Eén van de nieuwste aanwinsten in de Napalm Records-stal heet Scar Of The Sun. Deze Griekse band uit Athene bracht in mei zijn derde langspeelplaat uit, de eerste dus bij Napalm, en verscheen zo op onze radar. Aangezien deze even in de schuif was blijven liggen en geen enkele redacteur hem leek op de pikken besloot ik dit album eens te beluisteren.
Na slechts een paar minuten geluisterd te hebben kwam ik trouwens al snel tot een conclusie. Dit is meestal of een heel goed teken, of een heel slecht teken. Dit album valt wat tussen de beide stoelen. Ben ik aanvankelijk nog licht aan het geeuwen en weinig onder de indruk, begint het album geleidelijk aan mij te groeien. Het komt me allemaal wat braafjes over. Dit is heel toegankelijke muziek, wat op zich geen slechte eigenschap is natuurlijk, maar dit voelt bij momenten echt aan alsof deze band geen enkel risico neemt en dat de leden in hun vrije tijd de hele tijd naar bands als het 21e eeuwse In Flames luisteren.
De band wordt door Napalm Records op de markt gezet als een moderne metalband. Een vrij goedkope manier om een band te omschrijven waarvan je niet weet wat ze nu eigenlijk spelen. Met moderne metal kan je dan niets misdoen. Is het gewaagd maar slecht? Moderne metal. Is het speciaal en anders? Moderne metal. Is het een poging tot prog metal maar niet geslaagd? Moderne metal. Ik sta altijd sceptisch tegenover dergelijke omschrijvingen, maar begin te begrijpen waarom de copywriters bij Napalm Records even niet wisten wat ze moesten doen. Ik hoor vooral een leuke blend tussen gothic metal, prog metal en melodieuze death metal. Een snuifje groove metal erover et voilà, alsjeblieft, moderne metal.
Vaak overkomt het je wel dat je naar een nummer luistert en reeds kan voorspellen hoe het verder zal verlopen. De industrie neigt nogal naar voorgekauwde formules waarvan bewezen is dat ze succesvol zijn. Scar Of The Sun speelt hiermee en zet me vaak op het verkeerde been. Neem nu Zenith to Minos als voorbeeld. Deze song begint en je zou denken dat de band Deftones probeert te kopiëren. Een zweverige, zeemzoete stem glijdt door de boxen, maar net wanneer je denkt dat er zich een ballade in gang trekt, haalt de band een typisch 80’s heavymetalgeluid van de ketting en zit je enkele seconden naar Judas Priest te luisteren, waarna er weer wordt overgeschakeld naar melodieuze death metal. Netjes.
Dit album viel me heel goed mee en zal de fans van melodieuze metal vast ook kunnen bekoren. De band schippert voortdurend tussen een zeer typerende, weinig innovatieve sound en zeer originele invallen. Het maakt het geheel zeer geslaagd, want de melodieën zijn stereotiep en herkenbaar genoeg om direct in je hoofd te zitten, maar komen bij momenten ook uitdagend en verrassend uit de hoek zodat het steeds onderhoudend blijft. Dit is eigenlijk vooral een heel strakke band en het verbaast me niets dat ze bij Napalm Records konden tekenen. Afwachten wat de toekomst zal brengen, maar dit kan het begin van een succesvolle carrière zijn. Ik heb alvast de band zijn vorige album uit 2016 ook aangeduid om eens te beluisteren. Eerste indrukken kunnen soms volledig verkeerd zijn. Ik wil deze band voorstellen aan mijn ouders.
Score:
87/100
Label:
Napalm Records, 2021
Tracklisting:
01. Hydrogen
02. Inertia
03. I Am The Circle
04. Quantum Leap Zero I: Torque Control
05. Quantum Leap Zero II: Transition To Turbulence
06. Oxygen
07. The Fallible Experiment
08. Quantum Leap Zero III: Thrust
09. Singularity Collapse
10. Zenith To Minos
11. Anastasis
Line-up:
- Terry Nikas – Zang
- Alexi Charalampous – Gitaar
- Greg Eleftheriou- Gitaar
- Panagiotis Gatsopoulos – Basgitaar
- Thanos Pappas – Drums
Links: