthia en Schimaera dit merendeel van de tijd door gebruik te maken van synth-, keyboard- en orgelgeluiden die ontsproten uit hun kouwelijke meesterbreinen. Dit hele album is eveneens een eerbetoon aan de grote klassieke componist, Johan Sebastian Bach.Lees verder ›

Ook Mahr en bloedkunstenaar Maxime Taccardi hebben elkaar gevonden. Niet mijn favoriete artwork van de beste man, maar wel - zo blijkt - zeer relevant ten opzichte van de muziek van Mahr. Mahr, dat is een band die deel uitmaakt van het Prava Kollektiv, samen met Pharmakeia, Arkhtinn (absolute atmosblackperfectie), Voidsphere en Hwwauoch. In 2018 belandde het album Antelux van Mahr hoog in mijn jaarlijst. Fallen Empire Records is er niet meer, maar Mahr doet gewoon verder in eigen beheer. En hoe.Lees verder ›

Met een EP getiteld Under His Sway sloeg het duo Yoth Iria in als een bom. Niet alleen omdat de muziek de typische melodische Griekse black metal uitademde die we allen kenden, maar ook omdat dit duo bestaat uit twee culthelden van het eerste uur. Het gaat om Jim Mutilator, de eerste bassist van Rotting Christ en Varathron en niemand minder dan George, Magus, Wampyr Daoloth, The Magus voor de vrienden. Deze laatste is gekend voor zijn werk als muzikant maar ook als producer bij bands als Necromantia, Thou Art Lord en Rotting Christ. Tja, dan ben je cult.Lees verder ›

Azarath, Pools blackdeathfenomeen, werd opgericht in 1998. Het enige stichtende lid dat nog steeds van de partij is, is drummer Inferno, die we natuurlijk allen kennen van Behemoth. De satanische blackdeath kent veel bijval bij onze redactieleden die houden van deze stijl en de band bleek ook tijdens een interview erg benaderbaar en open. De laatste jaren zijn ze niet zo productief (Inferno heeft het druk). Dit is namelijk pas het tweede album sinds 2011. Necrosodom stopte bij de band na het album In Extremis in 2017. Skullripper - die je misschien kent van Embrional - nam de fakkel over. Dit is overigens de zevende plaat van Azarath.Lees verder ›

Deze Britten van I Am Pariah zijn een stel jonge kerels uit Stoke On Trent. Waar? Ja, Stoke On Trent. Waar ligt dat? Ergens op de lijn tussen Manchester en Birmingham. Deze Charm Before The Storm is een drie - track EP en is meteen mijn eerste kennismaking met deze bende die nog niet al te veel op zijn palmares heeft staan. De band staat aangekondigd als een nu-metalcore band. Het staat zelfs geschreven en gedrukt, voor fans van Killswitch Engage en Avenged Sevenfold. Poeh, dat zijn natuurlijk direct de grote mannen. Kunnen deze kerels meespelen?Lees verder ›